We vertrekken met een goed gevoel vanop de manège. Het was er echt tof, ook deze morgen was de sfeer ongedwongen bij het ontbijt. Leuk. We genieten van de afdaling naar het dorp en van de prachtige vergezichten. Zoals eerder gezegd zijn het precies aquarellen aan de horizon. In het dorp aangekomen meent Xavier niet meer te weten waar hij zijn GSM gelaten heeft. Misschien zit die binnenin de tent. Dus plooien we daar op het marktpleintje de tent open en na enig zoekwerk zijn we blij die terug te vinden .
We vervolgen onze weg bergafwaarts naar het tufsteengebied, waar de weinige huizen in de dorpjes tegen de tufsteenrotsen dicht op elkaar gebouwd zijn. In de rotsen bevinden zich nog hier en daar natuurlijke en door de mens gemaakte holen die nu als wijn- of graankelder gebruikt worden.
We fietsen Sorano en vervolgens Onano voorbij, en dalen verder af naar Lago di Bolsena. Het derde dorpje in onze rit is "Grotte di Castro", dus als we nog iets willen kopen of drinken, is het hier het moment want we zullen niet veel meer tegenkomen.
We verlaten Toscane en zijn nu in Lazio.
Aangekomen bij het meer is het er verrassend rustig. Een onverharde weg, riet, en hier en daar een strandje, meer zwart vulkanisch zand. We passeren een leuke bar met restaurant, keren terug en besluiten daar iets te eten. Er zijn ook 2 aanlegsteigers waar de kleine motorbootjes komen aanleggen en waardoor het terrasje langzaamaan volloopt en zorgt voor de gemoedelijke sfeer. We starten met een voorgerechtje en proeven daarna de paling "Anguilla in umido" uit het meer. Een portie kost er slechts 8 euro. We bestellen er een karafke vino bianco bij en zijn gelukkig.
Ondertussen bellen we het thuisfront want daar maken ze zich klaar voor het trouwfeest van hun nicht Lien en Eric. Wij zijn er dus niet bij, een week rapper fietsen was bijna niet haalbaar. Toch wensen we hun alle geluk toe en denken deze avond aan de ganse familie, we missen hen.
Nu volgt er nog een 8-tal km met een klimmeke van 20%. We kiezen om te overnachten in Capodimonte, volgens de brochure zou dit iets mondainer zijn. Een beetje ontgoocheld over het kleine stadje, duiken we na het lekker avondeten in de tent en kunnen we de oordoppen nogmaals goed gebruiken.
We nemen afscheid van de agriturismo waar we blij waren te verblijven. Vriendelijke mensen, alles perfect in orde, goed avondmaal, machtig zicht op de ongelooflijke omgeving. Toch zouden we hier niet veel langer dan 1 nacht kunnen verblijven, omdat er ondanks het zwembad zo weinig te beleven valt.
De oude vulkaan Monte Amiate (1738m hoog), domineert de horizon, en blijkbaar ligt Rome daarachter. Vandaag wacht ons opnieuw een rit met veel klimkilometers. We beslissen de afstand te beperken tot Castell'Azzara, de laatste helling voor we afdalen naar Lago Bolsena.
Eerst gaat het omhoog richting Castel del Piano, maar daarvoor maken we al kennis met Seggiano die schilderachtig op een heuvelTOP ligt.
In Santa Fiora, een steile helling met uit lavasteen opgetrokken oude huizen en kerken vragen we de plaatselijke nonnen op onze bagage te willen letten terwijl we het dorpje verkennen en ons te goed doen aan een paninni.
Eventjes naar beneden, en dan weer erg bergop, de volgende helling van 8% op. We rijden door een zeer rustige streek, die wel mooi is, maar met weinig actie.(Daar moeten we dus zelf voor zorgen!)
