Terug in Bishkek na een prachtige driedaagse in ALA-ARCHA
Hoi,
Net terug van een prachtige trip in de bergen boven Bishkek: Wat een waanzinnige bergen en wanden, met de mooiste ice gullies, firnwanden, rotstorens en vergezichten, die echt wel kunnen tippen aan Chamonix of de Ecrins. Jammer dat we niet meer klimmateriaal bijhadden maar we hebben toch een mooie gletsjerwandeling kunnen maken op de Ak-Sai gletsjer (3700 m) en Pik Uchitel (4540 m) beklommen. Morgen komen een verslagje en foto's online...
Op 31 augustus zijn we van Osh naar Bishkek gereden met een leuk gezelschap: De chauffeur, wij twee, een oude man en een mama met twee kindjes: Resultaat: Met drie volwassenen en twee kinderen op de achterbank.
Het zoontje van de chauffeur wil mee met papa...
Onderweg...
Plaatselijke versie van een road-restaurant voor een bord lagman Ali, zot van melkproducten Julie-Anna met het olijke trio
de Naryn rivier
31 augustus = " Independance day" dus dat betekent Kyrgyz polo, wat eigenlijk inhoudt dat geen bal wordt gebruikt maar een geit zonder kop.
Plaatselijke Babushka nomade die Kymis verkocht, gefermenteerde paardemelk
Het wagenpark in Centraal-Azie is ook een verhaal waard. Zo kent elk land wel zijn typische automerken. Uiteraard zie je overal nog Lada's, zowel gewone auto's Niva (4WD). De meeste komen echter voor in Uzbekistan (grote steden) en in Tajikistan. Meestal rijden ze op gas en is er dus een gastank ingebouwd waardoor je op een rijdende bom zit. Hoewel ze vooral in de steden gebruikt worden, hebben we ze ook ongelooflijk slechte wegen zien berijden in Tajikistan, daar waar eigenlijk een jeep bijna noodzakelijk is. Maar de LADA overleeft alles, zelfs het uiteenvallen van de Sovjet-unie In uzbekistan wordt het wagenpark verder aangevuld met Daewoo auto's, een Koreaans merk. Daewoo lijkt wel het alleenrecht te hebben op autoverkoop in Uzbekistan want veel andere merken zie je niet. Er is zelfs recent een volledig nieuwe Daewoo fabriek gebouwd in de Fergana vallei. Daewoo levert ondermeer minibusjes, de zogenaamde Damas marschrutka's, die meestal gebruikt worden als transport in de steden. Ze hebben een nummer en rijden langs vaste circuits en je moet ze gewoon doen stoppen. Een rit kost 300 uzbek som wat overeenkomt met 0.18 euro. Deze busjes domineerden echt het straatbeeld in Samarkand, Khiva en Urgench. In Tashkent zag je ze al veel minder. Zo een Damas wil ik wel niet zien crashen want volgens mij schiet er dan niet veel over van dat busje. Ze zijn immers zo small en klein dat ze echt gemaakt lijken te zijn voor Koreanen en andere kleine mensjes... Probeer maar eens met een grote rugzak daar in te geraken, een schoenlepel zou handig zijn. Toch lukte het ons steeds om er in te geraken Daarnaast heb je de kleine Tico en Matiz, ongeveer zo groot als een Ford Fiesta en die worden gebruikt door de gewone taxichauffeurs. De grotere Nexia's worden gebruikt als shared taxi tussen de verschillende steden, dus over langere afstanden. Die Nexia's zijn ook de auto's die door de gewone Uzbeks worden aangekocht , tenminste als hun oude Lada eindelijk de geest heeft gegeven. Zoals gezegd kan je best een shared taxi (Nexia) nemen om tussen de grote steden vervoerd te worden. Je kan echter ook minibussen nemen zoals VW transporters of Ford Transits, maar dan wel diegene die zijn afgedankt door Europeanen. Het "sardiene-gevoel" is nooit ver weg in deze busjes want het is niet zelden dat dat je met 20 man in zo een busje zit. De trein is misschien wel het beste vervoersmiddel voor heel lange afstanden.
