Dag 32: Saint-Marcel-Crozant: 42km

Geen geweldige nacht. Niet zo lang geslapen en niet zo diep. Het deed dus toch pijn om tegen 7.45 op te staan. Er was niemand te bespeuren dus in ontbloot bovenlijf even boodschappen gaan doen in de badkamer en bij het verlaten van de kamer kwam Françoise in de gang. Ze keek snel weg, maar ik zag duidelijk dat ze geïmponeerd was door mijn tempel van een lichaam. Tegen 8.20 kon ik dan mijn ¾e baguette met confituur binnenspelen. Zak inladen en de tocht richting Crozant kon tegen 9.40 beginnen. De eerste 12km waren verschrikkelijk. Ik geraakte niet in mijn ritme. Eerst langs de bakker, dan nog even passeren langs de Carrefour, maar dan begon de miserie pas echt. Neen, ditmaal niet het weer, maar het verschrikkelijke feit dat alles lastig deed. Eerst zaten mijn steunzolen niet goed, dan mijn jas, dan de rugzak, vervolgens mijn onderbroek, dan mijn broek, dan terug mijn steunzolen, dan de hoogte van de stokken,… Echt hatelijk dat ik om de 10 a 20 minuten moest stoppen om alles terug deftig te steken of in te stellen. Maar na die 12km, aan de Barrage de la Roche Bat l’Aigue, zou de hele toch een nieuwe wending krijgen. Om verder te kunnen moest ik een prachtig pad volgen. Alles was begroeid met heldergroen mos en een klein stroompje dat stilletjes tussen de rotsen gleed. En dat was maar één deel van het wonder. Het pad naar boven was gewoonweg zalig. Heel stijl, stukken met modder, bij andere delen met trappen voorzien en vooral klauterwerk met de handen en voeten om toch boven te geraken. Heerlijk gewoon. De “verloren” tijd van ervoor was ik helemaal vergeten en de komende 3km vond ik een geweldig ritme. Zalig wat zo een helling en een stukje natuur met een mens kan doen. Je voelt je één met de natuur, zweetdruppels lopen langs je voorhoofd van de pittige inspanning en voelt je gewoon herboren. In Gargilesse at ik mijn eerste deel baguette met choco en appelsien op en haaste me snel op weg om die goede vibe te behouden. Een 20 minuten stijl naar boven langs een smal macadametje en dan een lang stuk tussen de velden. De zon begon erdoor te komen en al gauw werd de vest aan de rugzak gehangen. Het volgende uur was misschien zelfs nog zaliger als die geweldige helling van de voormiddag. Ik volgde voor het grootste deel de Historische Vezelay Route (HVR) en week af en toe hier van af door de GR654 te volgen. Op het moment dat de HVR richting Cuzion ging, nam ik de GR langs de La Creuse. Magnifiek gewoon. Langs de bergwand stijl klimmen en dalen en het privilege hebben om te kunnen genieten van magische uitzichten. De paden waren net breed genoeg voor 1 persoon en er waren weer stukken bij om van te smullen. Modder, klauterwerk, kliffen en afgronden. Wat genoot ik hier toch van. Op de eerste point de vue was ik getuige van een geweldig prachtig natuurfenomeen. Er waren 4 buizerds of valken (ze waren ver weg dus kon ze moeilijk identificeren) aan het vliegen door de vallei tot er plots één naar beneden zoefde en iets ving tussen de bossen. Vervolgens vloog hij terug naar boven en liet hij datgene wat hij ving naar beneden vallen. Of het inderdaad een muis was weet ik niet, maar ik vermoed niet dat