Het is fijn in de crèche / Jaj de jó a bölcsiben
Het is fijn in de crèche
We zitten intussen in het midden van september, dat wil zeggen dat het nieuwe school-, werk- en crèchejaar voor iedereen begonnen is. Op 1 september is Karolina voor het eerst voltijds naar de crèche geweest.We waren er natuurlijk niet gerust in, het was afwachten hoe ze de eerste week zou doorbrengen. Maar wij en de verzorgsters in de crèche waren ook aangenaam verast: geen traantjes, geen tegenspartelen: Karolina vond het vanaf het eerste ogenblik heel erg leuk om met andere kinderen te mogen spelen, en er was toch zoveel interessants te zien in de crèche dat het niet kon tegenvallen. De verzorgsters konden niet genoeg tegen papa zeggen dat Karolina zich zo goed heeft aangepast, dat ze niet weent, dat ze zo flink is, dat ze zo goed eet, dat ze zo goed slaapt, enz. Zo is het natuurlijk voor mama en papa ook veel gemakkelijker om haar daar te moeten achterlaten. Ze is echt heel sociaal geworden ten opzichte van kinderen, maar tegenover volwassenen is ze nogal wantrouwig. Maar dat vinden we ook niet zo erg.
Karolina is ondertussen ook weer vooruitgegaan: ze is ferm gegroeid, ze heeft al 5 tandjes en er komen er tegelijkertijd nog 6 bij, ze kan al langdurig blijven zitten en kan heel snel vooruit kruipen. Ze zegt ook al enkele woordjes: nem (neen in het Hongaars) als ze niet meer wil eten, njam-njam als ze honger heeft, gyere (kom! in het Hongaars, maar het lukt nog niet altijd perfect), en natuurlijk mama, en soms ook papa. Elke dag doet ze nieuwe dingen waarmee ze ons verast. Ze kruipt onder de tafel, pakt zelf haar bekertje met water, trekt gezichten om ons te doen lachen, ze pakt blokjes uit haar auto en probeert die er weer terug in te duwen, enz. Ze is dan ook heel erg geïnteresseerd in alles wat niet mag: het licht aandoen, onder de tafel kruipen, alles op de grond gooien, de leesbril van papa afpakken, enz. Het enigste wat ze nog altijd met veel weerzin doet is in de auto zitten, maar hopelijk zal dat later ook minder erg worden.
Jaj de jó a bölcsiben
Időközben szeptember közepén járunk, vagyis mindannyiunk számára megkezdődött az új tan-, munka- és bölcsi év. Szeptember 1-jén Karolina első alkalommal ment egész napra a bölcsibe. Természetesen nagyon aggódtunk, hogy vajon jól fogja-e érezni magát, mit hoz az első hét. Szerencsére bennünket és a gondozónőket is kellemes meglepetés ért: nem folytak könnyek, nem volt ellenkezés: Karolina az első pillanattól élvezte, hogy más gyerekekkel játszhatott együtt, és a bölcsiben annyi érdekes látnivaló volt, hogy az csak jó hely lehetett. A gondozónők nem tudják elégszer mondani apának, hogy Karolina milyen jól beilleszkedett, hogy nem sír, hogy milyen szépen játszik, milyen jól eszik, milyen jól alszik, stb. Így természetesen anyának és apának is sokkal könynebb őt ott hagyni. Gyerekekkel szemben rendkívül nyitott lett, de felnőttekkel szemben még mindig eléggé távolságtartó, de az nem olyan nagy baj.
Karolina időközben ismét sokat fejlődött: sokat nőtt, van 5 foga, és azok mellett egyszere bújik ki még 6, ami persze nem megy könnyek nélkül Már hosszú ideig tud egyedül ülni, és nagyon gyorsan tud kúszni. Már mond néhány szót is: nem, ha nem akar többet enni, gyere (ez még nem mindig sikerül tökéletesen), nyam-nyam, ha éhes, és természetesen mama és papa. Minden új dolgokkal lep meg bennünket. Bemászik az asztal alá, egyedül iszik a pohárkájából, vicces grimaszokat vág, hogy megnevettessen bennünket, kiszedi a kockákat az autójából, aztán megpróbálja őket visszatenni, stb. Természetesen minden érdekli, amit nem szabad csinálni: a villanyt felkapcsolni, mindent a földre dobni, az asztal alá mászni, apa szemüvegét levenni, stb. Az egyetlen, ami még mindig nagy ellenszenvet vált ki belőle, az az autózás, de remélhetőleg idővel ez is javul.
De eerste lange zomervakantie / Az első hosszú nyári vakáció
De eerste lange zomervakantie
We zijn terug van weggeweest na een maand leuke zomervakantie. Dit was de eerste keer dat we samen met Karolina zo lang weg waren van thuis, maar gelukkig het is voor iedereen heel plezant geweest. We zijn tijdens deze vakantie met de mobilhome naar Hongarije en naar Kroatië geweest. We hebben eerst de familie in Hongarije bezocht, daarna hebben we een week gekampeerd in Balatonakali, en vervolgens hebben we een week doorgebracht in Kastel Stafilic (naast Split) in Kroatië samen met Andris en Vera, en Kati mama en Lajos. Na wat wisselvallige dagen in het begin van de vakantie hebben we heel mooi zomerweer gehad, in Kroatië zelfs een tikkeltje te warm met temperaturen rond de 38 graden (zonder enige afkoeling s nachts), en dat missen we nu in deze novemberachtige augustus heel erg. Karolina heeft deze vakantie ook heel leuk gevonden, vooral dan op camping. Ze probeerde met elk kind en elk hondje kennis te maken, ze heeft heel goed gegeten en heel goed geslapen. Ondanks al die nieuwe ervaringen en nieuwe plaatsen heeft ze toch kunnen vasthouden aan haar eigen ritme. Ze heeft gevaren in haar eigen taxibootje op het Balatonmeer en in de Adriatische zee tot het ogenblik dat we haar beentjes in het water hingen, want vanaf dat ogenblik wilde ze niet meer varen, alleen maar zwemmen. Het enigste minpunt van de reis was het feit dat Karolina een absolute afkeer heeft van haar autozitje en daar absoluut uit wil. Het is een marteling voor haar, maar ook voor ons om zo te moeten reizen. Terug thuis hebben we voor haar een nieuwe, echte autostoel aangeschaft die al in de rijrichting moet gezet worden, en nu hopen we heel erg dat ze deze nieuwe manier van reizen een beetje plezanter zal vinden.
De ontwikkeling van Karolina is ook heel goed vooruit gegaan tijdens deze vakantiemaand. Ze heeft eerst en vooral enkele tandjes bij gekregen, en nu heeft ze al 5 tanden, en er zijn op dit ogenblik nog 2 of 3 op komst. Motorisch heeft ze ook veel bijgeleerd: ze kan al even zonder steun zitten (ze kan nog wel niet van een ligpositie opzitten) en ze heeft al de beginselen van kruipen ontdekt en oefent elke dag om haar techniek te verbeteren.