Gelukkig kunnen we ons vaak verschuilen voor de zon, door de talrijke kastanjebomen die voor de welgekomen schaduw zorgen. De weg naar de camping gaat nog 10% omhoog met 2x even 15%. Nat van 't zweet en in ons kielzog enkele gemeen-bijtende muggen, komen we rond 15u aan op de kampeermanege, na 1686 gedane hoogtemeters. Ondanks er geen plaats meer vrij is worden we hartelijk ontvangen en bezorgen ze ons een plaatsje in hun privétuin en badkamer. Hier heerst een zeer informele sfeer, en ook de bar en het gemeenschappelijk avondmaal zorgt voor een echt vakantiegenot. Ondanks dit missen we natuurlijk ook héél even onze kinderen, waar we trots op zijn.
Goed geslapen deze nacht, was het nu door de Chianti en de grappa, of worden we onze luchtmatrasjes gewoon?
Na 3 km gaat het heerlijk bergaf richting Buonconvento. Het landschap is er prachtig! Wijdse panorama's met aan de horizon een aquarelle van heuvels in transparante grijstinten. We zitten nu midden de wijnvelden en rijden richting Montalcino. En zoals de ma'am al laat vermoeden gaat het vanaf nu 8km bergop!
Vanaf het hooggelegen Montalcino hebben we prachtige vergezichten op de streek.
Vandaag nemen we de tijd om het rustig aan te doen, en laten ons haar knippen bij een plaatselijke parrucchiere. We doen ons te goed aan een konijntje, en spoelen dat maar al te graag door met een glaasje Brunello di Montalcino. Niet de verstandigste (maar wel een heel lekkere) keuze als je nog moet fietsen in de zon. Gelukkig gaat het vanaf nu grotendeels bergaf.
Het valt op dat de Nederlandse toeristen vervangen zijn door de vlaamse variant, wat waarschijnlijk te maken heeft met de kwaliteit (en de prijs) van de locale wijn.
woensdag 3 augustus Castellina in Chianti- Casciano di Murlo met een tussenstop en bezoek aan Siena. 52km Zonnig en warm, maar tegen de avond meer bewolking.
Vanmorgen fris opgestaan, maar na de zware klim vanuit ons agriturismo (deels te voet), waren we reeds na 1 km nat van het zweet. Gelukkig was de weg richting Siena nu grotendeels bergaf. Natuurlijk ligt Siena op een helling en valt er weer flink wat klimwerk te doen om deze prachtige historische stad te bereiken.
We kuieren met de fiets aan de hand de smalle straten in van deze stad, op zoek naar het schelpvormige centrale plein: de Campo. We vragen aan een Sienees ( geen Chinees, hoewel deze ook talrijk aanwezig zijn) ons te vereeuwigen op dit volgens velen (+1) mooiste plein ter wereld.
We zijn 13 dagen te vroeg om de jaarlijkste Palio live te kunnen meemaken. Deze paardenrace, tussen de verschillende wijken (contrade) van de stad, waarbij om het vlugst 3 rondjes rond de Campo wordt gereden, start slechts binnen 2 weken. Volk is er reeds genoeg, en het is echt drummen in de smalle straatjes. We voelen ons als toeristen in Brugge.
We gaan op zoek om onze bagage op een veilige manier achter te laten, en de stad fietsloos te kunnen bezoeken. Onze eerste poging in een bagagedepot blijkt te duur gezien we per stuk moeten betalen (5€) en we er 9 bijhebben. Ook in het station (weer in down-town) blijken geen lokkers aanwezig te zijn. Terug naar boven, waar we vragen de bagage te kunnen achterlaten in een restaurant waar we het middagmaal nuttigen.
Om 15u vertrekken we opnieuw per fiets, richting Casciano di Murlo, die maar 25 km verderop ligt. Het is nu meer bewolkt dan gisteren, maar bergop blijkt het meer dan warm genoeg. De vers gevulde drinkbussen blijken na een halfuur heet genoeg te zijn om er een zakje thee in te hangen voor de early-tea.
Het groene Toscane, zoals we het kennen, maakt plaats voor een verrassend landschap. Wijdse heuvels, kaal en donkerbruin door het pas afgereden graanlandschap, geven ons een ander beeld van de streek. De laatste 10km gaat het flink bergop en maken we kennis met bosrijke heuvels.