In tajikistan zie je dan weer een ander wagenpark: De Lada vind je uiteraard overal, zelfs in de bergen... Maar daarnaast zie je vooral veel oude Sovjet jeeps en Toyoto Landcruisers omdat de wegen er zo slecht zijn: Over 150 km kan je makkelijk 6-8 uur doen. Die jeeps worden zo lang mogelijk operationeel gehouden al kan dat betekenen dat je om de 15 minuten moet stoppen om koelwater bij te vullen of dat je lichten of wijzers niet meer werken.... Donkere mercedessen zie je ook wel rijden tussen Penjikent en Dushanbe, waarschijnlijk met louche "bizznezmen" erin
In kyrgyzstan is het wagenpark weer totaal anders: Bijna geen lada's, wel wat Daewoo's (vooral dan de kleine Tico en Matiz die worden gebruikt door de stads taxichauffeurs). Maar het straatbeeld wordt echt gedomineerd door Duitse merken: VW Golf, mercedes, enkele BMW's maar vooral Audi's: De Audi 100 lijkt hier echt wel de wagen van de 21ste eeuw want iedereen rijdt er mee rond. Ze worden als afgedankte modellen ingevoerd vanuit Duitsland, Oostenrijk of Litouwen, zo was onze shared taxi van Osh naar Bishkek een Oostenrijks model. Die Audi 100 is bijna de enige wagen die gebruikt wordt als shared taxi tussen de grote steden.
Goederen worden vervoerd tussen de steden in de onverwoestbare russische KAMAS trucks die over heel Centraal-Azie rijden en nog wat oudere meer vervallen Sovjet camions die uiteen lijken te rammelen. In de stad worden de meest vreemde voertuigen gebruikt En daarnaast wordt natuurlijk ook de ezel gebruikt, vooral dan in Tajikistan of in rurale gebieden. In kyrgzstan zien we dan weer veel meer paarden.
We zijn net gearriveerd in Osh, de tweede grootste stad van Kyrgyzstan na een taxirit van 5 uur vanuit Tashkent met enkele toffe Uzbeks. De grensovergang verliep weer heel vlot en de mensen zijn hier ook vriendelijk en iets minder agressief dan in uzbekistan. Morgen reize we meteen door naar Bishkek, de hoofdstad om dan twee dagen later opnieuw de bergen in te trekken. Daar verlangen we wel allebei naar.
We reizen half de wereld rond en wat doen we? Geen musea, monumenten of cultureel verantwoorde activiteiten, maar we gaan naar het plaatselijke pretpark. Ach, we hadden het verdiend na al die administratie. Dus op naar Tashkentland, een pretpark made in ??? (ik wil het liever niet weten). Een klein overzicht van de weinige attracties, die overigens maar om de twintig minuten werken, of wanneer de bediende er zin in heeft.
Boottocht door Afrika: Een rustig boottochtje als opwarmer en om de boel te testen. Als de boot zou zinken, weten we dat het geen goed idee is om de rollercoaster te gebruiken. Het was heel mooi en rustig, in de schaduw, met hier en daar een nijlpaard of wat gebrul van een leeuw en wat wilde negers. Alleen het beeld van Afrika is net zoals het onze 50 jaar geleden van de Congo. Ze worden afgebeeld als wilde negers die westerlingen in een ketel gaarkoken en opeten. Niet zo politiek correct, me dunkt.
House of Horrors: Haha, de attractie die bedoeld is om me hartklopping de bezorgen, doet niets anders dan op de lachspieren te werken. Het is gewoon een rustig ritje door het donker, met hier en daar wat spinnen, vampieren en ander addergebroed. Een belgische kleuter zou zelfs in zn broek doen van het lachen!
Soort van Piratenboot: Een gevaarte dat eerst als een piratenboot heen en weer zwiert en dan veel verder gaat dan dat... Dan draai je meermaals rond in de twee richtingen, en af en toe stopt het geval net als je ondersteboven hangt. Volgens mij een kruising van de Enterprise en de Piratenboot in Walibi. Ik ben al in veel soortgelijke dingen geweest, maar deze heeft me toch de meeste rillingen ooit bezorgd. Of vertrouwde ik de Uzbeekse makelij niet? (Hendrik paste wijselijk voor deze attractie)
Auquapark; De plaatselijke Auqualibi! Heerlijk verfrissend, met een paar tamme glijbanen en twee kamikazeglijbanen, die nagenoeg vertikaal naar beneden gaan. Je hart bonkt in je keel als je daar boven staat en jezelf vertikaal naar beneden moet laten glijden. Adrenaline gegarandeerd, pure fun! Het zou waarschijnlijk niet toegelaten zijn hier.
Ken je die cartoon van Asterix en Obelix waar ze de werken van Hercules moeten uitvoeren? Een van hun opdrachten is een fomulier voorzien van de juiste stempel. Maar daarvoor worden ze van links naar rechts gestuurd zonder resultaat. Niemand weet van iets en niemand helpt hen. ze worden er stapelgek van. Zo voelen wij ons nu...
