|
Sommigen zullen zich afvragen waarom begint iemand
op 27-jarige leeftijd aan een tocht naar Compostela, wat is zijn drijfveer om
dit te doen?
In 2002
werd ik voor het eerst in mijn leven geconfronteerd met de ziekte Kanker, ik was toen 11 jaar. Bij mijn Bompa werd de diagnose van deze verschrikkelijke
ziekte vastgesteld. Op die leeftijd weet je dat dit geen goed nieuws is maar
eerlijkheid gebiedt mij ook te zeggen dat ik de gevolgen niet 100% kon
bevatten. Verschillende jaren gaan voorbij, afwisselende perioden van
overwinningen tegen de kanker, van vreugde en plezier
maar helaas ook van tegenslagen, wanneer Bompa was hervallen. In 2010 heeft
Bompa zijn strijd helaas verloren en afscheid van ons
genomen.
In Augustus 2013 kregen we binnen ons gezin de
volgende klap te verwerken. Mama heeft kanker. Door hetgeen we bij Bompa al
meegemaakt hadden dacht ik te weten waar we ons aan konden verwachten. Echter
was de volledige impact van deze ziekte pas helemaal duidelijk voor mij op het moment
dat we er binnen ons eigen gezin, en dus dagdagelijks, mee te maken kregen. Samen
met lief en leed tegen de ziekte vechten. Het ervaren van de ziekte, zo
dichtbij wens je niemand toe, maar hoe gek het ook mag klinken, er zijn ook
positieve ervaringen die deze ziekte met zich meebrengt. De wilskracht en
positieve ingesteldheid die vele kankerpatiënten hebben, de veerkracht die ze
iedere keer tonen om terug op te staan na een zoveelste tegenslag. Gewoon bewonderingswaardig
om te zien waartoe een mens in staat is. Ook de band met familie en vrienden wordt
veel intenser. Kleine gebeurtenissen die voor de meeste mensen misschien niet
als speciaal beschouwd worden krijgen voor ons nu ineens een belangrijke
betekenis. Iedere dag beleven we thuis met ons mama van die momenten om zo
samen verder te vechten, gisteren, vandaag en
in de toekomst.
Nu heb ik natuurlijk nog steeds niet geantwoord op
Waarom naar Santiago de Compostela?. Dit is een belofte die ik gemaakt heb
toen mijn Bompa kanker had. Wanneer hij de eerste keer hervallen was had ik
mezelf voorgenomen om, wanneer hij zou genezen, ooit naar Santiago de Compostela te gaan.Mama haar strijd tegen
kanker had het afgelopen jaar wel een bepaalde impact op mezelf. Je
hebt het gevoel dat je niets kan doen, vele vragen spoken steeds opnieuw in je
hoofd. Het werd tijd voor mezelf om iets te ondernemen, iets waar ik mijn
gedachte mee op een rijtje kan zetten. Het ideale moment om die belofte om ooit
eens naar Santiago de Compostela te gaan, om te zetten in daden. Bij mezelf groeide ondertussen ook het besef dat we niet volledig machteloos zijn. Wanneer je de periode waarin Bompa de eerste keer kanker had, gaat vergelijken met de hedendaagse mogelijkheden. Dan is er al een enorme vooruitgang geboekt op vlak van behandelingen, kankerpreventie en de begeleiding van kankerpatiënten en hun familie. De ziekte maakt helaas nog te veel slachtoffers, maar ook overleven reeds veel mensen deze verschrikkelijke ziekte. Graag zou ik niet alleen mijn moeder maar alle kankerpatiënten en hun familie (nog) betere toekomstperspectieven bieden. Daarom heb ik voor deze tocht de handen in elkaar geslagen met Levensloop Lommel om zo, hopelijk ook met jou steun, geld in te zamelen om behandelingen, kankerpreventie en de begeleiding van kankerpatiënten en hun familie nog te verbeteren.
|