Az első hosszú nyári vakáció
Egy egyhónapos nyári vakáció után végre előkerültek az elveszett báránykák. Ez volt az első alkalom, amikor Karolinával ilyen hosszú időt távol töltöttünk itthonról. Szerencsére mindenki jól érezte magát és egyikőnk sem volt beteg. A nyaralás során Magyarországon és Horvátországban jártunk a lakóautóval. Először családot látogattunk, utána pedig egy hétig kempingeztünk Balatonakaliban, majd a horvátországi Kastel Stafilic-ben (Split mellett) töltöttünk egy hetet Andrissal és Verával, Kati mamával és Lajossal. A vakáció első napjainak változékony időjárása után igazi nyári meleg volt, Horvátországban egy kicsit túl nyári is 38 fok körüli hőmérsékletekkel (ami éjszaka sem hűlt le), ám ebben a novemberies augusztusban már nagyon hiányoznak ezek a hőmérsékletek. Karolina is jól érezte magát a nyaralás során, különösen a kempingezést élvezte. A kempingben megpróbált megismerkedni minden gyerekkel és minden kutyával, nagyon jól evett és nagyon jól aludt. A sok új élmény és ismeretlen hely ellenére sikerült megtartania az itthon megszokott ritmusát. A saját kis taxicsónakjában csónakázott a Balatonon és az Adrián is egészen addig, amíg a lábait bele nem lógattuk a vízbe, ugyanis attól kezdve már nem akart csónakázni, csakis fürödni. A vakáció egyetlen negatívuma az volt, hogy Karolina abszolút ellenszenvvel viseltetik az autózás iránt és mindenáron ki akar szállni a kisüléséből. Az autózás kész kínzás a számára, de így utazni nekünk sem kellemes. Hazaérve megvettük az új, igazi autósülését, amiben már az útiránynak megfelelően ül, és szívből reméljük, hogy ezentúl egy kicsit jobban fogja viselni az autós utakat.
Karolina igen sokat fejlődött a nyár folyamán. Először is kibújt néhány új foga, így már összesen 5 van neki, és még 2 vagy 3 félúton van. A motorikus készségek terén is sokat változott. Már rövid ideig tud egyedül ülni (noha fekvőhelyzetből még nem tud felülni) és felfedezte a mászás alapelveit is, gyakorol is mindennap szorgalmasan, hogy tökéletesítse a technikáját.
De laatste weken hebben we in het teken van gezondheids- en ontwikkelingskwesties doorgebracht. Bij ons laatste bezoek bij Kind en Gezin werd nogmaals vastgesteld dat de bilplooitjes van Karolina niet volledig symmetrisch lopen, en om een eventueel heupdysplasie te kunnen uitsluiten, werd er een echo aangeraden. We hebben onmiddellijk contact opgenomen met de kinderarts, Dr Philippe Alliet (die ook bij de bevalling aanwezig was) en hebben een afspraak gemaakt voor de echo. Vooral Hajni was heel erg ongerust want ze heeft trouw aan haar gewoonte het hele internet doorgezocht i.v.m. heupdysplasie en heeft gelezen dat het na 6 maanden nogal moeilijk is om een heupdysplasie recht te zetten. Tot onze grote opluchting bleek echter uit de echo dat de heupjes van Karolina volledig in orde zijn en er niets moet gebeuren.
Tijdens het voorlaatste weekend van juni braken de twee onderste tandjes van Karolina tegelijkertijd door. Ze had daar heel veel last van, ze weende veel van de pijn, en we moesten haar zelfs enkele baybyperdolanstopjes geven om te kunnen slapen. We waren allemaal heel blij toen de pijn enkele dagen later verdween, en daarmee ook de verstopte neus waarvan Karolina al sinds begin april last had.
Az elmúlt hetek egészségügyi és fejlődési problémákkal teltek. A Kind en Gezin-nél tett legutóbbi látogatásunk alkalmával ismét felmerült a gyanúja annak, hogy Karolinának csípőficama van, ugyanis ismét megállapították, hogy a hátsó combredők nem teljesen szimmetrikusak. Azért, hogy a csípőficamot ki lehessen zárni, az orvos ultrahangot javasolt. Rögtön időpontot kértünk a gyerekorvostól (Dr Philippe Alliet, aki Karolina megszületésekor is jelen volt), és időpontot kértünk az ultrahangra is. Különösen Hajni aggódott egy esetleges rossz eredmény miatt, aki szokásához híven az egész Internetet átböngészte a csípőficammal kapcsolatban, és megtudta, hogy 6 hónapos kor után már igen körülményes a csípőficamot rendbe hozni. Nagy megkönnyebbülésünkre az ultrahangból kiderült, hogy Karolina csípője teljesen rendben van és semmilyen kezelésre nincs szükség.
Június utolsó előtti hétvégéjén egyidejűleg kibújt Karolina két első foga, alul. Szegény nagyon sokat szenvedett emiatt, sokat sírt, többször kellett neki fájdalomcsillapítót is adni, mert aludni sem tudott. Mindannyian nagyon örültünk, amikor néhány nap elteltével Karolina megszabadult a fájdalomtól, és egyúttal az orrdugulástól is, amitól már április eleje óta szenvedett.
Karolina's favoriete rijmpjes / Karolina kedvenc mondókái
Egyedem-begyedem tengertánc Hajdú sógor, mit kívánsz? Nem kívánok egyebet, csak egy karéj kenyeret.
Cini-cini muzsika, táncol a kis Zsuzsika. Jobbra dől, balra dől, tücsök koma hegedül.
Sétálunk-sétálunk, egy kis dombra lecsücsülünk csüccs.
Volt egyszer egy iciri-piciri házacska, ott lakott egy iciri-piciri kis macska. Volt annak két iciri-piciri kis ökre, rákaptak egy iciri-piciri kis tökre. Csizmát húz az iciri-piciri kis macska, hová lett az iciri-piciri barmocska. Bejárja az iciri-piciri kaszálót, s nem látja az iciri-piciri kószálót. Bejárja az iciri-piciri kis erdőt, s nem leli az iciri-piciri tekergőt. Rátalált egy iciri-piciri kis tökre, bánatában iciri-picirit meg lökte. Felfordult az iciri-piciri tököcske, benne a két iciri-picire ökröcske. Megörült két iciri-piciri ökrének, vége van az iciri-piciri mesének.
Hallo, mijnheer de uil, waar breng je ons naartoe? Naar fabeltjesland. Lees je ons dan voor uit de fabeltjeskrant? Want daarin staat precies verteld Hoe het met Karolina is gesteld. Jawel, mijnheer de uil.
De doop van Karolina (01.06.2008) / Karolina keresztelője (2008.06.01.)
De doop van Karolina
Op 1 juni 2008 werd Karolina gedoopt. De meter en de peter zijn Rita Awouters (de zus van Eddy) en András Kiss (de jongste broer van Hajni). De plechtigheid vond plaats in de Sint-Gertrudis kerk te Kuringen (de kerk werd de voorbije maanden van buiten heel erg mooi gerenoveerd, en na deze plechtigheid zal ze waarschijnlijk tijdelijk dichtgaan om ook van binnen wat renovatiewerken uit te voeren), en was sober, maar wel heel mooi. Karolina was het enigste kind dat die zondag gedoopt werd, wat nogal zeldzaam is. De aanwezigen waren de familie van Eddy en van Hajnis kant de moeder en de broer van Hajni, en zijn vrouw Vera die overkwamen van Hongarije.
Na de plechtigheid werden de aanwezige gasten bij ons thuis verwacht voor koffie en taart, en later in de avond voor een koud buffet. Iedereen amuseerde zich heel goed, en de Belgische en de Hongaarse familieleden konden ook kennis maken met mekaar (ze vonden mekaar best heel sympathiekJ)).
