De week is voorbij en ik zal het missen!

We werkten 5 dagen na elkaar op ambulance. In die vijf dagen denk ik dat we een goeie 25-30 oproepen beantwoordden per ziekenwagen.

Hieronder enkele hoogtepunten:

-          Maandag hadden we een vrouw die van een rusthuis kwam. Ze was niet zo goed en de verzorgsters besloten een ziekenwagen te bellen. Toen we toekwamen had de vrouw een saturatie van 50% en een hartslag van 70. We gaven haar wat zuurstof en duwden haar met de brancard in de ziekenwagen. Onderweg naar het ziekenhuis crashte de vrouw en stopte ze met ademen. We staken een mayo-cannule om de luchtwegen vrij te maken en begonnen met balloneren. Omdat we maar 2 straten van het ziekenhuis waren besloten we niet te stoppen langs de baan maar door te rijden naar spoed.
Eenmaal op spoed stopte ook het hart met kloppen. We stratten de reanimatie en de dokters brachten alles in gereedheid om te intuberen. Ik heb van de hele reanimatie eigenlijk niet veel gemerkt, toch niet van wat er rond me gebeurde want ik concentreerde me op het geven van hartmassage. Samen met een verpleegkundige deden we elk 3 cyclussen. Na een kleine 20 minuten reanimeren op spoed kregen we eindelijk terug een hartslag en begon de dame uit zichzelf te ademen. Gelukkig was dit een positief einde.

-          Terwijl ik mij aan het geven was met de reanimatie had Xavier andere koek aan de broek. Zij hadden en patiënt binnengebracht in een ziekenhuis en hadden de zuurstoffles vergeten op een tafeltje naast de ziekenwagen. Toen ze ontdekten dat ze die vergeten waren haastten ze zich terug naar dat ziekenhuis maar de zuurstoffles was reeds verdwenen.
Terwijl 2 van hen rondkeken of het nergens anders lag ging een andere ambulancier de camerabeelden gaan bekijken. Ze ontdekten dat een andere ziekenwagen van een ander bedrijf de fles meegenomen had. Die ziekenwagen was echter op weg naar het Akasia-ziekenhuis. Toen ze terug uit het ziekenhuis kwamen bij hun ziekenwagen troffen ze een horde politieagenten met zwaar geschut en machinegeweren. De agenten vroegen of ze in de ziekenwagen materiaal hadden die niet van hen was waarop de bemanning ontkende iets te bezitten.
De politie doorzocht de ziekenwagen en vond de zak met materiaal en de zuurstoffles die verdwenen was. De mannen werden gearresteerd.

-          Dinsdag was een kalmere dag zonder speciale ritjes.

-          Woensdag hadden we de eer om met een paramedicus mee te rijden. Dit is een persoon die met een gewone auto rijdt en naar alle zwaardere oproepen moet omdat zij meer medische kennis hebben dan de ambulanciers.
We hielpen bij het bevrijden van een vrouw uit haar auto nadat ze die geparkeerd had tegen een grote 4x4.
We kregen ook een oproep voor iemand die een cardiac arrest had. Onderweg daarnaartoe kregen we instructies en bereidden we ons voor op een reanimatie. Toen we toekwamen was de vrouw reeds overleden. Ze leed aan longkanker en was reeds 78 jaar oud waardoor de familie weigerde zelf de reanimatie te starten terwijl wij onderweg waren.

-          Woensdag hielp ik ook met het transport van een patiëntje met intesieve zorgen. Het meisje was 3 jaar oud en leed aan pancreaskanker en had reeds hersenoedeem ontwikkeld en uitzaaiingen. Ze moest overgebracht worden naar een groter ziekenhuis naar en speciale dienst voor oncologische patiënten.

-          Donderdag hadden we het niet zo druk waardoor er veel tijd was om te lachen. Twee van de ambulanciers die dag van dienst waren zijn eveneens politieagenten. Ze kenden de risicos van Zuid-Afrika zeer goed en legden daarom uit hoe het kwam dat ze steeds pepperspray bij zich hadden en in de ziekenwagen een electroshockmachintje en een pistool liggen hadden. Ze vonden er natuurlijk niks beter op dan elkaar met deze speeltjes (voor hen dan toch) te pesten. De ene had pepperspray in de televisiekamer gespoten terwijl iedereen nog binnen was. Geloof me dat spul kan branden in je keel en neus. Gelukkig kon iedereen snel genoeg naar buiten en had niemand nadien last hiervan.
Ik zag ook een groot ongeval met 3 vrachtwagen waarbij 1 van de chauffeurs door de brandweer uit de cabine moest worden bevrijd. Ze moesten het dak van de cabine lossnijden zodat de patiënt eruit kon worden gehaald.

