Na een héél lang blogbericht over Rio de Janeiro, ben ik er alweer (sommige vallen nu achterover van hun stoel), maar deze reis heeft zo'n diepe indruk bij mij achter gelaten dat ik er kost wat kost een blogbericht over moest schrijven en dat gaat als volgt:
Na héél lang wachten, was het zo ver: we gingen met afs naar het meest oostelijke deel, het meest impresionante deel , het duurste deel (zo duur dat gewone Bolivia het zich niet kunnen veroorloven, wat niet eigenlijk niet zou mogen!), het bekendste deel en het meest eenzame deel van Bolivia.......... Salar de Uyuni. Vanuit Cochabamba ging het vrijdag (27/05/2011) via de bus naar Oruro. Na gereünerd te hebben met de andere afs'ers ging het via trein (één van de weinige treinverbindingen van Bolivia die tot op de dag van vandaag gebruikt wordt) naar Uyuni waar we een dikke 7u later 's avonds laat aan kwamen. Uyuni is de laatste 'grote' stad voordat je de eenzaamheid induikt waar ze leven van het Salar De Uyuni toerisme. Eens aangekomen werden we direct op de feite gedrukt!: na zo goed als een heel jaar in zomerse temperaturen te hebben doorgebracht, was het tijd om weer kennis te maken met echte koude. Iedereen verstopt onder al zijn alpaca kledij, werden we naar ons hostal gebracht om daarna te gaan cenaren (het was ondertussen half 12 's nachts) wat op een groot fiasco uitdraaide, vemits er slechts één madametje was die eten voor 30man moest voorzien. Maar goed, het was veel te laat en vooral veel te koud om te blijven bokken dus kroop iedereen maar zo snel mogelijk onder de lakens dromend over ons volgend 3daags avontuur. De volgende ochtend schoven we aan tafel voor een heerlijk ontbijt (iedereen nog redelijk fris in vergelijking met de volgende dagen) en nadat iedereen zijn jeep met chauffeur had gekregen, kon het echte avontuur (met enige vertraging) echt van start gaan.
Vanuit Uyuni ging het eerst naar een nabijgelegen treinkerkhof waar allemaal wrakken van treinen lagen. Met een heerlijk warm zonnetje aan de lucht was dit een paradijs voor foto's te trekken, maar na 30min was tijd om terug te keren naar de Uyuni om ons kookploeg op te halen en richting het eeuwige zout te trekken. Voor enige duidelijkheid we zaten in een gebied waar niks geasfalteerd was en waar alles gewoon zand was. Gelukkig zaten we in goed uitgeruste jeeps, maar ook die zagen goed af op de wegen (wat op het einde van de reis zijn tol eisde!). Na een halfuurte gereden te hebben lag het daar dan voor ons: de enorme zoutvlakte! Het leek wel of je een sneeuwgebied binnenreed met veel zoute sneeuw danwel! Na een korte stop waar we uitleg kregen over hoe ze het zout exploiteren en omvormen tot verkoopbaar zout (alles gebeurt hier nog met de hand) en waar we nog snel artisenale zout dingen konden kopen, reden we al weer verder richting el centro de la nada!! Vermits nu ook alle aangeduide wegen zijn weggevallen, is het aangeraden om met een gids te gaan, want anders zou je wel eens gemakkelijk verloren raken en met temperaturen die ver onder 0 gaan 's nachts,... Het was allemaal zo mooi en iedereen was zo onder de indruk omwille van het feit dat het enige wat je rondom zag, bestond uit zout en was spierwit. Mss even wat cijfers om ook jullie te impresioneren: El salar de Uyuni is de grootste zoutvlakte van de wereld: opp:12000km² (wat zo goed al bijna heel vlaanderen is), het ligt op 3650m hoogte, op sommige plaasten heeft het salar een dieptegang van 20m, het salar bevat meer dan 10 duizend miljoen ton zout en elk jaar exploiteren ze daar 25duizend van. Ik hoop dat dit genoeg zegt, al is Salar de Uyuni iets wat je gezien moet hebben voordat het iets met je doet;). Anyway na even met onze voeten in het zout te hebben gestaan, moesten we al weer verder, deze keer ging het naar het eerste hotel de sal. Wat nu eigenlijk alseen museum dient (er zijn nog altijd twee hoteles de sal, die aan de ingang van de zoutvlakte liggen) met daarnaast een vlaggenpark. Nu omdat iedereen zo gefascineerd was door al dat zout is eigenlijk niemand het miseum binnengeweest en voordat we het wisten, moesten we al weer verder. Deze keer ging het richting een eiland met erg beroemde planten. Nu al dat zout zorgt samen met de zon dat de salar een vertekend beeld geeft qua distancia. Zo lijkt alles redelijk dicht, maar in realiteit kan dit heel anders zijn! Dit was ook zo het geval met dit eiland. Na een uur gereden te hebben bleef het exact op dezelfde plaats aan de horizon staan. Na even een kort siestake kwamen we dan toch aan op onze bestemming en hoewel sommige plaatsen doen vermoeden dat je