Een zeer lekker ontbijt gekregen vanmorgen. Koeken met crème en amandelen, perziken uit de tuin in partjes gesneden en filterdunne parmaham met granakaas. Meer hadden we niet nodig om deze zware bergdag in de Appenijnen aan te vatten. De lucht is staalblauw, maar door de vroege start is het nog lekker fris.
De eerste 25 km maken we kennis met de nog vriendelijke heuvels van de bergketen. De weg draait zich rond de heuvels en volgt een riviertje. We rijden continu bergop, maar de massa's wielertoeristen die ook deze autoluwe weg volgen, maken het heel plezant. Zeker omdat iedereen die ons dwarst of inhaalt, ons groet met 'Salve' of vraagt vanwaar we komen en waarheen de rit gaat. De bewonderende en bemoedigende woorden geven ons de kracht om tegen de helling op te gaan.
Deze wordt steeds zwaarder en het aantal wielertoeristen vermindert recht evenredig met het stijgingspercentage. Moto's scheuren ons nu in grote getale voorbij. De bochtige weg gaat nu steil omhoog, en we zien af. Na een onafgebroken klim van 48km bereiken we ons hoogste punt voor vandaag: Passo della Raticosa (968m hoog), tevens de stopplaats voor al de motorrijders. We plaatsen onze fietsen stoer tussen al die moto's en recupereren met een Cola.
Daarna gaat het bergaf, naar de afgesproken stopplaats waar we collega Steven met zijn familie ontmoeten voor de lunch. Zij zijn op de terugreis van Umbrie en maken een ommetje om ons te ontmoeten. Heel tof!
Daarna gaat het nog 13km berg op en af voor we Toscane binnenrijden. Vanaf nu gaat het hard bergaf, wat ons doet besluiten er nog eens 20 extra kilometers bij te doen. We remmen op 35km van Firenze en stranden op een rustige camping in San Piero a Sieve.
Vanmorgen vroeg uit de veren (tent), om in de koelte van de morgen, zoveel mogelijk km's van de 70 die voorzien zijn voor vandaag af te leggen. We vertrekken om 7u45, en nemen pas ons ontbijt na 15 km.
Onder een lichtbewolkte hemel volgen we de kronkelende dode arm van de Po (Po Morte di Primaro), een vroegere bedding van de rivier. Het uitzicht is mooi en vlak, met grote boerderijen. Fruitteelt en akkerbouw wisselen elkaar af. Het valt ons op dat de druiven hier reeds blauw aan het kleuren zijn, en dat het graan reeds binnen is.
We rijden een ietwat vervallen boerderij voorbij waar de boer (Charles uit Jambers) naar zijn kippen op de mesthoop zit te kijken. Na een praatje (bestaat Jean-Marie Paffs-Italiaans ?) wilt de boer maar al te graag op de foto met Jenny uit het land van 'Man Bijt Hond'.
De kilometers fietsen lekker weg, en even verderop komen we juist op tijd voor een wonderbaarlijke visvangst. Een oude vrouw haalt juist een grote vis uit de sloot. Het blijkt echter geen vis te zijn, maar een grote waterschildpad van wel 30cm groot! Weer een uniek fotomoment...
Ondertussen is het middag, de zon brandt genadeloos, de eindbestemming lonkt en de magen knorren. Tijd voor lekkere pasta alla scoglio. Na de middag doemen de Appenijnen op uit de nevel, de volgende te nemen hindernis.
Onze vooropgestelde overnachtingsplaats, die 900m steil bergop ligt blijkt vandaag gesloten te zijn. Pech. We keren enkele kilometers terug en hebben geluk een kamer te vinden in een agritourismo vóór er een onweer losbarst. Tijd voor een dutje dus! We besluiten Bologna (op 20km) te laten liggen waar het ligt, en genieten van onze zachte en gastronomische overnachtingsplaats.
donderdag 28 juli (oma verjaart!) 79 km Warm weder Stadscamping in Ferrara op 2 km van het centrum
Bij het opstaan bleek er geen ontbijt voorzien! Vergeten te vragen. Toch kregen we elk een croissant met marmelade (uit een plastiek zakje) en een koffie (Americano =aangelengd met water) gratis aangeboden door de gastvrouw. We starten met een laatste rondrit rond de vestingstorens van Montagnana. Het is vlak, en we hebben er zin in.
Voor de laatste maal kruisen we de Adige, die nu een hele brede stroom is geworden. Vijf dagen geleden, aan de Rechenpas, was het nog een beekje. We rijden zuidwaarts, op zoek naar de Po.
We fietsen langs kleine dorpjes met mooie kerkjes, met afzonderlijke klokkentorens. Deze wedijveren om de hoogste en slankste toren. Ondanks de bescheidenheid van de dorpjes, zijn hier en daar prachtige villa's van Palladio te bewonderen, alsook villa Badoer in Fratte Polésine. Het landschap blijft zoals gisteren vlak, maar toch is er al meer activiteit te bespeuren onderweg. We hebben het gevoel door Vlaamse Polders te fietsen, wat wel een goed gevoel heeft.
