Dag 61: Irun-San Sebastiaan: 26km

Paf, na een geweldige nacht was ik om 6u al wakker maar had besloten nog een half uurtje te blijven liggen. Onze Nederlandse hospitalero zou iedereen om 6.30 met muziek. Even later klonk de klassieke muziek door de gangen en sprong ik uit bed. Althans was dat springen enorm moeilijk want lag beneden in het stapelbed en er was amper ruimte om recht te zitten. Dat even terzijde … Tegen 7u konden we dan met iedereen samen ontbijten en vertrokken alle pelgrims mondjesmaat. Dirk en ik vertrokken tegen 7.20 en al gauw kwamen we de eerste pelgrims tegen van onze gite. Een nieuwe geur kwam ook meteen te voorschijn en herinnerde me er nog eens aan dat ik langs de kust zou wandelen, zoute mosselgeur. Toen de bergop begon, merkte ik het al. Mijn beentjes waren helemaal in vorm en ik voelde me voor de eerste keer in de tocht helemaal herboren. Een nieuwe adrenaline had me helemaal overgenomen. Had ik meegedaan in Parijs-Roubaix, dan had Van Avermaet zelfs geen kans gehad. In een mum van tijd was ik dan halverwege bij de kerk van Guadalupe. Hier troepten de pelgrims samen om te kunnen genieten van het prachtige uitzicht over Irun. Vervolgens zette iedereen zijn tocht verder en ik week wat af van de route om naar het topje van de heuvel te stappen op 545m. Zo had ik een prachtig zicht over het Baskenland en de zee. Tijd genoeg in wat uit te puffen en te genieten. Ik wachtte op Dirk maar die kwam maar niet, waarschijnlijk had die de andere route genomen of de afslag gemist. Na een dik half uur wachten vertrok ik dan maar verder. Een prachtige afdaling over de heuvelrug langs de oude ruïnes van Jaizkibel. Vlak voor Pasal Donibane moest ik stijl afdalen langs de trappen. Een magnifiek zicht van de Ria die naar de zee stroomt was mijn beloning. Het is werkelijk een heel nieuwe omgeving hier op de camino del norte. Geuren, kleuren, mensen,... gewoon schitterend. Voor de overzetboot wachtte ik nog even op Dirk, die ik ondertussen aan de lijn had gehad. Eenmaal hij er dan was wachtte we op Alain, Raoul en Francesca om iets te drinken. Na een frisse pint gingen we dan met de veerboot de rivier over en stapten we verder. Er volgde nog 1 uitdaging en dat waren de massa's trappen naar boven. Het beloonde ons echter wel met een waanzinnig uitzicht. Het volgende stuk langs de heuvelwand was schitterend en wandelde ik zo goed als alleen, losstaand van de miljoenen gezinnen die er ook aan het stappen waren. Het laatste stuk naar beneden wandelde ik dan samen met Francesca en kon ik mijn eerste Spaans terug bovenhalen. Samen arriveerden we dan beneden aan het eerste strand van San Sebastiaan. Een moment waar ik al 2 maanden op wachtte. Schoenen uit, sokken uit en over het strand en in de zee lopen. Magnifiek gewoon, het zout op de lippen deed zo deugd. Ik was precies in een nieuwe wereld. Eenmaal we terug met 5 waren vertrokken we verder richting de albergue. Alain had ergens iets gereserveerd en wij 4 zouden door een lief mevrouwtje geleid worden naar de herberg. Daar installeerden we ons dan en gingen we een pintje drinken in afwachting van de was. Na 20 minuten gingen Dirk en ik terug en was er iemand die ons gewoon voorgestoken had, terwijl wij onze was op de machine hadden gelegd. Ik besloot dus de wacht te houden en de was in te steken wanneer we konden. Uiteindelijk konden we dan toch tegen 18u de was in de droger steken en vertrokken we naar de stad. De Lage Landen via de zee en en Italië langs de dijk. Zo raakten we uit elkaar, Dirk en ik gingen dan even naar de winkel en gingen een lekkere Leffe drinken. Daar kwamen we dan toch kamp Italië tegen. Vanaf daar besloten we dan de Spaanse pintxo-cultuur op te snuiven. Kleine hapjes aan de toog met heerlijke glaasjes wijn zorgde voor een mega gezellige avond. Ieder trakteerde ombeurt en na een gezellige avondwandeling keerde we om 23u terug naar de jeugdherberg om te gaan slapen.

