"Only time will tell" is een zeer meeslepend boek van Jeffrey Archer dat in 2011 gepubliceerd werd. Een echte bestseller. Eenmaal je aan het lezen gaat, weet je niet van ophouden. De tegenstelling tussen het goede (Old Jack) en het kwade (Hugo Barrington) wordt zo goed in beeld gebracht dat je erdoor gepakt en ontroerd door wordt. Het lijkt immers zo levensecht, dat je je kan inbeelden dat het niet volledig verzonnen is.
Je zou hopen dat mensen zo slecht als Hugo niet zouden bestaan, zoals je zou hopen dat mensen als Hitler niet zouden bestaan hebben. Jammer genoeg bestaan ze. Ze gaan over lijken. Hun geweten vormt geen enkele barrière. Alles bij hen staat in het teken van eigenbelang en macht.
Gisterenavond thuis een ontspannend DVD filmpje gezien met Meryl Streep en Amy Adams: Julie en Julia: over koken en passie, zelf doelstellingen bepalen, gedrevenheid...
Julia schreef vlak na de oorlog een kookboek, die de Amerikanen wilt aanzetten om meer te koken op zijn frans, ipv te gaan voor fastfood. Julie wordt in 2002 gefascineerd door het kookboek en beslist de gerechten uit te proberen en haar ervaringen om de beschreven gerechten te maken te delen via een weblog.
Ook al is haar weblog in het begin enkel een neerschrijven van haar ervaringen, vindt ze het wel leuk dat heel wat mensen haar beginnen volgen in haar opzet. Zo danig zelf, dat ze bij de meest gelezen blogs wordt van de USA.
Julia in de jaren 50 moest een uitgever vinden voor haar gedachten de wereld in te sturen. Julie bereikt haar publiek via een weblog.
Het is een verhaal hoe mensen andere mensen kunnen inspireren door een voorbeeld te zijn.
in het Verenigd Koninkrijk kondigde vandaag Electricité de France, eigenaar van alle kerncentrales in Engeland, een verhoging van 15% van de elektriciteitsprijzen aan. Gezien de energiekost sneller stijgt dan de lonen, leidt dit tot verarming. Iedereen vindt dat er inderdaad moet ingeleverd worden, gezien we boven onze stand leven, maar men toch dat vooral de buurman boven zijn stand leeft. De vakbonden kondigen grote stakingen aan die zullen aanvangen vanaf november dit jaar. Er zijn woelige tijden op komst.Hoe zal de toestand in België evolueren?
Gisteren de film "one day" gaan bekijken, samen met vrouw en jarige dochter. Romantische film van twee mensen die elkaar graag zien en goed aanvoelen, doch er niet toe komen zich te engageren voor elkaar. Liefde op het eerste zicht die om verschillende redenen niet beantwoord wordt. Bindingsangst! Na twee mislukte huwelijken geven ze uiteindelijk toe aan het stemmetje in zichzelf.
Vele mensen hebben bindingsangst. Gezien de vele echtscheidingen niet abnormaal wellicht. Maar de behoefte om met iemand anders de weg van het leven te gaan blijft toch groot.
Gisteren prachtige musical gezien: De jersey boys, het verhaal van de Four Seasons, close harmony. Alles verliep in een wervelende stijl. Niet alleen de muziek was "close harmony", ook de danspassen, de gesproken teksten, het opbouwen en wijzigen van de decors.
Iedereen in de zaal was enthousiast.
De mensen zijn op hun best wanneer alles in "close harmony" verloopt.
Recent een aanvraag ingediend bij de gemeente om een boom te mogen omhakken in de tuin. het betreft een canadaboom van ongeveer 40 jaar oud. Mochten we deze populier niet zelf omhakken, dan zal de natuur ervoor zorgen, want dergelijke bomen zijn dan kaprijp.
De gemeente zei mij dat ik normaal binnen de 100 dagen antwoord zal krijgen. dan moet ik de toelating 35 dagen uithangen en indien er geen klachten zijn, mag ik de boom vervolgens omhakken.
Voor mij geen probleem. Wel kan men zich de vraag stellen welke geleerde bollen zich nu zullen buigen over mijn ingewikkelde vraag dat men daar 100 dagen voor nodig heeft.
We zouden eens een minister moeten hebben van administratieve vereenvoudigingen. Eedn minister Q of zo iets.
Er zijn 2 kampen. Zij die dromen van te stoppen met werken, en zij die er niet aan denken en op 60 jaar nog plannen maken. Als men nog moet beginnen te "profiteren" van het leven na zijn 60 ste, dan lijkt het erop of men een triestig leven gehad heeft voordien.
In feite willen mensen niet per se stoppen met werken, want eenmaal op pensioen wil men ook niet gehele dagen stil zitten. Men wil wel aan een ander tempo werken en andere verantwoordelijkheden dragen. Vrijwilligerswerk bij voorbeeld is voor velen een ideale oplossing.
Voor vele grootouders is babysitten een bezigheid, eenmaal men op pensioen is. En alsof dat dit niet werken is?
