Enkele dagen werken op ICU zitten er alweer op. Na een boeiend weekend vorige week vlogen we er maandag terug in. Toen we toekwamen op de dienst konden we niet voorbij het nieuws paseren dat er zondagavond een schietincident gebeurt was aan de inkom van het ziekenhuis.

Een mama had haar kindje binnen gebracht op spoed maar kon dit niet betalen. De nieuwe vriend van haar was wat later ook naar het ziekenhuis gekomen om de rekening te betalen. Bij het toekomen aan het ziekenhuis werd hij namelijk tegen het lijf gelopen door de ex van de vrouw.

De man trok daarop zijn geweer uit zijn zak en schoot de man 2 kogels in de buik en 1 in de borst. De man viel als een blok ineen en de ex schoot zich een kogel door het hoofd waardoor hij op slag dood was.

De vriend werd in kritieke toestand onmiddellijk op de operatietafel waarna hij op de intensieve zorgen werd ondergebracht. Maandag was xavier samen met zijn verpleegster verantwoordelijke voor deze man. Ik kon mij ontfermen over een dame die AIDS had en die er beetje bij beetje en alsmaar sneller op achteruit ging.

Dinsdag werd ik bij de man met de schotwonden geplaatst. Hij was er erg kritiek aan toe waardoor we de familie verzochten hem nog te komen bezoeken. Enige tijd nadat de familie langsgekomen was merkten we dat de parameters aan het dansen waren. Het ging van slecht naar nog slechter. De dokter kwam nog even langs om de patiënt te zien en de probe voor de saturatie en hartslag was losgekomen. We hadden enige moeite om deze weer normaal te krijgen tot ik de vaststelling deed dat we die niet meer gingen normaal krijgen. Ik kon nog aan de pols nog in de hals een hartslag waarnemen waarop de dokter dit controleerde en de patiënt overleden verklaarde. Het was een moment die ik niet snel zal vergeten.

Doordat hij overleden was op onnatuurlijke wijze mochten we niets uit de patiënt verwijderen en moest de politie langskomen om foto’s te nemen en om hem over te laten plaatsen voor autopsie.

De dag was snel voorbij en versleten ging ik dan ook vroeg gaan slapen.

We zijn de woensdag weer met volle moed vertrokken met de driver. Hij rijd als een zot maar tegenwoordig zijn we meestal wel op tijd. Die dag kreeg ik een patiënt volledig onder mijn hoede en moest ik alle observaties en interpretaties zelf doen. De verpleegkundige kwam dan wel controleren of als ik iets niet zeker wist kon ik het met haar bespreken.

Ik bracht de dag goed door en kreeg nadien zelfs complementen dat ik het zo goed kon.

Donderdag was een beetje een rare dag. We begonnen de dag met elk een patiënt en het afscheid van de matron. De dame die er eigenlijk voor gezorgd had dat we in dat ziekenhuis konden werken had haar ontslag genomen om een zelfde post in te nemen maar in een ander ziekenhuis. We gingen dan ook naar haar afscheid en hadden een doos Belgische koekjes mee van Jules destrooper die we haar cadeau deden.

Sister bester, de verantwoordelijke voor de studenten binnen het ziekenhuis kwam ons dan vertellen dat we om 2u moesten stoppen omdat ze ons mee ging nemen naar een ander departement van gezondheidszorg in Zuid-Afrika. Haar hond was doodziek en moest naar de het universitair ziekenhuis worden gebracht voor onderzoek. Het kolosale beest woog een ferme brok en daarvoor had ze ons nodig. We kregen het arme beest in de auto en toen we aan het hospitaal arriveerden ging ze een brancard halen speciaal voor honden. Het ziekenhuis was beter uitgerust denken wij dan vele andere ziekenhuizen voor mensen.

De hond werd opgenomen om meer onderzoeken te kunnen doen en wij gingen nog een stapje zetten in Zuid-Afrika.

We gingen haar moeder oppikken om dan op zoek te gaan naar een ideale plaats voor een verjaardagsfeestje voor de moeder. We reden op de meest onvindbare wegen en zagen een natuurlijk meer. Het was er prachtig en rustgevend maar we konden daar niet lang blijven want de zoektocht ging door.

We konden soms niet meer van het lachen. De conversaties tussen de sister en de moeder waren hilarisch. De moeder was daar tien jaar geleden al eens geweest en we moesten afslaan op een zandwegel, nuja elke zandwegel zei ze dat het deze kon zijn waardoor we toch meerdere malen afgeslagen zijn.

Nuja na veel zoeken vonden we een mooie lapa (dat is zo’n plaats voor feestjes). We gingen nog inkopen doen om te kunnen wokken s’avonds en keerden huiswaarts.

De vrijdagmorgen kwam mijn mama en mijn tante nog even op bezoek. Ze hadden gezegd tegen de middag daar te zijn. Nuja ze waren daar al om 9u30 en dit deed ons even verschieten maar we waren blij om hen nog eens terug te zien. We waren  blij dat ze van hun reis genoten hadden en besloten over de middag te gaan eten in Jhon Dorys dat restaurant met die lekkere vis waar wij vorig weekend al eens gingen eten. Voor 50 euro hadden we alle vier meer dan genoeg geten en gedronken. We toonden hen nog eens hoe de mall bij ons eruit zag en gingen terug naar ons verblijf.

We zaten nog wat in het zwembad en gingen even tot boven aan de property waar je een fantastisch uitzicht hebt.

Tegen een uur of 6 moesten we dan weer afscheid nemen en deze keer tot we weer in België zijn. Zij reisden nog een avond door tot in Johannesburg waar er kennissen wonen om morgen terug naar huis te vliegen.

Wij gaan morgen om onze auto en gaan deze week met vakantie. We gaan naar Pilanes en Sun City. Een natuurreservaat waar we hopen om de Big 5 te zien en Sun City is het zwemparadijs van Zuid-Afrika.

Dat wordt genieten van de zon en de warmte maar vooral van de rust.

Dikke zoen en knuffel

Jeroen

19-02-2010, 19:49 geschreven door Jeroen Missiaen