Karolina heeft zich tijdens de plechtigheid en ook daarna heel braaf gedragen. Ze had honger in de kerk, maar ze kon toch redelijk rustig afwachten tot we weer thuis waren. Ze droeg een mooi wit jurkje, een wit vestje en een paar (speciaal voor deze gelegenheid gekocht) satijnen schoentjes.
Karolina keresztelője
2008. június 1-jén megkereszteltettük Karolinát. A keresztszülők Rita Awouters (Eddy húga) ás Kiss András (Hajni ifjabbik öccse) lettek. A szertartásra a kuringeni Sint-Gertrudis templomban került sor, egyszerű, ám nagyon szép volt (a templomot az elmúlt hónapok során kívülről nagyon szépen felújították, és Karolina keresztelőjét követően valószínűleg átmenetileg be fog zárni, hogy belül is helyre lehessen állítani). Ezen a vasárnapon Karolina volt az egyetlen keresztelendő gyerek, ami elég ritkán fordul elő. A szertartáson Eddy családja, valamint Hajni részéről Hajni anyukája és öccse, valamint Vera, Andris felesége voltak jelen, akik külön erre az alkalomra jöttek el Magyarországról.
A szertartás után otthonunkban láttuk vendégül a jelenlévőket, akiket kávé és sütemény, az esti órákban pedig hidegtálas vacsora várt. Mindenki nagyon jól érezte magát, és végre a magyar és a belga családtagok megismerkedhettek egymással (és kölcsönösen nagyon szimpatikusnak találták egymást:))))).
Karolina a szertartás alatt és azt követően is nagyon jól viselkedett. A templomban ugyan éhes volt, de viszonylag nyugodtan ki tudta várni, míg újra otthon voltunk. Egy szép fehér ruhát viselt fehér kardigánnal és egy pár, kifejezetten erre az alkalomra vásárolt fehér szatén cipőcskével.
Eerst en vooral wil ik je feliciteren met de allereerste vaderdag die ik in mijn jong leventje meemaak en met je deel.
Ik ben nog heel klein en kan niet schrijven, maar ik heb mama gevraagd om deze brief te schijven en ik heb in haar oortjes gefluisterd wat ik allemaal aan je wilde zeggen.
Lieve papa, ik ben zo blij dat je mijn papa bent. Ik weet dat je geen boeken hebt gelezen over de gedragingen van babytjes en over hun ontwikkeling want je vertrouwt vooral op je intuïtie, maar ik ben toch zo graag met je. Ik vind het zo leuk om samen een badje te nemen, samen naar Het Journaal te kijken op de televisie, op je schoot te zitten bij het avondeten, s avonds in mijn kamertje naar een boekje te kijken en nog veel andere dingen. Naar de crèche gaan is ook minder erg als je me brengt en ik weet dat je me straks komt halen. Ik vind het leuk wanneer je zo grappig doet, wanneer je me vertelt over de fabeltjeskrant en mijnheer de uil, en wanneer je zo vals zingt dat mama hoofdpijn krijgt, maar ik kijk toch met mijn grote ogen en ik lach toch omdat het zo erg plezant en grappig is. Mama zingt wel een beetje mooier, maar dat is niet zo grappig. Ik kan je ook al een kusje geven aan je wangetjes, en ik weet dat je dat heel erg plezant vindt. Ik wil je nog heel veel kusjes geven omdat ik heel veel van je houd. Ik weet dat je het nu soms moeilijk hebt omdat je niet zo snel kan werken en niet zo veel kan doen zoals je zou willen, maar ik word snel groot en dan zal je weer alles kunnen doen. Ik zal je zelfs helpen, dat beloof ik!
Lieve papa, ik ben nog klein en heb geen geld om een mooi cadeautje te kopen voor je, maar ik heb mama gevraagd om samen met je iets moois te gaan zoeken en ze wil dat graag doen. We willen je beiden bedanken voor zo een goede papa te zijn!
De tijd vliegt te snel, dat merken we des te meer sinds Karolina geboren is. Ze was zo een klein minimensje bij de geboorte, en nu is ze al een echt groot kind in onze ogen. Ze is heel fel veranderd, ook qua uiterlijk (ze is in een half jaar tijd bijna 30 cm gegroeid!), en ze heeft enorm veel dingen geleerd en ontdekt in haar jong leventje. 6 maanden geleden was ze een klein hulpeloos wezentje, dat nogal gemakkelijk schrik had van het minste lawaai en van alles wat ze vreemd vond, en dat was nogal veel. Voor ons was het een heel leerproces om haar te leren kennen, om haar signalen te herkennen, om te begrijpen wat ze wil zeggen of wat ze wil hebben, wat ze graag heeft en wat niet, waneer ze moe is, wanneer ze wil slapen en wanneer ze er gewoon bij wil zijn. Tot nu heeft dus niet alleen zij heel veel geleerd, maar wij ook. Het is altijd een plezier om haar bezig te zien al die kleine, voor een volwassene onnoemenswaardige dingen doen die voor zo een babytje een hele prestatie zijn: van haar rug op haar buik draaien, een speelgoedje van de ene naar de andere kant leggen, in haar boekjes lezen, enzovoort. In haar parkje draait ze rond gelijk een kermisattractie, we vinden haar altijd in een andere hoek terug. Ze heeft ook al twee echte vrienden: beertje en Pinocchio, die haar vergezellen bij het badje en bij het slapengaan. Ze speelt met hen in haar bedje, en vertelt hen wat ze allemaal heeft meegemaakt. Het slapengaan lukt nu ook al aardig. In het begin was Karolina nogal bang in haar kamer en in haar bedje, maar nu gaat ze daar graag in om een fijn dutje te doen. Overdag zijn dat echte dutjes, ze duren maar kort, wat betekent dat ze vaak herhaald moeten worden. s Nachts lukt het gelukkig beter, en slaapt ze van 9 uur s avonds tot 8-9 uur de volgende ochtend. Het is hier heel lawaaierig in deze straat: de bussen razen hier door voor onze deur, de ouders die hun kinderen komen halen na de schooluren slaan met de portieren van hun autos, de buren hebben een luid blaffende hond en tegenwoordig vliegen er nogal veel gevechtsvliegtuigen boven Kuringen zodat je soms denkt dat de oorlog is uitgebarsten.
Karolina is een goedlachs meisje. Ze lacht heel veel, kijkt altijd lief, en ze is alleen slecht gezind als ze moe is of als ze honger heeft. Ze is ook veel minder bang van de vreemde dingen en de vreemde mensen. Maar het liefst heeft ze nog altijd haar mama en papa in de buurt.
Ze heeft ook al veel gereisd en dat was ook niet tegen haar goesting. Terug thuis kon ze de draad snel weer oppakken, wat mooi meegenomen is. Op reis en thuis eet ze altijd flink. Reeds een tijdje eet ze ook papjes naast haar melkje, en heeft ze ook al brood gekregen. Dat vindt ze enorm lekker. Het probleem is dat ze het ze snel wil eten dat we constant naast haar moeten staan en waken dat ze niet een heel stuk in ene keer wil doorslikken. In het begin lustte ze geen fruitpapje, vooral als dat met koekjesmeel was klaargemaakt. Daar moest ze absoluut niets van weten. Intussen is het gelukkig veranderd, en elke namiddag lepelt ze met smaak haar fruitpapje binnen. Haar favoriete smaak op dit ogenblik is abrikoos, en appel eet ze het minst graag. Maar het kan nog veranderen.
