We zijn weer thuis. Het is nog een heel avontuur geworden. Gisteren vertrokken we rond drie uur in Viborg. De Deense treinen rijden met veel grotere stiptheidscijfers dan de Belgische en dus stonden we al om 20 uur op het station van Padborg, meer dan twee uur te vroeg. Waarom ? Omdat we de volgende trein niet durfden te nemen uit vrees om onze aansluiting te missen. We hadden dan immers maar twintig minuten overstaptijd. Maar wat trokken we een ogen toen we in Padborg aankwamen. We dachten dat we een station zoals Antwerpen Centraal zouden treffen, maar het leek wel het stationnetje van Sinaai of Belsele. Zo klein was het ! Slechts twee perrons en om het uur eens een trein. We zaten daar helemaal alleen in een wachtzaal zonder loket die om 22 uur sloot. Rond het station was geen levende ziel te bekennen, tenzij een zwerver met zijn hond. Pas om 9 uur hadden we 100 procent zekerheid dat we wel op het juiste station zaten omdat de conducteur van een passerende trein bevestigde dat de internationale slaaptrein vanuit Kopenhagen hier stopte omdat hij hier moest wisselen van locomotief. Uit die trein stapten twee andere dames die net zo verwonderd waren als wij. Maar een heel leuk gesprek met de twee Deense dames die naar Zurich zouden sporen deed de wachttijd voorbijvliegen. Om 10 voor 10 kwam nog een jonge kerel ons vergezellen die een vriend ging opzoeken in Amsterdam, nog geen ticket had en hoopte er in Padborg eentje te kunnen kopen. Hij kwam dus ook bedrogen uit.
Om 22.24 uur was het dan zover. Daar was onze slaaptrein. Onze medestanders in het klein stationnetje vonden net als wij snel hun plaats en behulpzame reizigers hielpen ons onze bagage en fiets op de trein te tillen. We hadden gereserveerde slaapplaatsen en de dame die ons gezelschap hield in de couchette was al bijna in slaap toen we binnen donderden met al onze tassen, maar ze was heel behulpzaam. Van haar hoorden we ook dat we in Hamburg nog gezelschap kregen van een medereiziger.
Na een half uurtje was ons bed in orde gebracht en konden we aan onze nachtrust beginnen te denken. Dit viel vrij goed mee tot om half twee onze medereiziger in Hamburg ons kwam vervoegen. Maar snel hervatten we de slaap.
Tot ... om tien voor vijf een zeer geagiteerde conducteur een ellenlange uitleg begon in het Duits en Engels. Eer we goed en wel wakker waren , was de helft van de uitleg al voorbij. We konden opmaken dat er problemen waren met de trein en dat we moesten overstappen.
We kleedden ons snel aan, want ook onze medereizigers hadden meer dan de helft van de uitleg niet begrepen omdat ook zij uit hun slaap werden gerukt, en gingen op zoek naar een treinbegeleider.
Wat bleek ? Onze trein moest nog drie uur wachten op de trein die uit Praag kwam en aan onze trein naar Amsterdam moest gekoppeld worden. Iemand had midden in de nacht zelfmoord gepleegd door zich voor de trein te gooien en zij hadden drie uur vertraging opgelopen. De reizigers naar Brussel, Amsterdam, Parijs ... konden in Hannover , het station waar we moesten wachten, overstappen op andere treinen. Alleen de reizigers met een fiets moesten willens nillens op de slaaptrein blijven. Zij mochten met de andere internationale treinen niet mee. Dus daar hoorden wij ook bij ! We gingen dan maar op zoek naar een heel vroeg ontbijt en wat verpozing. Ook even het thuisfront verwittigd via SMS dat we nog niet wisten wanneer we in Eindhoven zouden aankomen.
Tegen kwart na 7 werden we naar een ander spoor geleid en was het nog even wachten op de koppeling met de trein. De slaaptrein probeerde onderweg nog wat tijd in te halen, maar we arriveerden in Eindhoven met een vertraging van 3 uur en 20 minuten !
Grappig was wel dat we met een bijna lege trein op pad waren en dat we met onze lotgenoten nog heel wat leuke babbeltjes hebben geslagen. Ook de treinbegeleiders verwenden ons met koffie, thee en frisdrank. Moe maar voldaan, draaiden we rond half drie de oprit thuis op !
Onderweg hebben Myriam en ik alle tijd van de wereld gehad om een evaluatie op te maken van onze tocht.
We hebben er allebei heel erg van genoten. De tocht was fysiek behoorlijk zwaar, zeker de laatste dagen en de dagen met veel kilometers maar beslist de moeite waard. Jutland heeft ons hart gestolen, vooral door de natuurpracht, de puurheid en de gezonde omgeving. Geen vervuiling door grote industriegebieden en grote steden, enkel puur natuur.
Ook de Deense mentaliteit spreekt ons heel erg aan. Zij zijn heel vriendelijk, helpen als je problemen hebt, vragen of ze iets voor je kunnen doen en zijn bovenal heel taalvaardig. Zij spreken perfect Engels en kunnen zich ook in het Duits uit de slag trekken en dat geldt zowel voor jong als oud. En vooral ... Zij hebben een heel open geest en een fijne kijk op de wereld.
Wat betreft het eten , is de Deense keuken heel goed meegevallen. Je kan enerzijds heel lekker eten, maar anderzijds heb je ook de junkfoodkeuken. Iets tussen de twee vind je er eigenlijk niet. Wat het eten  betreft denken we met het meeste smaak terug aan Arthur in Viborg.
Skagen is een natuurfenomeen dat echt de moeite waard is om te zien, net als de vele Vikingsporen doorheen heel Jutland.
Onze overnachtingsadressen waren prima. Maar de bed and breakfasts in Svanfolk en Skallerup Klit verdienen toch wel een speciale vermelding. Zij waren de top !
Het weer was twee weken schitterend, uitzonderlijk voor Denemarken. De eerste twee en de laatste drie dagen waren minder, maar zij maakten deel uit van the real Danish summer.
En wat we zeker weten is dat we zeker nog een keer naar Denemarken terugkeren by car, om de rest van het land te ontdekken.

