Mijn jaar nadert zijn eindpunt en het is te merken aan mijn blogberichten: Elke keer opnieuw is het een grotere opgave om er één netjes te schrijven, maar ik kan jullie natuurlijk ook niet in de steek laten he;) zeker niet nu, nu jullie allemaal zitten te wachten op het laatste deel van mijn viaje locura!! Wel hier is het dan:
Na 's avonds lang gewacht te hebben in de terminal van Santos en veel rare mensen zien voorbij gelopen te hebben, was het moment aangebroken om de bus op te springen, een hele nacht te slapen (of althans proberen) en de volgende morgend vroeg aan te komen in de stad van Zuid-Amerika (na Cochabamba weliswaar). We waren nog maar net aangekomen en we zaten al met een probleem: Waar gaan we de volgende dagen kunnen slapen. Vermits er op voorhand geen hostal was vastgelegd, stonden we daar mooi met onze valiezen (de vrouwen met hun grote reiskoffers en ik met mijn trekrugzakje;)) niet wetend wat te doen. Alle hostals zaten namelijk zo goed als vol. Gelukkig botsten we op een man die voor verschillende hostels mensen oppikt uit de terminal (natuurlijk voor een klein prijsje). Hij wist mss nog wel een plaatsje enzo verlieten we de terminal en kregen we ons eerste zicht van deze reuze stad: Armoede, vuil, warm, druk en natuurlijk was hij daar ook: de man op zijn berg! Na een half uurtje gereden te hebben, kwamen we aan in Hostal Amigo in Botafogo! Een typisch hostal: Alles wordt gedeeld, Sanitaire voorzieningen redelijk vuil, kakkerlakken op de kamers, mensen van over de hele wereld (chinesen, belgen, holanders,...), gezellige sfeer,... Omdat we niet op voorhand gereserveerd hadden en we met acht waren, konden ze ons geen vaste slaapkamer geven, gevolg: elke nacht moesten we van kamer veranderen, ons bed af- en terug opdekken, ons valies maken en elke nacht zaten we wel één of andere snurker opgeschept. Maar we zaten in Rio en hadden een slaapplaats dus iedereen was tevreden!!
Nu het reisverslag van deze geweldige stad: Na ons geïnstaleerd te hebben in ons hostal, stond iedereen te popelen om op eertse verkenningtocht te gaan in deze wereldstad. Ons eerste punt was het strand net over ons hostal: Botafogo playa, (om daar te geraken moest je een super drukke straat over steken en veel geduld hebben;)). Dit was niet bepaald het meest aangename strand, vermits de zee zeer vervuild was en het er op de laagvliegende vliegtuigen na doodstil was. Vanaf dit strand heb je wel een prachtig uitzicht op Pan de Azúcar. Een van de vele bergen in deze miljoenen stad, maar wel één van de bekendste om wille van zijn prachtig uitzicht over de vele stranden! Het uitzicht bleek zo adembenemd zijn, dat ook wij onze kans zagen om het te gaa verkennen. Zo begaven we ons naar de voet van de berg. Daar aangekomen botsten we op een groep schoolkinderen en... het leek precies of niet Pan de Azúcar, maar wij één van de grootste bezienswaardigheden waren van heel Rio. Mss leken we wel op 5 ontsnapte apen van de Rioaanse zoo (ik weet het niet), maar in ieder geval keken, giggelden en fluisterden ze zo wel over ons. Na deze eerste vijf zeer onwennige minuten was het ijsgebroken en veranderde het fluisteren en giggelen in lachten en echte conversaties. Sommige wilden zelfs een foto van ons. Ja het was weer eens iets anders, maar het maakt je wel blij als je zoveel enthousiaste mensen ziet! Na dit raar (maar fijn) voorval maakten we kenns met de drie kabelliften die je in minder dan vijf minuten tot aan de top (1.400metros) krijgen! Het enige probleem: De prijs!!! Bolivia mag mss wel heel goedkoop zijn, maar dit was overdreven veel geld en vermits Rio het einde van onze reis was, zat iedereen een beetje krap bij kas. Maar