Haar favoriete bezigheid en het hoogtepunt van de dag op dit ogenblik is het badje, dat ze altijd s avonds neemt. Daar kan ze echt van genieten. We moeten steeds weer water op de vloer opvegen omdat ze steeds meer plonst als blijk van hoe fijn het ze vindt. Ze mag ziek, moe of hongerig zijn, van haar badje fleurt ze altijd op. Maar daarna moet het snel gaan: snel afdrogen, snel insmeren en snel aankleden, want dan heeft ze wel weinig geduld om te wachten tot ze in haar kamertje is voor de nachtrust.
Karolina egyre nő
Az idő repül, és ezt Karolina születése óta még jobban érezzük. Amikor megszületett, Karolina egy pici miniemberke volt, ám a mi szemünkben azóta igazi nagygyerek lett. Rengeteget változott, külsőre is (egy fél év alatt majdnem 30 cm-t nőtt), és eddigi rövid élete alatt nagyon sok új dolgot tanult. 6 hónappal ezelőtt egy kis esetlen lény volt, aki könnyen megijedt a legkisebb zajtól és minden számára ismeretlen dologtól, és az nem volt kevés. Nekünk is időre volt szükségünk, hogy megismerjük Karolinát, megértsük a jelzéseit, azt, hogy mit akar közölni, mire van szüksége, mit szeret és mit nem, mikor fáradt, mikor akar aludni, és mikor akar egyszerűen a közelünkben lenni. Vagyis nemcsak ő tanult sokat az elmúlt hónapokban, hanem mi is. Mindig örömmel tölt el bennünket, ha Karolinát nézzük, amint apró, egy felnőtt számára jelentéktelen dolgokat csinál, amik azonban egy kisbaba számára még nagy teljesítménynek számítanak: ha a hátáról a hasára fordul, ha egy játékot átpakol az egyik oldalról a másikra, ha a könyvecskéit nézegeti, stb. A járókájában úgy forog, mint egy körhinta, mindig egy másik sarokban köt ki. Már van két igazi játszótársa is, maci és Pinokkió: velük pancsizik és velük alszik. Karolina játszik velük az ágyacskájában, és elmeséli nekik, mi minden történt vele, mióta nem találkoztak. Az alvás is egyre jobban megy. Karolina kezdetben eléggé félt a szobájában és az ágyában, de már szeret ott lenni és szunyókálni. Napközben tényleg csak szunyókál, csak rövid ideig alszik, így ezeket a szunyókálásokat gyakran kell ismételni. Éjszaka szerencsére jobb a helyzet, általában este 9-től reggel 89 óráig alszik. Az utcánk napközben elég zajos: buszok robognak el a házunk előtt, a szülők, akik a gyerekekért jönnek az iskolába, csapkodják a kocsiajtókat, a szomszédok kutyája állandóan ugat, és az utóbbi időben annyi harci repülő repül el Kuringen felett, hogy az ember azt hiszi, kitört a háború.
Karolina jókedvű kislány. Sokat nevet, nagyon aranyos és kedves, és csak akkor rossz a kedve, ha fáradt vagy éhes. Mostanában már nem fél annyira a furcsa dolgoktól és az idegenektől sem. De azért még mindig azt szereti a legjobban, ha anya és apa a közelben van.
Már sokat utazott is, ami nem volt ellenére. Hazatérve gyorsan visszazökkent a megszokott kerékvágásba. Az utazások alkalmával és itthon is nagyon jól eszik. Egy ideje már zöldséget és gyümölcsöt is eszik a tej mellett, és már kenyeret is kapott. Az utóbbit rettentően szereti. Az egyetlen probléma az, hogy olyan gyorsan akarja enni, hogy állandóan mellette kell állni és vigyázni, nehogy az egész kenyeret vagy zsemlét egyszerrre a szájába tömje. A gyümölcsöt kezdetben nem annyira szerette, főleg, ha keksszel együtt készült a püré. Időközben ez szerencsére megváltozott, és minden délután jóízűen kanalazza be az aznapi adagot. A kedvenc íze jelenleg a sárgabarack, és az almát szereti a legkevésbé. Ez természetesen még változhat.
Karolina kedvenc időtöltése és a nap fénypontja jelenleg a pancsi-pancsi, amire mindig este kerül sor. A fürdést rettentően élvezi. Újabban állandóan egy feltörlőruhával állunk a fürdőkád mellett, annyira csapkodja a vizet annak jeléül, mennyire jól érzi magát a vízben. Legyen beteg, éhes, vagy fáradt, a fürdéstől mindig jókedvre derül. Amint viszont kijött a vízből, a tempó nem lehet elég pörgős: gyorsan törölközzünk, kencézzünk és öltözzünk, mert akkor már elég türelmetlen, és alig várja, hogy a szobájában legyen az éjszakai alváshoz és az utolsó tejcsihez.
Blitsbezoek in Hongarije 30 april â 3 mei 2008 / Villámlátogatás Magyarországon 2008. április 30. â május 3.
De eerste werkdag van Hajni was gelukkig snel achter de rug, en s avonds kon ze nog aan de voorbereideingen van de reis naar Hongarije beginnen. Strijken, een beetje poetsen, sandwiches maken voor onderweg (gelukkig vrijwillig overgenomen door Eddy), koffie maken, enz. Je wordt al moe voordat je vertrekt ... Eddy moest op de avond voor het vertrek naar een vergadering gaan, dus noch Hajni, noch Eddy zag het nog zitten om diezelfde nacht nog te vertrekken. Bovendien waren ze er ook niet zeker van dat Karolina in een schuddende auto zou kunnen slapen, dus vonden ze het beter om niemand te belasten. Woensdagmorgen iets na 7 konden ze wel vetrekken. Iedereen stapte redelijk uitgerust en vrolijk de mobilhome binnen. Tot ieders verbazing viel het verkeer goed mee, en er waren zelfs geen files op de traditionele fileplaatsen, zoals Aschaffenburg, Würzburg-Kist en Nürnberg. Daarentegen in Oostenrijk, war het verkeer normaal goed vlot is, was het op twee plaatsen stilstaan. Gelukkig maakt Hongarije sinds december vorig jaar deel uit van de Schengen-zone en moesten we aan de grens niet meer stoppen waardoor we toch flink wat tijd konden besparen. Het kwam goed uit want de batterijen van Karolina waren tegen dan op, het arme kindje wilde maar één ding: een lekker badje nemen en daarna mooi in haar bedje slapen.Op woensdagavond om 22 uur kwamen we aan in Boedapest en zo werden de wensen van Karolina snel in vervulling gebracht. De volgende dag, op het feest van de arbeid, gingen we met Andris en Vera naar Gyoma, waar we tot zaterdagavond verbleven, en hebben we enkele dagen samen met de rest van de familie bij Kati mama doorgebracht. Gergö en Vivike (neefje en nichtje van Karolina) waren ook van de partij, er was dus tijd om mekaar een beetje te leren kennen. Er was natuurlijk veel lawaai, veel geween en veel gelach, maar Karolina, die gemakkelijk verschiet van alles en iedereen,was heel kalm gebleven. Tot grote verbazing van Hajni kon ze zelfs eten terwijl iedereen rond haar babbelde en lawaai maakte, wat ze thuis toch niet zo gemakkelijk doet. Karolina vond het ook plezant in de mobilhome en kon s nachts goed slapen ondanks al dat lawaai in de buurt: de haan van de buurman, de honden in de straat, de muziek uit de discotheek: en dat noemen ze de rust van het plattelandJ))). Het feit dat Karolina zo goed sliep was een grote opluchting voor Hajni en Eddy die deze reis als een generale repetitie voor de zomervakantie beschouwden. In de zomer zal Karolina enkele weken lang in de mobilhome wonen, ze zal het dus gewoon moeten worden. Andris en Vera hebben nochtans aangeboden dat ze wel in de mobilhome zouden slapen, maar Karolina moest het ook gewoon worden. De andere grote attractie van Karolina dit weekend was dat ze na de toevallige gebeurtenis op 1 april regemlatig van haar rug op haar buik draaide.