-          Vrijdag was mijn topdag. Zoals je kunt zien aan de foto heb ik mogen samenwerken met de helicopter. We kregen een oproep dat de helicopter onderweg was met een patiënt die hartfalen had. Hij moest worden overgebracht naar het speciaal cardiologisch ziekenhuis om daar verder behandeld te worden. Wij hadden de opdracht om de patiënt en de bemanning van de landingsplaats naar het ziekenhuis te voeren. Dit ging over een afstand van zo’n 10km. Medisch gezien was dit niet zo leerrijk omdat wij enkel een taxi-functie hadden. Maar het werken met een helicopter op zich is best nog interessant.  Deze hele oproep duurden toch een kleine 3u denk ik.

-          Diezelfde dag hadden we nog een oude dame die gevonden was in haar living op de grond. Ze had volgens ons een CVA ontwikkeld en was verlamd aan 1 kant van het lichaam.

We werkten 5 dagen na elkaar 12u aan een stuk en vrijdagavond gingen we helpen op de CANSA-Walk. Dit was een initiatief van de nationale kankerliga. Voor elke kilometer die men wandelde kregen ze van sponsors ofzo een bepaald bedrag. Wij hadden met het ziekenhuis een ploeg gevormd om te wandelen. We moesten rondes wandelen rond een winkelcentrum waar men ondertussen ook een modeshow deed en live-optredentjes. Jammergenoeg waren er sommigen die zich teveel aan het verzoenen waren met alcohol tegen kanker en begonnen er plots te vechten met elkaar.

We gingen wat dichter kijken of er geen gewonden waren en toen ze de amokmakers uit elkaar hadden gehaald was de ene er toch niet te fameus goed meer bij. Hij had enkele snijwondetjes en hij had er een gebroken voet aan overgehouden. De voet hing te bengelen aan zijn been maar de man had geen zeer. We improviseerden een spalk met 2 stukken karton en wachtten tot de ziekenwagen er was. Toen de ziekenwagen er was weigerde de man mee te gaan. Hij tekende een formulier en zorgde voor vervoer naar huis. Hij zei dat hij wel naar de dokter ging gaan de dag erna als hij dacht dat het nodig was. Wanneer de alcohol bij die man zal uitgewerkt zijn zal hij vergaan van de pijn maar hij wou het niet verstaan.

Een drukke maar supertoffe week. Vanavond (zaterdag) starten we met de nacht op spoed. We zullen van maandag op ziekenwagen tot volgende week vrijdag elke dag gewerkt hebben maar we zullen veel meemaken en zeker voldoende uren hebben voor stage.

Ondertussen hebben we kennisgemaakt met de broer van het ziekenhuis, het Montana-ziekenhuis. Dit is de grotere versie van Akasia en samen vormen ze een geheel. We zijn uitgenodigd om daar ook een dag te gaan werken op spoed omdat je daar soms nog meer te doen hebt dan bij ons.

Dikke zoen, knuffels en groetjes

Jeroen

13-03-2010, 15:07 geschreven door Jeroen Missiaen  

Maandag was normaal de bedoeling om te starten op ambulance. Dit werd blijkbaar nogal op zijn afrikaans geregeld waardoor het eigenlijk niet geregeld was :p

We kregen dan te horen dat we deze week op spoedgevallen moesten werken.

Dus maandag was onze eerste werkdag op spoed. De dag begon eigenlijk al redelijk vlot. In de morgen tegen 12u hadden we al zo’n goeie 70 patiënten over de vloer gekregen.

Ik stond die dag op de resus kamer. Dit wou zeggen dat wanneer een patiënt binnenkwam met problemen waarvoor monitoring nodig was, die patiënt naar de resuskamer werd gebracht voor constante observatie.

Na een klein uurtje hadden we een koppeltje over de vloer die met hun wagen tussen 2 bussen was verpletterd. Ze stonden achter een bus voor het rode licht tot er plots een andere bus op de auto inreed en de auto onder het achterste van de bus voor hem werd geduwd.

Gelukkig kwamen ze er nog goed van af. De vrouw had enkel een schaafwonde aan de enkel. De man kwam er van af met snijwonden en 3 gebroken ribben. Hij werd opgenomen omdat zijn lip met plastische chirurgie terug zijn normale vorm moest krijgen. Zijn onderlip hing te bengelen door het glas van de voorruit. Na toch een hele tijd met deze patiënt bezig te zijn was het plots middag.

