En nu zijn we 5 maanden later. In onze veranderde leven is intussen het ritme teruggekeerd en we zijn verlost van de chaos en uitputting van de eerste maanden. Daar zijn we erg dankbaar voor en we zijn vooral blij dat Karolina al een hele tijd de nachten doorslaapt. Dat lukt haar zo geweldig goed dat we haar soms om 12 uur s middags moeten wekken (dan sliep ze sinds 21 uur de vorige nacht). Karolina is heel erg veranderd, in alle opzichten. We denken dat we voor haar binnenkort een nieuw paspoort moeten laten maken want ze lijkt maar nauwelijks op de baby van 2 maanden op de foto. En dat paspoortje is wel nodig want we reizen veel. Karolina heeft zelfs al twee keer gevlogen: eens naar Boedapest en eens naar Benidorm, en we zijn nog eens een keer met de mobilhome naar LEscala geweest. Ze heeft zich echt flink gedragen tijdens die reizen en vluchten, en zo konden we samen telkens een mooie vakantie beleven.
Dat de tijd vliegt, merken we ook aan andere dingen. Hajni moet volgende week terug aan de slag gaan en daarom hebben we vanmorgen een bezoekje gebracht aan de crèche waar Karolina af en toe de verzorgsters en de andere kindjes gaat opvrolijken. Niet dat ze echt opgewekt was toen we daar binnenstaptenJ)) De traantjes vloeiden over beide wangetjes toen de (anders lieve) verzorgsters haar verwelkomden. Maar we hebben daar alle hoop op dat ze zich daar goed gaat voelen. We hebben er in ieder geval een goed gevoel over. Niet dat Hajni zo blij is dat het bevallingsverlof afgelopen is. Ze vindt het prachtig om thuis te zijn en voor Karolina te zorgen, vooral de laatste tijd wanneer Karolina ook al wat interactiever is geworden. Maar ja, zo is het leven eenmaal, zonder centen zal het moeilijk lukken.
Időközben eltelt 5 hónap. Megváltozott életünkbe visszatért a ritmus, és magunk mögött tudjuk az első hónapok káoszát és kimerültségét. Ezért igen hálásak vagyunk, és különösen örülünk annak, hogy Karolina már jóideje átalussza az éjszakákat. Ez olyan jól sikerül neki, hogy néha déli 12-kor úgy kell felébreszteni (és olyankor az előző este 9 óra óta alszik!). Karolina nagyon megváltozott, minden tekintetben. Hamarosan új útlevelet kell csináltatnunk neki, mert már nem nagyon hasonlít a 3 hónappal ezelőtti önmagára. És az útlevélre nagy szüksége van, mivel sokat utazunk. Karolina már kétszer repült is: egyszer Budapestre és egyszer Benidormba, egyszer pedig a lakóautóval voltunk LEscala-ban. Karolina minden utazás és repülőút alkalmával nagyon jól viselkedett, és így minden alkalommal mindannyian nagyon jól éreztük magunkat.
Azidő múlását más dolgokon is látjuk. Hajni a jövő héten újra munkába áll és ezért ma reggel ellátogattunk abba a bölcsődébe, ahol Karolina időnként a gondozókat és a többi kisgyereket fogja szórakoztatni. Nem mintha nagyon vidám lett volna, amikor beléptünkJ))) Csak úgy potyogtak a könnyek az arcocskájára, amikor az egyébként nagyon kedves gondozók üdvözölték. Azért reméljük, hogy jól fogja magát érezni, és mindenesetre jó érzéssel jöttünk el onnan. Hajni sem túl vidám, hogy a szülési szabadság letelt. Nagyon szeretett otthon lenni és Karolinával törüdni, különösen az utóbbi időben, amikor Karolina is interaktívabbá vált. Dehát ilyen az élet, a pénz nagy úr ...
