Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
20-05-2011
It's been a long time
En er is veel gebeurd:
Papa geworden van een prachtzoon Kasper. Tweede keer geopereerd... En sinds een kleine maand terug aan het klimmen!! IK heb al een dagje Beez achter de rug, een weekendje Pfalz en een weekendje Bleau. Daarnaast al een keer gaan klimmen in Klimax 2 en 5c is toch a vue gelukt. Nu hoop ik snel beter te worden en dat de heup het ook goed volhoudt....
In het weekend van 18 juni wil ik een eerste keer terug in de alpen gaan klimmen, deze keer met Tobias, begin juli dan een weekendje met Julie-Anna hopelijk en dan zomerkamp met LUAK en vervolgens twee weken GARDA/DOLOMIETEN in augustus
Hallo, sorry dat het weer zo lang stil is geweest, er is dan ook niet zoveel gebeurd op klimgebied maar des te meer op andere gebieden
Nog 7 weken en ons zoontje zal er zijn We wonen al bijna twee maanden in ons nieuwe huis in Mechelen Ik ben ondertussen geopereerd aan mijn rechterheup. de linker heup volgt in januari. herstel zal lang duren maar ik zou terug moeten kunnen klimmen zeggen chirurgen en kine. hopen maar
In de zomer ben ik nog met LUAK een weekje gaan klimmen en wist toch nog een 4 tal multipitch routes te klimmen in Zwitserland tot 6a+.
In oktober heb ik dan nog met de LUAK initiaties meegeklommen en men goed trouwe route Thunderflash geklommen, tesamen met de Diretissima-Zigzag route in Freyr.
De volgende keer dat e me aan de rotsen zal zien, zal het met een mountain buggy zijn, maar hopelijk ook al terug met een klimgordel .
In de zomer zil ik graag terug 6degraad kunnen klimmen, in het najaar dan 7de....
Weinig activiteit want geblesseerd maar ook goed nieuws
Diegenen die hier af en toe kwamen zullen gemerkt hebben dat het hier wel erg stil is....
Ik heb dan ook een heupblessure opgelopen begin maart. We zijn nog wel een week gaan klimmen in margalef (ondanks blessure klom ik nog enkele 7a's en miste ik twee 7b's op een haar na) begin april, maar nadien is de blessure erger geworden en nu kan ik niet goed meer wandelen, lopen en klimmen. De dokters spreken van traumatische artritis en dat kan tot een jaar duren .... niet zo leuk dus... al is het nu wel al beter aan het worden, ik hoop in de zomer nog iets te kunnen doen
wel ander goed nieuws: we hebben een huis gekocht... en daarin komt een boulderzaaltje!
en nog beter nieuws: we verwachten ons eerste kindje in januari 2011 !!!
Ijsklimmen met Bert in Swiss/France + winterklettersteig
Vorige week ben ik 4 dagen gaan klimmen bij Bert in Zwitserland. Met de vlieger stond ik 4.5 uur later al aan de watervallen in les gets. Daar klommen we eerst een 5de graads en vervolgens klom ik mijn eerste M6+
Bert in tweede lengte van cascade principale
Bert komt boven
Cacade principale, eerste en tweede lengte
Oeps...
Hendrik in M6+
Terug naar beneden door woud van stalactieten
Bert drytoolt...
De volgende dag klommen we Corvo Nero, een 4de graads waterval/goulotte van 300 meter in de Gondoschlucht op de Simplon pas. Echt supermooi en ook goed weer...
De volgende dag had bert last van zijn tenen en besloten we dan maar met de skis tot aan Tour d'ai te gaan en daar de winterbeklimming van de klettersteig aldaar te doen: We waren de eerste van 2010 op de top volgens het topboek. En wat een zicht: Zowat alle bekende massieven en bergen van Zwitserland kon je zien (inclusief vele plaatsen waar ik al had geklommen): Meer van Geneve, Chablais, Portes de soleil, Mont Blanc gbied, Grand combin, Matterhorn, Les diablerets, miroir d'argentine, Breithorn, Dents du midi, Eiger, MOnch en Jungfrau en zoveel meer...
Tour d'Ai, de huisberg van Bert (ligt in zijn achtertuin),op de achtergrond
De 4de dag klommen we dan Nant de Lapiaz, een 4+ waterval van 260 meter boven het lac de montriond nabij Morzine. Mijn batterij was plat dus nietr veel fotos en die van bert moet ik nog krijgen...
