Een land dat hierdoor enorm geteisterd is in recente tijden is Syrië. Dit land is verscheurd door een burgeroorlog waarbij het regime van Assad al meermaals beschuldigd is van gebruik van chemische wapens. Daarenboven liggen de voornaamste bolwerken van IS ook in dit land Syrië, haast een synoniem voor oorlogsgebied. 

Als sportliefhebber wacht je dan bang de laatste 5 minuten van deze journaals af om enige positiviteit te mogen bespeuren in de dagelijkse sportrubriek. 

Zo zag ik onlangs dat ook dit sportnieuws vooral het negatieve belichtte. Terwijl menig mannelijk en vrouwelijk atleet het allerbeste van hunzelve gaf in velerlei disciplines, ging het vooral over het falen van Usain Bolt(weliswaar door blessure) of de grote polemiek over het testosteron-gehalte van enkele vrouwelijke 800m-loopsters. Na de winst van Caster Semenya ging het niet over de pracht-prestatie, maar wel over de concentratie aan mannelijk hormoon dat een atlete zou mogen hebben. 

Op zoek naar positief of positiever (sport)nieuws begon ik het WK Atletiek wat te van dichterbij te volgen op Eurosport. Tijdens de kwalificaties van het hoogspringen bij de mannen stootte ik op die manier op een zekere Majd Eddin Ghazal. Deze man komt uit Syrië, maar slaagt er in tijden van oorlog in om zijn (verdeeld) land te verdedigen op het wereldtoneel der atletiek. 

Ghazal plaatste zich voor de finale en toen dit gebeurde ging er al zowaar een klein gevoel van medeleven en euforie door me heen. Als passief sporter heb ik het steeds voor buitenbeentjes, doorzetters en underdogs. Je zou kunnen denken dat Ghazal niet zou gesteund worden door een Westers gezind publiek, maar niets was minder waar. In een vaak druilerig London reageerde het publiek heel warm toen Ghazal vlot over de kwalificatiehoogte ging. De lat werd op een bepaald moment zelfs hoger gelegd dan de aanvankelijk vastgelegde kwalificatie-hoogte omdat er meer dan twaalf atleten deze aanvangshoogte bereikten. Maar ook Ghazal ging, met de steun van het publiek, een niveautje hoger. 

Ik had voor aanvang van de finale toch wat opzoekingen gedaan uit nieuwsgierigheid. Zo blijkt Ghazal al van 2007 mee te draaien in het hoogspring-circuit. Op de Olympische Spelen van Peking in 2008 sprong hij 2m20, wat toen een nationaal Syrisch record betekende. Weliswaar niet goed genoeg om zich te plaatsen voor de finale. 

Gaandeweg boekt Ghazal progressie door vooral te scoren op Aziatische en Arabische wedstrijden. In 2009 eindigt hij 2e op de Aziatische Indoor Games met een nieuw Syrisch record(2m22). In 2011 doet hij er ineens 6 cm bij op de Aziatische Kampioenschappen, waar hij met 2m28 als tweede eindigt. De Olympische Spelen in London in 2012 zijn een tegenvaller. Met 2m16 geraakt hij niet door de kwalificaties. In de daaropvolgende WK's van 2013 en 2015 is de stijgende trend ingezet. Hij eindigt respectievelijk 21e en 15e. Bij de editie van 2015 in Peking zet hij het Syrisch record op 2m29. In 2016 kan hij niet deelnemen aan de Olympische Spelen van Rio door een knieblessure. 

De finale van het WK 2017 begint en Ghazal is één van de outsiders. Topspringer Bondarenko lijkt uit vorm en met een persoonlijk (en Syrisch) record van intussen 2m36, zou hij enorm blij zijn met top 8. Hij gaat in zijn eerste sprongen vlot over de aanvangshoogten 2m20 en 2m25, en dit zonder een enkele misser. Bondarenko is nonchalant en mist al een aantal keer, nog hald in trainingsoutfit. Ghazal staat zo verrassend mee in de top 5. Aan de Qatarees Barshim is niets te doen. Hij wint foutloos en zal later nog een poging wagen in de buurt van het wereldrecord, maar zonder positief resultaat. 

Op 2m29 springen de Oekrainer Lysenko en Ghazal bij hun tweede sprong over deze hoogte, terwijl al de rest pas bij hun derde poging of helemaal niet slagen. Bondarenko pokert en slaagt deze hoogte over. Bij 2m32 gaan enkel Barshim en Lysenko erover. Bondarenko faalt drie keer en de anderen ook. Ghazal lijkt niet te beseffen dat hij hiermee een bronzen medaille haalt door een minder aantal faal-sprongen. Hij is door het dolle heen, en ik applaudiseer zowaar spontaan vanuit mijn luie zetel. 

Een atleet uit het zo geteisterde Syrië, gesteund door het Britse publiek, stuwt zich zelf naar ere-metaal. Uiteraard haalt dit nergens het nieuws, maar ik vind het een lichtpunt. Iets kleins waarover een sportliefhebber als ik enorm graag over schrijf. Ik wens Ghazal veel succes in de komende competities. U volgt hem toch ook vanaf nu.  

Ik post graag de link van zijn interview na de winst van deze medaille, waarin hij werkelijk iedereen bedankt: https://www.youtube.com/watch?v=XOQBhQ7Saao