Sinds de laatste keer dat we uitgingen (die keer dat ik moest huilen) voel ik me echt schuldig...  

Ik had het gevoel dat ik je teleurstelde.  Enerzijds omdat ik huilde en me dus 'zwak' opstelde en anderzijds omdat ik je niet in vertrouwen nam. Ik heb sindsdien vaak het gevoel gehad dat ik geen goede vriendin ben en je in de steek laat...

En onbewust heb je dat een aantal keer bevestigd...

De discussie met jouw liefje bijvoorbeeld... Je vertelde dat liefje het moeilijk had met hoe jij reageert als ik in de buurt ben...  Heeft liefje iets tegen mij?  Doe ik iets verkeerd dan? Ik dacht echt dat het wel klikte tussen uw liefje en mij... Maar sinds ik dat weet durf ik u niet meer te smsen als ik weet dat jullie samen zijn en ik durf ook niet meer bij je naar binnen te komen voor het geval liefje zou thuiskomen...  

Of de discussie over je werk, of je zou afzeggen of niet...  Het was heel erg duidelijk dat ik niet zei wat je wou horen en dat je daardoor gefrustreerd en geïrriteerd geraakte....

Je reageerde heel kort toen ik daarna smste en dat deed ik eigenlijk alleen maar omdat jij me dat gevraagd had!  

Maar ik heb ook iets geleerd...  Ik heb op mn tanden moeten bijten maar ik heb u minder gesmst als ik normaal zou gedaan hebben, ik heb geen bevestiging gezocht en geen excuses gebruikt om toch maar bij jou te geraken. En ik heb geleerd dat ik best een dagje of een weekendje alleen zijn aan kan!  Wat een verschil met een week of 2 geleden!!!

Ik heb u ruimte gegeven...  Ik was echt blij om je stem te horen over iets stom als een parkeerplaats!  Wat dat stomme telefoontje was voor  mij een teken dat je me toch nog wel een beetje graag ziet!  

En verder heb ik beseft dat ik met je wil praten...  Ik wil je in vertrouwen nemen!  Je bent mijn beste vriend en ik wil terug mezelf bij jou kunnen zijn.  Ik heb het nog regelmatig moeilijk, en het is niet slim van me maar ik verstop dat.  En dat doe ik niet omdat ik je niet vertrouw...  Ik ben eigenlijk gewoon bang dat je me niet serieus zal nemen, dat je beeld van mij zal veranderen dan je me minder graag zal hebben...

En dat is een irrationele angst, dat weet ik!  Ik kan ook absoluut niet verklaren hoe ik daarbij kom!

Ik zou echt graag vertellen hoe ik me echt voel en wat dit allemaal met mij doet...  En ik wil een knuffel!

Ik weet wat ik wil en ik weet wat ik  voel, als ik nu nog moed vind en jij tijd en rust in uw hoofd...  Dan beginnen we er aan!

Moest je hier meelezen (wat ik wel vermoed)  Ik wou je (een kortere versie) smsen omdat slapen er niet inzat als ik dit eitje niet gelegd had.  Ik wil je avondje niet verpesten met mijn gezeur...  Dus nu ben ik mijn eitje ook kwijt en als jij hier nu over begint de eerste keer dat we elkaar terug spreken, heb ik geen excuses meer ;-)

Love you!

Sinds de laatste keer dat we uitgingen (die keer dat ik moest huilen) voel ik me echt schuldig...  

Ik had het gevoel dat ik je teleurstelde.  Enerzijds omdat ik huilde en me dus 'zwak' opstelde en anderzijds omdat ik je niet in vertrouwen nam. Ik heb sindsdien vaak het gevoel gehad dat ik geen goede vriendin ben en je in de steek laat...

En onbewust heb je dat een aantal keer bevestigd...

De discussie met jouw liefje bijvoorbeeld... Je vertelde dat liefje het moeilijk had met hoe jij reageert als ik in de buurt ben...  Heeft liefje iets tegen mij?  Doe ik iets verkeerd dan? Ik dacht echt dat het wel klikte tussen uw liefje en mij... Maar sinds ik dat weet durf ik u niet meer te smsen als ik weet dat jullie samen zijn en ik durf ook niet meer bij je naar binnen te komen voor het geval liefje zou thuiskomen...  

Of de discussie over je werk, of je zou afzeggen of niet...  Het was heel erg duidelijk dat ik niet zei wat je wou horen en dat je daardoor gefrustreerd en geïrriteerd geraakte....

Je reageerde heel kort toen ik daarna smste en dat deed ik eigenlijk alleen maar omdat jij me dat gevraagd had!  

Maar ik heb ook iets geleerd...  Ik heb op mn tanden moeten bijten maar ik heb u minder gesmst als ik normaal zou gedaan hebben, ik heb geen bevestiging gezocht en geen excuses gebruikt om toch maar bij jou te geraken. En ik heb geleerd dat ik best een dagje of een weekendje alleen zijn aan kan!  Wat een verschil met een week of 2 geleden!!!

Ik heb u ruimte gegeven...  Ik was echt blij om je stem te horen over iets stom als een parkeerplaats!  Wat dat stomme telefoontje was voor  mij een teken dat je me toch nog wel een beetje graag ziet!  

En verder heb ik beseft dat ik met je wil praten...  Ik wil je in vertrouwen nemen!  Je bent mijn beste vriend en ik wil terug mezelf bij jou kunnen zijn.  Ik heb het nog regelmatig moeilijk, en het is niet slim van me maar ik verstop dat.  En dat doe ik niet omdat ik je niet vertrouw...  Ik ben eigenlijk gewoon bang dat je me niet serieus zal nemen, dat je beeld van mij zal veranderen dan je me minder graag zal hebben...

En dat is een irrationele angst, dat weet ik!  Ik kan ook absoluut niet verklaren hoe ik daarbij kom!

Ik zou echt graag vertellen hoe ik me echt voel en wat dit allemaal met mij doet...  En ik wil een knuffel!

Ik weet wat ik wil en ik weet wat ik  voel, als ik nu nog moed vind en jij tijd en rust in uw hoofd...  Dan beginnen we er aan!

Moest je hier meelezen (wat ik wel vermoed)  Ik wou je (een kortere versie) smsen omdat slapen er niet inzat als ik dit eitje niet gelegd had.  Ik wil je avondje niet verpesten met mijn gezeur...  Dus nu ben ik mijn eitje ook kwijt en als jij hier nu over begint de eerste keer dat we elkaar terug spreken, heb ik geen excuses meer ;-)

Love you!