Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
25-11-2007
Klimmen
Hoi,
Gisteren zijn we een tweede keer gaan klimmen in Freyr sinds we terug zijn. Ondanks het mooie zonnetje hebben we toch serieus gebibberd want de mist ging niet weg uit de Maas vallei. Het kwik steeg niet boven de 1°C en om half vier was het al terug -2°C. Toch heeft julie-anna maar nipt een projectje gemist: De combinatie Tokapi-Thunderflash, een mooie lange 6B waar ze er pas in de laatste moelijke pas uit ging. We moeten toch nog wennen aan de freyr klimstijl.
Om half vijf konden we ons terug gaan verwarmen in de Chamonix met lekker hert of everzwijn en een croquette st hubert.
Op 14 december gaan we samen naar Treviso en vandaaruit naar Osp waarschijnlijk in Slovenie om daar twee dagen te gaan klimmen met Federico.
Klimplannen voor kerst en nieuwjaar zijn er nog niet meteen....
We bevinden ons nu al een weekje in België en ,ik moet zeggen, het bevalt ons hier best. Het weer was koud, maar mooi. De accomodatie is echt luxueus, met een stapel zachte donsdekens en alle eten inbegrepen. Die luxeaccomodatie is bovendien nog eens spotgoeiekoop! En in België is redelijk wat te beleven. Qua absurde politiek moet het landje niet onderdoen voor Tajikistan, ze hebben er twee ethnische groepen die elkaars bloed kunnen drinken, en zitten al 162 dagen zonder regering. Al is de infrastructuur hier toch beter. Zondag was er een massale optocht om te protesteren tegen het splitsen van Vlaanderen en Wallonië.
Dus het is niet omdat we niet meer in de Aziatische rimboe zitten, dat deze blog een stille dood moet sterven. Ik beloof onze fans plechtig om hier een literair juweeltje van te maken!!
Bovendien hebben we al een tripje gemaakt naar een klimgebied van wereldklasse, Freyr. Daar de temperaturen wat laag waren, bleef het volk beperkt tot enkele Nederlanders, een Neanderthaler en wat rare luakkers. Goed, dan konden wij beter genieten van de prachtige routes die Freyr te bieden heeft. Maar tot onze grote teleurstelling bleek een of andere snoodaard alle voetgrepen verstopt te hebben, daar konden we niet mee lachen.
Meer nieuws uit deze fascinerende streek volgt nog, dus blijf trouw onze blog checken!!
Gisterenavond zijn we aangekomen in België. België is een bijzonder volgebouwd land. Echt veel nauur zie je hier niet meteen. Wel veel verlichting op de autostrades: Wel om de 10 meter staat er een groot licht.
Het is hier ook bijzonder slecht weer (regen en 6°C) en de locals zeggen ons dat dit blijkbaar normaal is en wel een aantal maanden kan duren. Zo blijkt dat de voorbije zomer het weer ook heel slecht was.
Gisteren hebben we dan ook meteen Overijse bezocht, een klein dorpje dat niet zo ver van de luchthaven ligt. We hebben daar dan ook de nacht doorgebracht bij een leuke familie. Die waren bijzonder nieuwsgierig vanwaar we kwamen en wat we zoal de laatste maanden hadden gedaan. Vandaag nemen we een shared taxi naar Deurne waar we ook een lokale familie gaan bezoeken....
We denken dat we hier toch wel een tijdje gaan blijven. Hendrik zou al vrijdag beginnen te werken en Julie-Anna gaat op zoek naar een job.
Naar het schijnt kan je hier ook goed klimmen in een massief dat Freyr noemt en bovendien hebebn ze hier een hele leuke klimmersclub die LUAK noemt. Donderdag zouden we hen misschien eens een bezoekje brengen en zondag zouden we dan eens gaan klimmen.
ciao
hendrik en julie-anna
PS: We hopen dat jullie de voorbije drie maanden hebben genoten van onze blog.
Hoi, we zijn nu terug in bangkok. Vanmorgen hebbe we afscheid genomen van onze Andaman Familie en dat was niet zo makkelijk. Het was daar zo leuk en we missen ze nu al..
We hebben dan ook al besloten dat we in 2008 zeker terug gaan.... Aftellen dus ...
Meerdere touwlengtes in Ton Sai en onze laatste dag klimmen....
Vandaag hebben we de lange route Humanality geklommen. Die bestaat uit een 5 tal lengtes en loopt op Ton Sai wall, net boven de Freedom bar.... dus veel bekijks heb je wel! We begonnen om half tien te klimmen, veel later dan gepland omdat we de vroige avond iets langer waren blijven plakken in de Viking bar om samen met Jack, Tiap, Dee, Tae en drie Engelse vrienden pool te spelen en pintjes te drinken. Om drie uur lag ook ik (hendrik) uiteindelijk in bed nadat hij de mannen van den Blok in hoboken nog een pandoering (bij pool uiteraard)had gegeven samen met Jack.
De eerste lengte (zie foto voor de topo) is een korte 5de graad en echt vies, nat en lelijk. Nadien traverseerden we dan via een supergladde plaat (wij noemen het nu de Super-savonette, freyr klimmers weten wel waarom) en langs een klein grotje en een mooie pijler bereikten we het tweede relais (6a+) Vanafdaar werd de route pas echt wondermooi: In een kleine geul klom je omhoog om uiteindelijk de lengte uit te klimmen langs een luchtige colonette. (6b) De volgende lengte was echt wel spectaculair en zeer luchtig: Eerst klom je een steile muur omhoog , waar bij je lichtjes naar rechts ging om dan uiteindelijk over te stappen van de wand op een grote stalactiet, 90 meter boven de grond.... De stalactiet beklom je dan twee meter om uiteindelijk terugover te stappen op de wand en daar relais te maken.... (6b+) De laatste lengte was zeer atletisch en begon met een korte stevige overhanggevold door een mooie colonette en een uitklim op plattegrepen.
Rond half 1 waren we terug beneden, aten we iets en konden we op de boot naar Happy Island, een klein eilandje waar ik een paar dagen terug een supermooie 7a had gezien, Land of the smiles. Het eilandje ligt vlak voor het mooie Phra Nang strand waar heel veel toeristen liggen te zonnebaden. Ik had dus veel bekijks toen ik die route probeerde, zeker toen er een kreet nodig was bij een zeer dynamische pas in de overhang om van tufa naar tufa te gaan. (Helaas had ik niet meer genoeg jus om een laatste poging te doen.... volgend jaar misschien terugkomen? zeker en vast !!) Uiteindelijk deden we ook nog een mooie 6a op tufa's en stalactieten en eindigeden we de dag op het mooie strand met een mango shake en een laatste zwempartijtje .
Nu is het onze laatste avond in Ton Sai....
Morgen volgen meer fotos maar nu doet de connectie heel vreemd....
Toch klimmen we niet alleen maar hier in Ton Sai. We doen nog veel meer. Zo hebben we samen met onse nieuwe familie (Jack, Tiap, Dany, Dee, Tae en Tiap) en onze nieuwe vrienden Erik, Hanneke, Yann, Camilla en Rul en Lena al veel plezier gemaakt. Ondxermeer monkey-bal in de regen in het water, vuurtekeningen maken (zie fotos...), volleybal, pool gaan spelen, feestjes bouwen in de Chill Out bar, snorkelen, kajakken en veel meer. Zo hebben we ook Tae kunnen meenemen op deep water solo trip. Normaal kan die jongen dat niet betalen dus hebben we hem getrakteerd en hem meegenomen. Zo blij dat hij was om te kunnen klimmen boven water, te snorkelen, te spelen op het strand en zoveel meer, en ons koste het slechts 10 euro meer... DEE, de andere jongen wilde echter ook graag mee maar mocht niet van de baas van onze guesthouse, dus zijn we met hem gisteren gaan klimmen, heb ik foto's getrokken en de mooiste uitgeprint en aan hem gegeven....
Nu is hij mij aan het leren hoe ik in cocosnootbomen moet klimmen (zie fotos)en dat is geweldig leuk... vanavond de volgende les....
Gisteren heb ik ook nog op het strand gevoetbald met een aantal Bob Marley figuren en een grappige Schot....... die we vandaag dan weer hebben laten meeklimmen en so volgt het ene het andere
Gisteren heb ik ook twee mooie hemden gekregen zoals zij die dragen in het restaurant (zie fotos). Spontaan ben ik dan gaan meehelpen op te dienen in het restaurant, dat was ongelooflijk leuk en veel toeristen dachten echt dat ik Thai was en feliciteerden me met mijn Duits en Franse talenkennis...
Je hoort het, het is hier echt geweldig: De hele tijd spelen, klimmen, lachen, maar ook serieuze babbels met het hele Andaman team/familie
Morgen gaan we nog een lange route doen van lengtes tot 6b+, nog een laatste feestje bouwen , dan helaas afscheid nemen van onze superleuke vriende/familie hier en dan trekken we terug richting belgie.
None climbers should read no further, for climbing geeks only... All this climbing is paying off, the sends list keeps getting longer. I climbed 6c again today, after gentle pressure from hendrik. A beautiful, technical route with a pumpy overhang to finish. And Hendrik was in awesome shape, he climbed a 6c and a 7a. Apart from that, nothing new.
The last few days we climbed together with Erik en Hanneke, two very nice dutch people and also with Rul and Lena fron Singapore. Erik also climbed hist first 7a with belay from Hendrik: Congratulations!!
Wat is deep water solo? Climbing without gear or bolts above the water, if you fall, its in the water... The conclusion? It looks easier than it is. Normally I am comfortable jumping in the water from 8m, but falling of a route 8m above the water is not something I wanted to do. Secondly, the beginning of each climb is very hard and overhanging because of erosion, so most of the times I couldn t even get started. And we could only try it for a few hours, because of the tides. Still, it was cool, it was fun and it looks spectacular.
The day before, it was our rest day from climbing, so went went on an island tour. Very, very touristy but if you look around under water you can see magnificent coral reefs and interesting marine life. Great!
Joepie, vandaag mijn eerste Thaise 7a!! "No medecine" op Tonsai wall. Julie-Anna heeft vandaag vooral geboulderd op het strand. Bij valavond heb ik dan nog net een prachtige 6b+ gedaan die gedurende 25 meter een crack volgt in lichte overhang: waanzinnig mooi!!
Morgen gaan we snorkelen op Chicken Island, Poda Island en Tub island, tesamen met Erik en Hanneke, twee leuke Nederlanders met wie we vandaag ook hebben geklommen. Overmorgen gaan we dan deep water soloing, voor de klimmersleken, dit is klimmen op de rots boven het water zonder touw en gordel, als je valt, val je dus gewoon in het water: Jiehaaaa!! (Hoe hoog gaan we durven?)
Dan resten er ons nog 4 dagen sportklimmen om projectjes af te werken en te genieten van het relaxed leven vooraleer we het drukke leven in Belgie gaan induiken
Vandaag heeft Hendrik terug een 6c geklommen: "The snakes strikes again" Een superoverhangende route die de laatste 7 meter iets minder steil wordt maar wel technischer met dunnne colonettes. Julie-Anna heeft de route ook geprobeerd in toprope maar kwam net nog wat tekort....
Gisteren hebben we een 7a+ geprobeerd met prachtige verre passen, ook een projectje van Hendrik... Daarvoor nog een supermooie 6b van 35 meter...3 puur genieten....
Vanavond is het BBQ met barracuda, tonoijn, red sniper, inktvis en veel meer..... mmmmmmm
Hieronder nog een fotoke, getrokken door luan, een klimvriend uit singapore.
