Er is ondertussen zoveel gebeurd, en eigenlijk ook weer niet. Ik ga jullie dan ook alle details besparen en meteen naar het interessante stuk gaan: een ezel kan zich dus wel 2 keer stoten aan dezelfde steen. Twee keer na elkaar slaag ik er in om verliefd te worden op een man waarbij ik mezelf toelaat te denken dat het deze keer wel kan lukken, ook al weet ik diep van binnen dat hij totaal niet bij me past. Met de eerste man ben ik goed bevriend geraakt en met hem ben ik zelfs in januari een weekendje naar Londen geweest. Ik had het gevoel dat ik alles aan hem kon zeggen en hij daagde me ook uit om volledig mezelf te zijn. Bij hem heb ik zelfs mijn grenzen verlegd door hem na een paar maanden te vertellen over mijn gevoelens. Het was niet wederzijds, maar dat wist op zich al wel. Op zich konden we nog vrienden blijven, maar nu hij iemand anders heeft is dit moeilijker. 

Uiteindelijk ontmoet ik iemand anders, een charmante man die op het eerste zicht aan heel veel van mijn vereisten voldoet. We  flirten ook veel intenser, waardoor ik ben gaan durven hopen dat het iets kan worden. Het zou ook iets kunnen worden, ware het niet dat ik weiger om iemand zijn minnares te zijn. Ja, ik ontdekte recent dat meneer een vriendin heeft! En dit heb ik dan zelfs maar gewoon via Facebook ontdekt door wat fotootjes van hen beide... Hij heeft nog niet eens de moeite gedaan om het mij te vertellen. Mijn gezond verstand vertelt me dan dat ik deze man meteen moet laten voor wat hij is en hem gewoon moet vergeten. Maar hoe vergeet je zo iemand? Want ergens kan ik het toch niet laten om mijn gsm of Facebook te blijven checken om te kijken of hij me geen berichtje heeft gestuurd. Ik blijf ook hopen om hem toch nog eens te zien om eventueel na te gaan of hij misschien geen gevoelens meer voor haar heeft en eigenlijk met mij verder wilt en niet met haar. Ik weet dat het ongelofelijk belachelijk klinkt, maar het hart wilt wat het hart wilt. Will I ever learn?