Vanop de camping (Nederland moet vlakbij liggen) genieten we van het uitzicht op de nog te beklimmen heuvels, in dit betoverende land.
dinsdag 2 augustus Fiesole-Catellina in Chianti 68 km Warm en lastig
We starten (naar gewoonte) om 8u in de morgen. Al vlug wordt het duidelijk dat het niet de topdag van Xavier is. (en ik mag het niet allemaal vertellen). Bij de start is zijn snelbinder door de ketting gedraaid en even verderop (bij het ontbijt) laat hij z'n fietshelm liggen.(dus terugkeren) Firenze in de vroege ochtend doorkruisen, is zalig genieten. We komen al vlug aan de andere kant bij Piazza Michelangelo, waar de laatste blik op de stad prachtig is!
Dan starten de echte Toscaanse heuvels. Die zijn lastig en recht omhoog, de dorpjes liggen echt op de heuveltop, maar het uitzicht is adembenemend! De brandende zon maakt de rit van vandaag zwaar. We maken 68 km en 1062 hoogtemeters, maar het duurt tot 14u en die laatste 2 uren wegen toch zwaar door. Gelukkig. hadden we gisteren het hotelletje gereserveerd en moesten we niet meer gaan zoeken.
Af en toe rijden we op een drukke weg. Ook moet je voortdurend geconcentreerd blijven. Die Italianen draaien zomaar af zonder hun richtingaanwijzer te gebruiken of zwaait er een deur open of rijdt er een achteruit. Je merkt wel dat ze hier geen fietsers gewoon zijn.
We fietsen verder door het lieflijke Toscane. We paseren (op enkele honderden meters) het kasteel van Montespertoli, waaar we onze eerste vakantie met de kinderen doorbrachten.
Aangekomen in Castellina in Chianti gaat het lekker bergaf. Het is er rustig aan het zwembad en de koelte op de kamer doet deugd. Tijd voor een siësta.
Firenze lonkt, maar we moeten nog een bergje over om er te geraken.
Weerom vertrekken we vroeg en het is om zien hoe de ochtenddauw optrekt uit de velden. Eerst is het nog vals-plat, maar al vlug gaat het steil omhoog. Na de inspanning van gisteren voelen we onze spieren en heel vlot gaat het niet. Na 18 km bereiken we de top en we laten ons glijden richting Florence.
Het geeft ons een heerlijk gevoel na 3 weken deze prachtige stad in de diepte te zien liggen. Weer een kaap die we genomen hebben!
We houden halt in de camping van Fiesole, een stadje op 4km ten noorden van de stad, maar niet voor we een laatste korte klim van bijna 15% moeten overwinnen. Vlug de tent opzetten (ze was nog maar pas op de fiets gebonden) en het zwembad in.
We laten de fietsen even uitrusten en nemen de bus naar Firenze voor een boeiende en warme namiddag. Ook morgen zijn we van plan het rustig aan te doen voor we de heuvels van Toscane uitdagen.
Een zeer lekker ontbijt gekregen vanmorgen. Koeken met crème en amandelen, perziken uit de tuin in partjes gesneden en filterdunne parmaham met granakaas. Meer hadden we niet nodig om deze zware bergdag in de Appenijnen aan te vatten. De lucht is staalblauw, maar door de vroege start is het nog lekker fris.
De eerste 25 km maken we kennis met de nog vriendelijke heuvels van de bergketen. De weg draait zich rond de heuvels en volgt een riviertje. We rijden continu bergop, maar de massa's wielertoeristen die ook deze autoluwe weg volgen, maken het heel plezant. Zeker omdat iedereen die ons dwarst of inhaalt, ons groet met 'Salve' of vraagt vanwaar we komen en waarheen de rit gaat. De bewonderende en bemoedigende woorden geven ons de kracht om tegen de helling op te gaan.
