Als we thuis onszelf eens willen verwennen, vragen we filet pure aan de slager. Gisteren hoorde ik toevallig van een slager dat de filet mignon minder duur doch nog beter is. Eens proberen. De slager vertelde mij ook dat het vlees van de koe die eenmaal gekalfd heeft het beste vlees is. Koevlees is te verkiezen boven stier. Het beste vlees bevindt zich op de rug van het dier, gezien zich daar de spieren bevinden die het minst belast zijn geweest. Dat weten we dan ook weer
Veel mensen gaan er prat op geen das te hebben of te willen dragen. Recent was dit het onderwerp aan tafel. "Het is sinds 93 geleden dat ik nog een das gedragen heb". zei de tafelgenoot. Ik heb deze aversie tegen dassen altijd eigenaardig gevonden. Volgens Wikipedia dateert de das uit de tijd van de Romeinse senaat, en probeerden de senatoren hun stem op die manier in optimale conditie te houden. Een das heeft dus inderdaad iets nobels, maar blijkbaar ook iets nuttigs. Hoewel nog slechts een kleine minderheid af en toe een das draagt, wordt het dragen van een das door sommigen blijkbaar nog steeds gezien in de eerste plaats als een soort statussymbool, terwijl ik het eerder iets estetisch vind dat bij speciale gelegenheden iets feestelijks heeft. Wie van kunst houdt, zou een das mooi moeten vinden. Of niet?
Het overkomt me soms dat de tranen in de ogen komen bij het bekijken van een film. Je probeert die dan weg te vegen, want je had ze niet verwacht, maar je kan ze nauwelijks onderdrukken. Meestal zijn het momenten in de film waar een intens moment van goedheid getoond wordt: liefde, samenhorigheid, medemenselijkheid, aanmoediging, bereiken van een doel na het volbrengen van een lang volgehouden inspanning, kortom de mensen op hun best. Momenten waar mensen elkaar steunen, zichzelf eventjes vergeten, met succes en geluk als gevolg. Momenten van goedheid waar we in feite dagelijks naar snakken. Die tranen van geluk lijken dan te zeggen: goedheid bestaat toch, ondanks al het slechte in de wereld, je moet er blijven in geloven.
Aan tafel onder vrienden, zijn er een aantal onderwerpen die regelmatig terugkeren. Eén daarvan is het gewicht. De meesten vinden zich te dik. Ze hebben met andere woorden nog marge tot groeien om tot een optimaal gewicht te komen. Dit maakt hen nochtans niet blij. Jammer genoeg groeien ze immers niet meer. Er zit bijgevolg niets anders op dan te diëten. Na het recent zien van enkele zestigers met een ruim bij elkaar gespaarde buik, heb ik ook beslist de buiksriem aan te spannen. Zo lang ik boven mijn vooropgesteld gewicht ben, beperk ik mijn voeding. Eenmaal eronder voor minstens 3 dagen, beloon ik mijzelf en is er geen beperking meer, tot ik terug boven mijn vooropgesteld gewicht komt, want dan begin ik terug te diëten. Persoonlijk vind ik dit een evenwichtige vorm van diëten.. Het belangrijkste aan dit dieet is dat het vooropgesteld gewicht maximaal 2 kg onder het huidig gewicht mag liggen. Het vooropgesteld gewicht mag ook slechts eens per maand aangepast worden. Belangrijk is het dus om met deze methode te beginnen nadat men enkele dagen goed getafeld heeft.
De revolutie in Libie loopt op zijn einde. Het einde van Kolonel's Khadaffi is in zicht. Wat duidelijk is vanop een afstand, is het blijkbaar niet voor iedereen die er midden in zit, met veel nutteloos bloedgieten voor gevolg. Merkwaardig is ook hoe mensen zich op straat vertonen alhoewel de gehele stad nog niet ontzet is. Op korte tijd, is iedereen verzetsstrijder. Ik ben blij dat ik niet in Tripoli woon. Wie is uw vriend, wie uw vijand? Haat en liefde raken elkaar. Hopelijk staat er een wijze charismatische leider op die het land op het goede spoor kan zetten na democratisch verkozen te zijn.