Not much new to tell you all. Our days consist of climbing and swimming during the day and chilling, playing pool and having beers and cocktails at night. Life s great... And we have the nicest guesthouse on the whole of Railey, the staff are all becoming our friends, evn more, they call us brother and sister. They make jokes non stop and are always ready to help us. High season has just started and regular tourists start pouring in. Its getting crowed, what a difference to Tadjikistan!
And now some climbing information. We are getting back into shape and it feels great! For the first time ever I m almost outclimbing Hendrik ;-) We both climbed 6b onsight and Hendrik has found a 7a+ project to work on.... To be continued
We zijn hier nu vier dagen, waarvan we 3 dagen hebben geklommen. Ook al is de moesson nog niet helemaal gedaan en regent het elke dag, toch hebben we al wondermooie beklimmingen gemaakt. Maar het is wel aanpassen, want meeste routes hier zijn overhang.
Dag een zijn we het populaire gebied, de muay Thai wall, gaan verkennen. Daar kan je klimmen, terwijl je zekeraar op het strand staat. Wel oppassen voor hoogtij want dan is het onderste deel van de wand onder water. De prestaties waren ook niet zo desastreus na drie maanden zonder klimmen. Een 6a lukte nog altijd. Maar deze wand wordt ook bezocht door de locale klimscholen, het is er dus aanschijven voor een routje.
Dag twee zijn we naar de grote Thailand wall geweest. De vijfde graadsroute was glad en we voelden ons nog altijd wat onwennig. Maar het zicht over heel de Railey baai en de eilanden was fenomenaal. En het klimmen hier is niet zoals in freyr, bakken en grote platte grepen (voor de klimleken: grote grepen) zijn de norm.
Dag drie zijn we naar eagle wall gewesst. We hadden de rots voor ons alleen .... samen met zeer agrresieve muggen. Ik ben op 10 minuten tijd wel veertig keer gestoken geweest, maar met behulp van antimuggen lotion en brandertjes hebben we toch nog kunnen genieten van het klimmen. De routes hier zijn verticaal, lang en wondermooi. We wisten allebei de eerste 6b te klimmen na drie maand rust. We zijn het klimmen gelukkig nog niet verleerd. Na het klimmen profiteerden we van het klein beetje zon en ons privestrand aan de eagle wall, afgesneden van de rest van Ton sai bij hoogtij.
Nog even vermelden dat we in een Robinson-achtige bungalow verblijven voor maar 7 euro per nacht, en dat met heel gezellig personeel.
My dad warned me: Bangkok was crowed, polluted and chaotic. Why would I want to go there?
Well, here are the reasons why Bangkok was a blast:
1. We went on a dinner cruise on the Chao Phraya river. In between loads of fat western men and their thai girlfriends, we sat a table ready for the huge and delicious buffet. while eating we were entertained by the usual romantic songs. They even played celine Dions titanic song
2. a drink in the sky bar at dyzzing heights at the top of a skyscraper. Bangkok really is an urban jungle that dwarfs every belgian city. High rises everywhere, shopping malls, movietheathers and all the other modern comforts.
3. Kao San Road. ThE Most Touristy Road On Earth. But still fun to see and great for shopping, cheap juices and cocktails. And great people watching is so much fun.
4.Wat Pho, Wat Arun, Wat Phra Kaew. The buddha is worshipped everywhere in the most beautiful temples that I have ever seen.
5. Bangkok zoo.: We took a good look at the snakes here in so in case we re bitten, we can recognize immediatly wich kind of snake it was.
And much more of course, but my time on the net is running out.
OK, we are in Thailand now and we did not notice anything strange about the english used here. In Nepal, the people have their own version and spelling of some words that makes you laugh out loud. Here are the most hilarious ones ( with translation of course ;-)):
Apple filters .... apple fritters corn flacks ... corn flakes side seens .... sightseeing lassaniya ... lasagne wall drop salad ... waldorf salad plean omlate.... plain omlette apple crambul.... apple crumble trakin rood... trekking road
And many more. but you have to give the Nepalis some credit, they try very hard to makes everything as easy as possible for you. It a lot better than trying to decode a russian menu, only to order something that is not available.
Op algemeen verzoek, een overzichtje van speciale ontmoetingen of leuke groepen:
In Annapurna basecamp ontmoeten we Hanne, Karen, Gaash, Shuman, Ramesh waar we urenlang mee kaart spelen (Janniv, eenleuk israelisch spelleke) zodat we zelfs in pokhara herkend worden als de Janniv guys... En waar we ook enorme hoeveelhde dessert mee verwerken, zoals chocolate pancake, apple pie with custard, snickers roll with custard enz... wat moet je anders doen als je wacht op goed weer...
Onderweg in Tatopani ontmoeten we G.B. en Sarah, twee bijzonder leuke Amerikanen die al 13 jaar onderweg zijn met de zeilboot, misschien zien we ze wel in Krabi, want ze passeren daar.
In onze guesthouse (Pilgrim's guesthouse, the place to stay) is er Sunny Tamang, de barman die o zo leuk en vreindelijk is en met wie we toffe momenten hebben beleefd. Sunny spreekt wel 10 verschillende talen dankzij de woordjes die hij van elke toerist in zijn boekje krijgt.
Belgen zijn we amper tegengekomen, maar wel een leuk koppel uit Sinaai die ons onderweg in de regen nog een lekker warm potje thee aanboden...
Elke Nepalese trekkinggids voelt wel aan als een vriend, zo lief en leuk dat zij zijn, dat kom je in Chamonix bij een klimgids (en zekere een Franse) nooit tegen. Bedank Puran, Ramesh, Shuman, Tsjabi en vele andere voor de goeie info en grappige momenten...
Koele zweden kom je ook tegen, stel je voor dat je drie avonden op rij in een lodge bij dezelfde zweden aan tafel zit, en dat je nog geen enkele zin terug krigt as je iets zegt.... koel dus...
Leuke families die hun brood proberen te verdienen met hun kleine guesthouse maar weeral o zo vriendelijk zijn
Alle nepalezen, of toch bijna alle, die steeds zo lief, vriendelijk en grappig zijn...
Bart, de uitbater va de Rooie Sok, een leuk cafeetje in Valkenswaard, die ons vermaakte met zijn leuk Brabants accentje en ons inwijdde in de wondere wereld van Geocatch: Jesuschristemeziele
Mike, een bijzondere Amerikaan van Seattle die het licht pas na vele jaren van Hell's angel, drugsdealer en wapendealer heeft gezien en nu een devoot Christen is en sterk in God gelooft (erg leuk om gedachten mee uit te wisselen). Hij heeft ooit de Dalai Lama ontmoet en gezegd: Jesus loves you.... geweldig toch....
De leraars in de Pine Forest lodge met wie we Nepalese Catch hebben gekeken en met de Israelieten aan het lachen waren..
Grand Palace Boeddhstische monniken Bidden tot Buddha
Decadente architectuur...
De Efteling? Counterlight at Grand Palace
Reflectie Torens here, torens there, ....
Nog meer grote gebouwen... Wat Pho tempelcomplex
Bloemenpracht Wat Pho torens Reclining Buddha, 45 meter!!! Tuk-Tuk
Chao Phraya Rivier Grand Palace
Mooie bloemekes Tempel of Dawn (Wat Arun)
Julie-Anna met een nieuw vriendje Lunch aan de rivier Overal zie je roze en gele raxis Op de hoogste toren van Thailand, in het skyscraperbos De toren in kwestie
Grand Palace gezien vanaf de rivier
Mooie brug... Wat Arun by night Julie-Anna in the morning light
Hoi, we zijn in bangkok aangekomen na drie uur vliege vanuit kathmandu. Lekker heet en vochtig..
Hier geen getuuter meer maar wel ellenlange files van de luchthaven naar de guesthouse, geen krotten maar skyscrapers en bovenal geen gaten i de wegen zoals in centraal azie en nepal. Hier hebben ze echte autostrades, viaducten en verkeerswisselaars met zelfs lichten met ee klok bij die toont hoe lang het rood of groen blijft: ideaal...
A word of gratitude for Marvel Tours in Kathmandu
who were able to arrange a ticket for our fliht to bangkok on such
short notice. Their service is so friendly and good and we recommend
them for all your travel in Nepal (airtickets, trekking and other
things such as rafting or chitwan safari). They just keep on trying to
serve you as best as possible.
Na drie dagen op rij naar het boekingskantoor te gaan, hebben we uiteindelijk toch een directe vlucht weten te bemachtigen naar bangkok met tahi airways. Morgen om 13.00 vliegen we naar het land van de eeuwige glimlach en na twee dagen bangkok trekken we richting het zuiden om daar te gaan rotsklimmen in krabi en railay.
we zijn nog steeds in kathmandu en dus niet vertrokken richting tibet. DE reden? De chineze geven tijdelijk geen tibetaanse visa omdat er een groot congres is in peking. Wat de twee met elkaar te maken heeft weet niemand maar geen enkele toerist kan dus naar tibet tot en met de 27ste oktober. Bovendien is het hier een groot hindu festival en is de chinese ammbassade ook gesloten voor een normaal chinees visum, dus ook geen china We moeten dus uitkijken naar een andere bestemming. Eerst dachten we de everest trek te doen en dan naar tibet maar we hebben al zoveel trekkings gemaakt dat we liever iets anders willen doen. Het wordt dus waarschijnlijk thailand om aldaar te gaan rotsklimmen en zwemmen,, snorkelen...
Maar voorlopig zijn alle rechtstrreekse vluchten volgeboekt en moeten we dus een nemen met tussenstop. Maar het is nu zondag EN hindu festival en dus weten we pas morgen of we kunnen vliegen via delhi op de 22ste oktober of via calcutta op de 23ste oktober. Als we dan aankomen op 24 oktober, dan hebben we toch nog twee dagen bangkok en dan nog 17-18 dagen om te spenderen in krabi en railay om te rotsklimmen.
Duimen dus maar dat we morgenvroeg ons ticket te pakken krijgen en kunnen vertrekken. Ondertussen nog maar wat kuieren in kathmandu, wat shoppen ( heb me net een fake EVEREST HARDWEAR vestje gekocht voor 9 euro ), en lekker eten.
Foto's Trekking Annapurna circuit en Annapurna Sanctuary-basecamp
Woorden zijn eigenlijk niet nodig...., de fotos spreken voor zich en tonen hoe mooi Nepal wel is...
Annapurna South vanuit het vliegtuig Daulagiri vanuit de cockpit
Julie-Anna in het eerste uur van onze trek, in de diepste vallei ter wereld, de Kali Gandaki ( en inderdaad, met grote rugzak want we droegen alles zelf, dus geen gids en geen dragers)
Kagbeni en de weg richting Tibet (Upper Mustang)
Pelghrim op weg naar Muktinath voor Hindu festival
Onze eerste lodge in Jahrkot
Tibetan prayer flags in Kagbeni
De eerste dag al goed gebruind
Lieve Nepalese/Tibetaanse kindjes tussen de Tibetan prayer wheels
Jharkot
De Nilgiri bergen torenen uit boven de kali gandaki vallei
Julie-Anna want over de Kali gndaki via een van de vele hangbruggen
Grote zus draagt broertje op de rug
Sunrise over de Kali Gandaki vallei in Larjung
Zicht op de nilgiri toppen en annapurna's vanaf Dhaulagiri icefall
Nilgiri in de wolken
Nog nilgiri in de wolken
Annapurna South en Fisthail mountain vanaf Dhampus lake (meertje ontdekt door Hendrik terwijl gidsen zeiden dat het niet bestond)
Moeder met kuikentjes onder haar veren
Nilgiri en Annapurna vanuit de tuin van oze guesthouse in Kalopani
Jongetje helpt mama en papa....
