Na twee weken in de brousse zijn we terug in de gezellige drukte van Samarkand. Internetcafes hier zijn niet van de snelste dus foto's van de prachtige Fann mountains zullen pas later te zien zijn, maar een kort verslagje lukt wel.
De bergen daar zijn absluut adembenemend; pieken tot 5500m, woeste dalen en prachtige azuurblauwe meren. En we zijn heelhuids op onze bestimming, kamp Alaudin, geraakt, dat wil al wat zeggen in Tadjikistan. De snelweg naar de Tadjikse hoofdstad was een 4maal4-parcours, en het bergweggetje naar het kamp loopt over kramkemikkige houten bruggetjes, door de rivier en over keien en modder. En, oh ja, de jeep was er een uit de jaren stillekes. We werden opgewacht door de kranige oude meesteres van kamp Alaudin: Ruffina, een gepensioneerde Moscovite met jarenlange klim- en bergervaring. Met rugzak en tent op onze rug hebben we gedurende twee weken de bergen en meertjes daar verkend. Blijkbaar zijn alleenreizende belgen een hele attractie, want overal werden we nieuwsgierig onthaald en kregen we goedbedoeld advies, ook al waren we lang nioet de enige toeristen. Het stikt er namelijk van de Russen en van Fransen van middelbare leeftijd, op stap met 'terres avontures'. Russen zijn stoere alpinisten, hevige drinkers en supervriendelijk, en fransen verwend en verwaand. Henrik en ik zijn begin november trouwens van harte welkom op het verjaardagsfeestje van Yvgueni, een van onze Russische vrienden, ergens in de Oerals. Toeval wil dat dat mooi in onze planning past, dus zet de vodka maar koud....
Met pijn in het hart moet wel worden gezegd dat klimmen er niet inzat, alle makkelijke sneeuwtoppen waren door de zon omgetoverd in blank ijs. Maar het was er zo mooi dat het eigenlijk niets uitmaakte.
Vanmorgen om 4.25 zijn we geland in Tashkent. Maar landen alleen is niet voldoende.... Wat gebeurt er denk je als je met tweehonderd mensen langs een loketje wordt gestuurd en met zen allen moet wachten in een kamertje van twintig op tien meter.... Inderdaad, dikke ambras tussen Spaanse furies en Russische Furies die je langs alle kanten willen voorbijsteken en twee uur wachten alvorens je door mag gaan naar de volgende file bij de customs control (weer een half uur)
Maar niet getreurd, om 7u15 waren we eindelijk de luchthaven uit,onze chauffeur was netjes blijven wachten. Oef.... Maar hij had wel een verrassing voor ons in petto: in plaats van een auto, was zijn vervoersmiddel een rijdende gastank. Maar die gastank deed goed zijn werk, want even later snorden we tegen 130km per uur op de uzbeekse snelweg richting samarkand. En buiten de gebruikelijk hindernissen, moesten we ook oppassen voor spookrijders, koeien, ezels, lifters en busssen die plotrs stoppen op de rechterrijstrook, nou ja, rijstroken bestaan niet in tashkent. Een keer reed de chauffeur een paarwegenwerkers omver. En in Samarkand zelf moet hij grote maneuvers uithalen om in de smalle straatjes rond te rijden met een open riool, een keer zaten we er bijna in....
We hebben een leuke bed en breakfast, zijn nu wat inkopen aan het doen en hebben al een stukje van Samarkand gezien: prachtig! Morgen vertrekken we na het ontbijt richting tadjikistan, ons volgende berichtje mag je dus pas verwachten binnen 17 dagen als we terug zijn in Samarkand.
Groetjes Julie-Anna en Hendrik
PS: Fotos volgen pas na ons Tadjikistan avontuur dus nog effe geduld
Om tijdelijk afscheid te nemen van onze vriendjes en vriendinekes, hebben we op 14 juli nog een BBQ-tje georganiseerd bij Julie-Anna thuis. Supergezellig en, wonderbaarlijk, het was goed weer!
Julie-Anna's papa heeft die avond fotokes getrokken waarvan je er enkele hieronder kan zien.
Afgelopen weekend deden we samen mee aan de "24 uur van Freyr" (rotsklimmen) ter ere van Claudio Barbier. Alles uitklimmen, geen rappel toegestaan, geen top-rope en enkel slapen op de rotsen zelf. Een keileuk initiatief! Enkele foto's vind je hieronder, meer foto's vind je echter op http://24heuresdefreyr.skynetblogs.be/
De laatste etape in onze reis zal de Trans-Siberische expresstrein zijn die ons van Peking naar Moskou brengt via Mongolie (Ulanbatar) en het Baikalmeer (Irkutsk) Op de foto hiernaast zie je het traject van deze legendarische trein.
Na Centraal-Azie zouden we doorvliegen via New Delhi naar Kathmandu om in Nepal de Annapurna Sanctuary trekking te doen. We zouden vanuit Pokhara vertrekken.
Op 1 augustus komen we aan in Tashkent in Oezbekistan. Vandaar trekken we meteen richting Tajikistan via Samarkand om dan de grens over te steken en via Penjikent naar het Fann gebergte te gaan waar we rondtrekken met de tent en één of twee 5000ers beklimmen.
Na een kleine drie weken keren we terug naar Samarkand om vandaaruit de verschillende steden van de zijderoute te bezoeken (samarkand, bukhara, khiva). Nadien trekken we dan terug naar tashkent en verder richting Kyrgyzstan.
In Kyrgyzstanwillen we drie verschillende gebieden bezoeken vanuit Bishkek: De Ala-archa canyons, het Yssyk-kul meer en het Tien Shan gebergte rond Karakol. Op het programma staan klimmen, trekken en paardentrekking.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Hier kunnen jullie onze avonturen volgen. We zullen proberen af en toe ook wat foto's te uploaden ...