De foto's staan ondertussen ook op de harde schijf van de computer en zullen morgen en overmorgen op de blog gezet worden. Alvast bedankt voor jullie steun en het volgen van onze avonturen.

Liefs
Carine en Myriam

15-08-2013 om 00:00 geschreven door carine  

Deze morgen genoten we van een luxe- ontbijt in de b&b van Kevin en Ian. Onze Belgische medebewoners Greet en Erwin hadden geen woord gelogen toen ze gisteravond vertelden dat ze 's morgens verwend werden tot in de toppen van hun tenen. We lieten ons alles dan ook heel goed smaken. Toen we opstonden zag de hemel er nog blauw uit en hadden we het idee dat de wind wat was gaan liggen, maar toen we onze fietsen uit de garage haalden was het al behoorlijk aan het regenen en was er ook een sterke wind komen opsteken. Dus het regengerief maar weer uit de tassen gehaald. Gelukkig was het vannacht helemaal droog geraakt. 
Greet wuifde ons nog uit en wenste ons een leuke trip toe. Dankzij de uitleg van Kevin zaten we direct weer op de juiste route en we volgden een oude spoorwegroute van Svanfolk naar Hadsund. Hoewel we toen nog enigszins beschut werden door een prachtig natuurgebied langs beide kanten blies de wind keihard in ons nadeel. De spoorweg ging daarbij gestaag in stijgende lijn. Na 16 km, we hadden ondertussen al meer dan een uur gefietst, arriveerden we in Hadsund. Hier maakten we kennis met het prachtige Mariager fjord. We moesten in het centrum via een brug over het smalste deel van dit fjord. Toen we even moesten wachten voor de slagbomen omdat een schip onder de brug moest passeren , werden we bijna van onze sokken geblazen door de wind. Het gezellige stadje zag er koud, grijs en winderig uit, net als het fjord. Hoeveel mooier zou dit zijn als de zon schijnt ? Onze route volgde de Mariagerruten, een plaatselijke fietsroute, waarbij we regelmatig mooie beelden kregen van het fjord. De weg ging heel wisselend op en neer. De klimmetjes werden op het kleinste verzet genomen, onze ruggen gekromd tegen de wind. Als we al eens een stukje afdaling kregen, kwamen we geen poot vooruit, want de wind joeg ons bijna weer de berg op. Daarom moesten de afdalingen ook in een kleine versnelling genomen worden. Ondertussen laveerden we ook steeds van links naar rechts,over de rechterkant van de rijstrook om de wind de baas te blijven. We moesten alle moeite doen om onze fiets in bedwang te houden. De stukken waar we de wind van opzij kregen, waren verschrikkelijk zwaar, misschien nog zwaarder dan de delen met de wind op kop. 
Rond de middag kwamen we aan in het pittoreske Mariager. Letterlijk betekent dit : Maria's akker. Het was oorspronkelijk een vissersplaatsje aan het fjord. Maar het is uitgegroeid tot een aantrekkelijk historisch stadje rond een heel gezellig marktplaatsje. Het centrum heeft ook zijn middeleeuws karakter bewaard. In het centrum liggen authentiek keistraatjes en staan fraaie oude huizen. Op de marktplaats vonden we een oude herberg , die reeds bestond in de 12e eeuw en daar gingen we onze koude spieren en natte kleren toch even verwarmen en drogen. We aten er meteen onze warme maaltijd van de dag maar al op, want met het tempo dat we maar konden aanhouden door de voortdurende regenbuien en vreselijke wind, zouden we pas laat onze bestemming voor vanavond bereiken. Op de koop toe moesten we nog een hele tijd blijven schuilen, want er was weer een plensbui begonnen. Na Mariager was de weg geen meter meer plat en in de buurt van Hobro zakte de moed ons in onze schoenen. Het was al half vier, we moesten nog meer dan 30 km beuken tegen de wind in en we kwamen niet vooruit. Toen besloten we:Dit kan zo niet verder. Bij het eerste beste huis klopten we aan en vroegen we of er een station in de buurt was. De mevrouw die opendeed, begreep ons volkomen en vertelde ons dat we een vijftal kilometer moesten fietsen tot in Hobro en we daar de trein konden nemen naar Viborg. Wie ons een beetje kent, weet dat we dit niet zomaar hebben gedaan. We hadden alle meters van de route gereden, maar de wind heeft ons vandaag genekt. Als we verder hadden gedaan waren we geradbraakt toegekomen in Viborg en zouden we ver over onze fysieke grenzen heen zijn gegaan. We hebben vandaag geleerd dat als je lichaam en geest stop zeggen, je daar aan moet toe kunnen geven, ook al is het hard. Toch hebben we vandaag de kaap van 1300 km bereikt. Zo een aantal kilometers fietsen in 3 weken, daar mogen we toch best trots op zijn, vinden we. Morgen vertrekken we rond drie uur met de trein van Viborg naar Padborg zoals gepland en nemen we de nachttrein naar huis. Om 9.20 uur zullen we op 15 augustus aankomen in Eindhoven, waar Jorg met de auto klaar zal staan om ons weer naar huis te brengen. We willen alvast onze volgers bedanken, net als de mensen die ons gesponsord hebben. Een kleine bijdrage blijft trouwens nog welkom tot begin september, uiteraard voor bednet.
Wat mogen jullie nog verwachten op de blog ? Donderdag proberen we een kleine afronding te geven van onze vakantie. En tegen vrijdag probeer ik de foto's en filmpje (s) op de blog te plaatsen zodat jullie een beeld krijgen van wat we hier allemaal neergepend hebben. Jullie krijgen dan ook al een tussenstand van de sponsoractie.