Prachtige flora
File op de hangbrug door de duizenden geiten en schapen die naar benden trekken om geslacht te worden en de pelgrims die omhoog gaan naar de muktinath tempel (niet om geslacht te worden uiteraard )
De buffel wil ook komen lunchen...
Meer bloemen
Nilgiri South vanuit Tatopani
Kippenverkoper
Aangekomen in Tatopani...
Op weg van Tatopani naar Gorepani (1600 hoogtemeters) met Dhauligiri op achtergrond
Klein schooltje in Ghara
Sunrise op Poon Hill
Dhaulagiri komt tevoorschijn (gezien vanop Poon Hill)
Julie-Anna in de morgen op Poon Hill Annapurna South en vele gebedsvlaggetjes op een graat boven Gorepani
Een reuze aap die vrolijk rondsprong...
Reflectie van Annapurna South en Fishtail
Annapurna South
Rijstvelden...
Volleybal is populair onderweg
Schapen in het regenwoud
Julie-anna in Annapurna basecamp
Superbergen
Annapurna Sanctuary betekent ook veel gebedsvlaggetjes en een tenpeltje (met op achtergrond Annapurna I)
Julie-Anna op het terras van onze ABC lodge
Net voor sunrise
Annapurna South at sunrise
Annapurna I at sunrise
Zicht op Pokhara vallei
Fishtail komt piepen tijdens de zonsondergang
Fishtail vanaf Dhampus Dhampus en zijn rijstvelden
Na 13 dagen trekken zijn we terug in pokhara. Het was gewoonweg ongelooflijk!! Zoveel verschillende landschappen, lieve mensen, lekker eten en prachtige natuur: Oerwoud, sneeuw, rots, woestijn, rijstvelden.....
We hebben uiteindelijk ingevlogen van pokhara op jomsom (spectaculair om te vliegen tussen 8000ers) en dan iets meer dan de helft van het circuit gedaan en ook nog de annapurna sanctuary trek daarbij.
fotos volgen morgen of overmorgen, al wordt het moeilijk kiezen welke fotos....
Ik heb nog even de tijd gevonden in Pokhara om wat foto's te uploaden van Patan (tempels nabij Kathmandu) en Pokhara, nabij de Annapurna en het Phewa meer. Hieronder die van Pokhara ...
Zonsondergang boven Phewa lake.
Iets vroeger...
Fishtail mountain, 6993 m, heilig en nooit beklommen torent uit boven pokhara
Annapurna South
Zicht op Phewa lake en de Annapurna range vanaf de Stupa boven Pokhara
Fishtail mountain
Reflectie
Het terras van onze kamer (8 dollar voor twee personen )
If you think that Nepal and the Himalayas are the cutting edge of adventure travel, then you are very WRONG!! All suffering here is completely self-inflicted. I`m sure I`m going to suffer a `little bit` while on trekking, but it is my own choice not to take any porters to carry my pack up the hills. Kathmandu is a very chaotic, loud and polluted city but the nepalis try everything to make you feel more at home. For a few rupees you can take a cab across the city, eat chocolate croissants and stay in a nice room with a tiled bathroom ( ideal for the people who are not in possession of steel guts). In the tourist ghetto, Thamel, everything is geared towards tourism. Tourism is the country`s main industry. Hundreds of shops line the streets where you can buy North Fake gear, kitchy souvenirs and clothes for the hippie lifestyle. And while the old hippie vibe of Kathmandu might have gone, nepalis still make that mysterious coughing sound `hashisch` in the touristic epicentre of Thamel. Pokhara is more of the same, but not so crowded and dirty, with complimentary lake and mountainviews trown in. What a difference to Central Asia, where you had to look for hours and still only find a restaurant with surly wiatresses, a russian only menu and in the end a choice limited to laghman and plov. The comfortjunkie in me is enjoying Nepal very much!
But don`t let all these touristtraps disuade you form coming here, because the country is just so damn beautiful!
Als je dit leest zijn we onderweg naar Annapurna
basecamp... We hebben geen tijd meer om foto's van kathmandu te
uploaden dus dat zullen we doen tesamen met die van de trekking wanneer
we rond de 18-19de terugkomen. Begrijpelijk dat we geen tijd vonden
want er is zoveel te zien in kathmandu: Tempels, stupa's, pleintjes,
gompa's, aapjes, winkeltjes, restaurantjes en cafeetjes. We begrijpen
dat so;;igen hier een paar weken of zelfs maanden blijven hangen.
Alleen de armoede en de afgrijselijke taferelen van verminkte
bedelaars, zieke oude vrouwtjes, kinderen zonder broek en eten
zijn wel hard om te zien. Ook de vele mensen die kleine spullen
proberen te verkopen zoals een armband, tijgerbalsem, een fluit en
zoveel andere prularia doet ons hart pijn. Het is echt moeilijk om nee
te zeggen...
Gelukkig helpen we de Nepalese economie en inwoners door flink te
shoppen voor souvenirs, restaurantjes en cafeetjes te bezoeken.
Nu wordt het tijd om de stad te ontvluchten.... tot binnekort !!
We gaan toch nog nier vertrekken om te gaan trekken want het
monsoonseizoen is nog niet volledig voorbij en dus regent het hier
permanent en zitten de bergen in der wolken. Normalerwijze is de
monsoon over op het einde van september maar soms loopt die door tot 15
oktober. Duimen dus dat dat niet het geval is en dat we op 2/10 kunnen
vertrekken richting annapurna en dhaulagiri. Ondertussen hebben we ook
besloten dat we na Nepal doorgaan naar Tibet voor een 8-tal dagen.
The Central Asia chapter of our travels is now definitely over and we got through it without a scratch. This in spite of accepting a ride in a very old Lada Niva trough the Tajik mountains, soaking in a radioactive hot spring and going on Soviet-era amusement park rides. To remember the little things that the Lonely Planet will never be able to tell you, the jury will give an Academy Award to the most striking event or person in four categories. If you have any objections, please contact me at jloweyball@yahoo.com.
Best accommodation
Nominees:
Bahodir`s, Samarqand: The only address in Samarqand for any self respecting backpacker. The rooms are nothing special, but excellent value meals, loads of free tea and many species of travellers that were not to be found anywhere else made this hostel so memorable.
Madina and Ilyos, Bukhara: Not that the actual hotel is undergoing renovation; Madina had to resort to working the streets. She plucked us of the street as soon as we arrived and took us to her sisters home. Her sisters husband makes sweets there, how cool is that? There we were entertained by three kids, a puppy dog and a hungry cat. Madina's sister is an excellent cook and stuffed us with huge meals and homemade sweets.
The Yurt of Iris and Marat, Kilemche jailoo: On the second day of our trek from the SongKolLake to Jumgal, we were welcomed by Marat and his family in his yurt. They sat together with us, we sang songs and they made us very comfortable beds. In the morning they even offered us kumis, which we politely declined.
Our North Face tent: By the lakes of Tajikistan, in the Kyrgyz jailoos, our tent was our home many times. It withstood temperatures from +20 to -10, bright sunshine and a snowstorm without failing us.
And the winner is..... Bahodir`s in Samarkand. The hotel with the best atmosphere in the whole of Central Asia and maybe beyond. There we formed our very own tour group for Uzbekistan and the Kyrgyz jailoos, this company also prevented Hendrik and me from getting to much on each others nerves.
Most memorable song
Kalinka: Quintessential Russian classic, but we invented a little variation called `Rufina` in the honor of the though Soviet granny that ran the alpine camp in Tajikistan.
Desireless Voyage, voyage: Not only is the song title right! When we heard this song in the shared taxi from Tashkent to the Fergana valley, everyone in the car went crazy and sang this song out loud.
Modern Talking Brother Louie: When we went out for dinner I didnt expect to dance to this song with a Kyrgyz journalist who sustained severe traumas from an attack of Muslim extremists. Amas, when working as a journalist in southern Kyrgyzstan, came into contact with the violent Islamic rebels there. He and his colleague were both badly injured by the rebels when they tried to interview them. His nose still hasnt recovered and his colleague is still in the hospital.
The Holly Dolly song: Nice but also irritating tune similar to the Crazy Frog song. These songs have a habit of staying in your head for way too long, especially when you hear them while your car has broken down in the middle of nowhere and the driver doesnt speak English.
And the winner is ... Brother Louie because its such a catchy tune and I had such an interesting dancing partner.
Most nerve wrecking annoyance
Snoring concerto in the dormitory: Some people snore a little bit, some snore a lot and some cant sleep because of the snoring of others. One of the noisemakers snored loud, consistently and even when you pushed him. Someone else snored and then pretended to suffocate and another one threatened to kill you if you dared to disturb his sleep.
Bureaucracy: Dealing with a Russian visa, arranging flight tickets, looking for a travel agent,... Why cant it be straightforward? Our friend Bertie would say thats Central Asia but we wasted at least week of travel time dealing with it.
Kyrgyz money in Tashkent: Changing Kyrgyz money in Tashkent is impossible, ok, no problem. But is it so difficult to tell me that? Rolling your eyes and sending me away was not an answer. Luckily it wasnt that much money but I keep thinking what I could have bought with it here in Kathmandu.
`Rip me off`: The first weeks in Uzbekistan I had a `rip me off`-sticker permanently glued to my head. Cabdrivers, vendors in the bazaars and moneychangers, they all tried to. The worst was the drive to the Kyrgyz border, where we paid the driver to take us trough to border, but that isnt even possible.
And the winner is ... bureaucracy. I hate it in Belgium, so I hate it even more while travelling.
Most disappointing meal
Mir burger in Tashkent: In the mountains, with little tasty food, we often fantasized about a nice and juicy burger when we got back to civilization, but the one in Mir was so tasteless we were terribly disappointed.
Home stay breakfast in Kochkor: Our first breakfast there, she served us baked potatoes an onions. It was ok and filling but it doesnt make good fuel for a day hiking, because of the heightened gas production.
Manti filled with mutton fat, Bukhara: Manti are steamed dumplings stuffed with meat, supposedly a speciality in Uzbekistan, so I had to try. But the first one I tasted was awful; it seemed they had forgotten to put meat in there.
Dehydrated food: Its light and it doesnt waste much fuel but thats all the good news. I usually devour every ounce of food, but I had to force myself to eat this chemical junk for two weeks.
And the winner is.... dehydrated food, I know that because of this Ill never be a tough mountaineer, but I just cant stand it!!
Some special things that happened to us do not fit into a category but they are too interesting to leave them out of the Central Asia awards:
- James Bond is a movie character but bond girls exist for real. We saw one at the beach in Cholpon Ata. This blonde Russian babe was wearing a sparkling golden bikini, drinking vodka shots and flirting with the maffioso types surrounding her...
- Some people really do know nothing about mountains, and this time they were Belgian! Who thinks about going on a day hike to 3500m over snow slopes in a skirt and sandals?
- Uzbekistan Airways is the best carrier in Central Asia, but it still not up to western standards. Strangely enough, what disturbed me the most was how ugly the stewardesses were.
Wie kent het suske en wiske stripverhaal waarin ze naar kathmandu vliegen om Tante Sidonia te genezen? Wel/ wanneer ze opstijgen zien ze de schaduw van hun vliegtuig op het wolkendek verschijnen met rond die schaduw een cirkel regenboog. Dat hebben wij dus ook mogen zien toen we vanmorgen opstegen in Delhi richting Nepal. Ondertussen zijn we veilig aangekomen in Kathmandu en zitten we in dit supertof guesthouse met oneglooflijk vriendelijke en lieve mensen. Na een uurtje rusten trekken we straks een eerste keer de stad in om wat tempels enzo te verkennen en onze permit op te halen.
