Hey, vandaag ga ik nog eens proberen dit hier op te starten.
Nog eens? zal je wel denken, tja op 27 februari al een start genomen met een hele uitleg maar blijkbaar had internet niet veel zin in werken en blokkeerde heel de pc, daar ging men microsoft-verbinding dus.
Volgende dag gelukkig gerepareerd gekregen door een reboot .
Wel een beetje schrik dat het hierdoor kwam en projectje lag stil, nu wil ik het nog eens proberen.

Eigenlijk was dit blog een start om mijn verdriet van het verlies van men parkiet te kunnen afschrijven aangezien het gevoel me niet losliet.
Ok een parkiet is maar een klein beestje en hoe kan je daar nu zulk verdriet om hebben?
Wel, ik zag ze doodgraag en heb er zulk plezier aan gehad ook al waren ze niet tam.
Het begon een 4 jaar geleden toen ik twee piepjonge parkieten ging kopen in de dierenwinkel bij ons.
Met piepjong bedoel ik dat je het geslacht nog niet kon zien aan de neus.....blauw voor een man en beigig,bruin voor een pop(vrouw).
Ik wou er twee en mijn oog viel op een gelig,witte en een lichtblauw,witte.
Zo fier als een gieter gaf ik de gele de naam Zika en de blauwe Miko.
Gek genoeg bleek dus later dat ik de namen beter had omgedraaid maar ze luisterden naar hun naam en dan verander je dat niet zomaar even.
Heel de tijd hebben die samen geleefd als broer en zus, heel beschermend voor elkaar alhoewel Zika een stille was en Miko de uitbreker,afbreker en zot van dienst.
Iets meer dan een jaar terug kwam daar vondeling Zaar bij, overgenomen van een vroegere buurjongen die er niet meer voor wou zorgen.
1 kwam er bij mij terecht en 1 naar men ouders want samen konden ze blijkbaar niet leven als man en pop.
Ik kreeg dus het mannetje, een knalgele met witte wangen.
4 maand geleden op 9 oktober 2007 kreeg ik men eerste verdriet door de sterfte van Zika, geheel onverwacht want 'smorgens zat ze nog op haar stok, heel levendig en met een aanval op haar eten (blijkbaar had de komst van Zaar voor een soort competitie gezorgd van na-apen van elkaar zoals eten, wassen,....) en 's avonds vond ik ze op de bodem terug.
Het heeft me toch enige moeite gekost om haar te begraven in de plantbak op het plein tegenover mijn deur.
ik wou namelijk dat ze toch ietwat deftig ging en aangezien ik geen tuin heb.

Ook Miko had eronder te lijden , dat was te merken aan het feit dat ze zich toch een week afzijdig hield van haar overgebleven maatje Zaar.
Nadien is de band dan gegroeid tot ze een koppel waren en er samen tegenaan gingen een maand geleden.
In totaal legde ze 7 eieren al had ze blijkbaar geen drang om ze uit te broeden en zou er dus niets uitkomen.
Eitje nummer 8 heeft dan uiteindelijk voor problemen gezorgd door te blijven vastzitten waardoor ze een bloeding kreeg.
Zaterdagmorgend was duidelijk dat ze enorm uitgeput was na de nachtelijke bloeding en dt is heel de dag gebleven.
Gelukkig was ik net vrij waardoor ik toch ietwat zorg heb kunnen bieden en 's namiddags kon ze uiteindelijk nog eens op de bovenste stok geraken om zo tegenaan Zaar te gaan hangen aangezien ze zelf niet genoeg kracht had om zich recht te houden.
Rond 15H is ze uiteindelijk terug naar de bodem "gevallen" en is ze daar gebleven tot ik iets na tienen ging slapen wetende dat ze de nacht niet zou overleven.
Omstreeks half 3 ben ik dan "terug" (eigenlijk kon ik gewoon de slaap niet vatten) wakker geworden en ben ik een kijkje gaan nemen om te merken dat ze nog naar haar vaste leghoekje was gekropen en aldaar ingeslapen.
Ik ben terug men bed ingekropen en heb na een ganse dag huilbuien nog de hele nacht doorgehuild.
'S morgens waren de tranen volledig opgedroogd en kreeg ik er geen meer uit.
Ik heb ze nog een driekwart dag in haar kooi laten liggen en bezig geweest met Zaar die duidelijk zijn vrouwke mistte.

Omstreeks 20H ben ik ze dan uiteindelijk gaan begraven, daar waar ik Zika ook begraven had.

Alhoewel het veel verdriet doet zijn broer en zus nu terug samen , met dit gedacht hou ik me dan recht en het feit dat ze toch gelukkig waren bij mij en de vriendjes.

Zelfs nu, exact een week later lopen de tranen me nog over de wangen en loop ik hier te snotteren terwijl ik dit hier typ.

Vorige maandag had ik mijn vrije dag dan nog en moest ik dan nog als extra pech naar de belastingsdienst voor een rechtzetting toen bleek dat ze men inkomsten vanuit de ziekenkas verTIENvoudigd hadden oh jawel.
Met al men paperassen dus vlug naar daar voor verbetering.
Terug naar huis met de mededeling " een 4 weken geduld voor uw nieuwe berekening en dan kom je maar terug voor de rechtzetting met uw oud en nieuw papier".
Geduld hebben dus....

terug thuis aangekomen besluit ik langs te gaan bij de dierenwinkel om te kijken welke parkieten ze heeft.
Ofwel kocht ik er nu 1 of 2 ofwel nog een twee weken wachten eer ik een weekdag vrij ben.
Daar aangekomen blijkt ze een 10 tal mannetjes te hebben zitten.
Na eerdere ingewonnen info via internet was duidelijk dat je best allemaal mannetjes pakt of een even aantal koppels.
Ik wou er drie in totaal dus twee extra mannetjes zou prima gaan.
Ik koos voor een donkerblauwe en een witte met lichtblauwe pels.
Ik besloot ze Blue en Whitey te noemen.
Terwijl ik de kooi onder handen nam konden ze kennis maken met Zaar.
Is nog best goed gegaan en nu een week later kan je ze best vrienden noemen.
Ik zal hier nog een foto bijplaatsen later van Miko en Zika in hun oude kooi die al vakkundig onder handen genomen was door Miko

Nu zitten ze wel in een grotere kooi op staander , zou anders nogal krap worden met drie .

Tot een volgende keer

02-03-2008 om 18:16 geschreven door katie