Net stuurde ik op fb een berichtje omdat ik wist dat hij zich vanavond zou gaan vervelen, heel korte reactie en daarna niks meer...  

En nu?  Nu maak ik mij dus zorgen...Wat als het liefje het niet zo leuk vond dat ik daar was?  Heb ik iets verkeerd gezegd/gedaan?  

Ik haat dit onzeker gevoel!  Ik kan dit er nu effe niet bij nemen...  

Er zijn al onzekerheden genoeg op dit moment!

Dus ja,  ik weet het niet...  Ik weet niet hoe ik me moet opstellen.  Ik wil goed doen, maar ik weet niet wat goed is.

Ik had een liefje smsje klaar dat ik eigenlijk wou sturen toen ik zag dat hij online kwam: 'hey best friend! Love you <3 x' Klinkt melig, maar hij zou dat snappen...  Ik heb een namiddagje met het liefje doorgebracht deze week en hij vond dat niet zo tof omdat ik zijn beste vriendin ben en niet die van het liefje...  Dus dat wou ik hem sturen, maar na zijn droge reactie op fb durf ik dat niet meer te sturen...  Misschien kom ik dan weer te kort op zijn vel?  

Ik wou dat ik hem kon vertellen hoe ik me echt voel...  Hoe onzeker en bang deze hele situatie me maakt.  Hoe dankbaar ik hem ben voor zijn steun en zijn geduld.... Maar dat kan ik niet, want ik moet stoer doen en hard zijn...  

Maar laten we bij het begin beginnen!

Het vorige, enigszins depressieve bericht, was deels realistisch en deels fictie.

Ik zat in een creatieve bui die dag en voelde me niet zo schitterend en die tekst was het resultaat van die combinatie.

Waarom voelde ik me niet schitterend?  Ik zat vast in een relatie die me niet gelukkig maakte, maar waar ik ook geen einde aan kon/durfde maken ==> de doos.

Maar ik heb goede vrienden, en 1 persoon in het bijzonder die me graag genoeg ziet om me met mijn neus op de feiten te drukken.  En dat is gebeurd naar aanleiding van die vorige post.  

Dus na een lang telefoongesprek besloot ik de knoop door te hakken.  2 weken later maakte ik een einde aan mijn relatie en vertrappelde zo als het ware de doos.

Naief als ik jammer genoeg ben, dacht ik dat daarmee al mijn problemen opgelost zouden zijn, instant happiness.  Maar niks is minder waar...

De doos waar ik zo op gevloekt heb, waar ik zo graag uit wou breken gaf me blijkbaar ook een veilig gevoel.

Nu ben ik alleen.  

Die ene bijzondere vriend is er voor mij, maar hij kan er niet 24/7 zijn en dus ben ik vaak alleen.  

Hij snapt het ook niet echt, typische man he.  Hij vind dat ik beter verdien en dat ik dus geen tranen moet laten om een relatie waarin ik niet gelukkig was.  En rationeel gezien klopt dat, maar emotioneel gezien?  Ik heb de helft van mijn leven doorgebracht met mijn eerste liefje. En nu is er een einde gekomen aan die relatie.  En langs de ene kant ben ik opgelucht, maar langs de andere kant?  Eerlijk?  Ik ben bang.

Er moet zoveel geregeld worden.  Er moet een oplossing komen voor het huis, en natuurlijk moet mijn ex moeilijk doen.  

Mijn ex...   het klinkt zo raar, zo onecht.  Ik was niet gelukkig, en hij trouwens ook niet dat heeft hij wel bewezen.  Maar heb ik de juiste keuze wel gemaakt?  

Ik ben een controle-freak, ik weet graag waar ik aan toe ben. En net dat ontbreekt nu...  Kan ik in dit huis blijven wonen?  Ga ik verhuizen?  I don't care, maar ik heb het nodig om dat te weten.  Nu staat mijn leven op pauze.  Ik kan geen plannen maken om bijvoorbeeld er een weekje tussenuit te gaan, want ik weet niet eens waar ik in die week zal wonen.  

Ik kan geen vrienden uitnodigen want meneer loopt hier ook nog rond.  En ik ben niet het type dat zichzelf ergens uitnodigt en al helemaal niet het type dat alleen op cafe gaat.

Doordat ik geen controle heb over mijn thuis-situatie wordt controle hebben op alle andere gebieden alleen maar belangrijker.  Mijn beste vriend (lieve jij) wordt gek van mij. Resultaat --> bijna ruzie omdat hij het gevoel heeft dat ik te kort op zijn vel zit.  Ik voel me er superslecht bij, want hij is de enige die ik genoeg vertrouw om mijn tranen te laten zien.  En net hij is degene die mijn tranen niet ziet.  

De discussie die we hierover hadden is deze keer godzijdank niet uitgedraaid op een ruzie, maar heeft wel als resultaat dat ik nu zelfs bij hem niet meer weet hoe ik mij moet/mag/kan gedragen.  

Ik zou zo graag willen dat ik gewoon met hem kon praten over alles wat mij bezig houdt, en hoe ik me voel.  Dat er hij echt luistert, wat goede raad geeft, me vastpakt en zegt dat alles uiteindelijk goed komt.

