Na terug van weg geweest te zijn, heb ik speciaal voor jullie een 'vers van de pers'- samenvatting geschreven over de voorbije (ondertussen al wel even geleden) weken.
Vermits de vakantie bijna op zijn einde liep en er nog heel wat in Bolivia te bezoeken viel, hebben we met z'n allen besloten om nog snel een driestedentocht te plannen. En snel was zeker het juiste woord! Zonder ook maar één enkele voorbereiding, planning, reservatie te treffen, sprongen we voor de zoveelste keer de bus op, om onze eerste stad te gemoed te rijden: Potosi. Potosi lijkt in vergelijking met CBBA eerder op een dorp, maar in Bolivia is het één van de zeven grootste steden. Het is ook niet bepaald de meest ideale stad om in te leven; met een hoogte van maar liefst 4090meter (de hoogte stad van de wereld), weinig werkgelegenheid en met daarbovenop nog eens een streng klimaat! Er is daarentegen, naast gezellige, smalle straatjes, mooie architectuur, super sociale hostels, een leuk centraal plein iets waarvoor toeristen van over de hele wereld naar Potosi trekken: De mijnen!!!! Hoewel de mijnen al van 1934 open zijn en doorheen de jaren vele veranderingen hebben ondergaan, zijn er tot op de dag van vandaag nog steeds mensen die er in werken! Onder hen zelfs kinderen van 12jaar. Dezen worden naar de mijnen gestuurd om daar de rest van hun familie bij te staan en hopelijk na 12u hard zwoegen en werken terug de frisse buitenlucht mogen inademen (de veiligheid is immers niet meer wat het is geweest!!) en dan zeggen ze dat kinderarbeid verboden is!!! Ook wij, als echt toeristen, doken met gepaste kledij voor een korte trip in het donkere gat richting de eeuwige duisternis. Met onze longen vol warme, stoffige lucht stapten, kropen, struikelden we verder richting het hart van de aarde (of toch bijna;)), onderweg opzij springend voor vier mannen die een kar van maar liefst 2.5ton vooruit moesten duwen/trekken. Na de duivel vereerd te hebben (opdat de mijnwerkers alleen maar geluk kennen in de donkere mijnen) en een uurtje gestapt te hebben, kwamen we onze eerste mijnwerker tegen en mochten we onze geschenken (coca, dynamiet, frisdrank, handschoenen,...) die we ervoor gekocht hadden, afgeven, kwestie om toch maar de goeie toerist uit te hangen en om hun ondraagbaar leven toch dat tikkeltje aangenamer te maken!! Na twee en half uur gekropen te hebben, kwam er dan terug licht aan het eind van de tunnel en konden we onze longen niet snel genoeg ontdoen van de stoffige lucht zodat we terug de frisse buitenlucht konden smaken! Wat toch nog maar eens het respect onderstreept voor de mensen die dag in dag uit in dit hol worden gestoken, de ziel van hun lijf moeten werken, niet zeker zijn of ze er tegen de avond terug uit kunnen en dit allemaal voor nog geen 1euro per dag!!!! Tot zover onze mijntrip!
In de namiddag zijn we dan naar La Casa De Moneda getrokken. Een museum waar ze vroeger uit de mijnvondsten munten sloegen. Een interessante, culturele rondtrek net voor ons vertrek richting de volgende bestemming: Sucre!! a.k.a de meest aangename stad van het land of ook wel de witte stad van Bolivia genoemd. Na 3uurtjes rijden kwamen we tegen het vallen van de avond aan in Sucre, waar we ons installeerden in ons volgend nieuw hostel: Hostel Amigo. En de naam was niet gelogen!! In die vier dagen dat we daar gelogeerd hebben, zijn we zoveel mensen van zoveel verschillende plaatsen over heel de wereld tegen gekomen. Alleen al daarvoor zou je minder hygiënische, gemeenschappelijke badkamers, wc's en slaapkamers verkiezen boven al de luxe van een hotel! Hoogtepunten van Sucre: De zondagsmarkt (Tarabuco) waar je zoveel mooie, toffe artisanale producten kunt kopen van zoveel vriendelijke mensen (een echte aanrader voor een nieuwe zondagsmarkt in Antwerpen!). Verder zijn er veel musea, kerken, huizen, plazas que valen la pena om te bezoeken omwille van hun architectuur! Zo is er zeker musea Arte Indigena waar ze alles in geuren en kleuren uitleggen over de verschillende soorten volkeren en hun verschillende kunsten en hoe die tot stand komen! Verder is er ook het fameuse dinopark (waar bolivianen serieuse korting krijgen!), een prachtig kasteel waar vroeger de ridders woonden, verschillende miradores, leuke overdekte marktjes waar ze zo goed al alles verkopen en waarvoor je eerst 7maanden in Bolivia moeten zitten voordat je er ongeschokeerd kunt doorlopen! Met veel nieuwe ervaringen en vrienden van over heel de wereld sprongen terug de bus op richting....... Potosi! Daar bleven we nog één keer overnachten om naar El Ojo Del Inca te trekken. Dit zijn natuurlijke, thermische baden, veroorzaakt door een onderliggende vulkaan, net buiten de stad op en tussen verschillende bergen! Het was er ontzettend mooi en rustig (nog maar eens het bewijs dat Bolivia geen massatourisme aantrekt!) maar vooral warm!! Het leek wel of je een lekker warm bad aan het nemen waart alleen dan het bad meer op een vijver leek, er geen schuim was en dat je er niet bepaald properder uitkwam, maar badeenden waren er dan weer wel;)! Na een hele dag lekker gezwommen te hebben (en weeral leuke mensen ontmoet te hebben), was het weer tijd om af te dalen. Tijdens onze afdaling werden we vergezeld door twee honden waarvan er ene met een broek vol goesting rondliep bij wijze van spreken;)! Na een half uur gefascineerd gekeken en gelachen te hebben, kwamen we op een plaats waar er nog twee kleinere baden waren. Hier was het water letterlijk aan het koken en met een temperatuur van rond de 100graden was het ook verboden om er in te gaan (mss maar beter ook;)). Terug aangekomen in de stad was het nadat we op Israeliers gebotst waren 'valiesmaken' geblazen om gedurende een hele nacht over een zotte weg te rijden en vervolgens de volgende ochtend helemaal in het zuiden van het land op onze eindbestemming aan te komen: Tarija. Wat ons onmiddellijk opviel, was dat er ongelofelijk veel groen was en dat de straten er relatief (we zitten nog altijd in Bolivia) proper bijlagen! Na lang zoeken vonden we eindelijk een hostelleke. Niets vergeleken met de hostels van in Potosi of Sucre en wss waren wij ook de enigsten die het er drie nachten uithielden, maar het ooh zo vriendelijk madamtje (de uitbaatster) zorgde ervoor dat niemand van ons te veel klaagden!