Bedankt iedereen om onze verhalen te lezen. Hopelijk hebben jullie er wat van genoten en tot ziens en horens in Belgium !

13-08-2013 om 00:00 geschreven door carine  

De nachtrust had ons heel erg deugd gedaan, want deze morgen was het landerig gevoel van gisteren helemaal verdwenen. Toen we opstonden en naar buiten keken , scheen het zonnetje en leek de wind wat te gaan liggen zijn. Ook zagen we dat vandaag de scholen in Jutland opnieuw van start gingen. Het was dan ook een drukte van jewelste op de parking en oprit van onze jeugdherberg die vlak naast een school lag. Wij gingen echter genieten van ons ontbijt en zagen dat de zwemmers van gisteren gezelschap hadden gekregen van Noorse handbalsters. 
Om 9 uur stonden onze fietsen vertrekkensklaar voor een tocht, onze voorlaatste al, van 75 km. Toen we naar buitenstapten begon het te regenen en we moesten meteen de regenkleding aan. Daarbij stak de wind ook weer hevig op. Maar we lieten ons niet afschrikken! 
We reden eerst door het gezellige centrum van Saeby.  Dit was lange tijd een kleine vissershaven aan het Kattegat. Nu wordt het druk bezocht door strandgasten en mensen met plezierbootjes. We hadden meteen ook al een prachtig uitzicht op de Oostzee en zij zou heel de dag van ver of van dichterbij onze gezel zijn. Heel de dag door, kregen we schitterende inkijkjes op een zilverkleurige zee. Het weer was echter heel de dag erg wisselvallig. Wel 5 keer zijn we flink nat geworden . Een keer moesten we zelfs gaan schuilen onder bomen langs de kant voor de hagel, want een gebouw was er niet in de buurt. Tussen de buien door scheen de zon ook vrolijk en veranderde de lucht voortdurend van kleur.  Van helblauw over witte wolken, tot grijze en zwarte regenwolken. Alle vesten die we bijhadden waren tegen 's avonds kletsnat. Daarnaast hebben we ook wel vijf regenbogen gezien, waarvan de laatste keer er een dubbele aan de hemel stond. De bezienswaardigheden die vandaag op de route lagen, hebben we dan ook maar gelaten voor wat ze waren. Toch hebben we weer een hele dag genoten van wisselende landschappen en veel natuurschoon. We hebben een vos in de vrije natuur zien lopen en twee herten. Ook hebben we een ontmoeting gehad met langharige koeien met grote horens waarvan twee kalfjes waren ontsnapt. Ook de klimmetjes waren weer van de partij, maar nog niet zo talrijk als wat we morgen mogen verwachten. Uiteindelijk kwamen we op ons overnachtingsadres aan: een b&b in Svanfolk. Een toplocatie, misschien wel de mooiste van heel de reis. Daar wachtte ons nog een verrassing.  We ontmoetten hier de eerste Belgische toeristen in Denemarken, een heel tof koppel uit Berchem. We hebben even verbroederd met hen en onze ervaringen uitgewisseld. Nu gaan we slapen om morgen gezond en fris aan onze laatste dagtocht te beginnen. Niet te geloven dat onze 1300 km er bijna opzitten !

12-08-2013 om 00:00 geschreven door carine