het een exotische noot was dat hij probeerde te kraken. Met een geweldige glimlach wandelde ik langs het prachtige pad van uitkijkpunt tot uitkijkpunt. Uit geluk liep ik soms de helling af, sprong als een bok van rots tot rots en genoot van de prachtige uitzichten die Moeder Natuur ons heeft gegeven. Ik kan het gewoon niet beschrijven hoe prachtig dit allemaal was. De tijd leek gewoon stil te staan. Aan Pont des Piles nam ik terug een stukje chocobaguette en een tweede appelsien. Bij het kijken in de stapgids merkte ik op dat er voor het volgende stuk 2 mogelijkheden waren. De HVR van 11km of de GR654 die wat langer was (hoeveel wist ik toen nog niet). Ik moest niet te lang nadenken en nam de HVR. Nene, natuurlijk nam ik de GR-route. Nu had ik jullie lezers goed beet hé. Alle, genoeg gelachen. Althans dat dacht ik toch want het lachen zou de komende kilometers niet ontbreken. De GR-route langs de oostelijke kant van het meer van Eguzon was ook weer fenomenaal. Het pad dat ook door mointainbikers gebruikt wordt had alles weg van een enorme speeltuin. Rotsen, modder, de zon die glinstert in het lichtgolvende meer, bruggen over kleine stroompjes, watervallen, omgevallen bomen, schuiven, vallen, klauwteren, lopen en springen, het was puur genieten. Het was geen tocht voor watjes want af en toe voelde ik het melkzuur in de benen opborrelen (of dit correct is wat ik zeg weet ik niet, maar ik zeg het toch zo). De geweldige route werd aan het strand van Bonnu even onderbroken. Ik moest op de macadam wandelen maar besloot aan het strand mijn laatste chocobaguette en appelsien op te eten. Ik had dit plekje niet zomaar gekozen. Er was namelijk een wedstrijd bezig op het strand. Een nationaal kampioenschap van de derde divisie. Een hele eer om hier toch een half uur van te genieten. Maar wat was er nu gaande? Het was een viswedstrijd. Na de vangst van een paar niet indrukwekkende vissen keek ik op de klok en zag dat het 16.40 was. Ik dacht dat de tijd had stil gestaan maar dat bleek dus niet zo. Ik had nog 7km te gaan (had ondertussen ergens een bord gevonden me de afstand en de GR-route was 8km langer) dus vertrok voor het laatste stuk richting Crozant. Wederom prachtig. De avondzon scheen zalig in het gezicht en de paden deden me denken aan de prachtige wandelingen aan de Tarn toen ik klein was. Uiteindelijk kwam ik tegen 18u aan in Crozant waar ik bij het plaatselijk café een pintje ging drinken als beloning van mijn tweede marathon. Ik vroeg er ook meteen de sleutel van de pelgrimsherberg. Na een zalige douche had ik het plan om zelf iets te koken, maar ik had hier absoluut geen zin in, dus deed ik dat ook niet. Ik ging naar het cafeetje en kreeg voor €14 een gigantische portie frieten, een miljoen boontje en een gigantische entrecôte, bleu zoals het hoort. Met een volle maag vol vitaminen, proteïnen en heel den bazaar, kon ik tegen 21u naar mijn herbergje gaan voor het avondritueel. Het nazien van de foto's was geweldig en het schrijven van de blog moeilijk. Voor de schoonheid, pracht, fysieke uitdaging, rust, stilte en het genot van vandaag bestaan er gewoonweg niet genoeg woorden. Misschien wel de prachtigste dag tot nu toe.

