Voor ik jullie meer vertel over mijn rondreis door Nieuw-Zeeland laat ik jullie mee genieten van mijn WWOOF - World Wide Opportunities on Organic Farms - periode in Hawarden. Ik kan jullie al wel verklappen dat het een reis met herinneringen voor 't leven is geworden. Na 3 weken heb ik er namelijk een duik met wilde dolfijnen en een SKYDIVE opzitten. Wat zal deze laatste week nog brengen? Een Skydive is alvast het meest zotte en het meest ongelovelijke dat ik ooit gedaan heb. Een aanrader voor iedereen die wat pit in 't leven wil! Super graaf!
Hawarden ligt een uurtje rijden ten noorden van Christchurch en is echt boerengebied. Met grasbegroeid heuvellandschap is de woonplaats voor schapen, koeien en herten en wisselt af met akkerland voor groenten, fruit en granen. Anna en Gus, waarbij ik 3 weken verbleef, hebben hier een groentenboerderij. Voor accomodatie en eten hielp ik mee op de boerderij: groentenpluk, onkruid weeden, zaden planten, en zo veel meer. Ik had een gelukzalige tijd met fysieke en psychische ontspanning tussen de planten, de dieren en deze warme familie. De foto's, die ik later download bij vlotter internet, vertellen nog meer over mijn verblijf hier.
Voor foto's van een prachtige reis door Nieuw-Zeeland, een adembenemende duik met dolfijnen en een machtige Skydive moeten jullie nog even geduld hebben.
Ook na de rampzalige gebeurtenissen van dinsdag 22 februari wil ik jullie laten meegenieten van deze prachtige en rustgevende stad. Mijn eerste ervaring met Nieuw-Zeeland was Christchurch en als positieve eerste indruk kon dat voor mij tellen. De stad geeft een ontspannen en vrolijk gevoel aan zn bewoners en toeristen. De inwoners van Christchurch waren erg gelukkig met en erg trost op hun stad en nemen dan ook met zeer veel pijn afscheid van hun prachtige architectuur, gezellige pleinen en waarschijnlijk ook van heel wat familieleden en vrienden. Naast het dodenaantal verhuizen steeds meer mensen met angst uit deze stad, want na 4 september 2010 staat nu ook 22 februari 2011 als een zwarte dag in de geschiedenis van Christchurch.
Men zegt dat Christchurch bekend staat als meest Brits getinte stad van Nieuw-Zeeland. Misschien is het voor mij dan toch eens tijd om in Engeland te reizen. Ik herinner Christchurch als een open stad met gezellige ontmoetingsplaatsen, prachtige gebouwen, kunst en voldoende natuur om tot rust te komen. Hopelijk kan ik dit aan de hand van mijn fotos overbrengen.
Op 1 maart had ik een vlucht van Christchurch naar Auckland en waagde ik mij één nacht en één dag terug in de stad. Daar kreeg ik te horen dat het stadscentrum gesloten zal zijn voor minstens 6 maanden. Nog steeds staan hulpdiensten dag en nacht klaar voor de vele vermisten, het vele puin en de vele mensen in nood. Ook aan de randen van het stadscentrum zie je huizen en straten in puin. Naast dit alles en na het voelen van 5 aftershocks begin je te begrijpen waarom mensen hier niet kunnen blijven. Zeer spijtig, maar ook zeer begrijpbaar. Heel Nieuw-Zeeland zal voor lange tijd in rouw zijn. Alle vlaggen staan momenteel dan ook half stok en dat zal nog een hele tijd zo blijven. Naast de depressieve sfeer die er nu in Christchurch hangt, zie je een enorm positieve instelling bij de bewoners. We waren dan ook getuigen van enkele mooie plaatjes: Thais restaurant dat gratis maaltijden uitdeelden, dame die rond kwam met muffins om de soldaten te verzien van iets lekkers en mensen die elkaar helpen met de opruim. Overal zie je een glimlach die het doorzettingsvermogen en de hoop van de mensen representeert. Het was een trieste dag en ik ben blij dat ik Christchurch ook voor de aardbeving heb leren kennen.
Voor zij die dit bericht niet in mijn gastenboek hebben gevonden, nu dus ook even hier.
