Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
There and back again
20-10-2012
Emoties
Voor psychologen is werken met emoties een belangrijk onderdeel van de job. Persoonlijk vind ik emoties verschrikkelijk. Op momenten dat ik vanbinnen voel dat ik alles bij elkaar wil schreeuwen, wordt dit geblokkeerd. Het is alsof ik mezelf niet kan toestaan om verdrietig of boos te zijn. Ik heb steeds het gevoel dat wat ik voel, niet erg genoeg is voor die emoties. Als psycholoog weet ik dat ik zo niet goed bezig ben. Ik krop alles op tot mijn emmer weer overloopt. Ik weet dat ik ook recht heb om te zijn wie ik ben, maar ik heb al zo lang het patroon aangenomen van anderen te plezieren, dat dit me niet lukt. Ik kan gewoon niet meer mezelf volledig tonen, ik doe dit steeds in beperkte mate. Ik kan bijvoorbeeld een beetje over mezelf vertellen, maar al snel heb ik heb ik het gevoel dat ik de ander aan het vervelen ben. Ik begin dan een korte versie te vertellen van het verhaal, of stop gewoon en kaats de bal terug. Ergens diep vanbinnen hoop ik dan wel dat de ander persoon doorvraagt, maar dit is nog niet gebeurd. Ik krijg steeds het gevoel dat ik bevestigd word in het feit dat mensen niet volledig willen weten wat er in me omgaat. Denkt mijn omgeving dan echt dat ik geen verdriet ken? Geen boosheid, angst, onzekerheid? Mensen zien niet (of willen niet zien) hoe ik mezelf soms moet oppeppen om verder te gaan, om vrolijk te zijn. Hoe vaak heb ik hier thuis al niet geprobeerd om duidelijk te maken dat het op school toch niet zo loopt als ik verwacht had, dat ik bepaalde dingen niet echt zie zitten. Het wordt precies genegeerd, alsof ze het niet belangrijk vinden. Het kan gerust zijn dat alles goed komt op school, maar het neemt niet weg dat ik nu wel met dit gevoel van 'mislukken' zit. En dat is een negatieve spiraal, want ik voel dat het gevoel zich verspreidt naar andere domeinen: ben ik wel goed genoeg voor de musical? Vindt hij mij wel leuk, of doet hij dit allemaal uit beleefdheid? Aanvaarden ze mij, of doen ze enkel vriendelijk omdat ik zus-ben-van? Het liefst van al zou ik gewoon een paar dagen in bed willen blijven, maar dat gaat niet want er is zoveel te doen: de vele repetities, thuis helpen, bij mijn oma helpen, schoolwerk, enz. en dan komt daar nog af en toe een afspraak met vrienden tussen. Het is allemaal zoveel, dat ik besef dat ik alles maar half doe, waarover ik me dan weer schuldig voel (opnieuw een negatief gevoel). En zo blijft de negatieve spiraal zich maar ontplooien. Hoe verander je een patroon dat zich al jaren is aan het ontwikkelen? Door zelf actie te ondernemen! Het klinkt zo gemakkelijk, en ik maak al vorderingen door af en toe toch iets persoonlijk over mezelf te vertellen aan mensen. Nu moet ik gewoon nog proberen om de bijpassende emoties te durven tonen. Dat wordt mijn opdracht voor de komende weken: mijn echte emoties tonen bij 1 of meerdere mensen! Op zich denk ik dat dit ook een goede leeropdracht is om te groeien in mijn acteren. Misschien als ik leer om in het echte leven mijn emoties te tonen, dat het op het podium me ook zal lukken om meer diepgaande emoties te tonen? Ik ben benieuwd...