zo snel gaven we de moed niet op. Integendeel één van de bewakers wist ons te vertellen dat je ook te voet op de eerste berg kon geraken en dan van daaruit de kabellift tegen een goedkoper tarief kon nemen. Wij als leefdige jeugdigen begonnen dan ook met volle moed aan onze beklimming (wel niet meteen met de juiste schoensel, maar geen haan die daarom kraait!). Vermits het echter al tegen de late namiddag liep en je met vrouwen op stap waart (niks tegen de vrouwen, maar wel tegen het feit dat ze om de vijf seconden hun camera´s moesten bovenhalen;)) met als gevolg dat het redelijk langzaam ging en er geen tijd meer was om helemaal tot boven te geraken. Zo bleven we nog even hangen aan het plaatselijke strand genietend van: de zee, het strand, de zon, Pan de Azucár (van beneden gezien dan;) en de vele gieren die daar (en eigenlijk in heel de stad) rondzweven (vogelspotters zouden hier hun hartje kunnen ophalen en mss ook een nieuwe lokale sport uitvinden: Vind een stukje lucht waar er GEEN vogel is!). Daarna was het tijd om kennis te maken met één van de beste (teninste als we onze medereizigers moesten geloven) stranden van Rio: Copacabana beach. Om daar veilig en wel te geraken moesten we weer een andere bus pakken (enig probleem: in Rio wanneer je van een bus afstapt, verlies je uw betalingsbewijs en elke keer dat je terug op een andere bus stapt, mag je weer je portefeuille boven halen!!! en goedkoop is het openbaar vervoer niet bepaald! Wat is de gratis uurregeling van de lijn toch handig!!). Maar we zijn er geraakt en vermits het al tegen de avond liep, botsten we tegen de rode avond lucht. maar het was helaas geen zon in de zee zien zakken, want die stond (jammergenoeg) aan de andere kant van de stad. Copacabana was inderdaad een mooi strand, maar ik had er toch iets meer van verwacht, en vermits dat 'iets meer' er niet kwam, zetten we ons maar neer op het strand en was het tijd voor mijn eerste echte zeezwem in 9 maanden! En wat een saaie noordzee wij hebben!! Hier zijn de golven zo veel sterker!! Zo sterk zelfs dat je gewoon meegesluird werd en niet meer wist wat boven en wat beneden was;). Na een uurtje mijn hart in de zee hebben opgehaald, was het tijd om mijn hartje op het strand op te halen; Met de avond al vallend, een leuk fris briesje door je haren te voelen em je lijf helemaal vol met zand was het tijd om een leuke strandwandeling te maken. Hier bij maakten we kennis met een ander, iets bekender hostal van Rio (Copacabana palace). Voor een nacht in de slechtse kamer betaal je 1140reales (=700dolares) en mocht je liever in een suite liggen dan betaal je tot 5600reales (=3433dolares) voor die prijs zouden er dan toch geen kakkerlakken op grond mogen liggen! Na onze avondwandeling en eerste kennismaking met Copacabana moesten we terug naar ons hostal keren, want er stond namelijk een barbecue op het programma. Voor de prijs dat wij betaald hadden, mochten we zoveel eten als we wilden! Dit was echter buiten de Japanners gerekend. Etiquetten staat blijkbaar niet in hunne woordenboek. Zij hadden immers maar één doel voor ogen zo snel mogelijk zoveel naar binnenspelen! Hun tacktiek: Aan de groenten tafel blijven staan en vanaf dat er iets nieuw werd geserveerd direct aanvallen en blijven opscheppen totdat hun bord overval was en de schaal helemaal leeg was! Gevolg: trage eters kregen er hun geld niet uit!! Vermits er velen met een halve lege maag bleven zitten en al het eten op was (hoewel er ons a volonte beloofd was) dook het humeur een beetje naar beneden, maar daavoor is er altijd de gezellige sfeer van een hostal! Die avond hebben we ook de andere Belgen en Hollanders leren kennen.