We dwarsen de Po, en volgen die eventjes, om dan aan te komen op de stadscamping van Ferrara. Die blijkt heel ruim en rustig te zijn! De plaatsen zijn vrij te kiezen en de receptionist wijst ons de weg naar een heel hulpvaardige fietsenhersteller. Dit is nodig want het gewicht van de fietstassen aan het voorwiel, en de soms mindere wegen, eisen hun tol! De bagagedrager is reeds op verschillende plaatsen afgebroken en heropgelapt met snelbinders, maar nu zijn ook enkele vijzen afgebroken . Een boormachine en vakmanschap zijn dus nodig.
De stad, rondom versterkt met vestingsmuren (vergelijkbaar met Ieper) heeft een Middeleeuwse kern met versterkte grote paleizen. Het kost ons wat moeite om de toffe plekken in de stad te ontdekken, maar even later genieten we toch van onze apéritivo tussen het jonge volkje van Ferrara!
Vanmorgen verliep alles vlotjes, de achterband van de fiets van Xavier werd vervangen en de fiets loopt weer supersnel.
We zoeken nog even in de binnenstad een internetcafé maar die zijn allen definitief gesloten ( slechte business). Na enkele kopjes sterke koffie zijn we de snurkers van vannacht al vergeten. De tenten stonden zó dicht bij elkaar dat oordoppen noodzakelijk waren! Appels, peren, meloenen en perziken verleiden ons overal op de rit, maar overal staan bordjes: verboden vruchten te plukken! Gisteren zagen we zelfs nog kiwi's groeien!
Het landschap is vlak, landelijke, saai, arm en slecht onderhouden (zo ook de wegen). Alles straalt desolaatheid en armoede uit, en ook het weder bleef grijs!
Het is dus niet onze leukste fietsdag, maar hopen op een toffe eindhalte: Montagnana. Een ommuurde middeleeuwse stad met 24 torens en 4 stadspoorten. Prachtige oude gebouwen, maar ook de stad bruist niet van het leven, en is in verval.
Soulaas vinden we op het centrale marktplein met enkele leuke terrassen en gebouwen met gaanderijen. Morgen waarschijnlijk meer van dat...
Dinsdag 26 juni 2011 86 km lekker warm, halfzonnig weer camping Castel San Pietro
Door het heerlijke bed en de donkere kamer hebben we ons eindelijk eens overslapen. Vakantie!
Ook het ontbijt was in orde. Door een halfplatte band en een slechtwerkende pomp; eerst op zoek naar een tankstation. Na een moeizame start reden we verder zuidwaarts. De appels maakten plaats voor wijngaarden, en het dal werd opnieuw smaller.
Vòòr Rivoli was er geen plaats meer in het dal voor de Adige, de snelweg, de spoorweg, het fietspad en de oude autoweg. Dus moesten wij flink de bergflank op als afscheid van de Alpen. Daarna volgden we een kanaal richting Verona, ondanks een opnieuw leeglopende achterband.
De oorzaak is een beschadigde buitenband die we morgen best zouden vervangen.
De camping in Verona blijkt na enig zoekwerk boven op een heuvel bij Castel San Pietro te liggen. Onze slaapplaats is klein maar ligt knus onder een arcade van wijnranken. Op de camping heerst een gemoedelijke, nonchalante sfeer, die ons wel bevalt. Op verschillende plaatsen zijn er terrassen met stoelen en banken, en een grandioos uitzicht over de stad.
Verona blijkt naast het obligate Romeo en Julia-balkon en de beroemde Arena waar in het zomerseizoen elke dag operavoorstellingen worden gehouden, een erg gezellige stad te zijn. Vanaf nu hebben we pas echt het gevoel in Italìa te zijn, wat ons vakantiegevoel een extra kick geeft. Na het beklimmem van de meer dan 230 treden, schrijven we met een goed gevoel, en in het gezelschap van een lekkere Veronese wijn, met zicht op de lichtjes van deze stad, ons verslag van vandaag.
120 km zon en wolken 's morgens fris, lekker weer in de namiddag
Vanmorgen vlotjes de tent en reistassen op een droge manier kunnen samenpakken en op de fietsen vastmaken. Helaas stond mijn achterband plat toen we wilden vertrekken. Met de nodige ervaring ging het al bij al vlug om de binnenband te vervangen en te vertrekken. Eerst nog eens langs bij een pompstation om de banden, dankzij een speciaal ventiel, onder de nodige druk te zetten om ons en de bagage perfect te kunnen torsen.
Na een paar kilometers eens stoppen voor een italiaans ontbijt (croissants met crème en sterke koffie) en dan richting Bolzano. We volgen de Adige ( of Etsch) en haar dal naar het oosten. Vanaf Bozen rijden we verder naar het zuiden. Het is fris, maar de zon komt tussen de wolken priemen. We fietsen nu in het verlengde van de route van de Brennerpas richting het Gardameer. Het gaat heel vlot, de rustdag van gisteren heeft ons blijkbaar veel deugd gedaan.