Deze wordt steeds zwaarder en het aantal wielertoeristen vermindert recht evenredig met het stijgingspercentage. Moto's scheuren ons nu in grote getale voorbij. De bochtige weg gaat nu steil omhoog, en we zien af. Na een onafgebroken klim van 48km bereiken we ons hoogste punt voor vandaag: Passo della Raticosa (968m hoog), tevens de stopplaats voor al de motorrijders. We plaatsen onze fietsen stoer tussen al die moto's en recupereren met een Cola.
Daarna gaat het bergaf, naar de afgesproken stopplaats waar we collega Steven met zijn familie ontmoeten voor de lunch. Zij zijn op de terugreis van Umbrie en maken een ommetje om ons te ontmoeten. Heel tof!
Daarna gaat het nog 13km berg op en af voor we Toscane binnenrijden. Vanaf nu gaat het hard bergaf, wat ons doet besluiten er nog eens 20 extra kilometers bij te doen. We remmen op 35km van Firenze en stranden op een rustige camping in San Piero a Sieve.
Vanmorgen vroeg uit de veren (tent), om in de koelte van de morgen, zoveel mogelijk km's van de 70 die voorzien zijn voor vandaag af te leggen. We vertrekken om 7u45, en nemen pas ons ontbijt na 15 km.
Onder een lichtbewolkte hemel volgen we de kronkelende dode arm van de Po (Po Morte di Primaro), een vroegere bedding van de rivier. Het uitzicht is mooi en vlak, met grote boerderijen. Fruitteelt en akkerbouw wisselen elkaar af. Het valt ons op dat de druiven hier reeds blauw aan het kleuren zijn, en dat het graan reeds binnen is.
We rijden een ietwat vervallen boerderij voorbij waar de boer (Charles uit Jambers) naar zijn kippen op de mesthoop zit te kijken. Na een praatje (bestaat Jean-Marie Paffs-Italiaans ?) wilt de boer maar al te graag op de foto met Jenny uit het land van 'Man Bijt Hond'.
De kilometers fietsen lekker weg, en even verderop komen we juist op tijd voor een wonderbaarlijke visvangst. Een oude vrouw haalt juist een grote vis uit de sloot. Het blijkt echter geen vis te zijn, maar een grote waterschildpad van wel 30cm groot! Weer een uniek fotomoment...
Ondertussen is het middag, de zon brandt genadeloos, de eindbestemming lonkt en de magen knorren. Tijd voor lekkere pasta alla scoglio. Na de middag doemen de Appenijnen op uit de nevel, de volgende te nemen hindernis.
Onze vooropgestelde overnachtingsplaats, die 900m steil bergop ligt blijkt vandaag gesloten te zijn. Pech. We keren enkele kilometers terug en hebben geluk een kamer te vinden in een agritourismo vóór er een onweer losbarst. Tijd voor een dutje dus! We besluiten Bologna (op 20km) te laten liggen waar het ligt, en genieten van onze zachte en gastronomische overnachtingsplaats.
donderdag 28 juli (oma verjaart!) 79 km Warm weder Stadscamping in Ferrara op 2 km van het centrum
Bij het opstaan bleek er geen ontbijt voorzien! Vergeten te vragen. Toch kregen we elk een croissant met marmelade (uit een plastiek zakje) en een koffie (Americano =aangelengd met water) gratis aangeboden door de gastvrouw. We starten met een laatste rondrit rond de vestingstorens van Montagnana. Het is vlak, en we hebben er zin in.
Voor de laatste maal kruisen we de Adige, die nu een hele brede stroom is geworden. Vijf dagen geleden, aan de Rechenpas, was het nog een beekje. We rijden zuidwaarts, op zoek naar de Po.
We fietsen langs kleine dorpjes met mooie kerkjes, met afzonderlijke klokkentorens. Deze wedijveren om de hoogste en slankste toren. Ondanks de bescheidenheid van de dorpjes, zijn hier en daar prachtige villa's van Palladio te bewonderen, alsook villa Badoer in Fratte Polésine. Het landschap blijft zoals gisteren vlak, maar toch is er al meer activiteit te bespeuren onderweg. We hebben het gevoel door Vlaamse Polders te fietsen, wat wel een goed gevoel heeft.