Mama en papa hebben het verhaal van mijn geboorte als volgt verteld: Mama en papa verlangden al lang naar een kindje en waren heel blij toen ze in april 2007 vernamen dat het eindelijk zover was. Ik werd voor 9 december 2007 verwacht. Tijdens de zwangerschap heb ik het voor mama niet te lastig gemaakt, ze kon nog samen met papa vele reizen maken, naar Hongarije, naar Italië en enkele weken voor mijn geboorte nog naar Frankrijk. Ze was toen al heel erg moe en lopen ging heel moeilijk. Ze was 15 kilo bijgekomen en ik was toch zo een kleintje!!! Mama en papa wisten al een hele poos dat het waarschijnlijk een keizersnede ging worden omdat ik maar niet wilde draaien, ik bleef in stuit en zelfs dwarsliggen. De keizersnede vonden ze helemaal niet erg want ze waren eerder bang dat er nog iets mis zou lopen tijdens de bevalling en dat zou toch heel erg zijn geweest, gezien dat ze zo lang naar mij uitkeken. Dr Mark Muyldermans, de dokter bij wie mama patiënte was, wilde het zo lang mogelijk rekken en voorzag de keizersnede voor 26 november of 3 december. De week voor 26 november vond hij dat ik nog niet klaar was om geboren te worden en dat ik nog wat mocht bijkomen, dus bepaalde hij 3 december als bevallingsdatum. Op 30 november moest mama echter nog eens terug op controle. Toen vond de dokter opnieuw dat alles nog dicht was, dat wil zeggen dat ik nog lekker rustig in de baarmoeder zat en dat mama nog zeker een rustig weekend tegemoet kon voordat ik de volgende maandag geboren zou worden. Papa had die dag niet zoveel te doen, dus mama en papa gingen nog voor een laatste keer met hun tweeën naar Ikea in Luik. In de namiddag, toen ze terug waren, heeft mama nog een e-mail gestuurd naar de familie in Hongarije dat vanaf maandag ook ik erbij zou horen. Ze wilde het oorspronkelijk geheim houden, maar papa heeft het hier in België ook aan de naaste familie verteld, dus deed mama het ook. Rond 17 uur ging mama even op de zitbank in de veranda uitrusten, maar ik heb daarover anders gedacht. Ik heb zulke grote stamp in haar buik gemaakt dat ze even rechtop moest gaan zitten om op adem te komen. Toen ze enkele minuten later besloot om naar het toilet te gaan, voelde ze iets raars. Groot was haar verbazing toen ze merkte dat het vruchtwater gebroken was. Papa was nogal verschoten en kon het eerst niet geloven dat ik me nu reeds aanmeldde. Mama bleef nog op de wc zitten omdat ze dacht dat het vruchtwater snel zou weglopen maar het bleef echter tot de bevalling zelf vloeien. Met elke wee kwam er een beetje vruchtwater uit. Papa wilde dat mama heel vlug haar natte kleren terug aandeed zodat ze onmiddellijk naar het Virga Jesseziekenhuis konden vertrekken. Mama kon alleen maar lachen met papa, ze dacht dat het toch niet zo snel zou gaan. Intussen heeft papa naar het ziekenhuis gebeld om ervoor te zorgen dat de dokter op tijd verwittigd kon worden. Mama vond het heel grappig om de spoedafdeling van het ziekenhuis binnen te waggelen terwijl het vruchtwater bleef lopen en onder haar winterjas zelfs haar sokken kleddernat werden. Eens op de materniteit, werden we opgevangen door twee lieve vroedvrouwen, Patsy Harrington (een Ierse) en Kirsten Nies. Ze hebben mama aan de monitor gekoppeld en haar onderzocht om te zien of ik nog altijd in stuit lag en of de navelstreng niet klem kwam zitten toen het water brak. Ik was nog altijd in stuit, maar gelukkig was alles in orde. Volgens de vroedvrouw deed ik het heel goed in de baarmoeder, mijn hartslag was prima. Terwijl mama direct om de 4-5 minuten steeds sterkere weeën kreeg, probeerden de vroedvrouwen Dr Muyldermans te bereiken. Helaas nam hij de telefoon niet op en zijn familie wist ook niet waar hij was. Volgens mama was hij wel thuis, maar