Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
20-08-2007
Wist je datjes (2)
...dat Hendrik een onweerstaanbare aantrekkingskracht voelt naar de open rioleringen van Samarkand? (althans zijn rechterbeen, een ezel stoot zich geen .....)? ... dat we zijn meegereden in een johnny taxi in fluogroene kleuren met een arend op waarbij de cchauffeur ( een echte johnny) harde R&B en hiphop draaide ... mensen in uzbekistan die trouwen allemaal aan hetzelfde standbeeld komen om dezelfde foto te nemen, zeker een 30tal per dag... ... Ik net men derde aanval van diarree heb gehad en dus ga moeten afsluiten hier...
Hieronder wat foto's van de tajikse mensen en ook wat sfeerbeelden van onze avonden. Dits is dus tijdesn ons verblijf in de Fann mountains in Tajikistan, voor Samarkand
Vele medressah's, moskeen en mausoleums, minarets en azuurblauwe koepels maa ook een mooie stad met veel groen en grappige zichten.En ook spannende dingen: Zo probeerde ik gisteren omhoog te gaan op de minaret toren van het registan, wat normaal niet kan. Als je de plaatselijke politiewacht echter smeergeld aanbiedt, 4 dollar, lukt het wel. Ik wilde dat wel eens proberen. Dus ik vraag aan plaatselijke politieman en hij zegt oke maar niet uit minaret hangen zodat mijn baas het niet ziet. Vervolgens nam hij mij mee naar een donkere gang waar hij een zware gietijzeren poort opendoet met groot hangslot. Hij neemt me mee halverwege de medressah en wijst dan naar een klein trapjedat ik omhoog moet gaan om in de minaret toren te komen. Ik omhoog (alleen) en neem de nodige foto's. Wanneer ik echter terug beneden kom, is de agent verdwenen,... Hij zal al beneden wachten denk ik, en ik daal verder af tot aan de ijzeren poort waar ik merk dat die terug op slot is! Ik zit dus gevangen in het registan, mijn hart sloeg wel wat sneller... Ik dacht dat ik nu heel veel geld geld zou moeten betalen om eruit te geraken maar een lieve uzbekse jongen hoorde me en ging gewoon de sleutel bij de politieagent halen. Toch weer vrij dus en nog effe een snelle knipoog naar de agent o; hem te bedanken..... Hieronder wat foto,s van het registan, de shah i zinda vol met mausoleums em graven en de bibi khan moskee Verder ook wat lokale marktjes en de nodige standbeelden enzovoort
Vandaag hebben we nog Samarkand bezocht maar ook ons treinticket naar Bukhara gekocht samen met twee Engelsen, met gebarentaal kwamen we weer heel ver, zo ver dat we zelfs druiven kregen van de vrouw achter het loket. Overmorgen vertrekken we dus naar Bukhara. Morgen nemen we nog een Damas Marschhrutka (geweldige mini-vans) naar Sharisabz waar enkele prachtige ruines zijn en ook lekkere restaurantjes.
Samarkand is heel imposant en we zitten hier in een internationaal gezelschap van reizigers uit heel de wereld: Australier die 2 jaar reist terwijl zijn vrouw ook reist maar dan een ander traject, een nederlander die alle continenten doet met zijn landcruiser, een engelsman die al 5 jaar aan het reizen is, parijzenaars die overal al hebben gezeten, een japanner die al twee jaar riondreist en al 62 landen heeft bezocht. Plezant o; watte kunnen babbelen over koetjes en kalfjes na ons tajiks avontuur, nederlanders op fietsen en moto's die naar bejing reizen enzovoort
Zo is er Anatoli, een vriendelijke, licht gestoorde Uzbek die alle van Uzbekistan het beste vindt, Rufina, de oude Sovjet veteraan die zo lief is.
Maar ook Yevgueni en Alexandr uit Ekatarinaburg en al hun vrienden met wie we deftig gefeest hebben (foto's later), Maxim en Dennis uit Moskou, Grisha uit St Petersburg ...
Verder ook Timur en Laziz en Hasli die de Franse toeristen begeleiden met hun honderden ezeltjes. En ishmael een zeer goed jonge Tajikse kok.
Bibi Jan, een klein lief herdersdochtertje wiens familie zo gastvrij was.
Sue en haar vrienden uit Engeland...
Onze Tajik vrienden van de UNO met wie we discussieerden over ontwikkeling van Tadjikistan en hoe leven in Belgie en Europa is n met wie Hendrik een frisse duik nam in Kulikalon lake
En zoveel meer vrienden, ... dat de vodka en het Baltika bier nog rijkelijk mag stromen in de komende maanden (ook al wil dat zeggen dat we soms strompelend een bergpadje naar beneden moeten.... )
Na twee weken in de brousse zijn we terug in de gezellige drukte van Samarkand. Internetcafes hier zijn niet van de snelste dus foto's van de prachtige Fann mountains zullen pas later te zien zijn, maar een kort verslagje lukt wel.