Afgelopen weekend twee dagen met LUAK naar Kandersteg geweest. Julie-Anna heeft geskied, ik heb aan ijsklimmen gedaan. Hieronder wat foto's....
We klommen de eerste dag een prachtige 5/5+ aan Blausee
Bruno
Bruno en onderin Blausee
Stevig en mooi...
Rapellen
Mistig
Voldaan en blij...
DE tweede dag wilden we ijsklimmen aan Oeshinensee maar lawinegevaar en slechte condities dwongen ons terug naar Oeschinenwald, op de foto de supermooi Rubezahl (6)
Avalanche!
Bert komt boven en Bruno hakt nog iets te hard (zie oog)
Twee weken terug gingen we naar Grindelwald met Papa en Stijn om vanalles te doen: Mooi weer, leuke dingen en lekker eten... Hieronder wat foto's
Met oudjaar zijn we naar Bert geweest in de Zwitserse alpen: Superpoeder, een avontuurlijke rit naar Chamonix om daar te feesten en een mooie dag ijsklimmen maakte er wer een succes van!!
Wetterhorn en Schreckhorn
Winterwandelen
Tree avalanche
Gletscherschlucht
Winterzicht
Wandelen met Eiger op achtergrond
Eiger Nordwand vanaf Kleine Scheidegg
Papa langlauft in Grindelwald met Wetterhorn op achtergrond
Met oudjaar zijn we naar Bert geweest in de Zwitserse alpen: Superpoeder, een avontuurlijke rit naar Chamonix om daar te feesten en een mooie dag ijsklimmen maakte er wer een succes van!!
Julie-Anna, Steven en Julie in Chatel (Porte du Soleil)
Gisteren zijn Olivier en ik gaan klimmen in Freyr en dit op tweede kerstdag. Maar wat een weer! In de zon was het zalig warm en volstond een klein thermisch truitje. Omdat we niet veel zin hadden in harde projectjes, besloten we de Trans-Freyrienne te klimmen. Helaas zijn waren we na de rappel aan Arete Jongen gedwongen om deze te onderbreken omdat de traversee in het eerste deel van de Pape kletsnat lag. We zijn dan terug omhoog geklommen via de eerste lengte van Torremolinos en dan de tweede en derde lengte van de Pape.
Wat een superdag... en dan was er bijna niemand
Nu terug in ijs en sneeuwmode want woensdag vertrekken we naar Bert om daar te klimmen, skien en te feesten.
Afgelopen weekend ben ik de eerste keer gaan toerskien dit seizoen. Samen met OLivier trok ik naar Bert. Ook JOni en Eric waren van de partij.
De eerste dag deden we een mooi tochtje nabij de Gastlosen keten. De eerste beklimming was de Hundrugg en vervolgens nog de Barehorn. De tweede dag trokken we met Bert naar de Pic Chaussy, een mooie en gevarieerde tocht van 900 hoogtemeters.
De derde dag hebben we wat verkeerde keuzes gemaakt en hadden we pech met de sneeuw waardoor er slechts een lange ski-wandeling werd gemaakt.
Nu aftellen naar oudjaar, wanneer we 4 dagen gaan toeren, skien en ijsklimmen in de buurt van Aigle (waar Bert woont)
Vorige week zijn we 5 dagen gaan klimmen in Margalef. Vorig jaar waren we daar in de buurt, meer bepaald in SIurana. Wij denken dat Margalef zo mogelijk nog mooier is, met prachtige routes en een wondermooi landschap.
Julie anna klom er twee 7a's waarvan een flash en daarnaast nog verschillende 6c en 6c+. IKzelf wist drie 7a's a vue te klimmen en ook verschillende 6c+ a vue.
Ik ben ook in 5 7b'sgekoropen. In twee 7b's ben ik een tweede keer gekropen en miste deze net aan het laatste setje. De eerste doordat een kleine voetgreep uitbrak wat dus zeer jammer was. Maar hier komen we snel terug!!
Eerste dag klommen we in een warm zonnetje
Julie-anna in een eerste athletische 7a
Hendrik in een 9a...
De passen bekijken in een 7b
Julie anna bouldert wat in de start van een 8a
Raco de Espadelles, overhang!