De benodigdheden? een russisch visum, vliegtuigtickets ophalen, een reisbureau vinden en vliegtuigtickets reserveren. Wat hebben we hiervan bereikt na twee dagen rondcrossen? Niets! Nada! Noppes! ( dit is de uitlaatklep voor mijn frustratie). Van de vier vermeldde reisbureaus in de Lonely Planet zijn er drie verdwenen, een verhuisd en een voor verwende, rijke toeristen op een all-in tour. Tel daarbij dan nog eens het feit dat adressen hier heel moeilijk te vinden zijn, het nummer van het gebouw is nergens te bespeuren en vertoont geen logica. Voor de gereserveerde vliegtuigtickets zijn we op het vermeldde adres (een uur zoekwerk om het uberhaupt te vinden) gaan kijken, maar de grootmoeder die het appartement bewoonde dacht dat wij brutale overvallers waren, in plaats van hopeloze toeristen. En het telefoonnummer bestaat niet. Dan maar naar een boekingkantoor. Sorry meneer, er is een perfecte vlucht voor jullie, maar ik kan die niet boeken, dat kan alleen online. Maar meeste van die maatschappijen spelen eerst wat met je voeten, om dan de communicatie helemaal stop te zetten.... Voor het russisch visum vonden we wel een behulpzame ziel. Hij kon op twee dagen tijd ons van een visum voorzien zonder dat we een poot moesten uitsteken. Dat is dan 120 USD per persoon, zonder de kosten van het visum zelf natuurlijk. Dat hebben we geweigerd, dus nu gaan we het in Bishkek zelf proberen, gewapend met een russisch woordenboek en een stapel documenten.
Maar Tashkent is niet al kommer en kwel. De metro functioneert perfect en is de perfecte plaats om te ontsnappen aan de verzengende hitte. Bovendien hebben ze hier een echte supermarkt met vaste prijzen. Hemels. Ook al koop ik gewoon een fles water, het voelt goed om in daar rond te lopen. Alles is zo makkelijk daar. In tegensteling tot de bazaar. Als je op de bazaar iets probeert te kopen, krijg je prijzen die wild varieren en meestal geweldig hoog zijn. Ze denken dat alle toeristen bulken van het geld en bovendien oerstom zijn. Ik moest vandaag bijna een biljet uit de handen van de verkoper trekken, omdat hij niet genoeg wisselgeld gaf.
... op sommige plaatsen mensen trouwen met autos volgebouwd met spoilers en boxen... ... taxichauffeurs er duchtig op los liegen: No marschrutka here sir....., 5 dollars vragen om ons om de hoek te brengen, ... ... ik bij impaled werd in een maschrutka ... een Japanse backpacker die we ontmoet hadden Blankenberge van kop tot teen kent maar geen andere Belgische stad .... Japanners moeten mediteren op high school voor de baseball match?
Terug in de grootstad ....... maar waar is iedereen?
Hendrik in vorige post: We nemen de trein van Khiva naar Tashkent (ongeveer 1000km) omdat we geen zin hebben om als sardienen in een blik in de auto naar Tashkent te zitten.
Dat draaide even anders uit, we zaten in derde klasse, met acht per coupe, zonder airconditioning.... Het zag er niet rooskleurig uit voor een 18u durende rit. Niet eens iedereen had een slaapplaats en moest dan maar de gans de nacht rechtzitten. En het was minstens veertig graden in de trein, het zweet droop van mijn gezicht. Gekukkig deelden we de coupe met een vriendelijke Uzbeekse familie, ze gaven ons 1 slaapbankje en Hendrik kon op het bagegerek een tweede plaats installeren, zo hebben we nu toch wat kunnen slapen. De Babushka bleek wel een boontje voor Hendrik te hebben, want ze kon niet van hem afblijven. Voor ieder klein vraagje, en ieder snoepje dat ze bovenhaalde kreeg Hendrik enkele liefdevolle klappen op zijn bil.
Maar reizen in derde klas valt best mee, des te meer als je met kinderen kan omgaan. Om zeven uur s morgens verzamelde minstens zeven kindjes zich rond hendrik om spelletjes te spelen en op de foto te staan. Zo scoorden we hoog op de poulariteitsmeter van de ouders, ze waren het allemaal eens dat belgen toffe mensen zijn! Thumbs up for Belgium
Nu zijn we in Tashkent, de grootste stad van centraal azie, maar zo veel mensen zijn hier niet te zien. Wel gespot: twee japanse meisjes die we al kennen van Samarkand. Maar we laten het niet aan ons hart komen, daar in ons luxehotelletje.