Dag 33: Crozant-La Souterraine: 26km

Na een rustige nacht was het toch vreemd om op te staan. Ik merkte het dat het uur was veranderd en had dus een uur minder slaap dan gepland. Vanaf ik uit mijn slaapzak was gekropen ging het wel alleen maar beter en beter. Er heerste nog een lichte stijfheid in de benen. Niet één waarvan je mank loopt maar één die je aangenaam voelt trekken als je je beenspieren opspant. Om 8.15 ging ik naar de bakker voor een ongesneden granenbrood (ze hadden geen snijmachine) en keerde terug naar de herberg om te ontbijten en mijn boterhammen te smeren voor de middag. Tegen 10u was ik dan helemaal gepakt en gezakt, klaar om te vertrekken. De eerste kilometer was prachtig. Lang een bosweggetje naast de La Sedelle. Een prachtige rivier met grote rotsblokken bedekt met glibberig mos en algen. Na die kilometer kwam er weer een punt waar ik moest kiezen tussen de HVR en de GR. Ditmaal verkoos ik dan toch de HVR omdat deze minder lang was en omdat ik gisteren een pittige etappe had gedaan. Haha, Nene zot, ik heb natuurlijk gekozen voor de langere GR-route. Nu had ik jullie een 2e keer beetgenomen e. Anfin, de zon was zalig aan het schijnen en ik wilde echt in de natuur lopen en niet over de macadam. Het begon met een pittige helling naar boven die de stijfheid in de benen helemaal deed verdwijnen. Vervolgens was het afdalen tussen de velden en de oude, uit steen vervaardigde, muurtjes tot aan de La Sedelle. Nog even stijgen terug tot in, wat ik dacht een Gallische stad te zijn, Villemoneix. Een gewoon boerendorpje, niets Gallisch aan. Ik zocht me er een bankje uit en at de eerste reeks bokes met hesp op. Lang genieten deed ik niet want wou genieten van het zalige weer en het wandelen. Het volgende stuk was ook weer prachtig. Zalig zonnetje en magnifieke landschappen. Al dit moois kleurde de wandeling extra hard. Het mooiste van dit stuk waren ongetwijfeld de 7 reeën die in het veld stonden te grazen en bij mijn aankomst vrolijk weg huppelden. Als ik de GR niet had gevolgd had ik dit mooie plaatje misschien gemist. Al weet ik niet wat ik op de HVR zou gezien hebben. Zo kwam ik dan aan in Saint-Germain-Beaupré. Op het pleintje voor de kerk at ik de rest van de bokes op en deed een klapke met een vriendelijke pessimist. Hij vond het chapeau dat ik de weg naar Compostella wandelde, maar dacht niet dat ik het zou kunnen, voor mij is dat alleen maar extra motivatie. De laatste 10km (de GR en HVR liepen samen) tot in La Souterraine waren ook weer ontzettend mooi, alleen begon de hitte vrij zwaar te worden. Insmeren en buff aan voor de nek te beschermen. Tegen 16u kwam ik dan aan in La Souterraine waar ik niet zo vriendelijk ontvangen werd. Een kraai vloog over en besloot zijn boodschap te doen. Alle geluk was het 5 cm naast me. Na een kort bezoekje aan de kerk genoot ik nog even in het zonnetje en kwam om 17u aan op de plek waar ik zou slapen. Hier leerde ik Claudine kennen. Een vriendelijke mevrouw die me in dit magnifieke weer een pintje aanbood. Tijdens het praten vroeg ik wat haar beroep was en ze antwoordde: “dit hier”. Ik vond het enorm raar dat een particulier haar brood verdient met de donaties die ze krijgt van pelgrims. Achja, dat was niet mijn zorg. Ik nam een douche, waste mijn kleren en hing ze voor het eerste maal deze tocht buiten te drogen in de zon en de wind. Ondertussen keek ik nog wat in mijn stapgids voor de volgende etappe terwijl de zachte avondzon op mijn gezicht straalde. Hierdoor straalde ik nog meer.Tegen 19.30 ging ik dan via de voordeur binnen om te gaan eten en daar viel mijne frank, alle euro e. Er stonden prijzen op van maaltijden, verblijven en pelgrimstarieven. Ik sliep dus niet bij particulieren thuis maar in een chambre d'hôte (foutje in de gids). Achja het was nu zo en besloot dan maar te genieten van het lekkere avondeten. Een Kirr, doritos chips natuur, aardappelsoep, aardappel/kaas/room-puree, worst, wijn, kaas, brood, pudding, koekjes en een infusion. Wederom lekker gesmuld en vele calorieën binnen gepakt. Ik repareerde mijn slaapzak nog even omdat er een klein scheurtje onderaan was en zo kon ik na mijn avondritueel tegen 23u mijn bed inkruipen.