De volgende dag stond er een dag Cristo Redentor op het programma. Voor ons leek dit niet zo speciaal, vermits wij in CBBA ook een eigen Cristo (zelfs een grotere dan die van in Rio) hebben staan. We hadden ons zelf voorgenomen om heel sportief te doen en helemaal tot boven te stappen (en zo spaarden we ineens ook weer wat geld uit;). Maar toen we beneden aan het treinstation aan kwamen kregen we van alle kanten te horen dat te voet heel gevaarlijk was, omdat je door twee favelas (= sloppenwijken) moest, dus dit werd ons ten zeerste af geraden, maar we wisten niet goed wat te geloven, want de vorige dag hadden we van een Argentijn gehoord (die zelf te voet naar boven was geweest) dat je voor 0 pesos tot dicht bij de christo kon geraken en zo gevaarlijk was het nu ook weer niet. Daarbij waren het ook de buschauffers die het ons stonden af te raden zij verdienen er immers niks aan. Na heel lang geaarzeld te hebben, vonden we een andere manier (buiten trein en camioneten) om boven te geraken. Zo waren er mannen die ons op brommertjes naar boven wilden begleiden. Met een beetje argwaan, want we wisten niet of die 100% betrouwbaar waren, maar uiteindelijk besloten we om het er toch op te wagen! Het was immers goedkoper en het was ook weer een heel avontuur. Dus so be it. We zijn zelfs in één van die favelas gestopt om onze helmen te ontvangen, maar we zijn heelhuids boven geraakt of toch tenminste bijna boven. Ze dropten ons immers bij de eerste mirador. Vandaaruit moesten we dan te voet verder! 4 moedige gringo's zwoegend onder een stikkende hitten, maar we waren niet de enigsten die aan het afzien waren, zo staken er ons telkens fietsers (er bestaat dus nog een andere mogelijkheid) die ons voorbij staken en die nog harder op hun tanden waren aan 't bijten. Maar na een uurtje kwamen aan de poort van de christo waar nog eens 25 reales moesten betalen om tot helemaal aan de voeten (letterlijk dan) van de heilige heer gebracht te worden. Van af dit punt had je een prachtig uitzicht over een groot deel van de stad met zijn vele bergen en stranden! Het was de moeite (wat ook wel mag zijn voor zoveel geld), maar foto's trekken was niet de meest eenvoudige opdracht vermits er veel te veel toeristen op een veel te klein oppervlakte waren! Het was dus vechten om een leegstaand plaatje te vinden en snel een foto te trekken. Na genoeg te hebben van zoveel massa toerisme besloten om de ruste op te zoeken en naar een nabijgelegen park te stappen. Hier zouden er naar het schijnt ook watervallen te bezichtigen zijn. Na onze pic-nic te hebben opgegeten en nieuwe kracht opgedaan te hebben, gingen we op zoek naar het park en de watervallen. Maar het park bleek al snel veel verder te zijn dan we gedacht te hebben en vermits het al redelijk laat werd en we nog helemaal naar beneden moesten stappen (doorheen de favelas in het donker) mochten niet meer te ver gaan. Maar dan was het daar: de watervallen of tenminste een kleine straal water waar mensen zich stonden onder te wassen. Blijkbaar waren er verder nog wel veel meer watervallen, maar daar geraakten we jammergenoeg niet meer. Maar we hadden geluk bij een ongeluk, want toevallig botsten we op een jong koppel waar we mee begonnen te babbelen en van het één kwam het ander en ze stelde ons voor om mee met hen in de auto af te dalen! Jongens was een geluk!! Blijkbaar speelden de man ook in een muziekbandje en hij nodigde ons uit om die avond naar zijn concert te komen. Na een heel dagje Christo kwamen we tot een besluit: Kom allemaal naar de christo van CBBA: Het is 100keer goedkoper, veel gemakkelijker te geraken, Hij is niet overlopen door die stomme toeristen en je hebt een heel mooi uitzicht over Cocha!!!