Dag 62: San Sebastiaan-Zaraust: 22km

Om 7u ging de wekker en konden we allen onze zak inladen. Een gezamenlijk ontbijtje met chocomelk vanuit de automaat zorgde voor weinig energieopname. Niets wat prinsenkoeken niet kunnen oplossen. Het begin van de dag was enorm pittig. Een stijl klimmetje en daar werd al snel een schifting gemaakt en nam ieders zijn eigen tempo aan. Zo kwam ik nog andere pelgrims tegen, Amerikanen, Nederlanders, … Onderweg kwam ik Mona tegen. Een 21jarige katholieke Duitse die low budget naar Compostella wou gaan. Iets voor Orio installeerden Mona en ik ons aan de kerk om wat te eten al gauw kwamen de rest van de groep. Italianen Roberto die helemaal kapot was, en Francesca en Raoul kwamen ook al snel. Dirk kwam ook wat later aan en zo aten we gezellig samen een hapje in de zon in het gras. Samen daalden we dan af tot in Orio waar we dan een pintje en koffie dronken. Vervolgens zette we de tocht verder richting Zarautz. Daar was de jeugdherberg helemaal vol dus gingen we terug naar het centrum waar we ergens een andere plek zochten. Zo kwamen we dan in in hotelletje uit waar we een grote kamer kregen voor 20€ persoon. Dat was wat lastig voor Mona maar uiteindelijk stemde ze mee toe. Op ons terassje gingen we dan rustig uitblazen terwijl we in estafette een douche namen. Vervolgens gingen we dan naar het strand waar we voor de eerste keer gingen zwemmen, het was heerlijk. Een perfecte temperatuur en het zout dat je overal voelt en proeft. Om dan wat te drogen liep ik nog even langs de kustlijn. Eenmaal terug bij onze bende gingen we langs de supermarkt en het hotel voor al het zout en zand af te spoelen. Een aperitief vooraleer we iets gingen eten was een uitstekend idee en was het begin van een prachtige avond. Een bordje pinxtos en heerlijk stukje vis smaakte enorm. Als pelgrims deelde we alles met elkaar. Hop terug naar het hotel om nog iets te drinken. Onze familie werd maar hechter en hechter en het was wederom een heerlijke avond. Op een bepaald moment was mijn kaars uit en kroop ik mijn bed in.

Dag 63: Zarautz-Deba: 23km

Wat een nacht. In 1 stuk doorgeslapen. En om 7.30 wakker worden. Hoofdje wel een beetje zwaar, maar niets wat een goed ontbijt niet kan oplossen. Mona was al om 7u vertrokken, maar wij 5 hadden rustig de tijd nodig om de rugzak in te laden en beneden een koffie of thee te drinken. Het eerste stuk was enorm goed om wat te bekomen en er een beetje in te komen. Vlak langs de zee, de heerlijke frisse wind die in je gezicht blaast en de golven die kabbelen over de rotsen. Het was letterlijk uitwaaien aan de kust. Na het tweede klimmetje waren Dirk en ik er helemaal bovenop en kregen we terug goede moed.  Tussen Getaria en Zumaia raapten we Mona op. In Zumaia dronken we nog iets voor aan de volgende klim te beginnen. Daar liepen Dirk en ik terug apart tot aan de picknickplek waar we samen met Mona en Roberto onze lunch hadden. Wederom deelde iedereen met elkaar en hadden we een uitgebreide maaltijd. Confituur, worst, 2 soorten sardientjes, foie gras, tomaat, … heerlijk gewoon. Ondertussen lachten we nog met de strontrijder of bemester die andere pelgrims kostte wat het kost wilde vermijden. Vanaf daar volgden Dirk en ik de GR 121 tot in Deba. Een prachtige 8 kilometer langs de kliffen naast de zee. Ik had nog nooit zoveel magnifieke rotsformaties gezien, sommigen waren blijkbaar 50miljard jaar oud. Het enige wat Dirk en ik konden doen was wow zeggen en lachen. Zelfs de donder in de verte en de regen konden onze mood niet verpesten, heerlijk gewoon! Met een big smile kwamen we aan in Debat waar de 4 anderen van onze crazy familie stonden te wachten aan het officina de tourismo. Zo konden we dan samen naar de herberg waar we ons installeerden en de was deden. Tegen 18u gingen we dan de stad in voor een lekker aperitiefje dat we van Alain getrakteerd kregen. We waren hem weer spontaan tegengekomen. Even inkopen doen, in de herberg afzetten en op zoek naar een restaurant om te eten. Een gezellig cafeetje aan de kerk waar we voor 11euro een hele menu peregrino kregen. Een gezellig etentje met 4 en het werd steeds duidelijker hoe hecht we als familie waren. Nog een klein slaapmutsje voor het slapengaan (duh) en erna kropen we ons bedje in (logisch na een slaapmuts e, duh). Het is prachtig wat voor banden de camino kan scheppen. Ik kan alleen maar aanraden de camino te doen en het ook mee te maken. We kennen elkaar 3 dagen en het lijk al heel ons leven. Uniek, prachtig, onbeschrijfbaar.