Dag 34: La Souterraine-Châtelux-le-Marcheix: 38km

Heerlijk geslapen. Mijn systeem was het nieuwe uur bijna gewoon en het bed lag zalig. Om 8.15 kroop ik er uit en maakte meteen mijn zak omdat ik niet in de chambre d'hôte zou ontbijten. Ik rekende af met Claudine en vertrok tegen 9u naar de Carrefour die 1,5km uit de richting lag. Wat fruit, wat kleine baguettes en een pot choco waren de extra kilo's die ik ging meezeulen. Ik zette me buiten op en bankje om mijn eerste baguette op te eten en onderweg 2 bananen. Ik had vandaag niets gepland of nog niets vastgelegd om te slapen. Ik belde dus wat nummers op die in de stapgids stonden voor een slaapplek vanavond. Nergens plek in Saint-Goussand, nergens plek in Arrènes, niemand die opnam in Châtelux Le Marcheix, te dure plekken in La Besse en in Billanges nam ook niemand op (deze 2 laatsten waren wel enorm vee stappen). In heel deze chaos merkte ik dan 2 kilometer verder dat ik mijn stokken vergeten was bij het bankje bij de Carrefour. De eerste auto die passeerde hield ik tegen en vroeg voor een lift. Direct prijs en ze zette me af vlakbij het bankje. Wat had ik geluk, ze waren er nog. Geen goed begin van de dag. Ik ben niet echt bijgelovig maar had deze ochtend mijn gekregen ketting niet aan en ook niet mijn sint-jacobsschelp. Het zou een warme dag worden en wilde daarom niet te veel aan hebben. Ik besloot al snel de 2 kettingen uit de rugzak te pakken, aan te doen en te beginnen stappen. Zo begon mijn wandeling om 10u terug opnieuw. Tweede keer, goede keer. Het eerste stuk tot in Chamborand was zalig. Een niet te warm zonnetje langs een klein macadammetje. Daar at ik dan mijn tweede chocobaguette op. Ik wist dat ik Arrènes moest passeren en zag een bord staan richting daar. Ik dacht zelfs niet na en volgde de weg. Na enige tijd viel me ineens op dat er geen signalering meer was van de route en dat ik ook van de kaart was geraakt. Het was wel een mooie route. Uitgestrekte glooiende landschappen en een zon die toch wat feller begon te schijnen. Ik vraagde aan passerende auto's de weg richting Arrènes en kwam daar dan uiteindelijk aan tegen 15u. Er was geen plek in het dorp om te slapen dus had me voorgenomen om verder te stappen in Châtelux. Hier had niemand opgenomen, maar dat wil niet zeggen dat er geen plaats was. Voor ik vertrok speelde ik nog een proteïnenbar, banaan en energiereep binnen omdat de volgende 4 kilometer pittig gingen worden. Even wat fris water vragen, de voeten luchten en tegen 15.20 begon ik het volgende stuk. Ik moest 300m stijgen en begon er vol goede moed aan. De eerste 2km vielen mee. Licht hellend, een makkelijk begaanbare weg maar een felle zon. De laatste 2km waren net iets pittiger. Het werd een pak stiller en er waren veel losliggende keien verstopt onder het verdorde bladerdek maar er was beschutting van de zon tussen de bomen. De verzuring begon in de benen te kruipen, het zweet druppelde lang mijn gezicht naar beneden, de tanden fel op elkaar gebeten en af en toe een kreet om mezelf te pushen. Het deed pijn, maar voelde me zo levend. Heerlijk gewoon. Ik had natuurlijk ook rustig naar boven kunnen wandelen, maar dit wou ik niet dus deed dat ook niet. Eenmaal boven in Saint Goussand, bijna badend in het zweet, kon het geluk niet op. Ik had namelijk ergens op de helling mijn eerste 1000km afgerond! Zalig, nog maar 1500 te gaan… Ik beloonde mezelf met een derde chocobaguette en zette om 16.20 het laatste stuk in richting Châtelux. Zes kilometer naar beneden. Dat ging vlot, alleen moest ik wel opletten voor de enkels want er lagen heel veel losliggende keien, blij dat ik de stokken nog had. In Châtelux-le-Marcheix begon de zoektocht naar een slaapplek. Er was een pelgrimsherberg en 3 B&B’s. Ik vraagde aan een aantal mensen waar de herberg was en na nog geen 10 minuten zoeken was ik er gearriveerd. Een volledig uitgeruste herberg waar ik dan om 17.45 eindelijk kon uitblazen. Nog een laatste uurtje genieten van de avondzon en dan tegen 19u naar binnen voor een douche en wat te koken. Rarara, spaghetti bolognese. Na de afwas en de tanden gepoetst te hebben kroop ik om 22u mijn hygiënisch bed in. Er waren namelijk wegwerphoezen voor de matrassen en de kopkussens voorzien. Vanaf nu ook besloten om de kettingen altijd aan te doen.