het was zijn vrije namiddag, het was bovendien vrijdag en hij was verkouden, dus wilde hij waarschijnlijk gewoon niet terug naar het ziekenhuis. Mama en papa vonden het spijtig maar waren daar zeker niet kwaad om. Ze wilden alleen dat de dokter van dienst, Dr Hilde Vandecruys, zo snel mogelijk kwam en dat ze begonnen met de keizersnede. Mama was immers bang dat ik een beentje naar buiten zou steken en dan zou het heel lastig zijn om een keizersnede te verrichten en voor mij om geboren te worden. Om 20 uur was het eindelijk zo ver. De anesthesist heeft bij mama de epidurale verdoving ingezet zodat ze mijn geboorte bewust kon meemaken. Mama was daar oorspronkelijk wat bang voor maar het viel heel goed mee. Tegen dat de dokter aangekomen was, was mama goed verdoofd. Maar tegelijkertijd werd ze ook zo zenuwachtig dat haar hele lichaam trilde. Het was voor de dokter echter heel moeilijk om de buik van mama open te krijgen wegens haar vorige operaties. Het is uiteindelijk toch gelukt en tot grote opluchting van mama en papa werd ik om 20.25 uur geboren, met een lengte van 45 cm en een gewicht van 2675 gr, en een geschreeuw van honderden decibels. Klein, maar fijn! De aanwezige kinderarts vond me kerngezond en de dokter die me enkele dagen later kwam onderzoeken zei zelfs dat ik een perfecte baby was. Wat waren mama en papa gelukkig en fier! In het ziekenhuis heb ik het ook goed gemaakt. Mama herstelde goed en spoedig en met mij ging ook alles prima. Ik was alleen s nachts een beetje lastig omdat ik zoveel honger had en de verpleegsters wilden me niet zoveel eten geven als ik nodig had. Dat vond mama ook niet leuk. Baden deed ik daar absoluut niet graag, ik schreeuwde elke morgen. Mama vond het niet meer dan normaal gezien de badruimte nogal koud was. Even later thuis was het iets anders en stilaan begon ik van mijn dagelijkse badje te genieten.
Anya és apa a következőképpen mesélték el a születésem történetét:
Anya és apa már rég vágytak egy kisbabára, és nagyon boldogok voltak, amikor 2007 áprilisában megtudták, hogy végre úton vagyok. A megszületésemet 2007. december 9-re várták. A terhesség alatt nem nehezítettem meg nagyon anya életét, még sokat tudott utazni apával, Magyarországra, Olaszországba, és a megszületésem előtt néhány héttel Franciaországba. Akkor azonban már nagyon fáradt volt és nehezére esett a járás is. Anya 15 kilót hízott, pedig én nagyon kicsi voltam ám!
Anya és apa már tudták egy ideje, hogy valószínűleg császármetszéssel fogok megszületni, mert nem akartam megfordulni: az egész terhesség alatt farfekvésben, sőt néha keresztben feküdtem. A császármetszés miatt egyáltalán nem bánkódtak, mert féltek, hogy a szülés alatt esetleg az utolsó pillanatban még valami rosszul sikerül, ami igen sajnálatos lett volna. A szülész, Dr Mark Muyldermans, a lehető leghosszabb ideig akarta nyújtani a terhességet, ezért a császármetszést november 26-ra vagy december 3-ra irányozta elő. A november 26. előtti héten úgy találta, hogy még nem voltam kész arra, hogy megszülessek, és még híznom kellett, így a császármetszés időpontját december 3-ban határozta meg. Anyának azért november 30-án még vissza kellett mennie egy utolsó ellenőrzésre. A doktor akkor is úgy találta, hogy még mindem zárva volt, vagyis én még szép nyugodtan ültem a méhben, és anya még egy nyugodt hétvégre számíthatott, mielőtt hétfőn megszületek. Apának aznap nem kellett dolgoznia, így még egyszer utoljára elmentek anyával kettesben az Ikea-ba, Liege-be. Délután, amikor hazaértek, anya e-mailben tudatta a magyarországi családdal, hogy hétfőtől én is a család tagja leszek. Ezt eredetileg titokban akarta tartani, de mivel apa is elmondta a legközelebbi rokonoknak itt Belgiumban, anya is így tett.
