Wat is er veranderd sinds eind oktober?

Euhm, ik woon in mijn eentje, tis te zeggen met mijn trouwe viervoeter.  

Eind november heb ik de bom gedropt en gezegd dat ik weg ging.  Was ik daar klaar voor?  Hell no!  Maar het was het minst slechte moment om te vertrekken, dus heb ik dat maar gedaan.

Ik woon ondertussen een dikke maand in mijn nieuw Huisje...  En ik hoor dus al een maand: 'hoe valt het mee?' of 'zijt ge het al gewend?' 

Hier mag ik eerlijk zijn he?  Nee!  Ik ben het niet gewend, ik heb nog steeds een soort vakantiegevoel als ik hier rondloop op straat of als ik in de zetel zit...  Het voelt nog niet echt, nog niet van mij...

Ik doe nochtans echt wel mijn best en ik zeg tegen iedereen hoe geweldig ik het hier vind, en hoe fijn het hier is.  En dat meen ik ook!  Zolang er maar iemand bij me is.  Ik heb het veel moeilijker dan ik dacht met alleen zijn.  Ik dacht altijd van mezelf dat ik een stevige madame was, die  wel wat aankon.  Dat ik niemand nodig had om gelukkig te zijn.

Guess what?  Ik was fout!  Ik mis gezelschap, iemand om mee te babbelen na een drukke werkdag.  Ik mis een knuffel als ik me slecht voel en ik mis iemand die me troost als ik verdriet heb...

De tranen vloeien regelmatig hoor, ik voel me echt vaak alleen.  

Mijn beste vriend komt godzijdank heel vaak op bezoek, en daar geniet ik echt van!  Maar dikwijls is zijn liefje erbij en  dan zitten ze hier te kussen en te knuffelen...  Ik voel me dan ongemakkelijk en teveel in mijn eigen huis.  Maar ik durf er niets van te zeggen, want het laatste wat ik wil is dat ze niet meer zullen komen!

Mijn zus komt ook regelmatig op bezoek, maar zij heeft sinds kort een nieuwe vriend dus das een beetje hetzelfde...  Soms zitten hier twee koppeltjes lief te doen tegen elkaar en ik...  ik zit erbij en ik kijk ernaar :(

Ik kijk dus ook absoluut niet uit naar nieuwjaar! Dat deed ik sowieso al niet, maar als ik al denk aan het idee dat hier weer 2 koppeltjes zullen zitten kan ik al beginnen wenen...  Ik zie het al voor me: 12u!  GELUKKIG NIEUWJAAR!  2 koppels aan het kussen en ik?  Ik sta erbij en ik kijk ernaar...  

Het alternatief is dat ik in mijn eentje zit met oud op nieuw en das nu ook nie direct een leuk vooruitzicht...

Ik wou gewoon dat, vooral mijn beste vriend, degene die altijd zegt dat hij me door en door kent zou zien dat die kleine dingen me raken.  En er rekening mee zou houden...  Maar ik denk niet dat dat er in zit... Ik heb al eens heel voorzichtig aangehaald dat ik een beetje 'bang' ben voor nieuwjaar, dat ik niet uitkijk naar 2 kussende koppels...  Maar dan zegt hij lachend dat ik mijn hondje toch heb.  Dan geef ik op he!

Het is echt de beste beste vriend die ge kunt hebben, maar soms kan hij zo bot zijn...  En dan kwetst mij dat en dan durf ik dat niet zeggen omdat ik bang ben dat hij me 'zwak' zal vinden, en me zal laten vallen.  

Ik heb hem vandaag helemaal overstuur gebeld omdat mijn gsm stuk gegaan is, ik moet dus morgen voor een nieuw iphone gaan nadat ik vandaag de auto voor onderhoud binnengebracht heb en met dat al 700€ gekost heeft...  Ik moest mijn frustratie en mijn tranen met iemand delen.  Hij was superlief en geluisterd naar mijn frustratie en me daarna verzekerd dat alles goed komt en dat hij me niet zal laten verhongeren als dat ooit het geval zal zijn.  Maar een paar uur later belt hij dan nog een keer om af te spreken voor morgen en dan is hij zo kort... Dan lijkt het wel alsof hij mij om mn mening vraagt, maar eigenlijk vertelt hij mij gewoon hoe het morgen zal gaan.  En voor er een fatsoenlijk gesprek op gang komt beeindigd hij het gesprek met: 'amuseer u nog en tot morgen he'.  

Ik had al zo veel geweend vanavond en het feit dat hij me nog zou bellen was het lichtpuntje van mijn avond, en dan doet hij zo kort...  Ik ween me onnozel!

Ik weet dat ik mij moet herpakken, ik mag mijn hele wereld niet laten afhangen van 1 persoon.  Maar ik ben nog niet sterk genoeg...  Ik heb steun nodig!  Iemand tips?