We dwarsen de Po, en volgen die eventjes, om dan aan te komen op de stadscamping van Ferrara. Die blijkt heel ruim en rustig te zijn! De plaatsen zijn vrij te kiezen en de receptionist wijst ons de weg naar een heel hulpvaardige fietsenhersteller. Dit is nodig want het gewicht van de fietstassen aan het voorwiel, en de soms mindere wegen, eisen hun tol! De bagagedrager is reeds op verschillende plaatsen afgebroken en heropgelapt met snelbinders, maar nu zijn ook enkele vijzen afgebroken . Een boormachine en vakmanschap zijn dus nodig.
De stad, rondom versterkt met vestingsmuren (vergelijkbaar met Ieper) heeft een Middeleeuwse kern met versterkte grote paleizen. Het kost ons wat moeite om de toffe plekken in de stad te ontdekken, maar even later genieten we toch van onze apéritivo tussen het jonge volkje van Ferrara!
Vanmorgen verliep alles vlotjes, de achterband van de fiets van Xavier werd vervangen en de fiets loopt weer supersnel.
We zoeken nog even in de binnenstad een internetcafé maar die zijn allen definitief gesloten ( slechte business). Na enkele kopjes sterke koffie zijn we de snurkers van vannacht al vergeten. De tenten stonden zó dicht bij elkaar dat oordoppen noodzakelijk waren! Appels, peren, meloenen en perziken verleiden ons overal op de rit, maar overal staan bordjes: verboden vruchten te plukken! Gisteren zagen we zelfs nog kiwi's groeien!
Het landschap is vlak, landelijke, saai, arm en slecht onderhouden (zo ook de wegen). Alles straalt desolaatheid en armoede uit, en ook het weder bleef grijs!
Het is dus niet onze leukste fietsdag, maar hopen op een toffe eindhalte: Montagnana. Een ommuurde middeleeuwse stad met 24 torens en 4 stadspoorten. Prachtige oude gebouwen, maar ook de stad bruist niet van het leven, en is in verval.
Soulaas vinden we op het centrale marktplein met enkele leuke terrassen en gebouwen met gaanderijen. Morgen waarschijnlijk meer van dat...
Dinsdag 26 juni 2011 86 km lekker warm, halfzonnig weer camping Castel San Pietro
Door het heerlijke bed en de donkere kamer hebben we ons eindelijk eens overslapen. Vakantie!
Ook het ontbijt was in orde. Door een halfplatte band en een slechtwerkende pomp; eerst op zoek naar een tankstation. Na een moeizame start reden we verder zuidwaarts. De appels maakten plaats voor wijngaarden, en het dal werd opnieuw smaller.
Vòòr Rivoli was er geen plaats meer in het dal voor de Adige, de snelweg, de spoorweg, het fietspad en de oude autoweg. Dus moesten wij flink de bergflank op als afscheid van de Alpen. Daarna volgden we een kanaal richting Verona, ondanks een opnieuw leeglopende achterband.
De oorzaak is een beschadigde buitenband die we morgen best zouden vervangen.
De camping in Verona blijkt na enig zoekwerk boven op een heuvel bij Castel San Pietro te liggen. Onze slaapplaats is klein maar ligt knus onder een arcade van wijnranken. Op de camping heerst een gemoedelijke, nonchalante sfeer, die ons wel bevalt. Op verschillende plaatsen zijn er terrassen met stoelen en banken, en een grandioos uitzicht over de stad.
Verona blijkt naast het obligate Romeo en Julia-balkon en de beroemde Arena waar in het zomerseizoen elke dag operavoorstellingen worden gehouden, een erg gezellige stad te zijn. Vanaf nu hebben we pas echt het gevoel in Italìa te zijn, wat ons vakantiegevoel een extra kick geeft. Na het beklimmem van de meer dan 230 treden, schrijven we met een goed gevoel, en in het gezelschap van een lekkere Veronese wijn, met zicht op de lichtjes van deze stad, ons verslag van vandaag.
