Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
There and back again
20-10-2012
Emoties
Voor psychologen is werken met emoties een belangrijk onderdeel van de job. Persoonlijk vind ik emoties verschrikkelijk. Op momenten dat ik vanbinnen voel dat ik alles bij elkaar wil schreeuwen, wordt dit geblokkeerd. Het is alsof ik mezelf niet kan toestaan om verdrietig of boos te zijn. Ik heb steeds het gevoel dat wat ik voel, niet erg genoeg is voor die emoties. Als psycholoog weet ik dat ik zo niet goed bezig ben. Ik krop alles op tot mijn emmer weer overloopt. Ik weet dat ik ook recht heb om te zijn wie ik ben, maar ik heb al zo lang het patroon aangenomen van anderen te plezieren, dat dit me niet lukt. Ik kan gewoon niet meer mezelf volledig tonen, ik doe dit steeds in beperkte mate. Ik kan bijvoorbeeld een beetje over mezelf vertellen, maar al snel heb ik heb ik het gevoel dat ik de ander aan het vervelen ben. Ik begin dan een korte versie te vertellen van het verhaal, of stop gewoon en kaats de bal terug. Ergens diep vanbinnen hoop ik dan wel dat de ander persoon doorvraagt, maar dit is nog niet gebeurd. Ik krijg steeds het gevoel dat ik bevestigd word in het feit dat mensen niet volledig willen weten wat er in me omgaat. Denkt mijn omgeving dan echt dat ik geen verdriet ken? Geen boosheid, angst, onzekerheid? Mensen zien niet (of willen niet zien) hoe ik mezelf soms moet oppeppen om verder te gaan, om vrolijk te zijn. Hoe vaak heb ik hier thuis al niet geprobeerd om duidelijk te maken dat het op school toch niet zo loopt als ik verwacht had, dat ik bepaalde dingen niet echt zie zitten. Het wordt precies genegeerd, alsof ze het niet belangrijk vinden. Het kan gerust zijn dat alles goed komt op school, maar het neemt niet weg dat ik nu wel met dit gevoel van 'mislukken' zit. En dat is een negatieve spiraal, want ik voel dat het gevoel zich verspreidt naar andere domeinen: ben ik wel goed genoeg voor de musical? Vindt hij mij wel leuk, of doet hij dit allemaal uit beleefdheid? Aanvaarden ze mij, of doen ze enkel vriendelijk omdat ik zus-ben-van? Het liefst van al zou ik gewoon een paar dagen in bed willen blijven, maar dat gaat niet want er is zoveel te doen: de vele repetities, thuis helpen, bij mijn oma helpen, schoolwerk, enz. en dan komt daar nog af en toe een afspraak met vrienden tussen. Het is allemaal zoveel, dat ik besef dat ik alles maar half doe, waarover ik me dan weer schuldig voel (opnieuw een negatief gevoel). En zo blijft de negatieve spiraal zich maar ontplooien. Hoe verander je een patroon dat zich al jaren is aan het ontwikkelen? Door zelf actie te ondernemen! Het klinkt zo gemakkelijk, en ik maak al vorderingen door af en toe toch iets persoonlijk over mezelf te vertellen aan mensen. Nu moet ik gewoon nog proberen om de bijpassende emoties te durven tonen. Dat wordt mijn opdracht voor de komende weken: mijn echte emoties tonen bij 1 of meerdere mensen! Op zich denk ik dat dit ook een goede leeropdracht is om te groeien in mijn acteren. Misschien als ik leer om in het echte leven mijn emoties te tonen, dat het op het podium me ook zal lukken om meer diepgaande emoties te tonen? Ik ben benieuwd...