Overmorgen vertrekken we dan voor twee weken trek of zelfs iets langer. dus dan laten we niets horen tot ongeveer de 16-17de.
Aangezien we nog een avond hadden in Tashkent, vooraleer naar Nepal door te vliegen, besloten we samen te gaan kijken naar een balletvoorstelling van "Don Quichote" in het grote beroemde Alisher Navoi theater voor Opera en Ballet in Tashkent. Een ticketje voor deze twee uur durende voorstelling kostte slechts 3000 uzbek som, omgerekend is dat 2 euro. De voorstelling was ongelooflijk mooi met zeer ervaren en talentvolle balletdansers die echt ongelooflijke stunts uithaalden e met een orkest dat de meest prachtige muziek speelde. Dit was een echt hoogtepunt van onze trip en een mooie afsluiter van dit deel van onze reis. Een voorstelling van dit kaliber zou je minstens 40 euro kosten in Belgie, wij betaalden 2 euro ... Bovendien hadden we zeer goede plaatsen vooraan in de zaal. Een sfeerbeeldje vind je hieronder.
Het Alisher Navoi theater
Het interieur Het balkon Feest in Barcelona Vechten tegen windmolens:een beettje zoals ons russisch visum behalen Don quichote droomt
We zijn terug in Taskent, Uzbekistan waar we morgen doorvliegen naar delhi en dan naar kathmandu.
Kyrgyzstan ligt jammer genoeg achter ons, het was een prachtig land en overmorgen zeggen we dan ook centraal-azie goodbye, tenminste tot volgend jaar ofzo want deze streek bied zoveel klimpotentieel
Er zijn echter ook wijzigingen in ons reisprogramma op til.
Zo hebben we gisteren geprobeerd on russisch visum te bekomen in bishkek voor de transsiberische trein. alle documenten in orde, maar door een technisch probleem konden ze gisteren geen visa afgeven, superklote
dus wij vanmorgen in tashkent naar de russische ambassade waar we gelukkig snel binnen konden, een rariteit... maar toen bleek dat we ook vliegtuigtickets moesten tonen in en uit moskou
hup, ik dus naareen reisbureau om fake tickets te booken van tashkent naar moskou en terug, gelukkig gratis en dan weer naar ambassade geraced die ging sluiten
daar aangekomen alle documenten ok, totdat de stomme visa madam zegt dat ze geen visa wil geven omdat ons uzbek visa vervallemn is als we "zogezegd " willen vliegen van tashkent naar moskou. ik leg echteruit dat we een nieuw uzbeeks visum zouden bekomen in nepal of china en dat dat voor ons belgen eenvoudig is, maar krijg een NJET.
omdat ik het visum niet heb, uiteindelijk zegt ze zelfs dat ik het visum niet eens zou krijgen als ik vluchten boek van belgie naar moskou.... ik moet het visum dan maar in belgie bekomen.....
kunnen jullie er nog aan uit?
ik niet meer en julie-anna is het ook redelijk beu, zodoende dat we dus sterk geneigd zijn om via tibet naar china te gaan en daar drie weken te reizen en te klimmen ipv de trein terug te nemen
een andere optie is door te vliegen op thailand naar krabi en tonsai beach om daar te klimmen (na nepal) maar ons niveau zal nu wel een pak lager liggen dat het misschien jammer is om daarnaartoe te gaan
we houden jullie op de hoogte
In kathmandu aangekomen (28 september), laten we opnieuw iets horen van ons
The driver who brought us op from Kochkor to the lake
Julie-Anna enjoying mountain riding and beach riding on the same day Swimming at 3000 m Sunset above the lake Delicious nan bread Our host Our horse guide in sunset light The furnace with burning cow and horse shit (dried of course before) Sunrise above the yurts Sunrise above the lake Hendrik's horse, named Torro
Leaving Yssyk-kul Lunch with other sheperd's Our shepherd hosts Football: Austria+Belgium vs. Kyrgyzstan : 1-5 The whole group Hendrik falls in love On the mountain pass (3500m)
Morning ..... Arafat and Stalbek, ours superfriendly horse guides and excellent football players Arafat Almost back in the lower valley Aidar and his little sister, With the whole family and the horse guides in their yurt
Stalbek with his daughter Our Austrian-English- Belgian horse riding group Mairat, our host, is proud of his daughter Julie-Anna in the morning light At the mountain pass Local shepard Torro, a really nice horse...
Toys in the yurt Our lovely host family
Drinking fermented mare's milk (kymis) Rich, our English companion
At Song-kol with Andrea (US) and Rich Bertie, Gert, Bartie or Garthie ??, our Austrian Muslim companion
I'm a poor lonesome cowboy I'm a poor lonesome cowboy I'm a long long way from home And this poor lonesome cowboy Has got a long long way to roam Over mountains over prairies From dawn till day is done My horse and me keep riding Into the setting sun
Ons avontuur als Kyrgyz cowboys zit erop. Met de gidsen Stalbek en Arafat maakte ons internationaal gezelschap een trektocht van drie dagen door de zomerweides rond het Song Kol meer, naar het dorpje Jumgal. Ons gezelschap: Gerd aka Bertie Hij reed op een paard als op een Harley Davidson en maakte de steppes onveilig met de spreuk `La Illaha, Illa Allah!, Oostenrijk Rich :Hij racete gezwind over de vlaktes met zijn staalkleurige ros. UK Ikke (J-A) aka Calamity Jane: De terroriste van de groep, met Typhoon, die sprekend lijkt op Jolly Jumper, kon ze iedereen aan. Belgie Hendrik aka Lucky Luke: De cowboy van de groep. B Stalbek aka Averell Dalton; Geschiedenisleraar, voetballer, lachebekje en family man, Kyrgyz Arafat aka Dalton; Een jonge gids graag een stevig tempo aanhoud.K Andrea vergezelde ons de eerste dag, maar moest zich dan naar Bishkek reppen voor haar vliegtuig. (US) Zij bleek een aardig mondje Russisch te spreken. De locale herdershond aka Rataplan: zijn hobby? Kippen en kalfjes pesten en aandacht vragen van toeristen
De hoogtepunten van ons tripje?
De voetbalmatch Kyrgystan -Europa: De twee gidsen tegen Gerd en Hendrik, en die gidsen kunnen wat voetballen. Het resultaat? Kyrgystan 5 - Belgie 1 en een uitgetelde Europese ploeg die lang moest nahijgen.
Het verblijf in de yurt van Iris en Marat en hun familie. In een prachtige omgeving werden we onthaald als koningen. We kregen Kumis te drinken, lekker eten, zachte bedjes en een heel warm onthaal. Iris kan als geen ander communiceren in het russisch op een manier die iedereen verstaat. `s Avonds hebben we een geweldige zangstonde gehouden. Iris en Co hebben mooie kyrgysische liederen gezongen, en iedereen van het gezelschap moest een lied zingen. Ik kwam niet verder dan Broeder Jacob maar Hendrik wist, ook al was hij die avond ziek, het avondlied van de scouts ten berde te brengen. De gastvrijheid van deze familie heeft echt ontroerd.
De afdaling van de bergpas. Ik heb al veel akelige dingen gedaan op een paard, maar dit is toch wel het ergste. Een stijl, stenig en heel smal bergpad moesten we af. Uitglijden was geen optie, dus moesten we maar al ons vertrouwen in deze dappere paardjes leggen. En die paardjes waren ons vertrouwen waard, want ze brachten ons veilig beneden.
Nadat we in Kochkor waren aangekomen op 17 september, versierden we een prachtige homestay via Sheperd's life, een community based tourisme organisatie. We verbleven bij een mama, twee kinderen en een lieve babushka. Na een lekkere Kesme maaltijd hebben we zelfs samen muziek geluisterd en TV gekeken met de familie. De tweede avond heb ik dan geprobeerd om Azarmat, de 15 jarige zoon, schaak uit te leggen en hebben we ook samen dammen gespeeld en veel gebabbeld in een mix van Kyrgyzisch, Russisch en Engels
In de vroege morgen vertrokken we dan met een, hoe kan het ook anders, Lada Niva naar Isakeev om vandaaruit op eigen houtje te voet verder te gaan naar het meer. Door dorre weilanden bereikten we de voet van de bergen waar we langs een slingerend pad omhoog wandelden naar Tes Tor jailoo. Een jailoo is een groep weilanden waarop herders wonen en hun kuddes laten grazen. Ze zetten hierbij hun nomadententen op, de zogenaamde YURTS, die bestaan uit een skelet van houten latten en stokken met daarond "felt" doeken, wat eigenlijk uit puur schapen wol bestaat. Om de yurt waterdicht te maken, wordt de buitenste laag met schapenvet behandeld. Bovenaan de yurt heb je dan de Tunduk, een houten geraamte dat dienst doet als een soort verluchtingsgat en om licht binnen te laten. Op onze fotos kan je die ook zien. Binnenin is de yurt prachtig versierd met Shyrdaks, een soort Kyrgyzisch tapijt gemaakt uit schapenwol en met mooie kleuren, en Ala Kiis, doeken met kleurrijke patronen. Binnein vind je ook een kacheltje dat voor warmte zorgt en waarop men kan koken. Op die weilanden is uiteraard geen hout aanwezig en dus wordt dan maar stront gebruikt van hun kuddes die vooraf wordt gedroogd, zeer goed brandt en veel hitte afgeeft.
Naargelang het weer kouder of warmer wordt, trekken de nomadische herders hoger of lager met hun kuddes koeien, schapen, geiten en paarden. Hierbij breken ze de yurts af en vervoeren ze op hun paarden. Een yurt is opgebouwd in 1 a 2 uur.
Aangezien het al merkelijk kouder was, waren de meeste families al lager gegaan met hun kuddes en waren dus geen yurts meer aanwezig aan het meer op 3000m. Daarom hadden we ons kampeergerief meegenomen. Maar na 3.5 uur wandelen bereikten we een mooi wijds grasland en kwamen spontaan twee herdersjongens te paard naar ons toe om ons uit te nodigen bij een herdersfamilie in een zijvallei. Toen we daar aankwamen hebben we dan een lekkere middagmaaltijd verorberd en met de kindjes, Sabina en Aktam, gespeeld. De familie was echter zo vriendelijk en de kindjes zo leuk, dat we besloten om de nacvht bij hen door te brengen en niet aan het meer. We gingen gewoon met lichte rugzak in de namiddag omhoog naar het meer om dezelfde dag terug af te dalen naar deze familie. Het pad naar het Kol u Kok meer liep langs talrijke kuddes, yurts en families en na een beetje scrambling bereikten we de rand van het prachtige meer waar ik een duik in het meer nam. Die was echter van zeer korte duur want het water was ijskoud! Het meer was omgeven met lichtglooiende grasweilanmden en op de achtergond hoge besneeuwde toppen en gletsjers. Hier hadden we ook graag gekampeerd maar bij de familie beneden op Tes Tor jailoo zou het ook wel leuk zijn dachten we.... en niets was minder waar:
Toen we terug aankwamen aan de yurts van de familie, werden we spontaan gepromoveerd tot babysit van Aktam en Sabina terwijl de papa met de paarden bezig was, de mama de koeien ging melken en het eten ging klaarmaken en de bompa een nieuwe omheining voor de schapen was aan het maken. Dat gaf ons dus veel tijd om foto's te nemen van de kindjes en hun ouders , en die hebben we dan ook hier in Bishkek opgestuurd met de post naar hun winteradres in Kochkor. In oktober trekken ze immers helemaal naar beneden en verblijven als boeren net buiten de stad. Intussen kregen we ook lekkere Kymis te drinken, wat gefermenteerde paardenmelk is. Het is best wel zurig, lijkt misschien zelfs wat op de zure smaak van braaksel, maar is toch best wel lekker als je er aan gewend bent.