In de middag zijn we dan maar op pad gegaan om onze dienst op ziekenwagen zelf te gaan regelen. Volgende maandag beginnen we dus op ambulance om 5 shiften van 12u te doen. Blijkt dus dat ook hier in Zuid-Afrika geldt; wat je zelf doet, doe je beter. Bedankt Roger van doe het zelf met Roger ;) :p

Daarna kwam dinsdag. Dinsdag was het eigenlijk kalm. We hadden tijd om de afdeling wat te leren kennen en konden op die manier zelf ook meer doen. Dinsdag was een lange dag en we waren blij dat het avond was.

Woensdag waren we thuis. We hebben eigenlijk niet zoveel gedaan. Ik heb wat artikels gelezen voor mijn eindwerk en heb ondertussen wat geprobeerd om mijn computer weer aan de praat te krijgen.

In de namiddag zijn we dan naar de film geweest. “The book of Eli” een machtige film met een mooie boodschap. Allen daarheen zou ik zeggen :p

Tegen de avond kreeg ik mijn computer weer draaiende. Een geluk want ik kon nog al mijn bestanden kopiëren zodat ik deze niet meer kwijt kan spelen. Het probleem was toen echter nog dat ik wel mijn computer kon laten draaien maar nog geen programmas had die erop werkten.

Donderdag was terug een dag op spoedgevallen. En wat een dag, smorgens was het redelijk rustig tot we plots rond 11u30 een man binnenkregen met klachten van een hartinfarct. De man was een bekend hartpatiënt, 3 jaar geleden had hij al een hartinfact gedaan en zijn vader en oudere broer zijn beiden reeds overleden aan hartproblemen.

De man was aan het werken en voelde de aanval aankomen. Hij nam daarop zijn aspirine onder de tong en sprong in zijn auto. Hij reed naar het dichtst bijzijnde ziekenhuis, ons ziekenhuis dus. Eens op de parking werd het hem te zwaar en biel hij in elkaar.

We probeerden hem te stabiliseren en alles bleek goed te gaan tot ik plots opmerkte dat er op de monitor toch enkele veranderingen aan het gebeuren waren. Ik realiseerde dat de man een voorkamerfibrilatie aan het doen was en duidde de dokter daarop. Hij was gelukkig wakker genoeg en gaf onmiddellijk het commando de defibrilator uit te halen en we gaven de man een elektrische schok. Waarna we overgingn op reanimatie. Miraculeus kwam de man er weer bovenop na 2 cyclusjes van reanimatie.

Er werdt een “after-infarct-cocktail” gemaakt met allerlei medicatie en de patiënt werd overgebracht naar een staatziekenhuis.

Na dit voorval kan je ongeveer wel zeggen dat dit zo onze dag was. Meer speciaals was er niets gebeurt.

Vrijdag was een rare dag. We kwamen toe in het ziekenhuis en kregen de boodschap dat we op het operatiekwartier verwacht werden. We vonden dit nogal raar maar gingen toch eens kijken. We kregen er een gigantisch compliment want de dienst zat met een tekort aan personeel en vondt dat wij de beste kandidaten waren om dat personeel op te vullen. We voelden ons vereerd maar bleven met onze beide voeten op de grond. Nog geen 2u daarna kregen we telefoon dat 1 van ons beiden verwacht werd op ICU om ook daar in te springen voor een tekort aan personeel. Wat volgens mij ook een mooi compliment is. Ik bracht dus de dag door op ICU in plaats van op spoedgevallen en ik keek er voor een redelijk zware patiënt op high care niveau. Wanneer ik iets wou aanpassen of wou doen bij mijn patiënt moest ik gewoon even overleggen met de verantwoordelijke verpleegster.

Na dienst vrijdag om 19u kwam sister Bester ons halen. Ze nodigde ons uit om te gaan eten bij haar thuis en terwijl ook onze trip naar Kaaptstad te plannen. We hadden een leuke tijd. We planden onze vakantie en kon van de gelegenheid en van hun internet gebruik maken om drivers en programma’s voor mijn computer te downloaden. We hebben veel gelachen en het was al snel 12u. We gingen dan ook huiswaarts want zaterdagmorgen moesten we om 3u30 opstaan om te helpen met een waterpunt tijdens een marathon.

Het ziekenhuis voorzag een uitdeelpunt voor water op de marathon. De hoofdverpleegkundige van spoed had ons dan ook gevraagd of we zin hadden om te helpen. We dachten dat dit wel een leuke ervaring ging zijn en gingen dus op het voorstel in.