Dag 64: Deba-Markina-Xemein: 24km

Een nacht zoals een ander. Ik was in ieder geval vroeg wakker en was dus ook bij de eersten die klaar was. Ik wachtte op Dirk om wat te ontbijten en vervoegden ons kleine gekke familie. Ik zal jullie nog eens deftig aan hen voorstellen:

• Dirk, Nederland, stap ondertussen al ongeveer 3 weken met hem, heeft een enorme vrolijkheid en sprankel in de ogen.

• Raoul, Italiaan, ken ik vanaf Irun een creme van een kerel. Vanaf moment een hadden wij een unieke band. Ik ben zijn pelgrimszoon.

• Francesca, Italiaan, ken ze vanaf Irun. Op zoek naar hoop. De dame in de familie.

• Roberto, Italiaan, vanaf Irun. Beer van een vent met een klein hart.

• Mona, Duits, ken ik van San Sebastiaan. Jong, katholiek en op zoek naar zichzelf. De onschuld in de familie.

Nog een laatste fruitsapje voor we vertrokken. Mona was al iets vroeger vertrokken vanwege de stille klim. Met zijn vijven vertrokken we samen en door het inderdaad stijle klimwerk raakten we allemaal uit elkaar. Onderweg kwamen we nog wel wat pelgrims tegen en konden we genieten van het majestueuze binnenland. Valleien, prachtige bergen, de regen die rustig verdampte uit de bossen en een mysterieuze en tegelijk machtige sfeer creëerde. In Olatz waren we terug verenigd, dronken we een koffie en konden we terug verder stappen. Het ging aardig naar boven en boven verzamelden we terug. Een gezamenlijk appeltje en hop vertrekken. In deze omgeving voelde ik me zo klein, het mysterieuze landschap en opstijgende mist verbergde het onbekende. Na een lange klom van 500m wachtte ik even om te eten en besloten Raoul en Francesca verder te stappen en wachtte ik op Mona, Dirk en Roberto. Al gauw viel snel op dat het met Roberto niet goed ging. Hij had enorm veel pijn en met zijn drie probeerde we hem wat te verzorgen. Drinken, eten, zalf en medicatie werden rondgedeeld maar al gauw was dat niet genoeg. Mona was al door en Dirk en ik waren bleven bij Roberto. Uiteindelijk zei ik tegen Dirk al verder te gaan om een slaapplek te zoeken. Ik zou bij Roberto blijven. Ik gaf hem mijn stokken en zo konden we aan de afdaling beginnen, maar hij had enorm veel pijn. Al gauw begon hij te huilen en als medepelgrim steunde in hem en beloofde hem bij hem te blijven. We waren er nog lang niet. Het was maar 8km maar daar deden we 3 a 4u over. Hoe moeilijk hij het ook had, ik bleef bij hem want zou mijn familie niet in de steek laten. Grappen maken, persoonlijke ervaringen vertellen en aanhoren, mentaal er voor hem zijn en hem helpen waar nodig. Om het dan allemaal nog wat zwaarder te maken begon het nog eens gigantisch hard te hagelen en te regenen. De ijskoude wind hielp ook niet echt. Samen gingen we stap per stap aan de traag tempo verder. Tranen, vloeken, roepen en lachen. We zouden er raken en de familie zou samen zijn. Bijna beneden aan de stille klim en in het stadje kreeg ik aan de telefoon te horen dat er een albergues was gevonden. De blijdschap die ons overviel was enorm. We waren er bijna, omhelsden elkaar, en tranen begonnen te vloeien. Een kort bezoek aan de kerk van Markina-Xemein waar een prachtige kerk uit rots wad vervaardigd. Achter het hoekje stonden Dirk en Raoul ons op te wachten. Bij het weerzien kregen we het allemaal wat moeilijk maar waren blij herenigd te zijn. We werden daar opgehaald om naar de albergue te gaan. Helemaal bevroren van de koud aten we iets, namen we een douche en konden we even wat energie terug vinden. Dirk, Francesca, Raoul en ik trokken de stad in om iets te drinken wat ons opwarmde. Wonder boven wonder kwamen we ook weer Alain tegen. Samen een klein aperitief, naar de winkel en naar het restaurant voor de menu peregrino. Een gigantisch kom vissoep, een stuk dun vlees en een ijsje lapten ons wat op en konden nog even gaan poolen, waar de Lage Landen glorieus triomfeerden met 2-0 tegen Italië. Tegen 22u keerden we terug naar de albergue waar we nog een uniek moment meemaakten. Het kwam ter sprake dat ik wat gedichten had geschreven en vroegen of ik er wou voorlezen. Ieders had zijn eigen favoriet maar zal mijn persoonlijke favoriet meedelen (zie schuingedrukte tekst). Het is geschreven in de ochtendmist in Vezelay. Een emotioneel moment en het deed me wel iets dat ik iedereen stil kreeg met mijn woorden. Misschien was het de sfeer, ik weet het niet. We genoten in ieder geval. Tegen 12u, na het schrijven van mijn blog kon ik eindelijk gaan slapen en deze crazy dag achter mij laten.