Spijtig genoeg konden we met Hajni en Öcsi (schoonzus en broer van Hajni) niet zoveel tijd doorbrengen omdat ze moesten werken, maar volgende keer zullen ze hopelijk een beetje meer tijd hebben.
Omdat ze verwachtten dat het verkeer op zondag druk zou zijn, hebben Hajni en Eddy besloten om op zaterdagnacht terug naar huis te rijden. Ze hoopten tegelijkertijd dat Karolina ook een beetje meer zou slapen dan op de heenreis, wanneer ze de hele dag maar 2 uur met gesloten oogjes heeft doorgebracht. Dit bleek een goed idee, deels omdat het verkeer al op zaterdagnacht druk was (het bleek alsof half Roemenië onderweg was), en deels omdat Karolina tot 6 uur s morgens bijna ononderbroken sliep. Na een vermoeiende nacht waren we op zondagmorgen om 9 uur thuis, en zo konden we ook nog van een mooie zomerse zondag genieten.
Hajni első munkanapja szerencsére gyorsan eltelt, így este gyorsan hozzá tudott fogni a magyarországi utazás előkészületeihez. Vasalás, egy kis takarítás, szendvicskészítés, amit szerencsére Eddy magára vállalt, kávéfőzés, stb. Az ember elfárad, mielőtt útra kel ... Eddynek kedden este még értekezletre kellett mennie, így az éjszakai indulást sem Hajni, sem Eddy nem tartotta jó ötletnek. Ráadásul abban sem voltak biztosak, hogy Karolina éjszaka aludna-e egy rázkódó lakóautóban, így nem akarták feleslegesen sanyargatni önmagukat sem. Szerdán reggel röviddel 7 után sikerült elindulni. Mindenki viszonylag kipihenten szállt be a lakóautóba és vidáman indult útnak. Igen nagy meglepetésre a forgalom elég tűrhető volt: Németországban egyetlen helyen sem volt dugó, még a hagyományosan beduguló helyeknek számító Aschaffenburgban, Würzburg-Kistnél és Nürnbergnél sem. Ausztriában viszont, ahol általában nem szoktak dugók lenni, két helyen is állt a forgalom. Szerencsére tavaly december óta Magyarország is a schengeni övezet része, így már nem kell megállni a magyar határon sem, amivel igen sok időt lehet nyerni. Ez nagyon jól jött ki, ugyanis Karolina elemei akkorra felmondták a szolgálatot, és szegényke már csak egyet akart: pancsizni és az ágyikójában aludni. Szerdán este 10-kor megérkeztünk Budapestre és Karolina vágya is nagyon gyorsan teljesült. Másnap, a munka ünnepén, Andrissal és Verával együtt mentünk tovább Gyomára, ahol szombat estig maradtunk, és a család körében töltöttünk néhány kellemes napot Kati mamánál. Gergő és Vivike (Karolina unokatestvérei) is végig ott voltak, így bőven jutott idő ismerkedésre és játékra. Persze, volt ricsaj, sírás-rívás, amit csak el lehet képzelni, de Karolina, aki viszonylag könnyen megijed mindentől és rögtön elsírja magát, ha kibillen a megszokott kerékvágásból, rendkívül nyugodtan viselte a helyzetet. Hajni nagy meglepetésére még úgy is evett, hogy mindenki beszélt és ricsajozott körülötte, ami itthon nem nagyon szokott sikerülni! Karolina a lakóautóban is jól érezte magát és éjjelente nagyon jól aludt, pedig csend nem nagyon volt. Kukorékolt a szomszéd kakasa, csaholtak az utcabeli kutyák, a ligeti diszkóban üvöltött a zene a vidék nyugalmaJ))). Az, hogy Karolina ennek ellenére jól aludt, nagy megkönnyebbülés volt Hajni és Eddy számára, akik ezt az utat tekintették a nyári vakáció főpróbájának. Akkor ugyanis Karolinának is a lakóautó lesz néhány hétig az otthona. Andris és Vera ugyan felajánlották, hogy majd ők alszanak odakint, de Karolinának is szoknia kellett a helyet. Karolina másik nagy attrakciója az volt, hogy az április 1-jei véletlenszerű esetet követően ezen a hétvégén már tudatosan és rendszeresen átfordult a hasára.
Sajnos Hajnival és Öcsivel nem sokat tudtunk találkozni, de talán legközelebb arra is több idő jut.
Mivel vasárnapra igen nagy forgalom volt várható, Hajni és Eddy úgy döntöttek, hogy még szombaton este elindulnak haza. Remélték, hogy Karolina is jobban fog aludni útközben, mint odafelé, amikor is csak 2 órát aludt egész nap. Ez jó ötletnek bizonyult, mert már szombaton éjszaka is nagyon nagy volt forgalom, úgy tűnt, mintha fél Románia útra kelt volna. Egy igen fárasztó egész éjszakás út után (amit Karolina gyakorlatilag végigaludt a mózeskosárban), reggel 9-kor szerencsésen hazaértünk, és egy nagyon szép, nyárias vasárnappal zárhattuk az ünnepi hétvégét. Karolina egyébként még most is a kialvatlanságából próbál lefaragni: tegnap este21.00 óta alszikJ)))
En nu zijn we 5 maanden later. In onze veranderde leven is intussen het ritme teruggekeerd en we zijn verlost van de chaos en uitputting van de eerste maanden. Daar zijn we erg dankbaar voor en we zijn vooral blij dat Karolina al een hele tijd de nachten doorslaapt. Dat lukt haar zo geweldig goed dat we haar soms om 12 uur s middags moeten wekken (dan sliep ze sinds 21 uur de vorige nacht). Karolina is heel erg veranderd, in alle opzichten. We denken dat we voor haar binnenkort een nieuw paspoort moeten laten maken want ze lijkt maar nauwelijks op de baby van 2 maanden op de foto. En dat paspoortje is wel nodig want we reizen veel. Karolina heeft zelfs al twee keer gevlogen: eens naar Boedapest en eens naar Benidorm, en we zijn nog eens een keer met de mobilhome naar LEscala geweest. Ze heeft zich echt flink gedragen tijdens die reizen en vluchten, en zo konden we samen telkens een mooie vakantie beleven.