Ondertussen hadden we ook onze tent opgezet zodat de grote familie rustig in hun yurt konden slapen en dit betekende uiteraard dubbel plezier voor de hyperactieve kindjes van 3 en 1 jaar die lustig rondkropen in onze tent en zich verstopten onder onze slaapzak.
Na zonsondergang werden we binnengeroepen in de yurt om een lekkere plov te verorberen en daarbij veel chai (thee) te drinken. Na nog wat leuke babbels met veel gebarentaal (hoewel, ons russisch verbetert toch al...), ravotten met de kindjes, werd het tijd om in onze tent te kruipen...
De volgende morgen om zeven uur, toen ik uit de tent kroop, waren de ouders en de grootvader al druk bezig met hun kuddes of koeien melken. We kregen als ontbijt lekkere Kacha oftwel pap. In kyrgyzstan is dit meestal SMOELPAP (griesmeelpap). Daarnaast was er heel lekker versgebakken "nan" brood met de meest heerlijke confituren.
Om tien uur was het echter tijd om terug af te dalen naar Isakeev en namen we dus afscheid van de familie wat ons toch moeilijk viel. Gelukkig konden we nog mooie groepsfoto's nemen en konden we hen een paar kadotjes geven zoals lollies, snickers, pasta, soepzakjes en wat verse groenten wat ze uiteraard geweldig vonden omdat zij de hele zomer in de bergen verblijven.
Na delange afdaling in de hete zon bereikten we Isakeev en reden we met de meest oude Lada (een gele!) die we al hebben gezien, terug naar Kochkor. We moesten hem zelf in gang duwen en het leek wel alsof het de enige auto was in heel Isakeev...
Deze twee dagen waren echt geweldig want we beleefden hier het echte Kyrgyzische herdersleven bij een zeer leuke familie en konden volop proeven van de ongelooflijke gastvrijheid die zo typisch is voor de Kyrgyzische bevolking.
Misschien ooit eens een hele maand verblijven bij zo een herdersfamilie en voor hen werken ipv op vakantie te gaan ???
Vanuit Tamga zijn we naar Kochkor getrokken om daar het echte nomadenleven van de Kyrgyzische herders te ervaren. We zijn eerst twee dagen de bergen ingetrokken te voet en hebben daar verbleven bij een plaatselijke herdersfamilie op Tes-Tor jailoo vanwaaruit we het prachtige meer van Kol-Kok hebben bezocht.
Prachtige Tes-Tor Jailoo, waar de herders in de zomer, juni tot september, met hun koeien, paarden, geiten en schapen verblijven
De kindjes (Sabina en Aktam, de hooligan) van onze herdersgastfamilie, bij wie we zomaar kwamen aan wandelen en konden verblijven. Sabina werd vastgebonden aan de Tunduk van een andere yurt opdat ze niet zou weglopen wanneer de mama aan het wassen en koeien melken was. Kol u Kok meer, een prachtig meer aan de voet van besneeuwde toppen Hendrik neemt een plonns in het ijskoude water De bompa van de familie met de typische Kyrgyzische hoed Sabina maakt Kimis, gefermenteerde paardenmelk Voor ons vertrek met de hele familie 's avonds na het eten kruipen de kindjes in onze donsjas en fleece De yurt van de familie
Sabina en Aktam in onze tent Julie-Anna op weg naar Isakeev en Kochkor
Na onze trekking in de karakol bergen, zijn we doorgetrokken naar de zuidkust van Yssyk-kul waar we in Tamga hebben gezwommen en gebruind op een mooi strandje en ook een dagje zijn gaan paardrijden in de bergen. Hieronder wat foto's:
Tamga is een romantisch sterk Russisch getint dorpje met mooie huisjes en veel landbouwers
Het strand van Tamga en de guesthouse waar we gedurende drie dagen verbleven met lekker eten, een prachtige tuin en lieve mensen Bloemenpracht in de tuin van onze guesthouse Strand en appelbomen Tijdesn onze paardentrekking in de bergen boven Tamga, op de achtergrond zie je lake yssyk-kul Tibetaanse inscriptie Met twee Kazachen en onze gids Akul aan het picknicken Tamga Beach met op de achtergrond 4000-ers
De trekking in de bergen boven Karakol naar Lake Ala-Kol
Pas aangekomen met de jeep, land er een echte Kyrgyzische legerhelicopter om toeristen op te pikken: decadent.... Geef ons dan maar de banya ....
Met onze Sloveense vrienden en de Aussie cowboy bij de banya uitbater... Herdersmeisje is fier op haar pop 's Avonds de eerste echte paardrijervaring voor hendrik Zicht op Lake Ala-Kol vanaf de col op 3860 meter en de Jarige Hendrik aan het meer Julie waagt een plonsje.... Onze Slovenen zingen een Sloveens verjaardagsliedje Zalige bivakplaats De Slovenen hebben het koud...... Ochtenstond
De ongelooflijk mooie alpiene Karakol vallei
Terug in Karakol: De russische kerk
Op de wekelijkse dierenmarkt om 7 uur in de 's morgens
Julie- Anna vertroeteld de drie puppies van onze guesthouse in Karakol
We hebben net twee dagen strand aan het Issyk-Kul meer achter terug. Iets bruiner (en roder) trekken we terug de bergen in. Op het programma: tweee dagen trekking te voet naar het gletsjermeer Kul-Ukuk en drie dagen paardentrekking naar het Song Kolmeer. Dan gaan we terug richting Bishkek, waar we weer op internet kunnen.
Enkele opmerkelijke feiten van de laatste dagen:
We hebben van een Russische Banya (Sauna dus) genoten, met een rus die het helemaal traditioneel maakte. Een kastijdiging met twijgjes, dennearoma en ..... in het water voor op de stenen een fikse scheut bier. Apart!
Gehoord op de radio: Belgische muziek. Niemand minder dan Kate Ryan. Maar meestal horen we eighties muziek.
Ze hebben hier eigenaardige zweepjes voor paarden: een geitenpoot met een leren lint eraan kreeg ik in mijn handen.
We hebben een bad genomen in een echt oud Sanatorium, vol vergane Sovietglorie. Vroeger waarschijnlijk schitterend, nu staat het op instorten. Bovendien mochten we er maar 10 minutjes in wegens de radioactieve straling. En het water was niet eens warm (maar het stonk wel naar rotte eieren)
Strand aan de noordkant van Yssik-kul meer : Tamchy en Cholpon Ata (7-9 augustus)
Op weg van Bishkek naar Karakol waren we gestopt om wat uit te usen op het stand aan de noodkant van Yssik-kul. De eerste nacht verbleven we in Tamchy, in een homestay in een yurt, een typische Kyrgyzische nomadentent.
Onze lieve gastvrouw APA
Het publieke strand, met Sovjet-babes en binken included !!!
Voor Hendrik zijn verjaardag moest wel een spectaculaire locatie uitgekozen worden, dus geen sprake van gewoon in het stadje rond te dwalen ( er is trouwens niet veel te zien in Karakol zelf). Zoals het echte toeristen betaamd zijn we niet omhoog gestapt naar het kamp Altyn Arashan, maar zijn we er met de jeep naartoe gebracht. Die jeep bleek toch zo z`n voordelen te hebben, namelijk het gezelschap van twee Slovenen en een Australier. Eens aangekomen op onze bestemming was het plan om direct door te stappen richting pas, maar zover zijn we niet geraakt. Een oude soviethelikopter met rode ster landde op ons idyllisch plekje om wat toeristen op de pikken. Bovendien zaten we in een comfortabele berghut met veranda en schitterend zicht thee te slurpen. En de attractie van Altyn Arashan moest ook getest worden: hete bronnen. Zaaalig weken in heet water ( eerste bad sinds dat we vertrokken zijn) en af en toe verkoelende tripjes naar de rivier. Dus zijn we niet weggeraakt, maar hebben we onze tent naast de hut opgezet en hebben we s avonds genoten van het haardvuur in de hut.
Dag twee: Deze keer geraken we wel op weg, samen met Bastian en Petra, de twee Sloven, en Darren, de stoere Autralier. Het wordt een flinke tocht. 1300 Hoogtemeters stijgen door het bos en door de glooiende alpenweides met grazende paardjes en koeien. Onderweg raken we de Australier weer kwijt, omdat hij onderweg veel tekeningen wou maken van het landschap. De laatste honder meter naar de pas zijn de zwaarste: in los zand proberen we stapje per stapje om de stijle col te beklimmen. Iedere pas glijden we weer een beetje naar beneden. Om de paar meter moeten we uitpuffen, afzien! Maar eens boven valt onze mond open van verbazing, we zien het mooiste zicht tot nu toe: een prachtig bergmeer, een besneeuwde gletsjer en ontelbare sneeuwtoppen boven de 4000m. Omdat de Slovenen wat trager zijn, maken we thee op de pas, om te genieten van het uitzicht en het prachtige weer. Dan naar beneden om kamp op te zetten aan de rand van het meer. Hendrik had speciaal voor zijn verjaardag een fles vodka en wat flessen bier meegesleurd, dus mini-feestje met lekkere soep en spaghetti en de nodige moppen. De Slovenen zongen zelfs een Sloveens verjaarsdagsliedje. Daarop volgde een koude nacht, tot -10. Bibber, bibber, vooral voor onze vrienden, die geen winterslaapzak meehadden.
Dag 3. Alleen afdalen stond op het programma, maar dan wel veel en ver. De afdaling was nog mooier dan de beklimming, langs een waterval, een kloof en een prachtig klein meertje tot in de Karakolvallei. Het begin van de herfst is hier al te merken aan de explosie van kleuren. Dan volgde een lange pauze in de vallei met een pint bier en cola. Daarna moesten we enkel nog 10 km afdalen langs een goed pad... Spijtig genoeg worden die laatste kilometers een echte hel voor mij, een knoert van blein op mijn voet maakte vlot stappen onmogelijk.
Hoi, we zijn terug in karakol na drie dagen trekken in de bergen, maar deze keer was het niet aleen wandelen....
Een offroad jeep rit, een helicopterbezoek, bana (hot springs), dan wandelen, dan hendriks verjaardagsfeestje (27) met enkele Sloveense vrienden en lekker eten aan een prachtige kampeerplek aan lake ala-kol, nog wandelen en dan lekker eten in karakol. Vandaag gaan e een vallei omhoog in de bergen met een mountainbike en morgen gaan we luieren op het strand van yssik-kul. Morgen een langer verslag en fotos ...
Op zondag 3 september vertrokken we vanuit Bishkek naar de bergen. Na twee weken Uzbekistan keken we er dan ook erg naar uit. Na wat wel een Kyrgyzische trein-tram bus dag leek (we namen eerst een minibus, dan een trolleybus en dan een taxi), arriveerden we op 2170 meter aan de alplager van de ALA ARCHA canyon. Hier vind je naast een klein hotelletje, ook wat baden, een paar cafeetjes en een verdwaalde yurt.
Via een mooi pad liepen we aan tot aan de Ratsek hut op 3300 meter. Dit pad liep langs een mooie vallei vol met coniferen (ala-archa = conifeer) tot voorbij een waterval.
Ondertussen was het wel wat beginnen te regenen maar dat deerde ons niet omdat we eindelijk weer zuivere berglucht konden inademen en de regen was wel een frisse verkoeling na twee bloedhete weken Uzbekistan. Na 4 uur wandelen waarbij het laatste stuk de morene van de Ak-SAI gletsjer wer beklommen, arriveerden we rond 15.00 bij de Ratsek hut. Nou ja, een hut kan je het bijna niet meer noemen, het leek eerder op een krotwoning. Binnenin was het echt een grote rommel, al was het mogelijk om aan een tafeltje je eten klaar te maken en op het bovenste verdiep vond je nog wen een slaaplager. Het is echt jammer om te zien hoe deze voormalige Sovjet hut nu verkommert, zeker als je weet hoe mooi het gebied wel is om te klimmen.