Nuja we waren de vrijdagavond redelijk laat thuis en konden dus maar een uur of 3 meer slapen. Ik dacht dat dit nogal stom zou zijn en probeerde dus mijn computer te vermaken in die 3u. En zonder resultaat. Ik had de juiste programma’s maar niet de juiste key. Ik ging dan ook maar slapen rond een uur of 2.

Om 3u30 ging die domme wekker en het was veel te vroeg. Wonder boven wonder kon ik nog makkelijk uit mijn bed en sprong onder de douche om wakker te worden. Even later kwam de hoofdverpleegkundige ons afhalen om richting ziekenhuis te gaan.

We verzamelden het materiaal en de mensen die we nodig hadden die morgen en trokken in enkele auto’s richting het uitdeelpunt. Het was amper 2km van het ziekenhuis.

We zetten een tentje op en enkele spandoeken, we droegen allemaal een t-shirt van het ziekenhuis, die we mogen hebben als souvenir en maakten ons klaar voor de lopers. Er passeerden nog enkele vrachtwagen die tafels en drank en bekertjes en ijs leverden en we konden alles opzetten. Rond 6u30 was de eerste loper in zicht. Hij ging echt snel. In ons dialect zouden we ons afvragen:”of datie deur dan oaze gepoept is.” Ze verstonden de uitdrukking niet maar lachten wel enorm :p was het nu met mij of met de uitdrukken dat ze lachten het laat me koud.

Na een kleine 3000 lopers te voorzien van water, cola en sportdrank brak het einde aan. We speelden nu en dan wel eens met de zakjes met water; dat werd uitgedeeld in kleine plastiekzakjes zodat de lopers er meer dan eentje konden meenemen zonder dat het open was. Maar het was in de morgen toch al een kleine 28°C wat dus veel te warm was.

Rond een uur of 11 waren we klaar met helpen en hadden we het gevoel dat we een hele dag bezig geweest waren. Het was amper 11u dus hadden we nog een hele dag.

In de namiddag deed ik nog enkele telefoontjes om een key te bemachtigen en slaagde ik erin om mijn computer te vermaken.

We kregen diezelfde middag ook een telefoontje van een verpleegster van het operatiekwartier, Mariaan, of we zin hadden om s’avonds uit te gaan naar Monte Casino in Johannesburg. We waren er nog nooit geweest maar zagen dit wel zitten, hoe moe we ook waren.

Het is een soort italiaanse stad dat ze probeerden na te bouwen in een grote hall waar je naar de cinema kan, iets kan eten, veel winkeltjes hebt, je kan er shows gaan bekijken van dans en je kan er natuurlijk ook naar het casino gaan om te gokken.

We startten met het kopen van tickets voor Alice in Wonderland in 3D. Eens we die tickets hadden gingen we richting theaterzaal om te kijken welke shows er nog speelden want het was al 20u. We hadden geluk er begon net een show met een stand-up comedian en we konden nog een goed plaatsje krijgen.

We haastten ons richting de zaal want het was ondertussen al begonnen en jawel we zaten op de eerste rij aan de zijkant. Eigenlijk best wel goeie plaatsen.

Nuja iemand toonde onze plaatsen en je raadt het nooit maar de comediant vond er niets beter op om ons te gebruiken in de show. Hij verwelkomde ons voor het publiek en de verpleegster zei dan nog dat we van België waren. Tijdens de show heeft hij dan eigenlijk nog vrij veel ons benoemd tijdens een mop of dergelijke. Het was lachen! En het komische was dat de komiek eerst dacht dat we geen afrikaans verstonden dus soms als hij iets in afrikaans zei dacht hij dat we niet wisten wat het was en lachte hij ermee. Nuja hij had dan snel door dat we eigenlijk wel alles verstonden maar gelukkig was de show in het Engels.

Na de show en na de film gingen we elk 5 euro gaan spelen in het casino omdat niemand van ons het ooit gedaan had.

We begonnen met roulette. Ik won er met 30 rand een 80 rand extra wat ik best aangenaam vondt. Nuja we speelden het uiteindelijk toch kwijt en besloten om naar huis te gaan. Rond 2u30 kwamen we thuis en ik was kapot. Ik kon met moeite nog recht lopen van vermoeidheid.

Zondag sliepen we tot 12-13u en werkten daarna een hele middag aan ons eindwerk.

Ondertussen mijn blog kunnen afwerken. Moe ga ik nu slapen want morgen moet ik er om 5u45 terug uit om een dagje te gaan werken op ziekenwagen. We zullen zien wat het wordt ik ben in ieder geval benieuwd.

Veel groetjes, knuffels en kusjes

Jeroen

10-03-2010, 20:27 geschreven door Jeroen Missiaen