Vanavond stel ik mij de vraag: wat hield mij vandaag bezig; Van de ene vergadering naar de andere gegaan, solicitatiegesprek gevoerd, mails gelezen en beantwoord, mensen proberen motiveren: in feite geen tijd om diepzinnige vragen te stellen zoals deze. Ora et labora. Ik moet toegeven: het was vandaag vooral labora, weinig ora
Ik ben op dit ogenblik in de ban van de bestseller van John Grisham: The Confession. Het is een aanklacht tegen de doodstraf: een onschuldige wordt ter dood verklaard in Texas. Het verhaal is gebaseerd op waar gebeurde feiten. De politie wilt de moordzaak oplossen en kan niet langer leven zonder iemand te kunnen aanklagen. Een anoniem telefoontje brengt de verlossing en leidt tot de onschuldige. De onschuldige bekent de moord na 15 uur ondervraging, meer om van de ondervraging verlost te zijn en onder voorwendsel van de politie dat hij beter afkomt als hij de zaak bekent dan door te blijven ontkennen. Bij de ondervraging gebruikt de politie leugens om de onschuldige tot bekentenissen te dwingen. Het is een voorbeeld van het gezegde: een goede daad wordt zelden ongestraft: zijn naieviteit komt de onschuldige duur te staan. De echte schurken zijn de bevooroordeelde politie-inspecteurs waarin de onschuldige in het begin vertrouwen had.
Vorig jaar gingen we naar een orgelconcert. Er stond een groot scherm opgesteld, zodat men vanuit de kerk de orgelist aan het werk kon zien. We zagen de echtgenote van de organisator van het concert. We zeiden dat we dit een fantastisch initiatief vonden om met een video te werken zodat iedereen in de kerk alles goed kon volgen. We vroegen haar of het een video was met geluid, waarop ze aan haar man vroeg: Is het met geluid?
Soms kan je in je enthousiasme te hulpvaardig willen zijn, dat men vergeet na te denken. We hebben al veel gelachen met deze anekdote
onlangs een jong gepensioneerde tegengekomen. Hij had het druk met de bouw van een woning voor een van zijn kinderen. Hij is een manusje van alles: elektriciteit, loodgieterij, ..Ik vroeg hem of hij ook de WIFI zelf legde. Ja, dat ook....
In Rome vond men loden buizen in de ondergrond, daterend uit de Romeinse tijd. In Egypte vond men niets in de ondergrond. De archeologen vermoeden daarom dat de Egyptenaren reeds beschikten over WIFI
Hoe verblindend macht kan zijn, wordt geillustreerd door Khadaffi. Omringd door vazallen, parasieten en ja-knikkers, leefde hij gedurende jaren in een luxueuze ivoren toren. Omkoperij was zijn methode om de gunst te winnen. Zijn onvoorspelbaarheid en wreedheid leidde ertoe dat niemand hem durfde tegen te spreken. Levend in luxe, ging gij op reis met zijn "tente de luxe" en schermde hij zich af van de buitenwereld. Hij dacht iedereen te kunnen negeren, lachte met de verenigde naties, gedroeg zich als een onbeschofterik. Zijn machtswellust en zijn aanzetten tot onderlinge haat, heeft duizenden onschuldige mensen nu het leven gekost in de recente gevechten. Alhoewel het duidelijk is dat de macht hem ontglipt, weigert hij het te zien, en blijft hij aanzetten tot tweespalt.
Van dictator tot vluchteling. de keizer zonder kleren. Het kan verkeren, zou Bredero zeggen. Gelukkig maar.
In grote steden, zie ik soms mensen slapen op straat: ze liggen op een paar kartonnen onder één of ander afdak: de vierde wereld. Ze zien er zeer verwaarloosd uit, wat normaal is zonder water. Waar gaan deze mensen trouwens naar toilet? Ik geef toe dat ik deze mensen niet ken. Enerzijds denk ik dat ze niet mijn type zijn om er bevriend mee te worden, gezien we wellicht andere interesses hebben. Kan je in feite interesses hebben in die toestand, maslov indachtig? Anderzijds zou ik hen graag een bed geven zonder dat ze daarom mijn vriend moeten worden. Vooral rond Kerstmis krijgen veel mensen die gedachte. Hebben ze familie? Hoe komen ze in deze toestand terecht? "Armenhuizen", "armenschaal"... Het is blijkbaar van alle tijden, en moeilijk te vermijden. Ik zou zo iemand eens moeten uitnodigen om te gaan eten, zodat hij/zij eens goed gegeten zou hebben, maar ik durf niet echt. Welk restaurant zou mij trouwens graag zien komen? Goed dat er zo iets als poverello bestaat.
Als we thuis onszelf eens willen verwennen, vragen we filet pure aan de slager. Gisteren hoorde ik toevallig van een slager dat de filet mignon minder duur doch nog beter is. Eens proberen. De slager vertelde mij ook dat het vlees van de koe die eenmaal gekalfd heeft het beste vlees is. Koevlees is te verkiezen boven stier. Het beste vlees bevindt zich op de rug van het dier, gezien zich daar de spieren bevinden die het minst belast zijn geweest. Dat weten we dan ook weer
Veel mensen gaan er prat op geen das te hebben of te willen dragen. Recent was dit het onderwerp aan tafel. "Het is sinds 93 geleden dat ik nog een das gedragen heb". zei de tafelgenoot. Ik heb deze aversie tegen dassen altijd eigenaardig gevonden. Volgens Wikipedia dateert de das uit de tijd van de Romeinse senaat, en probeerden de senatoren hun stem op die manier in optimale conditie te houden. Een das heeft dus inderdaad iets nobels, maar blijkbaar ook iets nuttigs. Hoewel nog slechts een kleine minderheid af en toe een das draagt, wordt het dragen van een das door sommigen blijkbaar nog steeds gezien in de eerste plaats als een soort statussymbool, terwijl ik het eerder iets estetisch vind dat bij speciale gelegenheden iets feestelijks heeft. Wie van kunst houdt, zou een das mooi moeten vinden. Of niet?