Dinsdag, 22 februari, werd Christchurch getroffen door een hevige aardbeving. Het stadscentrum en het stadssymbool, de Kathedraal liggen volledig in puin. Men spreekt nu al over honderden doden en vele vele gewonden. Hulpdiensten staan dag en nacht klaar om mensen te verzorgen en te voorzien van eten en drinken. Door de vele vermisten kan het dodenaantal oplopen. De stad zal afgesloten zijn voor meerdere dagen, weken en zelfs maanden en mensen trekken massaal de stad uit naar familieleden en vrienden omwille van het gevaar van aftershocks.
Dit is zeker gaan ramptoeristisch of alarmerend bericht, maar mensen die bezorgd zijn, wil ik bij deze geruststellen dat ik op een veilige afstand van de stad verblijf en hier ook zo lang als het nodig is, blijf. Ik WWOOFF (boerderij werk) namelijk 3 weken (nu dus wat langer) bij een Nieuw-Zeelandse familie. De boerenbuiten, zoals wij zeggen, is momenteel de veiligste plek om te zijn. De open vlakten zorgen voor weinig gevaar bij een dergelijke aardbeving. Hawarden, waar ik momenteel verblijf, ligt slechts op een uur rijden van Christchurch, maar werd niet getroffen. Dat nam wel met zich mee dat we de aardbeving, waarvan het centrum gelegen was op 10 kilometer van het stadscentrum, tot hier konden voelen. Ik kan jullie verzekeren dat dit een erg vies gevoel is. Zelf wist ik niet wat er aan de hand was, maar aan de paniek op de gezichten van de farmers wist ik dat het ernstig was. De radio en TV werd meteen aangezet en het nieuws bereikte ons na enkele seconden. Ondertussen zijn er in de stad reeds 16 aftershocks geweest die we hier in Hawarden niet meer voelen.
Men vreest dagen, weken of zelfs maanden voor dergelijke aftershocks in het stadscentrum. Ik zal Christchurch centrum dan ook niet binnen gaan en vertrek volgende week naar Auckland om vandaar verder te reizen. Dat stond al eerder vast. Om jullie dan weer even gerust te stellen er wordt niet gesproken over aardebevingen in andere delen van Nieuw-Zeeland, maar natuurlijk hou ik het nieuws hierover in de gaten.
Ondertussen heb ik er dan toch 1 dag en 1 nacht Christchurch na de aardbeving opzitten. Ik vond Christchurch een prachtige en zeer aangename stad. Het was dan ook zeer triets om te zien dat er na de aardbeving niets van overbleef. Later meer over mijn tijd in Christchurch voor en na de aardbeving en over mijn prachtige WOOFF periode in Hawarden.
Samen met enkele geweldig fijne reizigers maakte ik eind januari een tour door Tasmanië, een zeer speciale plek in Australië met een gruwelijke geschiedenis, maar een zeer mooie toekomst. Laat ik beginnen bij het begin.
Dag 1:
Onze reis begon in Hobart, de hoofdstad van Tasmanië, maar het was ons al zeer snel duidelijk dat deze tour niets met steden te maken zou hebben, maar alles met de prachtige natuur die je hier vind. We verlaten Hobart zeer snel om de Westkust van Tasmanië te verkennen. De natuur in Tasmanië is grotendeels beschermd door de National Parks. Vandaag bezochten we er enkele door treks langs Rainforest, watervallen en meren. Onderweg naar onze slaapplaats paseren we mijngebieden waar de natuur beschadigd is en zeer dor. Queenstown is een van de mijn-dorpen, waar er nog steeds actief in de mijnen wordt gewerkt. We verlaten voor eventjes de prachtig, groene natuur voor een dor, rotsachtig gebied. Hopelijk genieten jullie van de fotos.
We maken ons klaar voor enkele stranden vandaag. We hebben het weer niet echt mee, maar zijn al lang blij dat het niet regent. Het weer in Tasmanië kan namelijk zeer lelijk doen. Januari is de zomer maand, dus voor onze reis zou het aangenaam moeten blijven. De Henty Sand Dunes nemen een enorm grote oppervlakte in en vormen weer een prachtig staaltje natuur. Na de stranden trekken we er op uit voor een Wombat-tocht. Grappige diertjes, die rust apprecieren en het liefst alleen vertoeven en dit in een zeer speciale, grasrijke omgeving. Hopelijk genieten jullie weer van de fotos.