Mist als pelgrimservaring

Het is als de mist in Vezelay,

Hij komt en gaat, bedekt en toont.

Het laat geheimzinnigheid toe,

Maar kan ook de ware aard laten zien.

Maar toch toren je er boven uit.

De mist raakt je voeten,

En draagt je verder.

Een stap verder en de mist neemt weg,

Wat je voorheen dacht te zien.

Een stap in het onbekende.

Dag 65: Markina-Xemein-Gernika: 25km

Een heerlijke nacht en een uitgebreide ontbijttafel. Lekker veel eten want het was vandaag weer een dag met koude temperaturen van 10℃. Roberto voelde zich ook weer wat beter dus zou vandaag nog mee stappen. Tegen 8.15 namen we afscheid van onze geweldig sympathieke hospitaleros en vertrokken we. Roberto merkte al gauw dat hij iets vergeten was en ging terug en we mochten al verder stappen. Ik had hem mijn stokken gegeven om te stappen dus rekende er niet meer op ze terug te zien. Ik vond het ook niet erg omdat ze nu een nieuw goed doel hadden. Zo stapten we verder richting de abdij van Zenarruza. Prachtige landschappen, mooie trappen en leuke paden zorgden voor een aangename wandeling. In Munitibar dronken Raoul Francesca en ik een koffie in een verschrikkelijk pisgeurende taverne. Snel naar buiten en verder stappen om onze longen frisse lucht te geven. Al gauw begon het vreselijk te hagelen en regenen en zette ik een stapje bij om het wat warmer te krijgen. Zo passeerden ik Mona en vond ik Dirk terug die het café gemist had. Het begon weer prachtig op te klaren en konden dan in Zarrabenta iets eten, al gauw begonnen de leden van de familie aan te komen. Plots was met grote vreugde Roberto daar met de stokken. Weer goed eten en de rest vertrok langs de macadam en ik ging langs de route. Modder, prachtige bossen en een stralende zon. Ik was blij het advies niet gevolgd te hebben van de dame tijdens het eten. In de voorstad kwam ik Dirk en Roberto tegen. Roberto had het nog steeds lastig en er begon ook pijn in het scheenbeen op te komen. Hij zou een dag rust nemen. We kwamen dan uiteindelijk aan in de herberg waar we ons konden installeren. Rugzak en slaapzak in een locker en het andere materiaal in een plastieken zak om naar de kamer te gaan. Allemaal tegen de bedwantsen. Ik zag dat Roberto het moeilijk had dus stelde voor aan de rest om allemaal een boodschap te schrijven om hem er wat bovenop te helpen wanneer hij hier morgen is. Het is moeilijk iemand achter te laten maar iedereen moet de camino zelf doen en op eigen manier. Na de dag die ik gisteren met hem had, zal ik hem toch missen. Erna trokken we de stad in voor de Picasso te zien en om iets te drinken. Tegen 19u gingen we terug naar de albergue want de Italianen zouden voor ons koken, de rest kon gewoon lekker ontspannen op het terras. Le moment supreme was dan gekomen. Een gigantische pasta met tonijn, olijven, basilicum. Gevolgd door een salade met mozzarella en als dessert een gebak met bosbessen. Al gauw werd het ook gedeeld met andere pelgrims die het ook waanzinnig vonden. En als het eten nog niet perfect en mooi genoeg was, moesten we er nog een schepje bovenop doen. We gaven de papieren af die we geschreven hadden voor Roberto en we hadden het allemaal enorm zwaar. Tranen vloeide bij iedereen rijkelijk. We vonden het zo vreemd dat we na slechts een paar dagen zo een band hadden. Roberto gaf dan nog een laatste rondje in het café. Een flesje wijn raakte er ook nog wel bij en in het plezier van de hele avond besloot hij toch bij ons te blijven. Hij zou in de voormiddag naar de dokter gaan en stokken kopen. Erna zou hij dan de bus pakken tot in Bilbao. Wanneer de kaars helemaal uit was viel ik als een blok in slaap.

Dag 66: Gernika-Bilbao: 38km