Tarijeense benoemswaardigheden: naast de ontelbare, overgezellige pleintjes, straten en het leuke, groene stadsgevoel, staat Tarija ook wel bekend om zijn wijnen. Men liegt niet als ze zeggen dat in deze streek de beste wijnen van Bolivia worden gerijpt! Met als gevolg dat er ook veel toeristen op aftrekken en dat er speciale wijnroutes worden gepland. Ook wij begaven ons aan zo'n wijnroute. Deze route brengt u tot in het nog meer groene gedeelte net buiten de stad en bestaat eruit om de verschillende huizen in de buurt af te gaan om zo de hele evolutie van druif tot de meest lekkere wijn te leren kennen. Natuurlijk mag je op het eind van deze rondleiding ook verschillende wijnen (van alle soorten smaken) proeven, hopend natuurlijk dat je zo overdonderd bent dat je je midden in de prachtige, rustige natuur settled en je een hele fles besteld (waar je helaas wel voor moet betalen). Zo heb je tientallen van die huizen. Buiten de wijnroute zijn we ook de fiets opgesprongen (jaja je leest het goed: fietsen in Bolivia, het kan!! Meer nog in tien dagen tijd heb ik zelfs drie keer op een fiets gezeten!! Persoonlijk boliviaans record;)). Tijdens een stadswandeling zijn we bij toeval op een fietsewinkel gebotst, dat (nog meer toeval) door een Antwerpenaar gerund werd! Zij organiseerden ook fietstochten voor een dag naar verschillende plekken buiten de stad. Helemaal warm gemaakt, vertrokken we de volgende dag allemaal met de meest foute kleding, een rugzak vol met eten en zonnencrème richting de eindbestemming: Coimata. Tijdens onze fietstocht hadden we veel beziens! Geef toe: 5gringo's met de meest beschamenste kledij ooit, dat zie je niet elke dag in je stad! Dat tarija niet bepaald vlak is zullen er een aantal van ons zeker geweten hebben, maar na een klein uur bereikten we toch ons doel! Na onze fietsen veilig bij de plaatselijke bevolking achtergelaten te hebben, trokken we te voet verder. Coimata staat bekend om zijn verschillende watervallen, maar het is er vooral adembenemend mooi!! Na even gerust te hebben, besloten we om op blote voeten opwaarts de rivier te volgen over de verschillende stenen. Na lang stappen en af en toe in het water gevallen (met het veriezen van kledingstukken aan toe) kwamen we aan op een andere rustplaats aan een kleine waterval. Daar besloten we om onze lekkere, opvoorhand gemaakte pic-nic op te eten en lekker te zwemmen bij een brandende zon. Vermits er ook aan stenen geen gebrek was, besloten we daar gebruik van te maken en ervan af te springen (bij enkelen na een halfuur van schietgebedjes en knikkende knieën). Uiteindelijk waren we de tijd een beetje uit het oog verloren zodat we al moesten terug keren richting de stad. Daar aangekomen besloten we om iets te doen wat in Belgie zo van zelfsprekend leek, maar hier in Bolivia haast onmogelijk: een terrasje te houden. Daarvoor moet je dus naar tarija komen!!! Met een lekkere frisse en verdiende pint sloten we onze driestedentocht dan ook af, want de volgende ochtend moesten we weer 18u over de zotste weg ooit ('s nacht leek het al zot, maar overdag leek het nog zotter, vermits je alles kon zien, zo moesten we bijvoorbeeld een 30meter brede rivier oversteken en een brug was er niet!!) om de volgende ochtend heeel vroeg in Cochabamba aan te komen!
Na een uurtje geslapen te hebben mocht ik dan weer op staan, want voor mij stond de eerste universiteitsdag op het programma! Dus ook mijn eerste kooklessen!! Maar daarover later meer, want ik denk dat de meeste al wel genoeg gelezen hebben. Degene die tot hier geraakt zijn verdienen naast een applaus ook een dikke pluim, want het was een hele bork. Mijn excuses daarvoor, maar het was ook al even geleden en er was zoveel te vertellen!
Voor de nieuwsgierigen onder ons, in het volgend bericht kom je het volgende te weten: heeft onze Jorik al iets laten verbranden al dan niet zijn pollen?? Loopt hij nog altijd met tien vingers rond of heeft hij er ondertussen al een aantal verloren?? plus een verslag (ik beloof korter dan dit) over Carnaval in Oruro.
Hopelijk zijn jullie dan weer allemaal aanwezig! Hasta la proxima!!
