Maar laten we bij het begin beginnen!

Het vorige, enigszins depressieve bericht, was deels realistisch en deels fictie.

Ik zat in een creatieve bui die dag en voelde me niet zo schitterend en die tekst was het resultaat van die combinatie.

Waarom voelde ik me niet schitterend?  Ik zat vast in een relatie die me niet gelukkig maakte, maar waar ik ook geen einde aan kon/durfde maken ==> de doos.

Maar ik heb goede vrienden, en 1 persoon in het bijzonder die me graag genoeg ziet om me met mijn neus op de feiten te drukken.  En dat is gebeurd naar aanleiding van die vorige post.  

Dus na een lang telefoongesprek besloot ik de knoop door te hakken.  2 weken later maakte ik een einde aan mijn relatie en vertrappelde zo als het ware de doos.

Naief als ik jammer genoeg ben, dacht ik dat daarmee al mijn problemen opgelost zouden zijn, instant happiness.  Maar niks is minder waar...

De doos waar ik zo op gevloekt heb, waar ik zo graag uit wou breken gaf me blijkbaar ook een veilig gevoel.

Nu ben ik alleen.  

Die ene bijzondere vriend is er voor mij, maar hij kan er niet 24/7 zijn en dus ben ik vaak alleen.  

Hij snapt het ook niet echt, typische man he.  Hij vind dat ik beter verdien en dat ik dus geen tranen moet laten om een relatie waarin ik niet gelukkig was.  En rationeel gezien klopt dat, maar emotioneel gezien?  Ik heb de helft van mijn leven doorgebracht met mijn eerste liefje. En nu is er een einde gekomen aan die relatie.  En langs de ene kant ben ik opgelucht, maar langs de andere kant?  Eerlijk?  Ik ben bang.

Er moet zoveel geregeld worden.  Er moet een oplossing komen voor het huis, en natuurlijk moet mijn ex moeilijk doen.  

Mijn ex...   het klinkt zo raar, zo onecht.  Ik was niet gelukkig, en hij trouwens ook niet dat heeft hij wel bewezen.  Maar heb ik de juiste keuze wel gemaakt?  

Ik ben een controle-freak, ik weet graag waar ik aan toe ben. En net dat ontbreekt nu...  Kan ik in dit huis blijven wonen?  Ga ik verhuizen?  I don't care, maar ik heb het nodig om dat te weten.  Nu staat mijn leven op pauze.  Ik kan geen plannen maken om bijvoorbeeld er een weekje tussenuit te gaan, want ik weet niet eens waar ik in die week zal wonen.  

Ik kan geen vrienden uitnodigen want meneer loopt hier ook nog rond.  En ik ben niet het type dat zichzelf ergens uitnodigt en al helemaal niet het type dat alleen op cafe gaat.

Doordat ik geen controle heb over mijn thuis-situatie wordt controle hebben op alle andere gebieden alleen maar belangrijker.  Mijn beste vriend (lieve jij) wordt gek van mij. Resultaat --> bijna ruzie omdat hij het gevoel heeft dat ik te kort op zijn vel zit.  Ik voel me er superslecht bij, want hij is de enige die ik genoeg vertrouw om mijn tranen te laten zien.  En net hij is degene die mijn tranen niet ziet.  

De discussie die we hierover hadden is deze keer godzijdank niet uitgedraaid op een ruzie, maar heeft wel als resultaat dat ik nu zelfs bij hem niet meer weet hoe ik mij moet/mag/kan gedragen.  

Ik zou zo graag willen dat ik gewoon met hem kon praten over alles wat mij bezig houdt, en hoe ik me voel.  Dat er hij echt luistert, wat goede raad geeft, me vastpakt en zegt dat alles uiteindelijk goed komt.

Want ik weet dat ik een slimme meid ben, en ik weet dat alles goed komt.  En ik weet dat hij me graag ziet en er altijd voor mij zal zijn (in de mate van het mogelijke) maar ik heb het nu effe nodig om dat te horen, te voelen...  Mijn hoofd en mijn hart zitten niet echt op dezelfde lijn nu :(