Mooi...
Julie Anna klimt weer 7a!
Genieten...
Koude laatste dag...
In een supermooie 7b, bijna boven (even later breekt de voetgreep)
wegens een dringende operatie zijn we niet naar kalymnos kunnen gaan.
ben nu wel hersteld en ondertussen veel geklommen in belgie en hier toch een 4 tal 7a,s gedaan en zeer dicht bij aeroplane blinde, een 7b in freyr die ik op een haar na klom.
we zijn ook nog in bleau geweest met luak en dra gaan we naar Margalef...
De laatste weken zijn we in ons Belgenlandje gebleven. We klommen vooral in de Ardennen en in de klimzaal. Julie-anna en ik geraken allebei in vorm voor Kalymnos, begin november.
Wel ben ik weer opnieuw ziek gevallen. Ik was reeds ziek geworden na de dolomieten met papa, en blijkbaar was dat virus nog niet verslagen. Ik voelde me de laatste weken terug kiplekker en dat kon ik ook zien aan mijn niveau (klom verschillende 7a in de zaal en zelfs 7a+, ook buiten ging het erg goed) maar afgelopen weekend ben ik toch weer ziek gevallen. Hopelijk geraak ik er snel van af en dat voorgoed.
Het zomerseizoen zit er u wel helemaal op en misschien wel een mooi moment om eens terug te zien naar wat ik al heb geklommen dit jaar en dat blijkt niet niks te zijn. Zo klom ik dit jaar in totaal 190 touwlengtes alpiene rots.... en daarnaast nog heel wat ijs en sportklimroutes: Hieronder een klein overzichtje:
Een mooi sezoen zou ik zo zeggen.... vooral de condities en het weer waren dit jaar super!!! en natuurlijk alle cordeegenoten!!! Bedankt Julie-Anna, Olivier, Eric, Federico, Steven, Linus, Jos, Evelien, Papa, Bert, Tim M. en de vele andere sportklimvrienden..
En nu kijken we uit naar het ijs en de sneeuw.... maar eerst nog de zon in KALYMNOS!!!
Eind september zijn we nog even ertussenuit geknepen om te genieten van het prachtige herfstzonnetje in Zwitserland. Op het programma: Ratikon, een mooie streek op de grens van oostenrijk en zwitserland. Julie-anna, ik, olivier en linus klommen er twee prachtige en hele technische, gevarieerde routes:
Op zaterdag klommen we de Via Pardutz op de 5. KirchliSpitze, 13 lengtes tot 6c, 420 meter door prachtige kalkrots die streng maar rechtvaardig was afgezekerd. Het weer was prachtig en het uitzicht op de roodgroengeelgekleurde bomen met de lage wolken adembenemend. De tweede dag klommen we Little Joe, 7 lengtes tot 6b+ op de 7. Kirchlispitze.
Ratikon is een absolute aanrader, bovendien waren we op zaterdag helemaal alleen in het klimgebied. Op zondag waren er nog drie-4 andere cordees. Hieronder wat foto's
5. kirchlispitze, de Pardutz looptnet rechts van het gat in het midden van de wand
Hieronder een klein verslagje van ons tripje. Bedankt papa.
Vrijdag 28 september, straks om
16u30 vertrekken, Hendrik, Stijn en ik voor een trip naar de dolomieten.
Onze vlucht vertrekt in Charleroi om 19u30. Paniek, Stijn vindt zijn paspoort
niet. Na een tijdje te hebben gezocht besluiten we dat Hendrik en ik
al naar de luchthaven rijden en dat Stijn nadat hij een papier heeft
van de politie zelf naar daar rijdt.
Op de ring van Brussel zitten
we plots in vast in het verkeer, we zien de minuten voorbij vliegen en beginnen
steeds meer te vrezen dat we onze vlucht zullen missen.Stijn, die langs de A12 is gereden
en de andere kant van de ring heeft genomen is al aangekomen op de luchthaven. Eindelijk is de file voorbij,
tegen 150 per uur naar de luchthaven. We hebben het gered. Stijn heeft
echter vernomen dat hij niet mee mag, dat is een domper op het geheel.
Het afscheid was dan ook emotioneel en het was een raar gevoel om maar
met zijn tweetjes te zijn.
