|
Sommigen onder jullie vragen je misschien af waar die blogberichten blijven die ik nog aangegeven had. Hier is er dan weer eentje...
De dag na mijn aankomst in België was het tijd om even bij de grootouders langs te gaan. Voor hen had ik een aandenken bij uit Lourdes en Compostela, wat waren/zijn ze trots! Daarna was het tijd om mijn kameraden terug te zien. Na een aantal weken zonder hen was dit toch wel een moment waar ik naar uit keek. Op naar Rock Werchter dus!
En ja hoor het weerzien van mijn vrienden was een enorm leuk moment. Samen supporteren voor de rode duivels. Ja wij stonden daar ergens in die mensenmassa van rock werchter! wat een sfeer! Maar tegelijkertijd brengt mij dat ook bij een volgend best wel confronterend item. Het was zeker fijn om tijd door te brengen met mijn vrienden, maar laten we zeggen dat het festival zelf voor mij iets of wat vreemd aanvoelde. De overgang van stilte en rust naar de grote mensen massa en luide muziek waren wel wat confronterend en maakte het voor mij moeilijk om 100% te genieten. Ook het ritme van leven, op mijn tocht vroeg opstaan en op tijd terug bed in werd nu volledig omgegooid naar laat doorgaan en 's morgens uitslapen. Helemaal wennen aan dit ritme lukte me niet. 's morgens om 7u was ik meestal wakker waardoor ik het 's avonds ook niet later maakte dan 2u. Maar uiteindelijk ging het erom om tijd door te brengen met de vrienden, en dat is gelukt!
Na Rock Werchter was het dan tijd om echt terug te stappen in de realiteit. Opnieuw gaan werken. 1 ding kan ik je verzekeren, dat valt niet mee! Natuurlijk is het heel fijn je collega's terug te zien, maar op vlak van werk verliepen de eerste dagen moeizaam. De focus houden en terug in de projecten komen waar ik mee bezig was. Het was duidelijk dat mijn tocht ervoor gezorgd had dat ik mijn werk volledig losgelaten had... Maar wat afgelopen week misschien nog het moeilijkste was: terug meelopen tussen de lijntjes waar we onbewust in onze samenleving tussen lopen. Zoals ik in eerdere blogberichten geschreven heb had ik op mijn tocht een gevoel van absolute vrijheid en rust. Iets wat we helaas in onze moderne maatschappij van deadlines, planningen en stress soms uit het oog verloren hebben, niet alleen op het werk maar ook privé zijn we vaak veel bezig met het inlossen van verwachtingen gesteld door onszelf en door anderen. Uiteindelijk zal ook ik terug in deze werkelijke wereld meedraaien. Maar omwille van het feit dat ik de kans gehad heb deze absolute vrijheid te voelen zal ik hier vaak aan terugdenken en hopelijk zorgt die ervaring er ook voor dat ik mijn hoofd niet zot laat maken...
Ook nu leer ik dus nog uit mijn ervaringen van de laatste weken, momenten dat ik terug denk aan mijn tocht. Tijdens het delen van mijn ervaringen met vrienden en kennissen. In mijn gedachten beleef ik sommige stukken nog opnieuw, iedere keer dat ik 1 van die foto's bekijk...
|