Meer nieuws over Samarkand en omgeving volgt later
We zitten momenteel in Khiva. Op 21 augustus zijn we met de trein vertrokken van Samarkand naar Bukhara. Echt een aanrader die trein: Slechts 7 dollar per persoon, de rit duurtr drie uur en onderweg krijg je thee, warm eten en koekjes. Heel wat beter dan een shared taxi of een bloedhete bus. In Bukhara aangekomen, bleek dat er heel wat buitenlanders die ook in onze guesthouse in Samarkand zaten, de trein hadden genomen. Uiteindelijk zijn we dan samen met Nigel, een engelsman, Maria, een francaise en drie Japanners naar een homestay getrokken bij een enorm vriendelijke familie. Wij hebben daar buiten op het binneplein onze slaapzak uitgerold en dat was lekker koel. Bukhara zelf is best wel mooi, met niet alleen mooie monumenten maar ook leuke parken (russian made natuurlijk) en vijvertjes. De mooiste momenten om de oude stad te bezoeken zijn tussen 06.00 en 08.00 's morgens (hele centrum is dan verlaten, Hendrik vond het zalig) en na 18.00 's avonds omdat het dan veel koeler is en het zonlicht ook minder fel en dus beter om foto's te nemen. De familie waar we verbleven verwende ons echt met veel Chai (thee) en meloen en ook lekker en superveel eten (ondermeer gevulde pepers). 's Morgens hadden we zelfs eieren, bacon en patat (BTW, vanmorgen in Khiva hadden we zelfs frieten met zwanworsten als ontbijt ). En dat voor 7 dollar per persoon. In de namiddag ben ik (Hendrik) zelfs gaan voetballen met hun zoontje Shurobek en hebben we de buurjongens verslaan met 4-3 !! Blij dat hij was. De douche was wat minder en bestond uit een emmer met warm water en een klein pannetje om water uit te scheppen en over ons te gieten maar dat was meer dan voldoende.
Op een avond en een dag heb je alles wel bekeken in Bukhara en dus besloten we om met ons bont internationaal gezelschap op 23 augustus een busje te nemen naar Khiva, door de bloedhete Kyzyl-Kum woestijn (600 km). Na de nodige onderhandelingen met de chauffeur en het wegsteken van 13 personen in een oud aftands Ford Transit busje, konden we vertrekken voor een 8 uur durende reis met slechts een stop halverwege de woestijn. We waren dan ook blij toen we aankwamen in Khiva en onze intrek konden nemen in Guesthouse Lali. Het was toch wel plezant in het busje samen met ons internationaal gezelschap en we hebben de laatste dagen dan ook al enorm veel afgelachen.... dat maakt de reis enzo toch iets aangenamer...
Gisteren hebben we dan de oude stad van Khiva verkend in het mooie avondrood van zonsondergang en vanmorgen zijn we al een treinticket gaan kopen in Urgench, een echte Sovjet stad, om morgennamiddag naar Tashkent te gaan, de hoofdstad van Uzbekistan. We nemen echter de nachttrein (7.5 dollar, 1200 km) door de woestijn en geen bus of taxi want we hebben geen zin om opnieuw als Sardienen geplet in een hete bus te zitten gedurende 18 u. BTW, vanmorgen zijn we van Urgench (treinstation) naar Khiva gereden in een klein VW Transporter busje met 19 mensen ....
Nu gaan we dus seffens (tenminste na onze siesta en als de zon lager staat) Khiva verder verkennen, een plaats waar veel slaven werden verhandeld door de verschillende Khans, Emirs en waar ook vreselijk werd gefolterd zoals: Ogen uitsteken, mensen van minarets (= toren) naar beneden gooien en het ergste: "impalement" wat inhoudt dat het slachtoffer op een zeer scherpe houten paal wordt gezet met de piek daar waar het daglicht nog niet veel heeft geschijnd. Hij zakt dan onder zijn eigen gewicht langzaam naar beneden en wordt zo doorspietst. Meestal nam het twee dagen in beslag voor hij dood was. Gelukkigis de Uzbekse politie veel vriendelijker heden ten dage...
Ons volgend berichtje krijg je van Julie-Anna wanneer we in Tashkent zijn aangekomen.
