Komende zaterdag, 2 december, nodigt Racing Mechelen al zijn abonnees uit om een “Vermiste Racinger” mee te brengen naar het stadion. Racing-supporters die allang niet meer zijn geweest krijgen de kans om de weg terug te vinden naar de heilige grond van het Oscar Van Kesbeeck-stadion, gelegen aan de Antwerpsesteenweg in Mechelen-Noord. Ik ken een “Vermiste Racinger” die ik zo graag nog eens zou uitnodigen, maar helaas kan dit al een hele tijd niet meer.

Vandaag, 30 november, is het 31 jaar geleden dat mijn grootvader, mijnen “Bompa”, is overleden na een kortstondige ziekte. Ik was zes jaar oud en kon het concept dood nog niet volledig vatten. Ik zou mijnen “Bompa” nooit meer zien. Je wil zoiets weglachen met je jeugdige onschuld want je gaat er immers gewoon vanuit dat één der volgende dagen of weken de deur opengaat en je al kirrend van vreugde in zijn armen springt.

Het is pas jaren later dat je echt gaat beseffen dat er geen levensweg terug is. Je probeert de herinneringen uit de korte periode dat je elkaar gekend hebt vast te houden en te koesteren. Maar de jaren passeren en de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat vervaging intreedt. Foto’s beginnen meer te zeggen dan effectieve gebeurtenissen die ik me nog kan voorstellen. Ik kan dus ook niet zeggen in hoeverre ik zou lijken op mijnen Bompa, al bevestigen diezelfde foto’s wel enkele uiterlijke Pootemans-trekjes.

Ik kan wel uitroepen dat ik één ding heb geërfd en dat is passie voor voetbal. Ook al had mijnen Bompa geen sportfiguur meer, hij volgde de voetbalsport als geen ander. Hij was de grootste supporter die je kon indenken van Racing Mechelen en was geregeld te vinden in het Oscar Van Kesbeeck-stadion. Hij kon gepassioneerd vertellen over de glorieperiodes van deze traditie-club.

In een primitieve video-opname begin jaren tachtig zie je hoe hij mijnen Bompa met mijn babyvoetje de voetbal-beweging simuleert. De video wordt opgeluisterd met muziek, maar moest de effectieve conversatie op dat moment worden weergegeven, dan zou hij ongetwijfeld de hoop uitgesproken hebben dat ik bij de Racing zou gaan sjotten. Eén van mijn eerste kadootjes enkele jaren later was ook een groen-wit voetbalpakje.

Begin december 1988 is mijnen “Bompa” begraven met zijne Racing-sjaal rond zijn nek. Zo kon hij bij aankomst in de voetbal-hemel iedereen op zijn typische luide stemvolume duidelijk maken dat er maar één club bestond voor de familie Pootemans.

Ik zou hem o zo graag nog één keer vertellen dat het groen-witte bloed nog steeds stroomt onder de mannelijke Pootemansen. Zowel mijn vader als ikzelf zijn trotse abonnees dit seizoen. Mijn vader nam me als kleine gast al mee naar het OVK-stadion en elke keer als ik deze voetbaltempel betreedt overvalt me een gevoel van thuiskomen. Hoe redelijk ik ook denk te zijn, dit gevoel is niet te verklaren. Dit kun je volgens mij enkel verklaren door te zeggen dat er groen-wit Mechels bloed door de aderen stroomt, met dank aan mijnen “Bompa”. Het is intussen ook een intens zoon-vader moment geworden. Tijdens de matchen lijken we onder ons getweeën wel het panel van Extra Time, sowieso inclusief Jan Mulder.

Ik had ‘m o zo graag nog één keer uitgenodigd komende zaterdag om te vertellen hoe het nu gaat. Met de familie Pootemans, maar ook met “zijne” Racing. Ik zou hem vertellen van de glorie-momenten in de beker-campagne tegen Germinal en Zulte-Waregem, tot de penalty van de Clepkens toe. De periode met de Georgiërs en de Mexicanen, de derby’s tegen de kakkers van de KV in derde klasse, het herhaaldelijke dalen en stijgen tussen tweede klasse en nu eerste provinciale. Hij zou me toeroepen dat het in zijnen tijd nooit zou gebeurd zijn, “dieje provinciale voetbal”.

Ik zou ‘m helaas ook moeten vertellen dat het OVK misschien weggaat en dat zijne Racing ergens anders zou moeten gaan spelen. Hij zou me ongetwijfeld onderbreken en roepen dat dat over zijn lijk is en dat het niet kan dat je zoveel jaar nostalgie, zoveel jaar geschiedenis en zoveel mooie herinneringen definitief zou neerhalen. Maar dan zou ik moeten pareren dat een bouwpromotor helemaal niet zo denkt als de nostalgische Racing-supporter en helemaal niet inzit met tientallen jaren van herinneringen. Ik zou ‘m ook moeten zeggen dat we hier helaas niet veel kunnen aan verhelpen omdat hogere machten nu eenmaal de plak zwaaien en dat we als Racing-supporters anno 2018 blij mogen zijn dat er nog voetbal zal zijn in een groen-witte Mechelse tenue. Hij zou vervolgens zijn zakdoek bovenhalen om de tranen te deppen die ontrollen aan zijn groen-wit voetbal-, supporters- en Racinghart.

Voor mij is “Mijnen Bompa” komende zaterdag mijne “Vermiste Racinger” en ik hoop van ganser harte dat ik 'm in gedachte nog vaak naar het OVK kan meebrengen.