Dat de tijd vliegt, merken we ook aan andere dingen. Hajni moet volgende week terug aan de slag gaan en daarom hebben we vanmorgen een bezoekje gebracht aan de crèche waar Karolina af en toe de verzorgsters en de andere kindjes gaat opvrolijken. Niet dat ze echt opgewekt was toen we daar binnenstaptenJ)) De traantjes vloeiden over beide wangetjes toen de (anders lieve) verzorgsters haar verwelkomden. Maar we hebben daar alle hoop op dat ze zich daar goed gaat voelen. We hebben er in ieder geval een goed gevoel over. Niet dat Hajni zo blij is dat het bevallingsverlof afgelopen is. Ze vindt het prachtig om thuis te zijn en voor Karolina te zorgen, vooral de laatste tijd wanneer Karolina ook al wat interactiever is geworden. Maar ja, zo is het leven eenmaal, zonder centen zal het moeilijk lukken.
Időközben eltelt 5 hónap. Megváltozott életünkbe visszatért a ritmus, és magunk mögött tudjuk az első hónapok káoszát és kimerültségét. Ezért igen hálásak vagyunk, és különösen örülünk annak, hogy Karolina már jóideje átalussza az éjszakákat. Ez olyan jól sikerül neki, hogy néha déli 12-kor úgy kell felébreszteni (és olyankor az előző este 9 óra óta alszik!). Karolina nagyon megváltozott, minden tekintetben. Hamarosan új útlevelet kell csináltatnunk neki, mert már nem nagyon hasonlít a 3 hónappal ezelőtti önmagára. És az útlevélre nagy szüksége van, mivel sokat utazunk. Karolina már kétszer repült is: egyszer Budapestre és egyszer Benidormba, egyszer pedig a lakóautóval voltunk LEscala-ban. Karolina minden utazás és repülőút alkalmával nagyon jól viselkedett, és így minden alkalommal mindannyian nagyon jól éreztük magunkat.
Azidő múlását más dolgokon is látjuk. Hajni a jövő héten újra munkába áll és ezért ma reggel ellátogattunk abba a bölcsődébe, ahol Karolina időnként a gondozókat és a többi kisgyereket fogja szórakoztatni. Nem mintha nagyon vidám lett volna, amikor beléptünkJ))) Csak úgy potyogtak a könnyek az arcocskájára, amikor az egyébként nagyon kedves gondozók üdvözölték. Azért reméljük, hogy jól fogja magát érezni, és mindenesetre jó érzéssel jöttünk el onnan. Hajni sem túl vidám, hogy a szülési szabadság letelt. Nagyon szeretett otthon lenni és Karolinával törüdni, különösen az utóbbi időben, amikor Karolina is interaktívabbá vált. Dehát ilyen az élet, a pénz nagy úr ...
Mama en papa hebben het verhaal van mijn geboorte als volgt verteld: Mama en papa verlangden al lang naar een kindje en waren heel blij toen ze in april 2007 vernamen dat het eindelijk zover was. Ik werd voor 9 december 2007 verwacht. Tijdens de zwangerschap heb ik het voor mama niet te lastig gemaakt, ze kon nog samen met papa vele reizen maken, naar Hongarije, naar Italië en enkele weken voor mijn geboorte nog naar Frankrijk. Ze was toen al heel erg moe en lopen ging heel moeilijk. Ze was 15 kilo bijgekomen en ik was toch zo een kleintje!!! Mama en papa wisten al een hele poos dat het waarschijnlijk een keizersnede ging worden omdat ik maar niet wilde draaien, ik bleef in stuit en zelfs dwarsliggen. De keizersnede vonden ze helemaal niet erg want ze waren eerder bang dat er nog iets mis zou lopen tijdens de bevalling en dat zou toch heel erg zijn geweest, gezien dat ze zo lang naar mij uitkeken. Dr Mark Muyldermans, de dokter bij wie mama patiënte was, wilde het zo lang mogelijk rekken en voorzag de keizersnede voor 26 november of 3 december. De week voor 26 november vond hij dat ik nog niet klaar was om geboren te worden en dat ik nog wat mocht bijkomen, dus bepaalde hij 3 december als bevallingsdatum. Op 30 november moest mama echter nog eens terug op controle. Toen vond de dokter opnieuw dat alles nog dicht was, dat wil zeggen dat ik nog lekker rustig in de baarmoeder zat en dat mama nog zeker een rustig weekend tegemoet kon voordat ik de volgende maandag geboren zou worden. Papa had die dag niet zoveel te doen, dus mama en papa gingen nog voor een laatste keer met hun tweeën naar Ikea in Luik. In de namiddag, toen ze terug waren, heeft mama nog een e-mail gestuurd naar de familie in Hongarije dat vanaf maandag ook ik erbij zou horen. Ze wilde het oorspronkelijk geheim houden, maar papa heeft het hier in België ook aan de naaste familie verteld, dus deed mama het ook. Rond 17 uur ging mama even op de zitbank in de veranda uitrusten, maar ik heb daarover anders gedacht. Ik heb zulke grote stamp in haar buik gemaakt dat ze even rechtop moest gaan zitten om op adem te komen. Toen ze enkele minuten later besloot om naar het toilet te gaan, voelde ze iets raars. Groot was haar verbazing toen ze merkte dat het vruchtwater gebroken was. Papa was nogal verschoten en kon het eerst niet geloven dat ik me nu reeds aanmeldde. Mama bleef nog op de wc zitten omdat ze dacht dat het vruchtwater snel zou weglopen maar het bleef echter tot de bevalling zelf vloeien. Met elke wee kwam er een beetje vruchtwater uit. Papa wilde dat mama heel vlug haar natte kleren terug aandeed zodat ze onmiddellijk naar het Virga Jesseziekenhuis konden vertrekken. Mama kon alleen maar lachen met papa, ze dacht dat het toch niet zo snel zou gaan. Intussen heeft papa naar het ziekenhuis gebeld om ervoor te zorgen dat de dokter op tijd verwittigd kon worden. Mama vond het heel grappig om de spoedafdeling van het ziekenhuis binnen te waggelen terwijl het vruchtwater bleef lopen en onder haar winterjas zelfs haar sokken kleddernat werden. Eens op de materniteit, werden we opgevangen door twee lieve vroedvrouwen, Patsy Harrington (een Ierse) en Kirsten Nies. Ze hebben mama aan de monitor gekoppeld en haar onderzocht om te zien of ik nog altijd in stuit lag en of de navelstreng niet klem kwam zitten toen het water brak. Ik was nog altijd in stuit, maar gelukkig was alles in orde. Volgens de vroedvrouw deed ik het heel goed in de baarmoeder, mijn hartslag was prima. Terwijl mama direct om de 4-5 minuten steeds sterkere weeën kreeg, probeerden de vroedvrouwen Dr Muyldermans te bereiken. Helaas nam hij de telefoon niet op en zijn familie wist ook niet waar hij was. Volgens mama was hij wel thuis, maar het was zijn vrije namiddag, het was bovendien vrijdag en hij was verkouden, dus wilde hij waarschijnlijk gewoon niet terug naar het ziekenhuis. Mama en papa vonden het spijtig maar waren daar zeker niet kwaad om. Ze wilden alleen dat de dokter van dienst, Dr Hilde Vandecruys, zo snel mogelijk kwam en dat ze begonnen met de keizersnede. Mama was immers bang dat ik een beentje naar buiten zou steken en dan zou het heel lastig zijn om een keizersnede te verrichten en voor mij om geboren te worden. Om 20 uur was het eindelijk zo ver. De anesthesist heeft bij mama de epidurale verdoving ingezet zodat ze mijn geboorte bewust kon meemaken. Mama was daar oorspronkelijk wat bang voor maar het viel heel goed mee. Tegen dat de dokter aangekomen was, was mama goed verdoofd. Maar tegelijkertijd werd ze ook zo zenuwachtig dat haar hele lichaam trilde. Het was voor de dokter echter heel moeilijk om de buik van mama open te krijgen wegens haar vorige operaties. Het is uiteindelijk toch gelukt en tot grote opluchting van mama en papa werd ik om 20.25 uur geboren, met een lengte van 45 cm en een gewicht van 2675 gr, en een geschreeuw van honderden decibels. Klein, maar fijn! De aanwezige kinderarts vond me kerngezond en de dokter die me enkele dagen later kwam onderzoeken zei zelfs dat ik een perfecte baby was. Wat waren mama en papa gelukkig en fier! In het ziekenhuis heb ik het ook goed gemaakt. Mama herstelde goed en spoedig en met mij ging ook alles prima. Ik was alleen s nachts een beetje lastig omdat ik zoveel honger had en de verpleegsters wilden me niet zoveel eten geven als ik nodig had. Dat vond mama ook niet leuk. Baden deed ik daar absoluut niet graag, ik schreeuwde elke morgen. Mama vond het niet meer dan normaal gezien de badruimte nogal koud was. Even later thuis was het iets anders en stilaan begon ik van mijn dagelijkse badje te genieten.