...dat Hendrik een onweerstaanbare aantrekkingskracht voelt naar de open rioleringen van Samarkand? (althans zijn rechterbeen, een ezel stoot zich geen .....)? ... dat we zijn meegereden in een johnny taxi in fluogroene kleuren met een arend op waarbij de cchauffeur ( een echte johnny) harde R&B en hiphop draaide ... mensen in uzbekistan die trouwen allemaal aan hetzelfde standbeeld komen om dezelfde foto te nemen, zeker een 30tal per dag... ... Ik net men derde aanval van diarree heb gehad en dus ga moeten afsluiten hier...
Hieronder wat foto's van de tajikse mensen en ook wat sfeerbeelden van onze avonden. Dits is dus tijdesn ons verblijf in de Fann mountains in Tajikistan, voor Samarkand
Vele medressah's, moskeen en mausoleums, minarets en azuurblauwe koepels maa ook een mooie stad met veel groen en grappige zichten.En ook spannende dingen: Zo probeerde ik gisteren omhoog te gaan op de minaret toren van het registan, wat normaal niet kan. Als je de plaatselijke politiewacht echter smeergeld aanbiedt, 4 dollar, lukt het wel. Ik wilde dat wel eens proberen. Dus ik vraag aan plaatselijke politieman en hij zegt oke maar niet uit minaret hangen zodat mijn baas het niet ziet. Vervolgens nam hij mij mee naar een donkere gang waar hij een zware gietijzeren poort opendoet met groot hangslot. Hij neemt me mee halverwege de medressah en wijst dan naar een klein trapjedat ik omhoog moet gaan om in de minaret toren te komen. Ik omhoog (alleen) en neem de nodige foto's. Wanneer ik echter terug beneden kom, is de agent verdwenen,... Hij zal al beneden wachten denk ik, en ik daal verder af tot aan de ijzeren poort waar ik merk dat die terug op slot is! Ik zit dus gevangen in het registan, mijn hart sloeg wel wat sneller... Ik dacht dat ik nu heel veel geld geld zou moeten betalen om eruit te geraken maar een lieve uzbekse jongen hoorde me en ging gewoon de sleutel bij de politieagent halen. Toch weer vrij dus en nog effe een snelle knipoog naar de agent o; hem te bedanken..... Hieronder wat foto,s van het registan, de shah i zinda vol met mausoleums em graven en de bibi khan moskee Verder ook wat lokale marktjes en de nodige standbeelden enzovoort
Vandaag hebben we nog Samarkand bezocht maar ook ons treinticket naar Bukhara gekocht samen met twee Engelsen, met gebarentaal kwamen we weer heel ver, zo ver dat we zelfs druiven kregen van de vrouw achter het loket. Overmorgen vertrekken we dus naar Bukhara. Morgen nemen we nog een Damas Marschhrutka (geweldige mini-vans) naar Sharisabz waar enkele prachtige ruines zijn en ook lekkere restaurantjes.
Samarkand is heel imposant en we zitten hier in een internationaal gezelschap van reizigers uit heel de wereld: Australier die 2 jaar reist terwijl zijn vrouw ook reist maar dan een ander traject, een nederlander die alle continenten doet met zijn landcruiser, een engelsman die al 5 jaar aan het reizen is, parijzenaars die overal al hebben gezeten, een japanner die al twee jaar riondreist en al 62 landen heeft bezocht. Plezant o; watte kunnen babbelen over koetjes en kalfjes na ons tajiks avontuur, nederlanders op fietsen en moto's die naar bejing reizen enzovoort
Zo is er Anatoli, een vriendelijke, licht gestoorde Uzbek die alle van Uzbekistan het beste vindt, Rufina, de oude Sovjet veteraan die zo lief is.
Maar ook Yevgueni en Alexandr uit Ekatarinaburg en al hun vrienden met wie we deftig gefeest hebben (foto's later), Maxim en Dennis uit Moskou, Grisha uit St Petersburg ...
Verder ook Timur en Laziz en Hasli die de Franse toeristen begeleiden met hun honderden ezeltjes. En ishmael een zeer goed jonge Tajikse kok.
Bibi Jan, een klein lief herdersdochtertje wiens familie zo gastvrij was.
Sue en haar vrienden uit Engeland...
Onze Tajik vrienden van de UNO met wie we discussieerden over ontwikkeling van Tadjikistan en hoe leven in Belgie en Europa is n met wie Hendrik een frisse duik nam in Kulikalon lake
En zoveel meer vrienden, ... dat de vodka en het Baltika bier nog rijkelijk mag stromen in de komende maanden (ook al wil dat zeggen dat we soms strompelend een bergpadje naar beneden moeten.... )