Délután 5 körül anya leült a verandán a kanapéra, hogy pihenjen egy kicsit, de nekem más elképzelésem volt. Akkorát rugtam a hasában, hogy egy pár percre fel kellett ülnie, hogy levegőt kapjon. Amikor néhány perc múlva elindult a wc-re, valami furcsát érzett. Nagyon meglepődött, amikor látta, hogy elfolyt a magzatvíz. Apa nagyon megdöbbent, és nem tudta elhinni, hogy már eljött az idő. Anya még egy ideig a wc-n maradt, mert azt hitte, hogy a magzatvíz gyorsan el fog folyni, de egészen a császármetszésig folydogált: minden fájással folyt egy kevés magzatvíz. Apa azt akarta, hogy anya nagyon gyorsan vegye vissza a nedves ruháit, hogy mielőbb el tudjanak indulni a kórházba, ahová időközben már telefonált is, hogy az orvos biztosan időben megérkezzen. Anya csak nevetett apán, mert gondolta, hogy annyira gyorsan azárt nem fognak zajlani az események. Anya szerint nagyon vicces volt, ahogy betotyogott a kórház sürgősségi részlegére, miközben a magzatvíz tovább folyt és a télikabátja alatt még a zoknija is csuromvíz volt. A szülészeten két kedves szülésznő fogadott bennünket, Patsy Harrington (egy ír) és Kirsten Nies. Anyát rákapcsolták a monitorra, és megnézték, hogy még mindig farfekvésben vagyok-e, és hogy a köldökzsinór nem szorult-e be, miközben a magzatvíz folyt. Én még mindig farfekvésben voltam, de szerencsére minden rendben volt. Miközben rögtön 4-5 percenként jöttek a fájások, a szülésznők megpróbálták Dr Muyldermans elérni. A doktor sajnos nem vette fel a telefont, és a családja sem tudta, hol volt. Anya szerint otthon volt, de péntek volt, ráadásul aznap volt a szabad délutánja és meg is volt fázva, és egyszerűen nem volt kedve visszamenni a kórházba. Anya és apa ezt nagyon sajnálták, de nem haragudtak érte. Csak azt akarták, hogy az ügyeletes orvos, Dr Hilde Vandecruys, mielőbb jöjjön és fogjon hozzá a császármetszéshez. Anya ugyanis félt, hogy kidugom az egyik lábamat, ami nagyon megnehezítené a csaászármetszést, vagy azt, hogy akár természetes úton megszülessek. Este 8-kor végre hozzáfogtak! Az altatóorvos beadta anyának az epidurális érzéstelenítést, hogy ébren átélhesse a megszületésemet. Anya ettől félt egy kicsit, de végülis nem volt olyan vészes. Mire az orvos megérkezett, anyánál már hatott az érzéstelenítés, de addigra már olyan ideges volt, hogy egész testében remegett. Közben anya korábbi műtétjei miatt az orvosnak is nagy nehézséget okozott anya hasának a felnyitása, de végül sikerült, és anya és apa nagy megkönnyebbülésére 20.25-kor megszülettem, 45 cm-rel, 2675 grammal és többszáz decibelnyi harsonaszóval. A jelenlévő gyerekorvos szerint makkegészséges voltam, és az orvos, aki néhány nappal később megvizsgált, egyenesen azt mondta, hogy egy tökéletes bébi vagyok! Anya és apa persze nagyon büszkék voltak!