Vandaag ging niets. Oorspronkelijk moest ik om 9 uur in Brussel zijn voor mijn les. Toen om half 7 mijn wekker afging, voelde ik dat het niet ging lukken. Ik had gewoon echt geen zin om uit mijn bed te komen, en heb dit dan ook niet gedaan. Heel de dag heb ik me dan ook futloos gevoeld. Op zich heb ik wel heel flink de keuken opgekuist en de strijk gedaan, dus ik was zeker niet passief. Mentaal was/ben ik gewoon futloos. Soms heb ik echt zin om weg te lopen. Weg van alles en van iedereen om mijn eigen leven te starten. Momenteel heb ik het gevoel dat ik mezelf speel. Ik speel de goede dochter, de goede vriendin, het luisterende oor, de behulpzame kleindochter, enz. En op zich ben ik dit ook wel, maar doe ik het nog wel allemaal voor mezelf? Of beter gezegd: doe ik nog iets voor mezelf? Het is vrijdagavond en ik zit gewoon alleen op mijn kamer terwijl ik zotte (en misschien ook wel stomme) dingen zou willen doen. Ik ben altijd beredeneerd en doe zelden iets spontaan. Vorig weekend was spontaan en ik heb daar zo van genoten, maar is het niet erg dat het eigenlijk de eerste keer was dat ik zoiets spontaan deed? Maar hoe ben je ineens spontaan? Ik weet dat de verandering bij mezelf moet starten, maar begin daar maar eens aan. Het moet stap voor stap gebeuren, maar wat is dan de eerste stap? Misschien moet ik voor mezelf eens beginnen om doelen vast te leggen. Door te concretiseren wat ik wil veranderen, zal ik er misschien daadwerkelijk ook mee beginnen. Mijn doelen zullen niet voor vanavond zijn, daar moet ik nog eens goed over nadenken :)
Een jongen nodigt je onverwacht uit om mee te gaan naar een concert. Je zegt ja omdat het concert je wel leuk lijkt en omdat je jongen aangenaam gezelschap is. Je verveelt je geen minuut die avond: je lacht heel wat, je leert elkaar beter kennen, je plaagt elkaar, je geniet van het concert, enz. Kortom, het is een avond om nooit te vergeten. Het lijkt op een date, maar dat is het niet. Je weet dat hij verliefd is op een meisje dat momenteel in het buitenland zit, en jij bent zoals altijd in de war over wat je voelt, maar je vermoed dat er niets meer aan de hand is dan vriendschappelijke gevoelens. Dan bekijk je je gsm en komt toch tot constatatie dat je heel wat berichten hebt gemist. Het merendeel van de berichten zijn van je ene zus die boos is omdat ik met die jongen naar een concert ben. Een heleboel berichten gaan over het feit dat ze het lelijk vindt dat ik verzwegen heb dat ik ook iets voor hem voel. Het ander bericht is van mijn andere zus die wilde laten weten dat mijn ene zus denkt dat er iets gaande is tussen de jongen en mij. En dan begint de dualiteit: langs de ene kant vind ik het erg voor mijn zus dat ik blijkbaar een beter contact heb met de jongen waarop zij verliefd is. Ik weet uit ervaring dat dat pijnlijk is. Langs de andere kant was ik kwaad omdat zij voor mij een leuke avond wilde verknallen. Had ik nee moeten zeggen tegen een leuke avond? Ik ga niet zo veel weg, dus ik probeer van elke gelegenheid dat ik wegga te genieten. Daar lijkt me dan toch niets mis mee?
Ik ben er ook bijna 100% zeker van dat het nooit iets gaat worden tussen de jongen en mij. We zijn te verschillend, maar komen wel goed overweg (althans, zo voel ik het toch aan). Maar wat als (en ik benadruk de als) er ooit toch iets meer zou komen tussen hem en mij? Dan weet ik dat mijn zus zou kwetsen, en zou ik dat over mijn hart krijgen? Langs de andere kant is zou het ook niet eerlijk zijn ten opzichte van mezelf dat ik dan een kans op geluk zou laten liggen. Dat is het moeilijke aan zusterliefde. Het is een basisgevoel dat aanwezig is en ergens voel je dat het natuurlijker is om voor je zus te kiezen dan voor een "buitenstaander". Mij kennende, ik zal ook effectief voor mijn zus kiezen. En ja, dat vind ik frustrerend aan mezelf. Ik zou eerder voor het geluk van haar kiezen dan voor mijn geluk, maar ik weet dat diep in mij die frustraties opstapelen en ooit tot een uitbarsting zullen komen. Ik weet dan ook dat ik meer voor mezelf ga moeten kiezen, maar doe dit maar eens als je jaren gewoon bent van eerst naar een ander te kijken voor je naar jezelf kijkt. Ik kan dit met momenten hebben. Dan ben ik alles beu en dan maak ik ineens extreme keuze voor mezelf, wat dan in de ogen van anderen egocentrisch kan lijken. Ik zal op zoek moeten gaan naar een evenwicht.