helemaal alleen bent op die enorme vlakte is niets minder waar; vanaf je de hoek omrijdt, staan ze daar: tientallen jeeps met al die andere gringos. Na een wandeling over het eiland en de kennismaking met de beroemde plant: de cactus (die btw enkel op die plaats te vinden zijn en die enorm hoog kunnen worden!). Op een gegeven moment bereik je de top van het eiland waar er in de verte (voor de verandering) enkel zout te zien is! Erg impresionant!!!! Na een uur gewandeld te hebben was het tijd voor een lekker almuerzo dat ons kookteam voor ons had klaargemaakt. Daarna was het fototime om luego verder voort te trekken naar onze slaapplaats. Om daar te geraken moesten we door een nat gedeelte en wanneer het salar bedekt is met water, verandert het ook wel en el espejo mas grande del mundo! Of ook wel de grootste spiegel ooit. Letterlijk alles wordt verdubbelt en op een gegeven moment waren er zelfs twee zonnen!!! Allemaal nog nog veel impresionanter!!!! Na even 'gereedzwommen' te hebben kwamen we aan de voet van de berg waar ergens ons hotel de sal stond te wachten. Er was geen warm water, noch douche, amper elektriciteit en er waren enkel twee wc's waarvan de ene verstopt zat en waarvan de andere zijn deur niet helemaal dicht kon, met pottekijkers als gevolg. Maar al de rest was gemaakt uit zout en het was verbazingwekkend nog redelijk warm natuurlijk ook, omdat we in een vallei lagen en beschut waren tegen de wind. Gevolg temperaturen tot min 10. Dit was kinderspel tegenover wat er ons de volgende nacht stond te wachten, maar zonder slaapzak was dit toch ook al redelijk koud hoor! Na wat geslapen te hebben, schoven we (iedereen al een pak minder fris) aan voor ons volgend lekker ontbijt met een mooie zonsopgang aan onze zijde. Daarna was het tijd om onze rugzakken weer op het dak te smijten, de auto's aan de praat te krijgen en de zoutvlakte vaarwel te zeggen en verder richting het zuiden te rijden. Ondanks we soms lang in de auto moesten zitten, zat niemand te memmen, het was immers zo interessant om het landschap te zien veranderen. Na een korte stop in een plaatselijke grot, waar er nog resten van inheemse mensen te zien waren, reden we verder naar het laaste dorpje voor de volgende twee dagen. Leven lijkt in zo'n dorpjes onmogelijk, maar sommige mensen slagen erin om er hun leven in op te bouwen en hun kinderen erin te laten opgroeien. Vandaaruit ging het verder richting de eenzaamheid en het landachap dat gisteren getekend werd door een zoutvlakte veranderde meer en meer in een woestijn/vulkaangebied. Hoewel de meeste vulkanen reeds waren uitgestorven, waren er enkelen die nog steeds actief waren. Het was allemaal zeer machtig en camera in de hand houden was zeker aan te raden, vermits je wel elke seconde een nieuwe, indrukwekkende foto kon trekken. Het leek zo ongeloofwaardig dat we midden in zo'n prachtig natuurfenomeen stonden!!
Vermits wij in de leider auto zaten, reden wij altijd voorop en waneer je door de raam uit de auto ging hangen, had je een fenomenaal uitzicht over heel de vallei met in de verte de vele bergen/vulkanen met hun besneeuwde toppen en achter ons de vijf andere jeeps van ons konvooi allemaal in hun verschillende rijbanen met daarachter het opstijgend zand! Allemaal zo indrukwekkend!!! Na lang te hebben gereden en heel dicht bij Chile te zijn geweest (spijtiggenoeg bleef het ook altijd wel dichtbij Chile) was het tijd voor onze lunch pauze en ook deze keer deden we beroep op ons kookteam. We zaten in een landschap dat bestond uit zand, veel stenen (die allemaal ooit zijn uitgespuuwd door een vulcaan) en iets groen dat te beschrijven valt als versteend mos! Na lekker gegeten te hebben, zetten we onze tocht voort en met elke meter zaten we verder in de woestijn en was er minder leven te bespeuren. Bij onze volgende stop stond het daar dan: de befaamde arbol de piedra of de steenboom. Op foto's lijkt het impresionanter dan het eigenlijk is, maar gewoon het uizicht over de hele vallei en andere rotsen samen met de ondergaande zon maakten het fabuloso!!! Toen was het weer tijd om verder te rijden, deze keer ging het naar onze volgende slaapplaats hiervoor moesten een park dat bekend staat voor zijn meren kruisen! Tegen het vallen van de avond bereikten we dan eindelijk de ingang van dit park, waar ook ineens het eerste meer lag: Laguna Colorado. Dit meer is befaamd voor zijn rode kleur, maar toen we daar 's avonds laat aankwamen was er van die rode kleur geen spoor te bespeuren en leek het op een doodgewoon ander meer. Achter het meer lag ons tweede zeer luxues alojamiento. Hier