A kórházi tartózkodásunk alatt minden rendben volt. Anya gyorsan taplra állt, és velem is minden rendben volt. Csak az éjszakák voltak egy kicsit nehezek, mert az ápolónők nem adtak annyit enni, amennyit én szerettem volna, és ennek anya sem örült. A kórházban fürdeni sem szerettem, amin anya nem is csodálkozott, mivel a fürdető helyiségben fagyos hideg volt. Üvöltöttem is torkom szakadtából minden reggel! Itthon persze teljesen más volt a helyzet, és néhány nappal később már imádtam a meleg vizecskében lubickolni!
Welkom op ons bloggetje! Hier kan iedereen wie geïnteresseerd is de gebeurtenissen van ons leventje en de ontwikkeling van onze Karolina volgen. Omdat wij het nogal druk hebben, zullen we waarschijnlijk niet elke dag de tijd vinden om nieuwe berichten toe te voegen, maar we doen ons best om de nieuwshongerige lezers tussen jullie niet teleur te stellen. Regelmatig kijken dus! Tot binnenkort!
Sziasztok!
Mindenkit szeretettel üdvözlünk a blogunkon. Itt olvashattok életünk történéséiről és Karolina fejlődéséről. Mivel eléggé elfoglaltak vagyunk, valószínűleg nem fog mindennap időnk jutni arra, hogy új hírekkel gazdagítsuk a gyűjteményt, de minden tőlünk telhetőt megteszünk annak érdekében, hogy ne okozzunk csalódást a friss hírekre éhes olvasóközönségnek. Vagyis, rendszeresen kukkantsatok be a blogra! A mielőbbi viszontlátásra!
Mama en papa hebben het verhaal van mijn geboorte als volgt verteld: Mama en papa verlangden al lang naar een kindje en waren heel blij toen ze in april 2007 vernamen dat het eindelijk zover was. Ik werd voor 9 december 2007 verwacht. Tijdens de zwangerschap heb ik het voor mama niet te lastig gemaakt, ze kon nog samen met papa vele reizen maken, naar Hongarije, naar Italië en enkele weken voor mijn geboorte nog naar Frankrijk. Ze was toen al heel erg moe en lopen ging heel moeilijk. Ze was 15 kilo bijgekomen en ik was toch zo een kleintje!!! Mama en papa wisten al een hele poos dat het waarschijnlijk een keizersnede ging worden omdat ik maar niet wilde draaien, ik bleef in stuit en zelfs dwarsliggen. De keizersnede vonden ze helemaal niet erg want ze waren eerder bang dat er nog iets mis zou lopen tijdens de bevalling en dat zou toch heel erg zijn geweest, gezien dat ze zo lang naar mij uitkeken. Dr Mark Muyldermans, de dokter bij wie mama patiënte was, wilde het zo lang mogelijk rekken en voorzag de keizersnede voor 26 november of 3 december. De week voor 26 november vond hij dat ik nog niet klaar was om geboren te worden en dat ik nog wat mocht bijkomen, dus bepaalde hij 3 december als bevallingsdatum. Op 30 november moest mama echter nog eens terug op controle. Toen vond de dokter opnieuw dat alles nog dicht was, dat wil zeggen dat ik nog lekker rustig in de baarmoeder zat en dat mama nog zeker een rustig weekend tegemoet kon voordat ik de volgende maandag geboren zou worden. Papa had die dag niet zoveel te doen, dus mama en papa gingen nog voor een laatste keer met hun tweeën naar Ikea in Luik. In de namiddag, toen ze terug waren, heeft mama nog een e-mail gestuurd naar de familie in Hongarije dat vanaf maandag ook ik erbij zou horen. Ze wilde het oorspronkelijk geheim houden, maar papa heeft het hier in België ook aan de naaste familie verteld, dus deed mama het ook. Rond 17 uur ging mama even op de zitbank in de veranda uitrusten, maar ik heb daarover anders gedacht. Ik heb zulke grote stamp in haar buik gemaakt dat ze even rechtop moest gaan zitten om op adem te komen. Toen ze