Geen relaxing dag op het strand vandaag, maar een hike in de bergen van Cradle Mountain. Dit natuur gebied is niet enkel een National Park, maar wordt ook beschermd door het werelderfgoed. We maken hier prachtige wandelingen rond het meer van Cradle Mountain en op de berg voor enkele spectaculaire look-outs. Ik laat de fotos voor zich spreken.
We hebben vandaag het weer in ons voordeel. Zonnig en een aangename 25 graden. Goed, want na 2 dagen de oostkust en 1 dag het noorden van Tasmanië te ervaren, bezoeken we vanaf vandaag de kusten aan de westkust. Deze beloven zelf adembenemender te worden dan die in het oosten. Vooraleer we enkele uren de tijd nemen op het strand wandelen we door een prachtig Rainforest naar de Colombo Waterfalls. Maar het hoogte punt van vandaag is de Bay of Fires: wit strand met diep blauw en helder water. Net postkaartjes daar. Ik laat jullie genieten van de fotos.
We hebben een lange rit voor de boeg vandaag. Lang, maar zeker niet saai, want we kunnen inderdaad vaststellen dat de oostkust van Tasmanië in één woord adembenemend te noemen is. De kustlijn, of Tasman Peninsula genaamd, is rotsig, zeer groen en doet ons even denken aan het einde van de wereld. We hebben vandaag weer een mooie zonnige dag en kunnen dus ten volle genieten van deze schitterende uitzichten. Ik hoop dat jullie kunnen mee genieten van de fotos.
We spenderen vandaag enkele uren in Port Arthur en ontdekken de gruwelijke geschiedenis van dit prachtige eiland. Als ik er aan terug denk, krijg ik nog steeds kippenvel en word ik er nog steeds stil van. Port Arthur werd in 1830 gekozen als gevangenis voor ernstige misdadigers, maar bleek in praktijk een gevangenis te zijn voor kleinere misdaden zoals diefstal. De gevangenen werden gebruikt als slaven voor de hout industrie. De meeste, vooral de hard werkende met kennis van o.a scheepsbouw verlieten de gevangenis nooit. Ook na hun straf werden ze niet vrij gelaten en bleven ze als slaven aan het werk in Port Arthur. Op geen enkele manier konden de gevangenen het eiland verlaten omdat het noorden afgeschermd werd door de oceaan, het zuiden beschermd werd door waakhonden en de bossen in het oosten en het westen te dicht waren om er door te geraken of er te overleven. Gouverneur George Arthur behandelde zijn personeel erg gul met prachtige tuinen, bibliotheken en cricketvelden. Achter al deze schoonheid behandelde hij zijn gevangen met de laagste vorm van humaniteit. Gevangen die zich niet volgens de regels gedroegen, werden overgeplaatst naar de isolatie gevangenis waar een totale isolatie en een absolute stilte heerste. Slechts 1 uur per dag konden de gevangen hun cel verlaten en dit alleen en in stilte. Vele van hen werden jaren later geestelijk ziek verklaard. Het bezoek aan deze extreem kleine cellen was zeker het meest aangrijpende te noemen, maar het feit dat een mooie plek als deze dergelijke gruwelijk achter zich heeft, is niet minder dan afschuwelijk. In 1877 werd de gevangenis dan eindelijk gesloten. Grote delen werden afgebrand en jaren later weer opgebouwd. Nu is het een toeristische trekpleister voor iedereen die Tasmanië bezoekt. Een reis in Tasmanië is niet afgesloten zonder een bezoek aan Port Arthur.
We eindigen onze reis ludiek en bezoeken een zoo waar je de laatste Tasmanian Devils vind. Devil is de perfecte naam voor dit dier: ze zijn niet al te mooi, maken een verschrikkelijk lawaai en vechten voor alles. Langs de andere kant zijn ze ook erg schattig omdat ze niet erg slim zijn. Ze jagen namelijk zeer slecht en eten dus enkel doden karkassen. Als ze eindelijk hun eten vinden, lopen ze er minuten mee rond omdat ze niet weten hoe ze het kunnen beschermen. Ik vond ze alvast schitterend. Naast de Tasmanian Devil waren er ook kangoeroes, zoals ik iedere Australische zoo, te bewonderen. Veel plezier met de laatste fotos van mijn reis door Tasmanië.