Dag 35:Châteaux-la-Marcheix-Saint-Léonard-de-Noblat: 32km

Zalig geslapen en vandaag was mijn systeem het nieuwe uur helemaal gewoon. Tegen 8.30 uit bed, at een slappe baguette met choco (na deze nog 2 te gaan) en een banaan. Net voldoende energie voor het eerste stuk van de tocht. Na een klein half uur merkte ik dat ik weer iets vergeten was. Ik was de vuilzak vergeten buiten zetten. Ik had er niet veel in gedaan dus besloot verder te stappen. Volgende keer denk ik eraan, want al je iets eenmaal vergeet ga je er achteraf extra op letten (ketting, stokken,...). Na een vijftal kilometer kwam ik aan een bocht waar een klein beekje onder stroomde. Langs dat beekje liep een klein paadje. Ik wist niet waarheen dat leidde maar mijn instinct zei: Volgen! Zo week ik af van de route, wat nog 5km macadam was, en stapte ik in het onbekende. Wat een prachtbeslissing. Een klein modderpad dat van de linker- naar de rechteroever van het beekje slingerde. Er waren een aantal motorsporen die me de weg wezen, al vroeg ik me af of deze vaak bereden werden én of het praktisch was hier te rijden. Niet mijn zorg. Het pad ging soms de heuvelwand op maar zolang ik het beekje hoorde was ik gerust. Stroomafwaarts is altijd slim. Je komt uiteindelijk altijd iets van beschaving tegen, een kleine beekje voedt normaal gezien een grotere rivier, dat op een bepaald punt naar een dorp leidt. Al gauw wist ik me te oriënteren want kwam bij Le Thaurion uit. Een mooi stukje rivier met een ongerepte natuur langs de oever, losstaand van het smalle pad natuurlijk. Hier had ik dan mijn dichtstbijzijnde ontmoeting met een hert. Ik zag hem niet en hij zag mij niet. Toen ik even pufte en alle spinnenwebben van het gezicht wreef keek het op en sprong weg. Dat gebeurde allemaal op minder dan 1,5m van me. Ik kon niets anders dan perplex blijven staan. Mijn ogen volgden de sierlijke sprongen die de heuvelwand op gingen. Op een bepaald moment, 10m verder bleef hij op een uitstekende rots staan en keek me nog eens diep in de ogen, kippenvel. Na een luide kreet, zoals je het beeld hebt bij een wolf die jankt op een rotsblok, sprong hij verder de bossen in en zag ik hem niet meer terug. Ik stapte verder en kwam inderdaad op een bepaald moment een brug tegen en zag een plakkaat staan richting Les Billanges, een dorp waar de HVR ook langs liep. Ik volgde de macadam naar boven en met het afgelopen magische uur in de gedachte was ik er voor ik het besefte. Hier at ik dan mijn voorlaatste chocobaguette op, smeerde me in tegen de zon en zette de tocht voort. De eerste 5km waren niet zo aangenaam, een grote macadam tot aan Le Pont du Dognon. De 5km daarop waren dan weer wel zalig. Continu bergop in het zonnetje tot in Le Châtenet-en-Dognon. Deze keer beklom ik de helling wel rustig aan en kon boven op het gemak de laatste chocobaguette en banaan opeten. Vanaf daar was het nog 11km tot in Saint-Léonard-de-Noblat. De zon scheen fel en de weg was aangenaam, soms macadam, soms graspaden, bergop en -af, links en rechts,... een weg die leefde. In de verte zag ik soms de klokkentoren piepen boven de bomen.  Tegen 16u kwam ik dan aan en zocht de pelgrimsgite op. Wat voor een gite was me dat, €10 voor een slaapplek, wasmachine en een voedselkast waar we gratis gebruik van mochten maken. Ik had mijn eigen eten al mee maar besloot wel in de groentewinkel nog wat extra gezonde vitaminen te kopen, deze waren namelijk niet beschikbaar in de gite. Ik kreeg van de sympathieke uitbater nog een gratis gezond dessert mee, een peer. Snel een pintje en tegen 18.00 keerde ik terug naar de herberg voor de was te doen, mijn eerste blein/blijn (iemand help weet niet welke van de 2) en wat te koken. Deze keer was het wel echt culinair. Het zag er niet zo uit, maar voelde wel zo. Eerst in hete olie de ajuin bakken, vervolgens een hele courgette en 10 grote boschampignons erbij kieperen. In een andere pan met hete olie de kippenblokjes uit blik krokant aanbakken terwijl de pasta in het gezouten water werd gekookt. Eenmaal de groenten en kip waren gebakken, alles in een grote pan, goed wat room bij voor de calorieën en afkruiden met peper, zout en provencaalse kruiden. De afgegoten pasta dan mee in de pan, omroeren en smullen maar. Met een lekker glaasje grenadine en een sappige peer als dessert voelde ik de energie terug in mijn lichaam kruipen en besloot in de zetel rustig mijn blog bij te werken en wat te lezen in het gastenboek. En ja hoor, de volgende pelgrim was dichtbij. Iemand -kon zijn naam niet lezen- van ergens -kon het land ook niet lezen- was hier vanochtend vertrokken -de datum kon ik wel lezen-. Het zou niet lang meer duren of ik kom mij collega's tegen. De was drogen en tegen 22u kroop ik mijn bed in. Wat een heerlijke 4 dagen al!

