Kanker, iedereen kent wel iemand of heeft wel eens gehoord van iemand die vecht of gevochten heeft tegen deze ziekte. Ook voor mij is dit het geval. Uit de situaties die ik meegemaakt heb en door de impact die dit op mij gehad heeft kwam het idee om naar Santiago de Compostela te fietsen. Deels voor mezelf, om alles even op een rijtje zetten. Maar ook voor het goede doel om zo kankerpatiënten een hart onder de riem te steken. Om kankeronderzoek, opsporing en preventie en de begeleiding van patiënten en hun familie te steunen en kankerpatiënten zoals bijvoorbeeld mijn moeder en veel van haar lotgenoten nog betere toekomstperspectieven te kunnen bieden. Deze beschrijving is slechts een korte schets van waarom ik dit doe. Ben je nieuwsgierig naar het volledige verhaal? Lees dan het gedeelte “Mijn verhaal”.
Gedurende mijn tocht zal je op deze pagina mijn avontuur kunnen volgen. In de hoop dat ik overal internet heb, komt er iedere dag een kort verslagje over mijn ervaringen en enkele foto’s.
Hoe dit goede doel steunen?
Als eerste wil ik graag verduidelijken dat de reis zelf volledig door mezelf bekostigd wordt. Het geld wat door jou hopelijk gestort wordt gaat integraal naar het goede doel. Om misverstanden te vermijden wordt het geld daarom ook rechtstreeks op de website van levensloop Lommel gestort onder een team dat ik daar heb opgestart. Op deze manier komt het geld direct op de juiste plaats terecht en wordt er daar ook een teller bijgehouden van het reeds ingezamelde bedrag. Hopelijk kunnen alle kankerpatiënten op jou steun rekenen!
Wil je dit goede doel steunen? Klik op de link "Steun het goede doel" in de linker kolom op deze pagina onder "nuttige links". Vanaf het bedrag van €40,00 heb je recht op een fiscaal attest. Meer info in verband met dit attest zie de link "fiscaal attest"
20-05-2018
Tassen inpakken...
Nog een kleine week en dan is het zover. De start van mijn tocht richting Santiago de Compostela.
Als ik heel eerlijk moet zijn begint de spanning wel te stijgen. Je zou voor minder...
De bagage is ondertussen gepakt. Alle kleren in vacuümzakken gestoken. Dit heeft 3 voordelen:
Alles is per set netjes geordend. geen gerommel dus om iets te vinden.
Mijn spullen nemen minder plaats in.
Extra bescherming tegen eventuele nattigheid.
Je denkt nu misschien van die vacuümzakken voor de stofzuiger. Dan gaat hij na 1 keer openen wel problemen hebben om alles terug mee te krijgen. En inderdaad een stofzuiger op mijn fiets zou niet helemaal praktisch zijn. gelukkig zijn dit vacuümzakken waarbij je d.m.v. oprollen de lucht eruit perst. Eenvoudig en herbruikbaar, ideaal dus.
Maar dan komt dat moment dat je alles in je tassen moet krijgen. Hoe doe je dat in godsnaam? wat filmpjes op Youtube kijken en een paklijst van mijn nonkel helpen me al aardig op weg. Toch moet je hier zelf je systeem in vinden. Dan komt dat moment: ik krijg er niet alles in, wat nu?? Alle bagage er weer uit en even kritisch overlopen wat je wel en niet nodig hebt. Zo toch een volledige vacuümzak thuis kunnen laten. Op dat moment lijkt het erop dat ik alles wel in mijn tassen krijg. Maar wel maar heel juist. Uiteindelijk dan toch beslist om een extra tas te kopen, eentje die achter op mijn rekje past. Hier kan mijn tent, schoenen, regenkledij en slot in. Uiteindelijk alles goed gepakt en nog een klein beetje plaats voor eventuele boodschappen onderweg.
Als je dan die tassen ziet begin je je af te vragen hoeveel weegt dat nu eigenlijk? Je moet dat dood gewicht toch iedere heuvel en berg over krijgen. dan maar even wegen. alle tassen inclusief tent, slaapzak, slaapmatje, bestek, kleren, schoenen, reserve onderdelen, gereedschap... goed voor een totaal gewicht van 23 kg. Als je dan weet dat mijn fiets inclusief drinkbidons ook nog eens tegen de 20kg weegt, dan is dat is toch even verschieten. Lekker meer dan de helft van mijn eigen gewicht meesleuren. Maar na wat googelen op internet niet echt abnormaal als je tent e.d. bij hebt. Nog even gekeken waar ik nog wat kan snoeien in het gewicht, een tent en slaapspullen zijn toch wel fijn en ook bij mijn kleren vind ik niet echt iets wat thuis kan blijven. Uiteindelijk denk ik dat de Fransen en Spanjaarden het toch wel op prijs stellen als ik niet in adamskostuum ga fietsen, het is namelijk geen heruitgave van de film "de helaasheid der dingen" en kwestie van niet te hard te stinken is het ook fijn af en toe eens van kleren te wisselen. Dan maar wat harder op die pedalen stampen...
Al enkele dagen is het prachtig weer. Het ideale moment om dus nog wat te trainen met de fiets en tassen. Afgelopen dinsdag ging het trainingsrondje richting Lommel Kerkhoven. Hier bezocht ik een school: Basisschool Sint-Jan.
Via Levensloop Lommel was mijn verhaal tot in de klassen van Sint-Jan geraakt. Wanneer ik via 1 van de leerkrachten vervolgens te horen kreeg dat de leerlingen een doel gesteld hadden: een sponsorloop waarin alle leerlingen willen proberen om, de afstand die ik ga fietsen, met z'n allen te lopen.
Toen ik dit te horen kreeg hebben we dan ook direct afgesproken dat ik deze leerlingen een bezoek zou brengen. Om over mijn reden van mijn tocht te vertellen, maar ook om al hun vragen te beantwoorden. Vragen die gingen van wat ik met mijn pet zou doen na mijn tocht, ik had al een liefhebber tot de vragen hoe het met ons mama ging en of zij nog iets voor mij konden doen. Sommige vragen die me totaal verraste op vlak van inhoud en maturiteit. Als je ziet hoe kinderen van 10-12 jaar al een kijk op kanker hebben en hoe dit onderwerp in klassen bespreekbaar gemaakt wordt, dan kan ik alleen maar zeggen: Chapeau, goed bezig!
Hier nog een sfeerfoto:
Dit goede weer was ook het ideale moment om nog een item van mijn paklijst eens te installeren: de nieuwe tent.
Netjes zoals het hoort eerst even de handleiding bekijken
Om dan vervolgens de tent op te zetten en even te testen. => Getest en goedgekeurd
En dan komt dat moment dat je die tent terug in dat zakje moet krijgen. Hoe was dat ding nu ook alweer opgevouwen toen ik deze uit het zakje haalde???
Toch altijd dezelfde uitdaging met die tenten Maar het is gelukt, dat kunnen we dan ook weer. Tegen het einde van mijn tocht kan ik dit waarschijnlijk met mijn ogen dicht (of misschien niet).
Nog een kleine week en dan is het zover. De start van mijn tocht richting Santiago de Compostela.
tot de vragen hoe het met ons mama ging en of zij nog iets voor mij konden doen. Sommige vragen die me totaal verraste op vlak van inhoud en maturiteit. Als je ziet hoe kinderen van 10-12 jaar al een kijk op kanker hebben en hoe dit onderwerp in klassen bespreekbaar gemaakt wordt, dan kan ik alleen maar zeggen: Chapeau, goed bezig!