120 km zon en wolken 's morgens fris, lekker weer in de namiddag
Vanmorgen vlotjes de tent en reistassen op een droge manier kunnen samenpakken en op de fietsen vastmaken. Helaas stond mijn achterband plat toen we wilden vertrekken. Met de nodige ervaring ging het al bij al vlug om de binnenband te vervangen en te vertrekken. Eerst nog eens langs bij een pompstation om de banden, dankzij een speciaal ventiel, onder de nodige druk te zetten om ons en de bagage perfect te kunnen torsen.
Na een paar kilometers eens stoppen voor een italiaans ontbijt (croissants met crème en sterke koffie) en dan richting Bolzano. We volgen de Adige ( of Etsch) en haar dal naar het oosten. Vanaf Bozen rijden we verder naar het zuiden. Het is fris, maar de zon komt tussen de wolken priemen. We fietsen nu in het verlengde van de route van de Brennerpas richting het Gardameer. Het gaat heel vlot, de rustdag van gisteren heeft ons blijkbaar veel deugd gedaan.
Tegen de middag hebben we reeds 70 km gereden en we besluiten om vandaag 2 etappes uit het Reitsma boekje te combineren. Appelgaarden zullen ons gans de route verleiden. Gele, rode en groene appellen hangen hier met tonnen aan de bomen. Iets hoger zijn er wijnvelden en helemaal bovenaan, de laatste ruwe alpentoppen met enkele stoere burchten.
we verlaten Trento, de naar het schijnt eerste echte italiaanse stad, links liggen en trappen naarstig door tot Rovereto (120km) ! Een klein stadje, die op dezelfde hoogte ligt als de bovenzijde van het Gardameer.
Na wat zoeken vinden we een B&B die nog een kamer vrij heeft voor ons, en spoeden ons naar het centrum. Het blijkt een héél oud stadje te zijn met kleine autovrije straatjes en heel charmante pleintjes. Tijd voor een Aperol-Spritz en lekkere maaltijd in een hippe osteria. ( wijnbar- restaurant)
Nog eens contact nemen met het thuisfront, en enkele vrienden en vlug naar bed.
Vanmorgen zijn we opgestaan met zicht op het kasteel van Naudersburg, een paar km vóór de Reschenpas. Na 2 weken zitten we reeds op een zucht van Italië. Het gaat wat vals-plat naar de grensovergang. De Reschenpas heeft een hoogte van 1520m, maar die hebben we reeds achter de rug.
Daarna fietsen we Zuid-Tirol binnen (Trento Alto-Adige) eigenlijk qua sfeer, uitzicht en taalgebruik nog vollop Tirol op zijn Oostenrijks.
Langs een nieuw aangelegde fietspad door de alpenweiden, gaat het gestaag op en neer. We rijden langs de Reschensee, een in 1950 aangelegd stuwmeer. Door de aanleg van het kunstmatige meer verdween een groot deel van Reschen en ook het dorpje Graun onderging het zelfde lot. Alleen het bovenste deel van de kerktoren steekt nog boven het water uit!
Dan gaat het kronkelende fietspad steil (gelukkig voor ons in de goede richting) naar Glurns. Dit is een klein stadje die volledig ommuurd is en enkele mooie versterkte stadspoorten heeft. Voldoende reden dus om er te stoppen voor koffie en krachtvoer.
We volgen de Adige stroomafwaarts. Naarmate de kilometers stijgen op onze teller, wordt de rivier breder en woester. De fikse tegenwind wordt gecompenseerd door de afdalende route naar Meran. Ondertussen moeten we eens schuilen voor een regenvlaag, maar het is toch duidelijk warmer dan aan de andere kant van de pas.
In het dorpje Laas, berucht voor zijn spierwitte Lasa-marmer, stoppen we voor een toast.