Laat op de avond kwamen we aan
in Treviso waar we de huurauto afhaalden en onze bed en breakfast
opzochten die Hendrik had gereserveerd. We zijn dan Treviso ingereden
en zijn gaan dineren in een ons aangeprezen restaurant TONI del SPIN. Later terwijl we in bed lagen
gingen mijn gedachten weer naar Stijn, verdomme toch wat een pech.
Zaterdag was er slecht weer voorspeld
en daarom besloten we om eerst naar Venetië te gaan. Met de auto tot
Mestre en dan met de trein naar Venetië. Het laatste stuk lijkt het of
we met de trein door zee rijden, langs beide zijden water. In Venetië
zijn we te voet van het station naar het San Marco plein gewandeld.
Onderweg hebben we op een terrasje ontbeten.Indrukwekkend de kleine steegjes,
oude gebouwen en kanaaltjes. Op de brug der zuchten over het
Grand Canal hebben we enkele fotos gemaakt.Vervolgens hebben we de boot genomen
naar het eiland Burano. Het was 28 graden en dit boottochtje was een
echte verfrissing. Terug aangekomen in Venetië
hebben we dan de waterbus genomen naar het station.Onderweg zagen we enkele mooie
jachten en verschillende mastodonten van cruise schepen.
Genoeg van Venetië, nu op naar
de Bergen rond Cortina dAmpezzo.Onderweg was het verschrikkelijk
slecht weer, op een gegeven moment zijn we moeten gaan schuilen onder
een brug, hagelstenen zo groot als kersen vielen uit de lucht. Gelukkig
duurde dit niet al te lang en konden we onze weg vervolgen. Hoe meer tunnels we doorreden,
hoe meer we het landschap zagen veranderen.Wondermooie hoge bergketens doemden
voor ons op.
Onze eerste bestemming was een
hut op de kleine Lagazuoi: Om mij niet direct uit te tellen hebben we
de kabelbaan genomen.Het uizicht boven was prachtig,
enkel het weer viel niet mee, constant waren de bergketens verdwenen achter de
wolken, wat het allemaal wel heel imposant maakte.
Dan maar iets gedronken in de
hut, wat gelezen en geduldig gewacht op het avondmaal. Dan zijn we naar
de dormitori's gegaan om uit te rusten voor de avonturen van morgen. Ontbijt op zeeniveau bij 28 graden en dan avondeten op 2700 meter bij 5 graden, kan het nog meer tegengesteld zijn?
Zondag morgen om 7 uur aan het
ontbijt, dit was werkelijk fantastisch en ook de zon was nu reeds deels van de partij. De eerste uitstap bracht ons op
de top van de kleine Lagazoui. Vervolgens zijn we dan naar de
tunnels gewandeld. In deze streek hebben in de eerste wereld oorlog de Italianen
tegen de Oostenrijkers gevochten. We gaan nu de loopgraven en de
tunnels die door de Italianen in de rotsen zijn uitgehakt, verkennen. Via een klettersteig komen we
aan de ingang van de tunnels.Daar moeten we onze helmen op
samen met de koplampen. En die helmen bleken later wel
nodig, verschillende keren botsten we tegen de soms wel lage zoldering
van de tunnels. Het was stikdonker in de tunnels en we moesten ongeveer
1 kilometer afdalen (600 hoogtemeters). Dit was al direct een grote beproeving voor mijn
spieren. Gelukkig kwamen we geregeld openingen in de bergwand tegen,
hier hadden we een mooi uitzicht over de ons omringende bergen. Het moet een verschrikking zijn
geweest om hier winter en zomer te verblijven.
Er leek wel geen einde te komen
aan de afdaling. Eindelijk waren we de tunnels uit, het was al bij al
toch een geweldige ervaring. Na een lange wandeling in ondertussen stralend
weer kwamen we terug aan de voet van de Lagazoui. Vervolgens zijn we naar de Cinque
torri gegaan daar hebben we dan de open loopgraven bezocht en een grote
wandeling gemaakt. Overal konden we zien in welke omstandigheden
de soldaten leefden en hoe er met artillerie naar de berg aan de overkant, waar we vanmorgen nog stonden,
werd geschoten. Het zicht op de Tofana di Rozes, Lastoni dei Formin, Col de Bois en de Lagazuoi was wondermooi: Groenwe weiden, grijsgele rotswanden en blauwe lucht maakten alles tot een prachtig zicht.
