Vanochtend om 6u30 bij het krieken van de dag op stap. Het is een kille grijze ochtend. 

Onmiddellijk steil omhoog. 2 km. Na 20 minuten is mijn T-shirt onder mijn windvest kleddernat. Maar we krijgen er wat voor in de plaats! Een lichtspel van kleuren veroorzaakt door de zon die zich nog verbergt achter de heuvels.

Galicia heeft geen hoge bergen. Wel lange steile heuvels. Vandaag moeten we er over 6 van die kleppers. Telkens sta ik in het zweet. Ik durf mijn jasje niet uit te doen omwille van de koude wind. 

Maar de vergezichten zijn telkens fantastisch. We blijven er van genieten.

Na anderhalf uur stappen nemen we in Ligonde een ontbijt. De traditionele 'cafè con leche' met 'tostadas' (geroosterd brood). 

Galicia is in verhouding tot Navarra, Rioja en Castilla waar we doorheen zijn gewandeld, erg arm. We passeren verschillende gehuchten. Ze bestaan voornamelijk uit enkele boerderijen, zoals wij ze ergens in de vorige eeuw tussen de twee wereldoorlogen moeten gekend hebben. De tractors en andere machines zijn oud en versleten. Alle boerderijen hebben nog een eest waar het graan wordt gedroogd. Het is een klein gebouwtje op een verhoog in hout of in baksteen, op zo'n manier gebouwd dat de wind erdoor kan, om het graan te drogen. De huizen zijn armoedig. De schuren vervallen. Blijkbaar geen geld voor verfrissing of  renovatie.

We zien Karl, een Italiaan afkomstig uit een dorpje in de Dolomieten. Hij is een electro-ingenieur en werkt voor een bedrijf dat machines maakt voor tandheelkunde. Voor de tandartsen zeg maar. Hij heeft met zijn baas hard moeten negocieren om 4/weken verlof te krijgen om de Camino te komen wandelen. Hij heeft zelfs met ontslag gedreigd, zegt hij. We hebben hem de vorige dagen al enkele keren ontmoet. Hij is niet in zijn gewone doen. Slentert een beetje. Hij heeft pijn aan beide hielen, zegt hij. Hij kijkt uit naar het einde.

Hij is niet alleen. Twee weken geleden dacht ik bij mezelf: dit zou ik wel eeuwig kunnen blijven doen. Wandelen, eten, slapen! Ik ben van gedacht veranderd. Ook ik kijk intussen uit naar de laatste dag. Naar de terugreis. Naar mijn familie. Het is goed geweest. Ik denk dat de meeste stappers zo denken. Mijn boekje zegt over het wandeltraject  van 33 km morgen : 'Een lange verplichting!'. Dat zegt genoeg.

Wat me al lange tijd intrigeert is het feit dat de wandelpaden zo proper zijn. Ondanks het feit dat hier elk jaar 250 000 mensen passeren, vind je geen papiertje op de grond. Misschien zijn niet alle pelgrims gelovig, ze zijn in ieder geval natuurliefhebbers!

Eèn uitzondering! Boven op de betonnen paaltjes die we de laatste 200 km om de 200 meter passeren, staan ondertussen tal van versleten schoenen, die zijn achter gelaten door hun eigenaars. Ze staan er symbolisch. Als getuige van het harde labeur en het pijnlijk afzien.

Omstreeks 11u15 passeren we Palace de Rei. Het is een aangenaam stadje met veel leuke terrasjes. Maar het is te vroeg om te lunchen. In de volgende dorpen evenwel geen bar of een gesloten bar. Omstreeks 13 uur vinden we uitgehongerd  in Casanova een  kleine bar. Op tijd want zonder eten en drinken sijpelen de krachten snel weg. We hebben intussen al 21 km afgelegd. Te voet!

Ik hoor daar een jongeman zeggen dat hij van 'Ile de Rèunion' is. Waar ligt dat weer? In de Indische oceaan? In het zuidelijk halfrond?

Nog 9 km te gaan. De zon is er intussen doorgekomen. Dat maakt het wandelen wat aangenamer. 

Omstreeks 15 uur bereiken we Melide. Een aangenaam stadje. We nemen onze intrek in een pensiòn en gaan na de douche op zoek naar een hotel waar we voor de laatste keer onze kleren kunnen (laten) wassen.

Terwijl ik dit schrijf is Klara naast me in slaap gevallen. Van de vermoeidheid (en de vino tinto)!

Straks gaan we 'Pulpo de Galicia' eten. Dat is inktvis op een heel speciale en vooral lekkere manier klaargemaakt. Melide is hiervoor gekend.