De bergen daar zijn absluut adembenemend; pieken tot 5500m, woeste dalen en prachtige azuurblauwe meren. En we zijn heelhuids op onze bestimming, kamp Alaudin, geraakt, dat wil al wat zeggen in Tadjikistan. De snelweg naar de Tadjikse hoofdstad was een 4maal4-parcours, en het bergweggetje naar het kamp loopt over kramkemikkige houten bruggetjes, door de rivier en over keien en modder. En, oh ja, de jeep was er een uit de jaren stillekes. We werden opgewacht door de kranige oude meesteres van kamp Alaudin: Ruffina, een gepensioneerde Moscovite met jarenlange klim- en bergervaring. Met rugzak en tent op onze rug hebben we gedurende twee weken de bergen en meertjes daar verkend. Blijkbaar zijn alleenreizende belgen een hele attractie, want overal werden we nieuwsgierig onthaald en kregen we goedbedoeld advies, ook al waren we lang nioet de enige toeristen. Het stikt er namelijk van de Russen en van Fransen van middelbare leeftijd, op stap met 'terres avontures'. Russen zijn stoere alpinisten, hevige drinkers en supervriendelijk, en fransen verwend en verwaand. Henrik en ik zijn begin november trouwens van harte welkom op het verjaardagsfeestje van Yvgueni, een van onze Russische vrienden, ergens in de Oerals. Toeval wil dat dat mooi in onze planning past, dus zet de vodka maar koud....
Met pijn in het hart moet wel worden gezegd dat klimmen er niet inzat, alle makkelijke sneeuwtoppen waren door de zon omgetoverd in blank ijs. Maar het was er zo mooi dat het eigenlijk niets uitmaakte.
Vanmorgen om 4.25 zijn we geland in Tashkent. Maar landen alleen is niet voldoende.... Wat gebeurt er denk je als je met tweehonderd mensen langs een loketje wordt gestuurd en met zen allen moet wachten in een kamertje van twintig op tien meter.... Inderdaad, dikke ambras tussen Spaanse furies en Russische Furies die je langs alle kanten willen voorbijsteken en twee uur wachten alvorens je door mag gaan naar de volgende file bij de customs control (weer een half uur)
Maar niet getreurd, om 7u15 waren we eindelijk de luchthaven uit,onze chauffeur was netjes blijven wachten. Oef.... Maar hij had wel een verrassing voor ons in petto: in plaats van een auto, was zijn vervoersmiddel een rijdende gastank. Maar die gastank deed goed zijn werk, want even later snorden we tegen 130km per uur op de uzbeekse snelweg richting samarkand. En buiten de gebruikelijk hindernissen, moesten we ook oppassen voor spookrijders, koeien, ezels, lifters en busssen die plotrs stoppen op de rechterrijstrook, nou ja, rijstroken bestaan niet in tashkent. Een keer reed de chauffeur een paarwegenwerkers omver. En in Samarkand zelf moet hij grote maneuvers uithalen om in de smalle straatjes rond te rijden met een open riool, een keer zaten we er bijna in....
We hebben een leuke bed en breakfast, zijn nu wat inkopen aan het doen en hebben al een stukje van Samarkand gezien: prachtig! Morgen vertrekken we na het ontbijt richting tadjikistan, ons volgende berichtje mag je dus pas verwachten binnen 17 dagen als we terug zijn in Samarkand.
Groetjes Julie-Anna en Hendrik
PS: Fotos volgen pas na ons Tadjikistan avontuur dus nog effe geduld
Om tijdelijk afscheid te nemen van onze vriendjes en vriendinekes, hebben we op 14 juli nog een BBQ-tje georganiseerd bij Julie-Anna thuis. Supergezellig en, wonderbaarlijk, het was goed weer!
Julie-Anna's papa heeft die avond fotokes getrokken waarvan je er enkele hieronder kan zien.
Afgelopen weekend deden we samen mee aan de "24 uur van Freyr" (rotsklimmen) ter ere van Claudio Barbier. Alles uitklimmen, geen rappel toegestaan, geen top-rope en enkel slapen op de rotsen zelf. Een keileuk initiatief! Enkele foto's vind je hieronder, meer foto's vind je echter op http://24heuresdefreyr.skynetblogs.be/
De laatste etape in onze reis zal de Trans-Siberische expresstrein zijn die ons van Peking naar Moskou brengt via Mongolie (Ulanbatar) en het Baikalmeer (Irkutsk) Op de foto hiernaast zie je het traject van deze legendarische trein.
Na Centraal-Azie zouden we doorvliegen via New Delhi naar Kathmandu om in Nepal de Annapurna Sanctuary trekking te doen. We zouden vanuit Pokhara vertrekken.
Op 1 augustus komen we aan in Tashkent in Oezbekistan. Vandaar trekken we meteen richting Tajikistan via Samarkand om dan de grens over te steken en via Penjikent naar het Fann gebergte te gaan waar we rondtrekken met de tent en één of twee 5000ers beklimmen.
Na een kleine drie weken keren we terug naar Samarkand om vandaaruit de verschillende steden van de zijderoute te bezoeken (samarkand, bukhara, khiva). Nadien trekken we dan terug naar tashkent en verder richting Kyrgyzstan.
In Kyrgyzstanwillen we drie verschillende gebieden bezoeken vanuit Bishkek: De Ala-archa canyons, het Yssyk-kul meer en het Tien Shan gebergte rond Karakol. Op het programma staan klimmen, trekken en paardentrekking.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
)
Hier kunnen jullie onze avonturen volgen. We zullen proberen af en toe ook wat foto's te uploaden ...