Vanaf nu rijden we langs imense appelboomgaarden en enkele wijnvelden, omgeven door hoge bergen, verder naar Meran. Dit chique kuuroord bezochten we reeds vroeger, en dus is het voor ons een beetje thuiskomen. De promenade langs de Passer, met oleanders en palmbomen, geeft deze stad een erg Mediterane sfeer.
We besluiten hier ook morgen te blijven. Ondanks het zogezegde microklimaat zal het vannacht ook weer regenen. Leve de camping.
Vrijdag 22 Juli 2011 105km 2000 hoogtemeters Lange fietsdag arlbergpasß 1793 hoog Nortbertshöhe 1454 hoog
We sliepen in Klösterle,juist voor de Arlberpaß.
Het is miezerig weer om te starten, dus houden we onze regenkledij bovenaan de fietstassen. De hellingen wisselen van 7-10% af met lichtere delen. Het landschap wordt kaler en ruiger. Op het hoogste punt (1793m) ligt St. Christoph. Het uitzicht is hier niet bijzonder. Dan begint de afdaling naar St. Anton (10%), daarna gaat het valsplat verder omlaag. De regio is hier vooral druk bezet In de winter, St. anton is één van de chiqueste wintersportplaatsen in de Alpen. In de zomer zijn echter vele hotels gesloten, meer en meer richten ze zich op het fietsen en mbk-en.
We vliegen ongeveer 30 km bergaf. Het is koud, gelukkig hadden we een wind-en waterdichte broek en jas aangetrokken. In Landeck stoppen we voor een hapje te eten. Ze vertellen dat het boven de 2000m gesneeuwd heeft vannacht. Nu begint het weer langzaam aan te klimmen. Xavier weet van geen ophouden en zal nog een tweede pas willen beklimmen. Het weer wordt ook steeds warmer en zonniger en dat doet deugd. Om 16u beslissen we niet in Pfunds te slapen maar nog de klim naar Nortbertshöhe (1454m) te proberen. We hebben er al 80 km opzitten, en toch... Het worden 20 zware km's maar het weer en het uitzicht zijn prima. We doen het op karakter, elk op ons eigen tempo. Als ik boven aankom is Xavier's pintje (großen weißen) al uit! Nog een 3-tal km en we vinden een charmant gästhaus in Nauders. We zijn beiden gelukkige met de gedane 105 km's en 2000 HM.
Vanmorgen verlieten we het leuke stadje Feldkirch, met zijn oude kleine straatjes maar ook met enkele frisse nieuwe architecturale accenten.
Op weg naar Bludenz worden de bergen steeds groter, maar blijft de weg relatief vlak. We stoppen af en toe aan enkele meertjes met diep-blauw groen water en een hoog postkaartgehalte. Het is dan ook niet verwonderlijk dat vissers hier op jacht gaan naar regenboog forellen.
Na Bludenz ruikt het heerlijk naar chocolade als we de fabriek van Milka voorbij fietsen. Vanaf nu rijden we langs een kleine maar snelstromende rivier het smalle Klostertal in. Vanmorgen zijn we vertrokken in de zon, maar ondertussen pakken de wolken zich weer samen. De besneeuwde bergtoppen komen steeds dichterbij en watervallen storten zich naar beneden langs de flank van de berg.
Omdat het weder slechter wordt, en het tenslotte toch onze nationale feestdag is, besluiten we al na 50km de Arlbergpaß morgen pas te beklimmen. Uitrustend, zien we hoe Andy Schleck vandaag wint op de Galibier. (Katia en Kristien komen niet voor in het klassement)
20 juli 2011 Stormwind - grijze lucht - herfst 83km
GH Löwen Fosters Egelseestr 20
Goed geslapen ondanks de stormwind en regen van vannacht! Bij het ontwaken blijkt er veel water rond de tent te staan en was de wind nog niet gaan liggen.
We worden steeds handiger in het organiseren van onze fietstassen. Alles heeft zijn vaste plaats gekregen en valt in grote lijnen onder te verdelen in de categorieën fietskledij, avondkledij, tentgerief en regenkledij. Ondanks dit, moeten we meestal toch 2 zakken opendoen om het juiste gerief te vinden.