Anya és apa a következőképpen mesélték el a születésem történetét:
Anya és apa már rég vágytak egy kisbabára, és nagyon boldogok voltak, amikor 2007 áprilisában megtudták, hogy végre úton vagyok. A megszületésemet 2007. december 9-re várták. A terhesség alatt nem nehezítettem meg nagyon anya életét, még sokat tudott utazni apával, Magyarországra, Olaszországba, és a megszületésem előtt néhány héttel Franciaországba. Akkor azonban már nagyon fáradt volt és nehezére esett a járás is. Anya 15 kilót hízott, pedig én nagyon kicsi voltam ám!
Anya és apa már tudták egy ideje, hogy valószínűleg császármetszéssel fogok megszületni, mert nem akartam megfordulni: az egész terhesség alatt farfekvésben, sőt néha keresztben feküdtem. A császármetszés miatt egyáltalán nem bánkódtak, mert féltek, hogy a szülés alatt esetleg az utolsó pillanatban még valami rosszul sikerül, ami igen sajnálatos lett volna. A szülész, Dr Mark Muyldermans, a lehető leghosszabb ideig akarta nyújtani a terhességet, ezért a császármetszést november 26-ra vagy december 3-ra irányozta elő. A november 26. előtti héten úgy találta, hogy még nem voltam kész arra, hogy megszülessek, és még híznom kellett, így a császármetszés időpontját december 3-ban határozta meg. Anyának azért november 30-án még vissza kellett mennie egy utolsó ellenőrzésre. A doktor akkor is úgy találta, hogy még mindem zárva volt, vagyis én még szép nyugodtan ültem a méhben, és anya még egy nyugodt hétvégre számíthatott, mielőtt hétfőn megszületek. Apának aznap nem kellett dolgoznia, így még egyszer utoljára elmentek anyával kettesben az Ikea-ba, Liege-be. Délután, amikor hazaértek, anya e-mailben tudatta a magyarországi családdal, hogy hétfőtől én is a család tagja leszek. Ezt eredetileg titokban akarta tartani, de mivel apa is elmondta a legközelebbi rokonoknak itt Belgiumban, anya is így tett.
Délután 5 körül anya leült a verandán a kanapéra, hogy pihenjen egy kicsit, de nekem más elképzelésem volt. Akkorát rugtam a hasában, hogy egy pár percre fel kellett ülnie, hogy levegőt kapjon. Amikor néhány perc múlva elindult a wc-re, valami furcsát érzett. Nagyon meglepődött, amikor látta, hogy elfolyt a magzatvíz. Apa nagyon megdöbbent, és nem tudta elhinni, hogy már eljött az idő. Anya még egy ideig a wc-n maradt, mert azt hitte, hogy a magzatvíz gyorsan el fog folyni, de egészen a császármetszésig folydogált: minden fájással folyt egy kevés magzatvíz. Apa azt akarta, hogy anya nagyon gyorsan vegye vissza a nedves ruháit, hogy mielőbb el tudjanak indulni a kórházba, ahová időközben már telefonált is, hogy az orvos biztosan időben megérkezzen. Anya csak nevetett apán, mert gondolta, hogy annyira gyorsan azárt nem fognak zajlani az események. Anya szerint nagyon vicces volt, ahogy betotyogott a kórház sürgősségi részlegére, miközben a magzatvíz tovább folyt és a télikabátja alatt még a zoknija is csuromvíz volt. A szülészeten két kedves szülésznő fogadott bennünket, Patsy Harrington (egy ír) és Kirsten Nies. Anyát rákapcsolták a monitorra, és megnézték, hogy még mindig farfekvésben vagyok-e, és hogy a köldökzsinór nem szorult-e be, miközben a magzatvíz folyt. Én még mindig farfekvésben voltam, de szerencsére minden rendben volt. Miközben rögtön 4-5 percenként jöttek a fájások, a szülésznők megpróbálták Dr Muyldermans elérni. A doktor sajnos nem vette fel a telefont, és a családja sem tudta, hol volt. Anya szerint otthon volt, de péntek volt, ráadásul aznap volt a szabad délutánja és meg is volt fázva, és egyszerűen nem volt kedve visszamenni a kórházba. Anya és apa ezt nagyon sajnálták, de nem haragudtak érte. Csak azt akarták, hogy az ügyeletes orvos, Dr Hilde Vandecruys, mielőbb jöjjön és fogjon hozzá a császármetszéshez. Anya ugyanis félt, hogy kidugom az egyik lábamat, ami nagyon megnehezítené a csaászármetszést, vagy azt, hogy akár természetes úton megszülessek. Este 8-kor végre hozzáfogtak! Az altatóorvos beadta anyának az epidurális érzéstelenítést, hogy ébren átélhesse a megszületésemet. Anya ettől félt egy kicsit, de végülis nem volt olyan vészes. Mire az orvos megérkezett, anyánál már hatott az érzéstelenítés, de addigra már olyan ideges volt, hogy egész testében remegett. Közben anya korábbi műtétjei miatt az orvosnak is nagy nehézséget okozott anya hasának a felnyitása, de végül sikerült, és anya és apa nagy megkönnyebbülésére 20.25-kor megszülettem, 45 cm-rel, 2675 grammal és többszáz decibelnyi harsonaszóval. A jelenlévő gyerekorvos szerint makkegészséges voltam, és az orvos, aki néhány nappal később megvizsgált, egyenesen azt mondta, hogy egy tökéletes bébi vagyok! Anya és apa persze nagyon büszkék voltak!
A kórházi tartózkodásunk alatt minden rendben volt. Anya gyorsan taplra állt, és velem is minden rendben volt. Csak az éjszakák voltak egy kicsit nehezek, mert az ápolónők nem adtak annyit enni, amennyit én szerettem volna, és ennek anya sem örült. A kórházban fürdeni sem szerettem, amin anya nem is csodálkozott, mivel a fürdető helyiségben fagyos hideg volt. Üvöltöttem is torkom szakadtából minden reggel! Itthon persze teljesen más volt a helyzet, és néhány nappal később már imádtam a meleg vizecskében lubickolni!