Nu ja, zoals ik al eerder zei: gelukkig zal ik in dit geval nooit moeten kiezen tussen die jongen en mijn zus. Hij heeft zelf al gekozen, voor een ander.
Van februari ben je aan het repeteren, je bent een heel week bezig met decor-opbouw, met het klaarzetten van de zaal, enz. en dan is daar het moment waar je al zo lang op bent aan het wachten: de voorstellingen. De ene moment ben je bezig aan je eerste voorstelling, en voor je het weet zit je aan de vijfde en de laatst voorstelling. Mijn weekend is nog nooit zo snel voorbij gegaan! En dan nu zit ik met het "zwarte gat". Alle teksten en liedjes zitten nog in mijn hoofd en ik zou niets liever doen dan terug op een podium kruipen om ze te brengen. Ik zit ineens ook terug met veel vrije tijd... Hoe ga ik die vullen? Er zijn activiteiten genoeg, maar gaat er iets kunnen tippen aan dat heerlijke gevoel van op het podium? Misschien een date?
Nog 3 nachtjes slapen en het is zo ver: 5 voorstellingen van Cinderella op 1 weekend, waarbij ik de goede fee speel! Het besef begint er nu stilaan te komen... We zijn al sinds februari aan het repeteren en toen leek het allemaal nog ver weg en ietwat onwerkelijk. Gisteren tijdens de decoropbouw begon ik toch te voelen dat het allemaal echt wordt. En het moet gezegd worden: de decor ziet er al schitterend uit! Mijn taak bestond er gisteren uit om alles te gaan halen wat ze nodig hadden, voornamelijk dan drank. Al de mannen op het podium zien werken was op zich al entertainment. Ik mocht gisteren ook voor de eerste keer mijn koets uitproberen... Ik heb wel een beetje medelijden met de paarden (gespeeld door kinderen) die ons moeten voorttrekken... Maar het zal er wel mooi uitzien!
Wanneer mensen me vragen waarom ik nog geen vriend heb, zeg ik altijd dat ik gewoon te veeleisend ben. Mijn droom-man moet namelijk voldoende gevoel voor humor hebben, van muziek, theater en musical houden, een instrument kunnen bespelen en/of kunnen zingen, zorgzaam zijn maar me tegelijkertijd ook durven uitdagen, mijn familie aanvaarden, enzovoort. Wel ik ben zo iemand tegengekomen! Maar, natuurlijk hij heeft een vriendin... TYPISCH, en zeer frustrerend. Ik probeer daarom ook zoveel mogelijk mijn gevoelens te negeren, maar hoe meer je ze negeert, des te harder ze naar bovenkomen. Vorige nacht heb ik bijvoorbeeld gedroomd dat ik met het ging trouwen... Hem uit mijn gedachten en dromen zetten lukt dus niet echt. Het helpt dan ook niet dat ik de komende twee weken hem nog heel veel ga zien aangezien we in de aanloop naar de voorstellingen zitten van de musical waarin we allebei meespelen. Langs de andere kant vind ik de gedachte dat ik hem nadien niet of amper ga zien verschrikkelijk.