Vandaag startten we in Friedrichshafen en reden langs de oevers van het meer naar Lindau, een 25km verderop. Lindau ligt op een klein eilandje aan de rand van het meer. Nu pas zien we de gevolgen van het stormweer van vannacht. De rivieren die uitmonden in de Bodensee voeren kolkende bruine watermassa's aan en overspoelen de stranden met wrakhout.
Ons oorspronkelijk plan om een rustdag (of middag) in te lassen en onze zwembroeken boven te halen, valt letterlijk in het water. We besluiten de etappes een beetje aan te passen aan de Alpenpas die weldra volgt.
Via Bregenz verlaten we de (60km lange) Bodensee en volgen de Rijn die er de grens met Oostenrijk en Zwitserland vormt. Om toch eens in Zwitserland geweest te zijn rijden we speciaal een brug over en maken we een foto van Jenny bij de Zwitserse vlag. (oude liefde roest niet)
In tegenstelling met het ietwat oudbollige imago van Oostenrijk, komen we heelwat moderne architectuur tegen.
We fietsen op de dijken tussen de steeds groter wordende alpenmassieven, het Vorarlberg-gebied binnen. Ongelooflijk dat de Alpen die gisteren nog zo veraf waren, nu zo dichtbij zijn!
Tenslotte houden we halt in het sympathieke Feldkirch waar we de avond besluiten met een lekkere Japanse maaltijd.
We vertrokken weer vroeg in de morgen (8u15) na een lekker ontbijt.
De overnachting was prima, heel rustig en vriendelijke dame. We volgden eerst de romantische Donau en dan ging de rit verder langs autovrije paadjes. Het fietsen in de mooie natuur is echt fantastisch, we zagen een vos, een bambi en vele grote roofvogels. Ook vele mooie bloemen en fruitbomen kruisten ons pad. We waren verwonderd van de mooie natuur. Dat alle wegen leiden naar Rome, weten we, maar dat ze langs deze mooie autovrije wegen gaan, beginnen we langzaam aan te beseffen.
Op een bepaald moment konden we kiezen, de gewone weg nemen of de moeilijkere weg- met meer bergop, maar met mooiere uitzichten. Xavier besliste al vlug om die mooiste weg te nemen, 't Is tenslotte trainen voor de Alpen! Maar het was echt de moeite. In Höchsten had je een prachtig zicht op de Alpen.
En dan was het bergaf naar de Bodensee: ZALIG!
's Avonds begon het te regenen en dit bleef zo tot midden in de nacht duren. Daarna was het stormachtig waaien, en tof dat het was in de tent...
18 juli 103km Een koudere dag met afwisseling van zon en grijze wolken en enkele spatten regen op de Alp
Slapen in Sigmaringen GH Pfefferle Leopoldstr 22
Vanmorgen vroeg vertrokken en de eerste etappe van de rit dwars door een ongelooflijk rustig natuurpark gereden. Het natuurpark Schönbuch was een formidabele start van de dag. De 8km bosweg langs rustige beekjes hadden we voor ons alleen, op enkele hazen na die voor onze wielen wegschoten.
Reeds vlug waren we in Tübingen aan de Neckar waar een kleine reparatie aan de fiets noodzakelijk bleek.
Van hieruit kwam de Schwäbische Alp in zicht, een 400m hoge helling die we vandaag moesten nemen. De eerste 20km vielen mee, maar voor de laatste 4 km tot Melchingen moesten we toch enkele tandjes kleiner schakelen. Vandaag is Jenny tweede geëindigd in het bergklassement!!!
Vanaf dan was het heerlijk 45km vals plat (bergaf) de Lauchert te volgen van de bron tot de monding in de Donau te Sigmaringen. Ook vandaag was het weer heerlijk meer dan 85% van de tijd langs autovrije wegen te kunnen fietsen, op goed onderhouden en apart aangelegde fietspaden.