moesten we ons aan zeer extreme temperaturen verwachten (en zonder slaapzak zal je het geweten hebben!) Toen de zon nog maar pas onder was, dook het kwik al meteen tot 5graden. Na ons avondmaal en nog even blijvenplakken zijn, was het tijd om met al onze kleren in bed te kruipen en 's morgens om vijf uur op te staan. Dat opstaan deed heel veel pijn, vermits het maar liefst min 20graden was, maar het was voor de goede zaak, want er stond veel op het programma. Na het ontbijt met overheerlijke pannenkoeken (spijtiggenoeg viel het nogal vroeg) moesten we weeral in de auto stappen om verder te gaan. Onze auto had een paar problemen vermits het koelwater bevroren was en de motor dus heel warm werd. Hierdoor konden we niet verder en stonden we daar mooi doodvriezend van de bijtende kou te wachten tot we verder konden. Gelukkig kregen we een geweldige voorstelling hoe nacht verandert in dag. Nadat onze problemen waren opgelost hielden we halt op een plaats dat getekend werd door nog meer zand, maar deze keer kwam er tussen al dat zand damp uit de aarde. Dit was te wijten aan ondergrondse vulkanische activiteiten. Toen moesten we alweer verder en tegen 8u 's morgens kwamen we aan op de plaats waar ik mijn eerste bad in 3dagen ging nemen! Los baños termales spijtiggenoeg zaten we er wel niet alleen (integendeel zelfs), maar met zo'n extreme koude, konden temperaturen rond de 40graden ongelofelijk deugd doen. Na mijn verfrissing zetten we onze tocht verder in de woestijn richting la laguna verde. De naam zegt het zelf al he verde=groen. Helaas viel dit een beetje tegen vermits het zo goed als windstil was en het groen er niet helemaal uitkwam waardoor het water eerder een grauwe kleur vertoonde. Op dit ogenblik zaten we btw een berg verwijderd van Chile, maar ik kreeg onze chauffer maar niet overtuigd om even naar Chile te rijden:S. Daarna moesten we terug keren naar ons husje om te lunchen en dan ging het terug naar la laguna colorada. Onderweg werden we vergezeld door twee woestijnvossen! Eens aangekomen leek het doodgewone meer van gisteren op een ongelofelijk natuurverschijnsel. Alles voor ons was rood!!!! En toen we afdaalden tot bij het water werd alles zelfs sinaasappel orange!! Echt iets ongewoon!!!!! En daar zaten ze dan: honderden flamenco's! Het was allemaal te mooi om waar te zijn, en iedereen was er door gefascineerd!! Maar ook hieraan kwam er een einde net zoals aan ons Salar avontuur er restte ons enkel nog een heel lange terugrit doorheen dit fenomenaal landschap naar Uyuni waar we 's avonds laat door veel vertraging door nog meer autopech (veel banden hadden het begeven, andere zijn besturing was versleten, anderen zijn remmen begaven het en bij ons (na chauffeur wissel) begaf onze chauffer het; zoals een beginneling viel hij stil en kreeg vervolgends de auto niet meer aan de praat,... stonden we daar mooi helemaal in the middle of nowhere, in de kou en in de donkere) aan in Uyuni. Na lekker gegeten te hebben in één van de weinige (ondergrondse) bars was het tijd om de trein (2u 's nachts) te pakken en de volgende ochtend terug in Oruro aan te komen. Vandaaruit was het nog een heel gedoe om een bus terug naar Cbba te vinden vermits er weer blokades waren. Maar we hadden geluk en na een lange rit, kwamen we terug thuis en kon ik mij eindelijk na 4dagen nog eens wassen wat vooral mijn haar ten goede kwam!!;)
Samen met Cusco was dit de reis van mijn jaar waardoor ik het meest gefascineerd was. De landschappen waar we ons in hebben bevonden: Het ging naar een zoutwoestijn, naar een zandwoestijn, van een vulcaangebied ging naar een kleurenparadijs en alles even interessant en impresionant en interessant!!! Dit was een reis en een avontuur dat ik heel mijn leven lang ga mee dragen en mij ga bij blijven!!!!
p.s ik moet mij ook even excuseren voor het mss erg zwak nederlands, maar zoals ik al zei: blogberichten schrijven is een echte opgave geworden. Elke keer is het harder zwoegen om er een op papier te schrijven. En eigenlijk was mijn bedoeling deze keer om jullie nog een laatste keer te laten genieten van de Boliviaanse natuur en verschijdenheid (hopelijk is dit een beetje gelukt) en de taal ja die laat het soms mss wat afweten, maar ik hoop echter dat jullie toch een beetje hebben kunnen genieten van mijn avonturen (al lezend dan toch) en dat jullie nu toch een beetje een beeld hebben van hoe Bolivia (en een heel klein beetje hoe Zuid Amerika) er uit ziet!!! En ik zou zeggen: Ooit zeker eens afkomen, want het is de moeite. Papier zegt maar een tiende van wat er hier te zien is!!!!