Het voorbij weekend was het ons repetitieweekend en als afsluiter moesten we post-its op elkaar plakken met positieve boodschappen of leuke herinneringen. Ik had voor hem een grappig gedichtje gemaakt, en hij had er ook eentje voor mij gemaakt. Nadien plakt hij nog een post-it met de boodschap: je bent eigenlijk wel leuk. Ik weet dat hij dat gewoon vriendelijk bedoelt, maar dat maakt het des te moeilijker voor mij. Ik wil namelijk dat hij het anders bedoelt, maar zo werkt het niet. Once again zal ik gewoon moeten wachten tot de gevoelens weg zijn, want waarom zou hij zijn vriendin voor mij verlaten? Soms denk ik dat het mijn lot is om verliefd te worden op mannen met een vriendin. Het overkomt me telkens weer... De (toekomstige) psycholoog denkt dat dit onbewust een mechanisme is om me veilig te stellen omdat ik me zo niet emotioneel moet openstellen. Na de analyse is het zeker tijd voor actie? Wist ik alleen maar hoe... Alle hulp en tips zijn welkom! :)
Iedereen vertrekt, jogging aan, filmpje op en ik ben helemaal klaar voor een dagje lekker mijn zin doen. Wat kan het toch fijn zijn om eens het huis helemaal voor jezelf te hebben! Niemand die zaagt op het feit dat mijn kamer nog steeds niet is opgeruimd en niemand die vindt dat ik de tv al lang genoeg voor mezelf heb gehad. Er wordt geen commentaar gegeven op mijn zang (of opdat ik opnieuw hetzelfde liedje wil zingen). Ik kan eten wanneer ik honger heb en ik kan toch nog een extra cola nemen zonder mij te moeten verantwoorden. Kortom: het was een zalige dag! Maar nu mag mijn familie toch wel gaan thuiskomen... Ik begin namelijk gesprekken te voeren met onze 2 honden, en dat kan geen goed teken zijn... ;-)
Bestaat er iets erger dan mannen die telkens de aandacht moeten hebben van alles en iedereen? Gedurende de laatste weken moet ik twee keer per week een repetitie doorstaan met de grootste macho die ik ken. Kijkt er niemand naar hem, dan zal hij wel iets doen waardoor we kijken. Is iemand anders aan het woord, dan zal hij steeds ook iets vinden om toe te voegen aan het gesprek zodat hij niet vergeten wordt. Hij weet ook steeds altijd alles beter. Iedere vrouw die naar hem kijkt, heeft volgens hem een oogje op hem. Vervolgens begint hij met hen te flirten, is hij verliefd en gedraagt hij zich als de eerste de beste puber. Het meest frustrerende aan dit alles is dat ik niets mag zeggen omdat ik hem te vriend moet houden. Gewoon negeren zeker?
Liefde tussen peuters is toch ongelofelijk schattig, maar ze kunnen eveneens meedogenloos zijn. Ik doe mijn vakantiewerk nog maar vier dagen en een driejarig meisje is er in geslaagd om al drie "vriendjes" te hebben. Telkens is de relatie hetzelfde: ze doen alles samen, moeten steeds naast elkaar zitten, lopen hand in hand, geven kusjes en knuffels aan elkaar, enz. tot zij hem beu is en geen knuffels of kusjes meer wilt. Al twee jongetjes heb ik moeten troosten. Gelukkig is liefdesverdriet bij hen na een knuffel en een koekje van de juf al weer voorbij. Ging het bij volwassenen maar zo snel voorbij... Iedere week man van je leven zien en weten dat het niets kan worden, daar kan geen koekje iets aan doen.
Om even alle clichés te bevestigen: ik ben een typisch middelste kind die zich overal zorgen over maakt en steeds wilt bemiddelen. Ik ben voortdurend jaloers op mijn broer en zussen (een tweeling) en ben meer bezig met mezelf te vergelijken met hen, dan met het leven van mijn eigen leven. Daar bovenop studeer ik psychologie en ben ik een typische psychologie-student die alles over-analyseert (dit zal u waarschijnlijk nog wel merken in mijn toekomstige blog-berichten). Hoogstwaarschijnlijk besta ik uit nog meer clichés, maar ik kan natuurlijk niet alles ineens over mezelf prijsgeven.
Waarom ik juist vandaag met deze blog begin? Deze zomer moest voor mij dé zomer worden waarin alles zou veranderen. Het is midden augustus, en alles is nog steeds hetzelfde (inclusief het opnieuw verliefd zijn op een man met een vriendin, waarover in volgende blog-berichten zeker meer). Op vakantie heb ik mezelf zelfs gewaagd aan een strandwandeling. In alle alle typische vrouwen-boeken en -films is dit toch meestal de activiteit bij uitstek om het leven te overdenken waardoor alles duidelijk wordt? Dit werkte voor mij niet, maar ik heb er wel een mooi kleurtje aan over gehouden. Toch heb ik het gevoel dat volgend schooljaar alles anders wordt: een nieuwe school is toch ook een nieuw begin? En met een nieuw begin kan alles, dus ook een nieuw leven en daar hoort toch een blog bij, of niet soms?
Voor vandaag is dit genoeg. Ik begin morgen met mijn vakantiejob en ik moet me nog voorbereiden (voorbereiden betekent in dit geval het passen van de uniform en kijken of ik er toch zeker niet te dik in lijk).
Vanaf het volgende blog-bericht zullen jullie dus kunnen genieten van herinneringen en ervaringen, gecombineerd met mijn over-analyses!