Dag 36: Saint-Léonard-de-Noblat-Limoges: 25km

beste jens,

wie ? : ivo horemans °2 oktober 1942 . woon in zoersel sinds 1988 daarvoor vanaf 1976 op langbaanvelden . zie je de link ?? gehuwd met viviane 2 dochters anja(50) en natalie(46) en 4 keer bompa. wij waren buren van uw grootouders hugo en jetty en ook goede vrienden. gedurende jaren waren we samen op verlof in wenduine waar onze strandcabines naast elkaar stonden.

ben gepensioneerd sinds 2002, daarvoor werkzaam als scheepsagent voor een kantoor in antwerpen. bereisde als canvasser voor het bedrijf de laatste 20 jaar van mijn loopbaan op regelmatige basis de economische centra van noord amerika (new york, houston, neworleans) en w-europa (spanje, portugal, italie, zwitserland en ibz griekenland) .

in wenduine had ik een bootje met 4pk motor en sleepnet waarmee op garnalen werd gevist, wat hugo dus deed met laarzen . uw papa was mijn vaste compagnon, wij hebben samen uren en uren in da bootje vertoefd.  marc noemde me 'captain' en kon meer dan geïnteresseerd naar mijn 'sterke' scheepsverhalen luisteren. we konden ook met lange periodes van stilte op het zeitje dobberen. per trek, richting blankenberge of den haan, al naar gelang het getij, haalden we wel een gemiddelde van 10 kgr garnalen per trek. jetty, tante lea, mijn vrouw e.a. sorteerden dan de vangst. denkelijk ken je die gevolgde werkzaamheden wel.

Mijn droom was, eens op pensioen, naar SDC te wandelen. Zo vertrok ik vanuit Saint Jean Pied de Port op 2 mei 2003 en bereikte SDC op 30 mei. Ik deed alles zo basic mogelijk. Met een blog was ik nog ni vertrouwd. ik hield wel een soortement van roadbook bij. Pas een paar jaar later typte ik het reisverslag. Met grote belangstelling volg ik uw onderneming. Veel respect. Ik kan me perfect inleven in uw avontuur. Mijn initieel idee was vanuit België te vertrekken, maar 3 maanden uithuizig was wa lang voor mijn madam?! Slecht weer, honden, lichamelijke mankementen, eenzaamheid,zelfs honger  zijn me bekend en toch koesterde ik al deze omstandigheden. Misschien een wat rare raad : Blijf lang onderweg........Het is een ervaring die niet meer terugkomt. Een vriend van me deed de trip 3x vanuit België en zegt dat niets de eerste keer kan evenaren.

Uw ingesteldheid doet me overtuigen dat ge de klus 'sauf imprévu' zult  klaren. Dagen lang stappen loutert de gedachten. Het beleven van een soort subcultuur is uniek.

Bij het lezen van uw ervaringen stap ik in gedachten mee. Eens terug in den Belgique , nadat de beleving aan het thuisfront wat is geluwd , zou ik een babbel wel appreciëafren .

buen camino/stap ze !!

ivo & co+ 

03-04-2017 om 14:18 geschreven door ivo horemans