Moe maar tevreden reden we naar
Cortina dAmpezzo waar Hendrik een kamer had gereserveerd in het hotel
Corona. We zijn dan naar het centrum gewandeld
om iets te gaan eten en tot onze verbazing stelden we vast dat er een
groot feest aan de gang was. Op verschillende plaatsen gave harmonieën
het beste van zichzelf. Het is wel een heel mondain oord, de prijzen
in de kledingwinkels zijn om van achterover te vallen. Gelukkig was het eten niet zo
duur. Na een warm bad zijn we dan onder de lakens gekropen.
s Morgens vroeg een lekker
ontbijt en dan op weg naar Tre Cime
di Lavaredo. Wat een col om op te rijden, ik beklaag
de slechte klimmers in de Giro die hier naar boven moeten. Aan de voet
van de Tra Cime laten we onze auto achter en vertrekken voor een kleine
wandeling naar de Locatelli hut. Die kleine wandeling bleek echter een
iets grotere wandeling te zijn die eerst ons eerst naar omlaag bracht de vallei
in en daarna weer omhoog. Hoewel het heel vermoeiend was ben ik
blij dat we ons vergist hadden, het uitzicht was wondermooi. Het weer was prachtig en het bier in
de hut lekker koel.
Na de lunch zijn we dan naar de eerste
klettersteig gewandeld. Die bestond uit een 17 tal ladders, dit
bleek iets te zwaar voor mij. Hendrik is dan alleen naar de top geklommen
terwijl ik stevig vastgemaakt bleef genieten van de prachtige bergketens
die me omringden. De hele dag hadden we uitzicht op de prachtige Tre cime di Lavaredo, drie kolossen van rotspieken waar ook heel wat op geklommen was, net zoals Hendrik reeds had gedaan enkele jaren terug.
Terug in de hut was het een drukte van
jewelste, er waren heel wat Duitsers of Oostenrijkers. Het eten was
lekker maar ik was stikdood.Om 8u30 lag ik tussen de lakens.
s Morgens om 6u30 uit de veren en
ontbijt. Onze laatste dag was al aangebroken. Wat gaat de tijd toch snel. We gaan een
laatste klettersteig doen. De aanloop was via de berggraat en door
tunnels omhoog. Weer was het uitzicht prachtig, je vraagt je af hoe
men zulke tunnels heeft kunnen uithakken in deze smalle bergrug. Voor
het laatste stuk naar de top moest ik weer forfait geven. Ik heb dan maar gewacht terwijl Hendrik
naar de top klom, gelukkg had ik een mooi zicht en kwamen geregeld
andere klimmers voorbij. Volgende keer hoop ik fysisch terug 100%
te zijn en als Hendrik dan voorklimt en Stijn achter mij moet ik dat
ook nog kunnen.
Terug afdalen naar de hut en dan de wandeling
rondom de Drei Zinnen terug naar de auto. Onderweg was het ongelooflijk
druk. Horden toeristen kwamen we tegen. Omdat Hendrik mij geen stress wilde bezorgen
zijn we tijdig naar de luchthaven vertrokken. Onderweg zijn we dan gestopt
om een pizza te eten.Later zijn we nog een grote coupe Italiaans
ijs gaan eten in Longarone. In dat dorpje was een monument ter nagedachtenis van
een groot aantal dorpbewoners dan was omgekomen bij een overstroming
van een stuwmeer, toen een enorm rotsblok in het meer was gevallen. Op enkele minuten kwamen 1700 mensen om, de meesten in hun slaap.... Verschrikkelijk, de kracht van de bergen is soms weerzinwekkend
We waren ruim op tijd in de luchthaven
en moesten ons nog enkele uren bezighouden alvorens de vlieger
naar Charleroi te nemen. In de luchthaven van Charleroi wachtte
mij nog een moment van stress: Waar had Stijn de auto gezet en zou ik
het slot kunnen vinden en openen dat hij aan de uitlaat had bevestigd? ... Geen probleem, ik heb Hendrik in Mechelen
afgezet en ben dan naar huis gereden.
Het was een prachtig verlof, Hendrik
had alles mooi gepland en rekening gehouden met mijn grijze haren
Het enige minpunt was de afwezigheid
van Stijn, hopelijk is hij een volgende keer weer van de partij.