Buiten de hut waren overal muurtjes van rotsblokken gemaakt om te bivakkeren en waren daar zelfs daken opgelegd die hemnaakt wereden van ijzeren golfplaten van het dak van de Ratsek hut
We besloten toch maar ons tentje op te zetten en te koken onder zo een bivakshelter. Helaas was het zicht beperkt tot enkele rotswanden en de AK-SAI gletsjer omdat de hoge toppen in de wolken hingen. Maar zelfs dit beperkte zicht deed ons al watertanden... Na de nodige potten Chai (thee) en nog eens een lekkere gevriedroogde maaltijd, kropen we vroeg in onze slaapzak... Zzzzzz
De volgende morgen werden we wakker maar toen we uit de tent keken, zagen we dat de wolken nog steeds erg laag hingen. We hadden de dag tevoren al besloten dat we Pik Uchitel pas de dag nadien zouden beklimmen en dus besloten we om naar een iets hoger gelegen noodhut te gaan die vlak naast de gletsjer lag. Na een klein ontbijt met zakjes havermout die we van wat Engelse Spanjaarden hadden gekregen in Bishkek, vertrokken we omstreeks 10 uur naar de gletsjer. Na een kleine twee uur omhoog te wandelen langs een rotsig pad over de morene, langs huizenhoge crevassen en seracs, bereikten we het platte deel van de aper gletsjer. Omdat de gletsjer niet bedekt was met sneuuw en we dus de spleten goed konden zien, besloten we om de zo gewoon de gletsjer op te wandelen om zo naar de voet van de grote wanden te lopen. Het zicht vanop de gletsjer was fenomenaal, ook al hingen sommige toppen nog in de wolken: De firnwanden van pik Korona en Korea, de rotswanden van Pik Box en Baichiki, verschillende granieten rotstorens en de prachtige sneeuwhellingen van Pik Korona waren omhuld in een sluier van wolken.
Na de gletsjerwandeling klom ik (Hendrik) nog veen omhoog tot op een col, vanwaar ik de toppen rondom de Uchitel gletsjer kon zien, in de vallei ernaast. Onder een licht zonnetje keerden we nadien terug naar de Ratsek hut om daar wat thee te drinken. Omstreeks 17.00 klaarde het eindelijk op en konden we de meeste toppen nu eindelijk goed zien vanop een rotswandje net boven de hut. Hier genoten we nog van de laatste zonnestralen alvorens te koken en te eten.
Net voor het eten zagen we nog een tiental steenbokken passeren en ik slaagde erin om zeer dichtbij te komen om enkele mooie foto's van deze gracieuze dieren te trekken.
Na een klein kampvuur en nog wat lekkere chai, kropen we weer de tent in want de dag nadien zouden we vroeg opstaan om Pik Uchitel te beklimmen (4540 m)
5.00, de wekker gaat af en ik kruip als eerste uit de tent. Open hemel met duizenden sterren en de sneeuwtoppen in de verte die verlicht worden door de felle halve maan. Oef, we hebben goed weer, onze beklimming kan doorgaan ....Na enkele mooie foto's te nemen, maken we onze rugzak klaar en vertrekken we omstreeks 5.30 richting Pik Uchitel.
De eerste 350 meter gaan langs een goed pad omhoog en na 1.5 uur meter stoppen we een eerste keer om wat te drinken en te eten. Ondertussen schijnen de eerste zonnestralen op de hoge toppen wat een ongelooflijk mooi zicht geeft.
Het tweede stuk van de klim voert over rotsblokken en gruis waarbij bepaalde stukken uit een stuk pad bestaan en andere stukken gewoon over de boulders kruipen is. Er staan echter regelmatig steinmannen dus de weg vinden is niet zo moeilijk. Na 800 meter klimmen, moeten we langs een stuk rots klimmen om dan uiteindelijk via een ander stuk boulders en gruis op de graat te komen die naar de top van Uchitel leidt. De graat bestaat deels uit rots en deels uit sneeuw en na een laatste 150 meter klimmen (1200m in totaal, 5 u) bereiken we de top van Pik Uchitel.
Julie-Anna staat op haar eerste 4000 m berg !!! Het zicht is overweldigend en vanaf deze top zien we zelfs bishkek liggen, een 40tal km verderop in de laagvlakte. Bovendien zijn we helemaal alleen, waar in Europa kan je een berg van 4500 m, niveau PD beklimmen zonder omringd te zijn door tientallen andere klimmers? Geweldig!!!
Na een klein half uurtje besluiten we af te dalen en na 2.5 uur afdalen bereiklen we opnieuw de ratsek hut waar we opnieuw genieten van een kopje chai en even uitrusten in de tent. Een uurtje later begint het opnieuw te regenen. we hebben dus echt wel geluk gehad met het weer. Na een toffe babbel met wat Engelse klimmers en een paar Russen, maken we ons eten klaar en kruipen we in de tent. We dalen immers pas morgen af want anders zouden we misschien geen taxi meer hebben naar Bishkek...
Om 2.00 's nachts word ik wakker en merk dat de tent donkerder is dan normaal, ik kolop op het tentzeil.... sneeuw.... wel 5 cm dik. We kijken naar buiten maar meer dan 5 meter ver kunnen we niet zien, en we zien enkel dikke sneeuwvlokken neerdalen. Gedurende de hele nacht blijft het sneeuwen en wanneer we 's morgens uit de tent kruipen, is het hele landschap in het wit omgetoverd, op de tent ligt een dik pak sneeuw en het is ijskoud!!
Dan maar die handschoenen en donsjas direct aan, Julie-Anna doet mijn dikke sokken aan (want ze was handschoenen vergeten in bishkek) We nemen enkele foto's, breken de tent af en besluiten dan toch maar af te dalen langs het steile pad dat vol met sneeuw ligt.
Na een uurtje afdalen ligt er geen sneeuw meer en onder een mooi ochtendzonnetje bereiken we opnieuw de alplager onderaan de ala archa canyon. Via taxi komen we terug aan in het hete Bishkek. Ongelooflijk maar waar, twee uur voordien zaten we in een dosnjas en met handschoenen te bibberen, nu zweten we ons kapot in T-shirt....
Ik denk niet dat er nog ergens in de wereld zo een mooi klimgebied vlakbij de hoofdstad ligt. Ala-Archa is echt te vergelijken met Chamonix, je vindt er prachtige rotsgraten, sneeuwgraten, ijswanden van 1000 meter, goulottes, rotstorens en zo veel meer. Daarnaast heb je ook gemakkelijke beklimmingen zoals Pik Uchitel, Pik Box en andere. De hoogste berg is 4880 meter. Bovendien zijn er amper andere klimmers te zien, toch wel anders dan in de Alpen Hier ga ik zeker terugkomen met al mijn klimgerief ...
Terug in Bishkek na een prachtige driedaagse in ALA-ARCHA
Hoi,
Net terug van een prachtige trip in de bergen boven Bishkek: Wat een waanzinnige bergen en wanden, met de mooiste ice gullies, firnwanden, rotstorens en vergezichten, die echt wel kunnen tippen aan Chamonix of de Ecrins. Jammer dat we niet meer klimmateriaal bijhadden maar we hebben toch een mooie gletsjerwandeling kunnen maken op de Ak-Sai gletsjer (3700 m) en Pik Uchitel (4540 m) beklommen. Morgen komen een verslagje en foto's online...
Op 31 augustus zijn we van Osh naar Bishkek gereden met een leuk gezelschap: De chauffeur, wij twee, een oude man en een mama met twee kindjes: Resultaat: Met drie volwassenen en twee kinderen op de achterbank.
Het zoontje van de chauffeur wil mee met papa...
Onderweg...
Plaatselijke versie van een road-restaurant voor een bord lagman Ali, zot van melkproducten Julie-Anna met het olijke trio
de Naryn rivier
31 augustus = " Independance day" dus dat betekent Kyrgyz polo, wat eigenlijk inhoudt dat geen bal wordt gebruikt maar een geit zonder kop.
Plaatselijke Babushka nomade die Kymis verkocht, gefermenteerde paardemelk
Het wagenpark in Centraal-Azie is ook een verhaal waard. Zo kent elk land wel zijn typische automerken. Uiteraard zie je overal nog Lada's, zowel gewone auto's Niva (4WD). De meeste komen echter voor in Uzbekistan (grote steden) en in Tajikistan. Meestal rijden ze op gas en is er dus een gastank ingebouwd waardoor je op een rijdende bom zit. Hoewel ze vooral in de steden gebruikt worden, hebben we ze ook ongelooflijk slechte wegen zien berijden in Tajikistan, daar waar eigenlijk een jeep bijna noodzakelijk is. Maar de LADA overleeft alles, zelfs het uiteenvallen van de Sovjet-unie In uzbekistan wordt het wagenpark verder aangevuld met Daewoo auto's, een Koreaans merk. Daewoo lijkt wel het alleenrecht te hebben op autoverkoop in Uzbekistan want veel andere merken zie je niet. Er is zelfs recent een volledig nieuwe Daewoo fabriek gebouwd in de Fergana vallei. Daewoo levert ondermeer minibusjes, de zogenaamde Damas marschrutka's, die meestal gebruikt worden als transport in de steden. Ze hebben een nummer en rijden langs vaste circuits en je moet ze gewoon doen stoppen. Een rit kost 300 uzbek som wat overeenkomt met 0.18 euro. Deze busjes domineerden echt het straatbeeld in Samarkand, Khiva en Urgench. In Tashkent zag je ze al veel minder. Zo een Damas wil ik wel niet zien crashen want volgens mij schiet er dan niet veel over van dat busje. Ze zijn immers zo small en klein dat ze echt gemaakt lijken te zijn voor Koreanen en andere kleine mensjes... Probeer maar eens met een grote rugzak daar in te geraken, een schoenlepel zou handig zijn. Toch lukte het ons steeds om er in te geraken Daarnaast heb je de kleine Tico en Matiz, ongeveer zo groot als een Ford Fiesta en die worden gebruikt door de gewone taxichauffeurs. De grotere Nexia's worden gebruikt als shared taxi tussen de verschillende steden, dus over langere afstanden. Die Nexia's zijn ook de auto's die door de gewone Uzbeks worden aangekocht , tenminste als hun oude Lada eindelijk de geest heeft gegeven. Zoals gezegd kan je best een shared taxi (Nexia) nemen om tussen de grote steden vervoerd te worden. Je kan echter ook minibussen nemen zoals VW transporters of Ford Transits, maar dan wel diegene die zijn afgedankt door Europeanen. Het "sardiene-gevoel" is nooit ver weg in deze busjes want het is niet zelden dat dat je met 20 man in zo een busje zit. De trein is misschien wel het beste vervoersmiddel voor heel lange afstanden.