enkele minuten later besloot om naar het toilet te gaan, voelde ze iets raars. Groot was haar verbazing toen ze merkte dat het vruchtwater gebroken was. Papa was nogal verschoten en kon het eerst niet geloven dat ik me nu reeds aanmeldde. Mama bleef nog op de wc zitten omdat ze dacht dat het vruchtwater snel zou weglopen maar het bleef echter tot de bevalling zelf vloeien. Met elke wee kwam er een beetje vruchtwater uit. Papa wilde dat mama heel vlug haar natte kleren terug aandeed zodat ze onmiddellijk naar het Virga Jesseziekenhuis konden vertrekken. Mama kon alleen maar lachen met papa, ze dacht dat het toch niet zo snel zou gaan. Intussen heeft papa naar het ziekenhuis gebeld om ervoor te zorgen dat de dokter op tijd verwittigd kon worden. Mama vond het heel grappig om de spoedafdeling van het ziekenhuis binnen te waggelen terwijl het vruchtwater bleef lopen en onder haar winterjas zelfs haar sokken kleddernat werden. Eens op de materniteit, werden we opgevangen door twee lieve vroedvrouwen, Patsy Harrington (een Ierse) en Kirsten Nies. Ze hebben mama aan de monitor gekoppeld en haar onderzocht om te zien of ik nog altijd in stuit lag en of de navelstreng niet klem kwam zitten toen het water brak. Ik was nog altijd in stuit, maar gelukkig was alles in orde. Volgens de vroedvrouw deed ik het heel goed in de baarmoeder, mijn hartslag was prima. Terwijl mama direct om de 4-5 minuten steeds sterkere weeën kreeg, probeerden de vroedvrouwen Dr Muyldermans te bereiken. Helaas nam hij de telefoon niet op en zijn familie wist ook niet waar hij was. Volgens mama was hij wel thuis, maar het was zijn vrije namiddag, het was bovendien vrijdag en hij was verkouden, dus wilde hij waarschijnlijk gewoon niet terug naar het ziekenhuis. Mama en papa vonden het spijtig maar waren daar zeker niet kwaad om. Ze wilden alleen dat de dokter van dienst, Dr Hilde Vandecruys, zo snel mogelijk kwam en dat ze begonnen met de keizersnede. Mama was immers bang dat ik een beentje naar buiten zou steken en dan zou het heel lastig zijn om een keizersnede te verrichten en voor mij om geboren te worden. Om 20 uur was het eindelijk zo ver. De anesthesist heeft bij mama de epidurale verdoving ingezet zodat ze mijn geboorte bewust kon meemaken. Mama was daar oorspronkelijk wat bang voor maar het viel heel goed mee. Tegen dat de dokter aangekomen was, was mama goed verdoofd. Maar tegelijkertijd werd ze ook zo zenuwachtig dat haar hele lichaam trilde. Het was voor de dokter echter heel moeilijk om de buik van mama open te krijgen wegens haar vorige operaties. Het is uiteindelijk toch gelukt en tot grote opluchting van mama en papa werd ik om 20.25 uur geboren, met een lengte van 45 cm en een gewicht van 2675 gr, en een geschreeuw van honderden decibels. Klein, maar fijn! De aanwezige kinderarts vond me kerngezond en de dokter die me enkele dagen later kwam onderzoeken zei zelfs dat ik een perfecte baby was. Wat waren mama en papa gelukkig en fier! In het ziekenhuis heb ik het ook goed gemaakt. Mama herstelde goed en spoedig en met mij ging ook alles prima. Ik was alleen s nachts een beetje lastig omdat ik zoveel honger had en de verpleegsters wilden me niet zoveel eten geven als ik nodig had. Dat vond mama ook niet leuk. Baden deed ik daar absoluut niet graag, ik schreeuwde elke morgen. Mama vond het niet meer dan normaal gezien de badruimte nogal koud was. Even later thuis was het iets anders en stilaan begon ik van mijn dagelijkse badje te genieten.