Die avond was het tijd voor het lang verwachte bezoek en na veel zenuwen te hebben gehad, viel het allemaal goed mee en konden we allemaal gezellig bijbabbelen. Die avond was het dan ook tijd om met de mensen van ons hostal het Rioaans nachtleven te ontdekken in Lappa. In Brazlië is het blijkbaar de gewoonte dat de meisje 10 keer minder moeten betalen dan de jongens om een discotheek binnen te mogen: Meisjes 5reales, Jongens 25reales. Wat een discriminatie en dan voelen sommige vrouwen zich nog benadeeld. De volgende dag moesten we er veel vroeg uit, want deze keer gingen we met hetzelfde gezelschap een marktje bezoeken. Al snel merkten we echter dat het marktje niet echt bood wat we gehoopt hadden. Dus besloten we om on richting het centrum te trekken. Zondag de dag om het centrum te vermijden, vermits het centrum enkel uit oficinas bestaat en op zondag werken de mensen niet dus dan lopen er ook niet echt veel mensen op straat wat er voor zorgt dat het gevaarlijk wordt?. Maar goed zo was onze planning nu eenmaal dus het werd zondag 'centrumdag'. En inderdaad veel leven was er niet te bespeuren en er hing niet meteen de meest gezellige sfeer. Die dag heb ik de meest excentrieke kathedraal ooit gezien. Van buiten leek het meer op een piramide dan op een kerk, maar eens je binnen kwam overdonderde het je wel. Daarna zijn we naar Santa Theresa gegaan, een wijk dat nog maar pas ondekt is door de toeristen en waar je in een treintje door heel de buurt wordt geleid. Weer eens iets nieuws, maar zoveel was er ook niet te zien en in het terugkomen besloten we dan maar ook om af te stappen, want een bepaald iemand wilde per se naar een trap gaan.... Geen gewone trap, neen integendeel de meest kleurrijke en ongewone trap die ik mijn leven gezien heb! Op de trap waren ook veel prenten van plaatsen van over de hele wereld te zien. Zo waren er ook enkele van Belgie en Antwerpen. Om tot aan die trap te komen moest je door een buurt waar ze niet echt gesteld zijn op toeristen. Althans zo leek het toch op de manier hoe ze ons aankeken;). Ik voelde mij dan ook meer op mijn gemak toen we op de bus zaten richting het meest aangename strand van Rio. Dit strand bestond meer uit rotsen dan uit strand, maar het was er ook zo gezellig. Super veel mensen kwamen daar naartoe om te genieten van de zee en de rust. We waren wel net te laat voor de zonsondergang, maar het was geweldig om het water tegen de rotsen zien te beuken en de mensen to rust zien te komen! Toen moesten we afscheid nemen van ons Braziliaans gezelschap en terug te keren richting ons hostal. De volgende dag was ook meteen onze laatste dag in Rio De Janeiro en we besloten om naar een parkje dicht in de buurt te gaan. Zo leek het althans op de kaart, en vermits we nu echt wel op het einde van ons vakantie af stemmen, telden elke real dus belsoten om te voet te gaan;) Na lang gestapt te hebben, kwamen we eindelijk aan in het parkje en het was er enorm rustig. Het rare was dat er super veel mensen foto's aan het trekken waren. De ene foto leek voor een tv programma de andere was voor een trouw. Na even uitgerust te hebben gingen we terug naar het strand van de vorige dag (ook weer te voet) en daar zetten we ons neer om in de verte de surfers te zien glijden over de hoge golven. En na een tijdje besloten we om ook zelf nog eens een zeetripje te houden. Hoe geweldig toch om in de zee te zwemmen!! Daarna was het weeral tijd om terug te gaan, snel te douchen, onze valiezen te maken en het openbaar te overvallen en de plaatselijke bevolking nors te maken met al onze valiezen (ik spreek dan over de vrouwen) en bij toeval heb ik ook zwart kunnen rijden, wat mij later heel goed zou uitkomen. We kwamen aan de terminal waar we 's morgens een bus hadden geregeld naar Sao Paulo. De tweede grootste stad van Zuid Amerika maar ook de gevaarlijkste. Na een nacht rijden kwamen we 's morgens aan en vermits we geen geld meer hadden voor een rechtstreekse bus van de terminal naar luchtahven (wat betekent dat je heel de stad moest oversteken) besloten we om nog maar eens het openabaar vervoer te bombarderen met onze bagage en via twee metro's en een bus in de luchthaven aan te komen. Na even zoeken naar onze gate moesten we nog even wachten op onze vlucht richting Cocha. (ondertussen kwam er ook een voetbalploeg binnen waarvan blijkbaar maar een speler bekend was, dit idee gaven de fotograven ons toch;) Na een redelijk korte vlucht en zelfs even in de kockpit mogen binnenkijken kwamen aan in onze thuisbasis!!!
Na un viaje locuro y largo hebben we met drie verschillende werelden kennis gemaakt, maar ooh wat voelt het toch goed om terug in ons eigen, (helemaal anders) vertrouwde wereldje van Bolivia terug te zijn! Als kers op de taart werden we in de laadbak van een jeep naar huis gebacht.
Zo nu hebben jullie eindelijk een heel verslag van mijn Viaje locuro gekregen. Ik hoop dat het even locuro op papier leek dan het in het echt was!!