In tajikistan zie je dan weer een ander wagenpark: De Lada vind je uiteraard overal, zelfs in de bergen... Maar daarnaast zie je vooral veel oude Sovjet jeeps en Toyoto Landcruisers omdat de wegen er zo slecht zijn: Over 150 km kan je makkelijk 6-8 uur doen. Die jeeps worden zo lang mogelijk operationeel gehouden al kan dat betekenen dat je om de 15 minuten moet stoppen om koelwater bij te vullen of dat je lichten of wijzers niet meer werken.... Donkere mercedessen zie je ook wel rijden tussen Penjikent en Dushanbe, waarschijnlijk met louche "bizznezmen" erin
In kyrgyzstan is het wagenpark weer totaal anders: Bijna geen lada's, wel wat Daewoo's (vooral dan de kleine Tico en Matiz die worden gebruikt door de stads taxichauffeurs). Maar het straatbeeld wordt echt gedomineerd door Duitse merken: VW Golf, mercedes, enkele BMW's maar vooral Audi's: De Audi 100 lijkt hier echt wel de wagen van de 21ste eeuw want iedereen rijdt er mee rond. Ze worden als afgedankte modellen ingevoerd vanuit Duitsland, Oostenrijk of Litouwen, zo was onze shared taxi van Osh naar Bishkek een Oostenrijks model. Die Audi 100 is bijna de enige wagen die gebruikt wordt als shared taxi tussen de grote steden.
Goederen worden vervoerd tussen de steden in de onverwoestbare russische KAMAS trucks die over heel Centraal-Azie rijden en nog wat oudere meer vervallen Sovjet camions die uiteen lijken te rammelen. In de stad worden de meest vreemde voertuigen gebruikt En daarnaast wordt natuurlijk ook de ezel gebruikt, vooral dan in Tajikistan of in rurale gebieden. In kyrgzstan zien we dan weer veel meer paarden.
We zijn net gearriveerd in Osh, de tweede grootste stad van Kyrgyzstan na een taxirit van 5 uur vanuit Tashkent met enkele toffe Uzbeks. De grensovergang verliep weer heel vlot en de mensen zijn hier ook vriendelijk en iets minder agressief dan in uzbekistan. Morgen reize we meteen door naar Bishkek, de hoofdstad om dan twee dagen later opnieuw de bergen in te trekken. Daar verlangen we wel allebei naar.
We reizen half de wereld rond en wat doen we? Geen musea, monumenten of cultureel verantwoorde activiteiten, maar we gaan naar het plaatselijke pretpark. Ach, we hadden het verdiend na al die administratie. Dus op naar Tashkentland, een pretpark made in ??? (ik wil het liever niet weten). Een klein overzicht van de weinige attracties, die overigens maar om de twintig minuten werken, of wanneer de bediende er zin in heeft.
Boottocht door Afrika: Een rustig boottochtje als opwarmer en om de boel te testen. Als de boot zou zinken, weten we dat het geen goed idee is om de rollercoaster te gebruiken. Het was heel mooi en rustig, in de schaduw, met hier en daar een nijlpaard of wat gebrul van een leeuw en wat wilde negers. Alleen het beeld van Afrika is net zoals het onze 50 jaar geleden van de Congo. Ze worden afgebeeld als wilde negers die westerlingen in een ketel gaarkoken en opeten. Niet zo politiek correct, me dunkt.
House of Horrors: Haha, de attractie die bedoeld is om me hartklopping de bezorgen, doet niets anders dan op de lachspieren te werken. Het is gewoon een rustig ritje door het donker, met hier en daar wat spinnen, vampieren en ander addergebroed. Een belgische kleuter zou zelfs in zn broek doen van het lachen!
Soort van Piratenboot: Een gevaarte dat eerst als een piratenboot heen en weer zwiert en dan veel verder gaat dan dat... Dan draai je meermaals rond in de twee richtingen, en af en toe stopt het geval net als je ondersteboven hangt. Volgens mij een kruising van de Enterprise en de Piratenboot in Walibi. Ik ben al in veel soortgelijke dingen geweest, maar deze heeft me toch de meeste rillingen ooit bezorgd. Of vertrouwde ik de Uzbeekse makelij niet? (Hendrik paste wijselijk voor deze attractie)
Auquapark; De plaatselijke Auqualibi! Heerlijk verfrissend, met een paar tamme glijbanen en twee kamikazeglijbanen, die nagenoeg vertikaal naar beneden gaan. Je hart bonkt in je keel als je daar boven staat en jezelf vertikaal naar beneden moet laten glijden. Adrenaline gegarandeerd, pure fun! Het zou waarschijnlijk niet toegelaten zijn hier.
Ken je die cartoon van Asterix en Obelix waar ze de werken van Hercules moeten uitvoeren? Een van hun opdrachten is een fomulier voorzien van de juiste stempel. Maar daarvoor worden ze van links naar rechts gestuurd zonder resultaat. Niemand weet van iets en niemand helpt hen. ze worden er stapelgek van. Zo voelen wij ons nu...
De benodigdheden? een russisch visum, vliegtuigtickets ophalen, een reisbureau vinden en vliegtuigtickets reserveren. Wat hebben we hiervan bereikt na twee dagen rondcrossen? Niets! Nada! Noppes! ( dit is de uitlaatklep voor mijn frustratie). Van de vier vermeldde reisbureaus in de Lonely Planet zijn er drie verdwenen, een verhuisd en een voor verwende, rijke toeristen op een all-in tour. Tel daarbij dan nog eens het feit dat adressen hier heel moeilijk te vinden zijn, het nummer van het gebouw is nergens te bespeuren en vertoont geen logica. Voor de gereserveerde vliegtuigtickets zijn we op het vermeldde adres (een uur zoekwerk om het uberhaupt te vinden) gaan kijken, maar de grootmoeder die het appartement bewoonde dacht dat wij brutale overvallers waren, in plaats van hopeloze toeristen. En het telefoonnummer bestaat niet. Dan maar naar een boekingkantoor. Sorry meneer, er is een perfecte vlucht voor jullie, maar ik kan die niet boeken, dat kan alleen online. Maar meeste van die maatschappijen spelen eerst wat met je voeten, om dan de communicatie helemaal stop te zetten.... Voor het russisch visum vonden we wel een behulpzame ziel. Hij kon op twee dagen tijd ons van een visum voorzien zonder dat we een poot moesten uitsteken. Dat is dan 120 USD per persoon, zonder de kosten van het visum zelf natuurlijk. Dat hebben we geweigerd, dus nu gaan we het in Bishkek zelf proberen, gewapend met een russisch woordenboek en een stapel documenten.
Maar Tashkent is niet al kommer en kwel. De metro functioneert perfect en is de perfecte plaats om te ontsnappen aan de verzengende hitte. Bovendien hebben ze hier een echte supermarkt met vaste prijzen. Hemels. Ook al koop ik gewoon een fles water, het voelt goed om in daar rond te lopen. Alles is zo makkelijk daar. In tegensteling tot de bazaar. Als je op de bazaar iets probeert te kopen, krijg je prijzen die wild varieren en meestal geweldig hoog zijn. Ze denken dat alle toeristen bulken van het geld en bovendien oerstom zijn. Ik moest vandaag bijna een biljet uit de handen van de verkoper trekken, omdat hij niet genoeg wisselgeld gaf.
... op sommige plaatsen mensen trouwen met autos volgebouwd met spoilers en boxen... ... taxichauffeurs er duchtig op los liegen: No marschrutka here sir....., 5 dollars vragen om ons om de hoek te brengen, ... ... ik bij impaled werd in een maschrutka ... een Japanse backpacker die we ontmoet hadden Blankenberge van kop tot teen kent maar geen andere Belgische stad .... Japanners moeten mediteren op high school voor de baseball match?
Terug in de grootstad ....... maar waar is iedereen?
Hendrik in vorige post: We nemen de trein van Khiva naar Tashkent (ongeveer 1000km) omdat we geen zin hebben om als sardienen in een blik in de auto naar Tashkent te zitten.
Dat draaide even anders uit, we zaten in derde klasse, met acht per coupe, zonder airconditioning.... Het zag er niet rooskleurig uit voor een 18u durende rit. Niet eens iedereen had een slaapplaats en moest dan maar de gans de nacht rechtzitten. En het was minstens veertig graden in de trein, het zweet droop van mijn gezicht. Gekukkig deelden we de coupe met een vriendelijke Uzbeekse familie, ze gaven ons 1 slaapbankje en Hendrik kon op het bagegerek een tweede plaats installeren, zo hebben we nu toch wat kunnen slapen. De Babushka bleek wel een boontje voor Hendrik te hebben, want ze kon niet van hem afblijven. Voor ieder klein vraagje, en ieder snoepje dat ze bovenhaalde kreeg Hendrik enkele liefdevolle klappen op zijn bil.
Maar reizen in derde klas valt best mee, des te meer als je met kinderen kan omgaan. Om zeven uur s morgens verzamelde minstens zeven kindjes zich rond hendrik om spelletjes te spelen en op de foto te staan. Zo scoorden we hoog op de poulariteitsmeter van de ouders, ze waren het allemaal eens dat belgen toffe mensen zijn! Thumbs up for Belgium
Nu zijn we in Tashkent, de grootste stad van centraal azie, maar zo veel mensen zijn hier niet te zien. Wel gespot: twee japanse meisjes die we al kennen van Samarkand. Maar we laten het niet aan ons hart komen, daar in ons luxehotelletje.
Meer nieuws over Samarkand en omgeving volgt later
We zitten momenteel in Khiva. Op 21 augustus zijn we met de trein vertrokken van Samarkand naar Bukhara. Echt een aanrader die trein: Slechts 7 dollar per persoon, de rit duurtr drie uur en onderweg krijg je thee, warm eten en koekjes. Heel wat beter dan een shared taxi of een bloedhete bus. In Bukhara aangekomen, bleek dat er heel wat buitenlanders die ook in onze guesthouse in Samarkand zaten, de trein hadden genomen. Uiteindelijk zijn we dan samen met Nigel, een engelsman, Maria, een francaise en drie Japanners naar een homestay getrokken bij een enorm vriendelijke familie. Wij hebben daar buiten op het binneplein onze slaapzak uitgerold en dat was lekker koel. Bukhara zelf is best wel mooi, met niet alleen mooie monumenten maar ook leuke parken (russian made natuurlijk) en vijvertjes. De mooiste momenten om de oude stad te bezoeken zijn tussen 06.00 en 08.00 's morgens (hele centrum is dan verlaten, Hendrik vond het zalig) en na 18.00 's avonds omdat het dan veel koeler is en het zonlicht ook minder fel en dus beter om foto's te nemen. De familie waar we verbleven verwende ons echt met veel Chai (thee) en meloen en ook lekker en superveel eten (ondermeer gevulde pepers). 's Morgens hadden we zelfs eieren, bacon en patat (BTW, vanmorgen in Khiva hadden we zelfs frieten met zwanworsten als ontbijt ). En dat voor 7 dollar per persoon. In de namiddag ben ik (Hendrik) zelfs gaan voetballen met hun zoontje Shurobek en hebben we de buurjongens verslaan met 4-3 !! Blij dat hij was. De douche was wat minder en bestond uit een emmer met warm water en een klein pannetje om water uit te scheppen en over ons te gieten maar dat was meer dan voldoende.
Op een avond en een dag heb je alles wel bekeken in Bukhara en dus besloten we om met ons bont internationaal gezelschap op 23 augustus een busje te nemen naar Khiva, door de bloedhete Kyzyl-Kum woestijn (600 km). Na de nodige onderhandelingen met de chauffeur en het wegsteken van 13 personen in een oud aftands Ford Transit busje, konden we vertrekken voor een 8 uur durende reis met slechts een stop halverwege de woestijn. We waren dan ook blij toen we aankwamen in Khiva en onze intrek konden nemen in Guesthouse Lali. Het was toch wel plezant in het busje samen met ons internationaal gezelschap en we hebben de laatste dagen dan ook al enorm veel afgelachen.... dat maakt de reis enzo toch iets aangenamer...