Welkom op ons bloggetje! Hier kan iedereen wie geïnteresseerd is de gebeurtenissen van ons leventje en de ontwikkeling van onze Karolina volgen. Omdat wij het nogal druk hebben, zullen we waarschijnlijk niet elke dag de tijd vinden om nieuwe berichten toe te voegen, maar we doen ons best om de nieuwshongerige lezers tussen jullie niet teleur te stellen. Regelmatig kijken dus! Tot binnenkort!
Sziasztok!
Mindenkit szeretettel üdvözlünk a blogunkon. Itt olvashattok életünk történéséiről és Karolina fejlődéséről. Mivel eléggé elfoglaltak vagyunk, valószínűleg nem fog mindennap időnk jutni arra, hogy új hírekkel gazdagítsuk a gyűjteményt, de minden tőlünk telhetőt megteszünk annak érdekében, hogy ne okozzunk csalódást a friss hírekre éhes olvasóközönségnek. Vagyis, rendszeresen kukkantsatok be a blogra! A mielőbbi viszontlátásra!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Mama en papa hebben het verhaal van mijn geboorte als volgt verteld: Mama en papa verlangden al lang naar een kindje en waren heel blij toen ze in april 2007 vernamen dat het eindelijk zover was. Ik werd voor 9 december 2007 verwacht. Tijdens de zwangerschap heb ik het voor mama niet te lastig gemaakt, ze kon nog samen met papa vele reizen maken, naar Hongarije, naar Italië en enkele weken voor mijn geboorte nog naar Frankrijk. Ze was toen al heel erg moe en lopen ging heel moeilijk. Ze was 15 kilo bijgekomen en ik was toch zo een kleintje!!! Mama en papa wisten al een hele poos dat het waarschijnlijk een keizersnede ging worden omdat ik maar niet wilde draaien, ik bleef in stuit en zelfs dwarsliggen. De keizersnede vonden ze helemaal niet erg want ze waren eerder bang dat er nog iets mis zou lopen tijdens de bevalling en dat zou toch heel erg zijn geweest, gezien dat ze zo lang naar mij uitkeken. Dr Mark Muyldermans, de dokter bij wie mama patiënte was, wilde het zo lang mogelijk rekken en voorzag de keizersnede voor 26 november of 3 december. De week voor 26 november vond hij dat ik nog niet klaar was om geboren te worden en dat ik nog wat mocht bijkomen, dus bepaalde hij 3 december als bevallingsdatum. Op 30 november moest mama echter nog eens terug op controle. Toen vond de dokter opnieuw dat alles nog dicht was, dat wil zeggen dat ik nog lekker rustig in de baarmoeder zat en dat mama nog zeker een rustig weekend tegemoet kon voordat ik de volgende maandag geboren zou worden. Papa had die dag niet zoveel te doen, dus mama en papa gingen nog voor een laatste keer met hun tweeën naar Ikea in Luik. In de namiddag, toen ze terug waren, heeft mama nog een e-mail gestuurd naar de familie in Hongarije dat vanaf maandag ook ik erbij zou horen. Ze wilde het oorspronkelijk geheim houden, maar papa heeft het hier in België ook aan de naaste familie verteld, dus deed mama het ook. Rond 17 uur ging mama even op de zitbank in de veranda uitrusten, maar ik heb daarover anders gedacht. Ik heb zulke grote stamp in haar buik gemaakt dat ze even rechtop moest gaan zitten om op adem te komen. Toen ze enkele minuten later besloot om naar het toilet te gaan, voelde ze iets raars. Groot was haar verbazing toen ze merkte dat het vruchtwater gebroken was. Papa was nogal verschoten en kon het eerst niet geloven dat ik me nu reeds aanmeldde. Mama bleef nog op de wc zitten omdat ze dacht dat het vruchtwater snel zou weglopen maar het bleef echter tot de bevalling zelf vloeien. Met elke wee kwam er een beetje vruchtwater uit. Papa wilde dat mama heel vlug haar natte kleren terug aandeed zodat ze onmiddellijk naar het Virga Jesseziekenhuis konden vertrekken. Mama kon alleen maar lachen met papa, ze dacht dat het toch niet zo snel zou gaan. Intussen heeft papa naar het ziekenhuis gebeld om ervoor te zorgen dat de dokter op tijd verwittigd kon worden. Mama vond het heel grappig om de spoedafdeling van het ziekenhuis binnen te waggelen terwijl het vruchtwater bleef lopen en onder haar winterjas zelfs haar sokken kleddernat werden. Eens op de materniteit, werden we opgevangen door twee lieve vroedvrouwen, Patsy Harrington (een Ierse) en Kirsten Nies. Ze hebben mama aan de monitor gekoppeld en haar onderzocht om te zien of ik nog altijd in stuit lag en of de navelstreng niet klem kwam zitten toen het water brak. Ik was nog altijd in stuit, maar gelukkig was alles in orde. Volgens de vroedvrouw deed ik het heel goed in de baarmoeder, mijn hartslag was prima. Terwijl mama direct om de 4-5 minuten steeds sterkere weeën kreeg, probeerden de vroedvrouwen Dr Muyldermans te bereiken. Helaas nam hij de telefoon niet op en zijn familie wist ook niet waar hij was. Volgens mama was hij wel thuis, maar het was zijn vrije namiddag, het was bovendien vrijdag en hij was verkouden, dus wilde hij waarschijnlijk gewoon niet terug naar het ziekenhuis. Mama en papa vonden het spijtig maar waren daar zeker niet kwaad om. Ze wilden alleen dat de dokter van dienst, Dr Hilde Vandecruys, zo snel mogelijk kwam en dat ze begonnen met de keizersnede. Mama was immers bang dat ik een beentje naar buiten zou steken en dan zou het heel lastig zijn om een keizersnede te verrichten en voor mij om geboren te worden. Om 20 uur was het eindelijk zo ver. De anesthesist heeft bij mama de epidurale verdoving ingezet zodat ze mijn geboorte bewust kon meemaken. Mama was daar oorspronkelijk wat bang voor maar het viel heel goed mee. Tegen dat de dokter aangekomen was, was mama goed verdoofd. Maar tegelijkertijd werd ze ook zo zenuwachtig dat haar hele lichaam trilde. Het was voor de dokter echter heel moeilijk om de buik van mama open te krijgen wegens haar vorige operaties. Het is uiteindelijk toch gelukt en tot grote opluchting van mama en papa werd ik om 20.25 uur geboren, met een lengte van 45 cm en een gewicht van 2675 gr, en een geschreeuw van honderden decibels. Klein, maar fijn! De aanwezige kinderarts vond me kerngezond en de dokter die me enkele dagen later kwam onderzoeken zei zelfs dat ik een perfecte baby was. Wat waren mama en papa gelukkig en fier! In het ziekenhuis heb ik het ook goed gemaakt. Mama herstelde goed en spoedig en met mij ging ook alles prima. Ik was alleen s nachts een beetje lastig omdat ik zoveel honger had en de verpleegsters wilden me niet zoveel eten geven als ik nodig had. Dat vond mama ook niet leuk. Baden deed ik daar absoluut niet graag, ik schreeuwde elke morgen. Mama vond het niet meer dan normaal gezien de badruimte nogal koud was. Even later thuis was het iets anders en stilaan begon ik van mijn dagelijkse badje te genieten.