Want ik weet dat ik een slimme meid ben, en ik weet dat alles goed komt.  En ik weet dat hij me graag ziet en er altijd voor mij zal zijn (in de mate van het mogelijke) maar ik heb het nu effe nodig om dat te horen, te voelen...  Mijn hoofd en mijn hart zitten niet echt op dezelfde lijn nu :(

Maar wie ben ik?

Ik ben een klein wezentje dat leeft in een doos...

Is het een doos?  Het lijkt niet op een doos, een doos is van karton en is muf en donker.

Ik zie licht en lucht, de wolken en de zon maar ik geniet er niet van.

Zit ik dan in een luchtbel?  Een luchtbel kan je doorprikken, gewoon even met je vinger aantikken en een luchtbel spat uit elkaar net zoals toen ik bellen blies als kind.

Ik zit in iets, maar ik weet niet in wat. Het is hier zeker niet donker, ik kan alles zien: de vogels die in de boom zitten, mensen die lachen, auto's die voorbij rijden.  Ik kan alles doen: weggaan me vrienden, gaan werken, iets drinken, lachen.

En toch...  Zit ik in iets.

Iets waar ik uit wil, maar ik kan niet.  Ik klop en ik stamp, ik wil de wanden stuk maken maar het lijkt wel of ze elastisch zijn.  Alsof iemand ze gemaakt heeft om me te beschermen. 

Ik wil eruit!  

Ik roep, ik schreeuw, ik ween...  Veel, heel veel, veel te veel.  Soms zijn er dagen dat ik niets anders doe dan wenen.  Maar niemand ziet het. Alsof de wanden een spiegeleffect hebben aan de buitenkant.  Ik kan de buitenwereld zien, maar de buitenwereld ziet mij niet...

Ik wil eruit!

Ik wil lachen, ik wil dansen, ik wil vrij zijn!

Wil ik dit echt?  

De buitenwereld maakt me bang! Hoe zal het daar zijn?  Word ik daar echt gelukkiger?

In mijn eigen omhulsel ben ik weliswaar eenzaam en alleen, maar ik ben wel veilig.  Ik ween, maar niemand ziet mijn tranen en niemand zal me veroordelen.  Ik ben eenzaam, maar niemand zal verhalen over me vertellen...  Hierbinnen heb ik duidelijkheid, en de controle.

Wat zal er gebeuren als ik naar buiten ga?

Zullen de mensen mij aanvaarden?  Zullen ze mij graag zien?  Ik wil gewoon graag gezien worden!

Ik ben bang en zo onzeker! Ik wil dat mensen mij graag zien, ik wil het horen, ik wil het voelen!  

Ik ben hier niet alleen, samen met mij leeft hier een groot monster. Telkens als iemand zegt dat hij me graag ziet, neemt het monster dit van me af.  Hij pakt het gewoon af en eet het op.  En ik heb zo'n honger naar bevestiging.

Vreemd want dit had ik vroeger nooit...

Ik weet ook niet wat er met me aan de hand is...  'Depressief', zeg jij dan.  Maar ik ben niet depressief!  Jij was depressief en hoewel we elkaar ooit als spiegelbeeld benoemden,  herken ik mezelf nu niet in de jij van toen.  Misschien wil ik het ook niet zien.  Maar nee, ik ben dus niet depressief!

Maar wat ben ik dan wel?

Ik weet het niet!  Het is alsof mijn omhulsel mij tegenhoudt om dat te ontdekken.  

Onzeker, dat ben ik!  

Ik zie dat er een uitweg is, een klein kiertje in het omhulsel waardoor ik net zou kunnen ontsnappen.  Als ik zou durven...  Want bang dat ben ik ook.

Soms slaag jij erin om door het kiertje naar binnen te komen en dan zie je heel eventjes de ware ik.

Dan durf ik met je te praten en mijn gevoelens op tafel te gooien, dan durf ik te wenen waar je bij bent...  Maar zie je mijn tranen wel? Neem je ze wel serieus?  Zie je me graag?  

Ik wil heel graag de controle verliezen, instorten en uithuilen in iemand zijn armen, mag ik dat bij jou? 

Wil jij nog een keer binnensluipen door het kiertje en de controle van mij overnemen?  Mij laten uithuilen en daarna met mij naar buiten gaan?

Ik kan het niet alleen, ik durf het niet alleen.  Ik ben bang.

Het monster doet zijn werk...  Hij zegt dat je nooit meer naar binnen zal komen.  Dat je mij zal laten vallen.  Dat ik er helemaal alleen voor sta. Dat is toch niet zo, wel?

Kan je mij je hand geven en kunnen we samen naar buiten? Zal je er voor me zijn?

Nee!  Ik wil niet dat je mijn hand neemt en met me naar buiten gaat!  Buiten maakt me bang!  

En ik wil je niet tot last zijn!  Ik wil je niet afremmen, je bent zo gelukkig nu!!! Ik wil dit niet van je afpakken.

Lieve jij, kan je me helpen? Je doet al zoveel!  's Nachts weerkaatsen je woorden tegen de wanden van het omhulsel, ik blijf ze horen.  Ik weet dat je de waarheid spreekt!  Maar het monster spreekt me tegen. Ik wil je geloven, ik geloof je en ik vertrouw je...  

Maar ik ben bang.

HELP!!