Gisteren hebben we dan de oude stad van Khiva verkend in het mooie avondrood van zonsondergang en vanmorgen zijn we al een treinticket gaan kopen in Urgench, een echte Sovjet stad, om morgennamiddag naar Tashkent te gaan, de hoofdstad van Uzbekistan. We nemen echter de nachttrein (7.5 dollar, 1200 km) door de woestijn en geen bus of taxi want we hebben geen zin om opnieuw als Sardienen geplet in een hete bus te zitten gedurende 18 u. BTW, vanmorgen zijn we van Urgench (treinstation) naar Khiva gereden in een klein VW Transporter busje met 19 mensen ....
Nu gaan we dus seffens (tenminste na onze siesta en als de zon lager staat) Khiva verder verkennen, een plaats waar veel slaven werden verhandeld door de verschillende Khans, Emirs en waar ook vreselijk werd gefolterd zoals: Ogen uitsteken, mensen van minarets (= toren) naar beneden gooien en het ergste: "impalement" wat inhoudt dat het slachtoffer op een zeer scherpe houten paal wordt gezet met de piek daar waar het daglicht nog niet veel heeft geschijnd. Hij zakt dan onder zijn eigen gewicht langzaam naar beneden en wordt zo doorspietst. Meestal nam het twee dagen in beslag voor hij dood was. Gelukkigis de Uzbekse politie veel vriendelijker heden ten dage...
Ons volgend berichtje krijg je van Julie-Anna wanneer we in Tashkent zijn aangekomen.
...dat Hendrik een onweerstaanbare aantrekkingskracht voelt naar de open rioleringen van Samarkand? (althans zijn rechterbeen, een ezel stoot zich geen .....)? ... dat we zijn meegereden in een johnny taxi in fluogroene kleuren met een arend op waarbij de cchauffeur ( een echte johnny) harde R&B en hiphop draaide ... mensen in uzbekistan die trouwen allemaal aan hetzelfde standbeeld komen om dezelfde foto te nemen, zeker een 30tal per dag... ... Ik net men derde aanval van diarree heb gehad en dus ga moeten afsluiten hier...
Hieronder wat foto's van de tajikse mensen en ook wat sfeerbeelden van onze avonden. Dits is dus tijdesn ons verblijf in de Fann mountains in Tajikistan, voor Samarkand
Vele medressah's, moskeen en mausoleums, minarets en azuurblauwe koepels maa ook een mooie stad met veel groen en grappige zichten.En ook spannende dingen: Zo probeerde ik gisteren omhoog te gaan op de minaret toren van het registan, wat normaal niet kan. Als je de plaatselijke politiewacht echter smeergeld aanbiedt, 4 dollar, lukt het wel. Ik wilde dat wel eens proberen. Dus ik vraag aan plaatselijke politieman en hij zegt oke maar niet uit minaret hangen zodat mijn baas het niet ziet. Vervolgens nam hij mij mee naar een donkere gang waar hij een zware gietijzeren poort opendoet met groot hangslot. Hij neemt me mee halverwege de medressah en wijst dan naar een klein trapjedat ik omhoog moet gaan om in de minaret toren te komen. Ik omhoog (alleen) en neem de nodige foto's. Wanneer ik echter terug beneden kom, is de agent verdwenen,... Hij zal al beneden wachten denk ik, en ik daal verder af tot aan de ijzeren poort waar ik merk dat die terug op slot is! Ik zit dus gevangen in het registan, mijn hart sloeg wel wat sneller... Ik dacht dat ik nu heel veel geld geld zou moeten betalen om eruit te geraken maar een lieve uzbekse jongen hoorde me en ging gewoon de sleutel bij de politieagent halen. Toch weer vrij dus en nog effe een snelle knipoog naar de agent o; hem te bedanken..... Hieronder wat foto,s van het registan, de shah i zinda vol met mausoleums em graven en de bibi khan moskee Verder ook wat lokale marktjes en de nodige standbeelden enzovoort
Vandaag hebben we nog Samarkand bezocht maar ook ons treinticket naar Bukhara gekocht samen met twee Engelsen, met gebarentaal kwamen we weer heel ver, zo ver dat we zelfs druiven kregen van de vrouw achter het loket. Overmorgen vertrekken we dus naar Bukhara. Morgen nemen we nog een Damas Marschhrutka (geweldige mini-vans) naar Sharisabz waar enkele prachtige ruines zijn en ook lekkere restaurantjes.
Samarkand is heel imposant en we zitten hier in een internationaal gezelschap van reizigers uit heel de wereld: Australier die 2 jaar reist terwijl zijn vrouw ook reist maar dan een ander traject, een nederlander die alle continenten doet met zijn landcruiser, een engelsman die al 5 jaar aan het reizen is, parijzenaars die overal al hebben gezeten, een japanner die al twee jaar riondreist en al 62 landen heeft bezocht. Plezant o; watte kunnen babbelen over koetjes en kalfjes na ons tajiks avontuur, nederlanders op fietsen en moto's die naar bejing reizen enzovoort
Zo is er Anatoli, een vriendelijke, licht gestoorde Uzbek die alle van Uzbekistan het beste vindt, Rufina, de oude Sovjet veteraan die zo lief is.
Maar ook Yevgueni en Alexandr uit Ekatarinaburg en al hun vrienden met wie we deftig gefeest hebben (foto's later), Maxim en Dennis uit Moskou, Grisha uit St Petersburg ...
Verder ook Timur en Laziz en Hasli die de Franse toeristen begeleiden met hun honderden ezeltjes. En ishmael een zeer goed jonge Tajikse kok.
Bibi Jan, een klein lief herdersdochtertje wiens familie zo gastvrij was.
Sue en haar vrienden uit Engeland...
Onze Tajik vrienden van de UNO met wie we discussieerden over ontwikkeling van Tadjikistan en hoe leven in Belgie en Europa is n met wie Hendrik een frisse duik nam in Kulikalon lake
En zoveel meer vrienden, ... dat de vodka en het Baltika bier nog rijkelijk mag stromen in de komende maanden (ook al wil dat zeggen dat we soms strompelend een bergpadje naar beneden moeten.... )
Na twee weken in de brousse zijn we terug in de gezellige drukte van Samarkand. Internetcafes hier zijn niet van de snelste dus foto's van de prachtige Fann mountains zullen pas later te zien zijn, maar een kort verslagje lukt wel.
De bergen daar zijn absluut adembenemend; pieken tot 5500m, woeste dalen en prachtige azuurblauwe meren. En we zijn heelhuids op onze bestimming, kamp Alaudin, geraakt, dat wil al wat zeggen in Tadjikistan. De snelweg naar de Tadjikse hoofdstad was een 4maal4-parcours, en het bergweggetje naar het kamp loopt over kramkemikkige houten bruggetjes, door de rivier en over keien en modder. En, oh ja, de jeep was er een uit de jaren stillekes. We werden opgewacht door de kranige oude meesteres van kamp Alaudin: Ruffina, een gepensioneerde Moscovite met jarenlange klim- en bergervaring. Met rugzak en tent op onze rug hebben we gedurende twee weken de bergen en meertjes daar verkend. Blijkbaar zijn alleenreizende belgen een hele attractie, want overal werden we nieuwsgierig onthaald en kregen we goedbedoeld advies, ook al waren we lang nioet de enige toeristen. Het stikt er namelijk van de Russen en van Fransen van middelbare leeftijd, op stap met 'terres avontures'. Russen zijn stoere alpinisten, hevige drinkers en supervriendelijk, en fransen verwend en verwaand. Henrik en ik zijn begin november trouwens van harte welkom op het verjaardagsfeestje van Yvgueni, een van onze Russische vrienden, ergens in de Oerals. Toeval wil dat dat mooi in onze planning past, dus zet de vodka maar koud....
Met pijn in het hart moet wel worden gezegd dat klimmen er niet inzat, alle makkelijke sneeuwtoppen waren door de zon omgetoverd in blank ijs. Maar het was er zo mooi dat het eigenlijk niets uitmaakte.
Vanmorgen om 4.25 zijn we geland in Tashkent. Maar landen alleen is niet voldoende.... Wat gebeurt er denk je als je met tweehonderd mensen langs een loketje wordt gestuurd en met zen allen moet wachten in een kamertje van twintig op tien meter.... Inderdaad, dikke ambras tussen Spaanse furies en Russische Furies die je langs alle kanten willen voorbijsteken en twee uur wachten alvorens je door mag gaan naar de volgende file bij de customs control (weer een half uur)
Maar niet getreurd, om 7u15 waren we eindelijk de luchthaven uit,onze chauffeur was netjes blijven wachten. Oef.... Maar hij had wel een verrassing voor ons in petto: in plaats van een auto, was zijn vervoersmiddel een rijdende gastank. Maar die gastank deed goed zijn werk, want even later snorden we tegen 130km per uur op de uzbeekse snelweg richting samarkand. En buiten de gebruikelijk hindernissen, moesten we ook oppassen voor spookrijders, koeien, ezels, lifters en busssen die plotrs stoppen op de rechterrijstrook, nou ja, rijstroken bestaan niet in tashkent. Een keer reed de chauffeur een paarwegenwerkers omver. En in Samarkand zelf moet hij grote maneuvers uithalen om in de smalle straatjes rond te rijden met een open riool, een keer zaten we er bijna in....
We hebben een leuke bed en breakfast, zijn nu wat inkopen aan het doen en hebben al een stukje van Samarkand gezien: prachtig! Morgen vertrekken we na het ontbijt richting tadjikistan, ons volgende berichtje mag je dus pas verwachten binnen 17 dagen als we terug zijn in Samarkand.
Groetjes Julie-Anna en Hendrik
PS: Fotos volgen pas na ons Tadjikistan avontuur dus nog effe geduld
Om tijdelijk afscheid te nemen van onze vriendjes en vriendinekes, hebben we op 14 juli nog een BBQ-tje georganiseerd bij Julie-Anna thuis. Supergezellig en, wonderbaarlijk, het was goed weer!
Julie-Anna's papa heeft die avond fotokes getrokken waarvan je er enkele hieronder kan zien.
Afgelopen weekend deden we samen mee aan de "24 uur van Freyr" (rotsklimmen) ter ere van Claudio Barbier. Alles uitklimmen, geen rappel toegestaan, geen top-rope en enkel slapen op de rotsen zelf. Een keileuk initiatief! Enkele foto's vind je hieronder, meer foto's vind je echter op http://24heuresdefreyr.skynetblogs.be/
De laatste etape in onze reis zal de Trans-Siberische expresstrein zijn die ons van Peking naar Moskou brengt via Mongolie (Ulanbatar) en het Baikalmeer (Irkutsk) Op de foto hiernaast zie je het traject van deze legendarische trein.
Na Centraal-Azie zouden we doorvliegen via New Delhi naar Kathmandu om in Nepal de Annapurna Sanctuary trekking te doen. We zouden vanuit Pokhara vertrekken.
Op 1 augustus komen we aan in Tashkent in Oezbekistan. Vandaar trekken we meteen richting Tajikistan via Samarkand om dan de grens over te steken en via Penjikent naar het Fann gebergte te gaan waar we rondtrekken met de tent en één of twee 5000ers beklimmen.
Na een kleine drie weken keren we terug naar Samarkand om vandaaruit de verschillende steden van de zijderoute te bezoeken (samarkand, bukhara, khiva). Nadien trekken we dan terug naar tashkent en verder richting Kyrgyzstan.
In Kyrgyzstanwillen we drie verschillende gebieden bezoeken vanuit Bishkek: De Ala-archa canyons, het Yssyk-kul meer en het Tien Shan gebergte rond Karakol. Op het programma staan klimmen, trekken en paardentrekking.
I'm a poor lonesome cowboy
Hier kunnen jullie onze avonturen volgen. We zullen proberen af en toe ook wat foto's te uploaden ...