Tegen de middag hebben we reeds 70 km gereden en we besluiten om vandaag 2 etappes uit het Reitsma boekje te combineren. Appelgaarden zullen ons gans de route verleiden. Gele, rode en groene appellen hangen hier met tonnen aan de bomen. Iets hoger zijn er wijnvelden en helemaal bovenaan, de laatste ruwe alpentoppen met enkele stoere burchten.
we verlaten Trento, de naar het schijnt eerste echte italiaanse stad, links liggen en trappen naarstig door tot Rovereto (120km) ! Een klein stadje, die op dezelfde hoogte ligt als de bovenzijde van het Gardameer.
Na wat zoeken vinden we een B&B die nog een kamer vrij heeft voor ons, en spoeden ons naar het centrum. Het blijkt een héél oud stadje te zijn met kleine autovrije straatjes en heel charmante pleintjes. Tijd voor een Aperol-Spritz en lekkere maaltijd in een hippe osteria. ( wijnbar- restaurant)
Nog eens contact nemen met het thuisfront, en enkele vrienden en vlug naar bed.
Vanmorgen zijn we opgestaan met zicht op het kasteel van Naudersburg, een paar km vóór de Reschenpas. Na 2 weken zitten we reeds op een zucht van Italië. Het gaat wat vals-plat naar de grensovergang. De Reschenpas heeft een hoogte van 1520m, maar die hebben we reeds achter de rug.
Daarna fietsen we Zuid-Tirol binnen (Trento Alto-Adige) eigenlijk qua sfeer, uitzicht en taalgebruik nog vollop Tirol op zijn Oostenrijks.
Langs een nieuw aangelegde fietspad door de alpenweiden, gaat het gestaag op en neer. We rijden langs de Reschensee, een in 1950 aangelegd stuwmeer. Door de aanleg van het kunstmatige meer verdween een groot deel van Reschen en ook het dorpje Graun onderging het zelfde lot. Alleen het bovenste deel van de kerktoren steekt nog boven het water uit!
Dan gaat het kronkelende fietspad steil (gelukkig voor ons in de goede richting) naar Glurns. Dit is een klein stadje die volledig ommuurd is en enkele mooie versterkte stadspoorten heeft. Voldoende reden dus om er te stoppen voor koffie en krachtvoer.
We volgen de Adige stroomafwaarts. Naarmate de kilometers stijgen op onze teller, wordt de rivier breder en woester. De fikse tegenwind wordt gecompenseerd door de afdalende route naar Meran. Ondertussen moeten we eens schuilen voor een regenvlaag, maar het is toch duidelijk warmer dan aan de andere kant van de pas.
In het dorpje Laas, berucht voor zijn spierwitte Lasa-marmer, stoppen we voor een toast.
Vanaf nu rijden we langs imense appelboomgaarden en enkele wijnvelden, omgeven door hoge bergen, verder naar Meran. Dit chique kuuroord bezochten we reeds vroeger, en dus is het voor ons een beetje thuiskomen. De promenade langs de Passer, met oleanders en palmbomen, geeft deze stad een erg Mediterane sfeer.
We besluiten hier ook morgen te blijven. Ondanks het zogezegde microklimaat zal het vannacht ook weer regenen. Leve de camping.
Vrijdag 22 Juli 2011 105km 2000 hoogtemeters Lange fietsdag arlbergpasß 1793 hoog Nortbertshöhe 1454 hoog
We sliepen in Klösterle,juist voor de Arlberpaß.
Het is miezerig weer om te starten, dus houden we onze regenkledij bovenaan de fietstassen. De hellingen wisselen van 7-10% af met lichtere delen. Het landschap wordt kaler en ruiger. Op het hoogste punt (1793m) ligt St. Christoph. Het uitzicht is hier niet bijzonder. Dan begint de afdaling naar St. Anton (10%), daarna gaat het valsplat verder omlaag. De regio is hier vooral druk bezet In de winter, St. anton is één van de chiqueste wintersportplaatsen in de Alpen. In de zomer zijn echter vele hotels gesloten, meer en meer richten ze zich op het fietsen en mbk-en.
We vliegen ongeveer 30 km bergaf. Het is koud, gelukkig hadden we een wind-en waterdichte broek en jas aangetrokken. In Landeck stoppen we voor een hapje te eten. Ze vertellen dat het boven de 2000m gesneeuwd heeft vannacht. Nu begint het weer langzaam aan te klimmen. Xavier weet van geen ophouden en zal nog een tweede pas willen beklimmen. Het weer wordt ook steeds warmer en zonniger en dat doet deugd. Om 16u beslissen we niet in Pfunds te slapen maar nog de klim naar Nortbertshöhe (1454m) te proberen. We hebben er al 80 km opzitten, en toch... Het worden 20 zware km's maar het weer en het uitzicht zijn prima. We doen het op karakter, elk op ons eigen tempo. Als ik boven aankom is Xavier's pintje (großen weißen) al uit! Nog een 3-tal km en we vinden een charmant gästhaus in Nauders. We zijn beiden gelukkige met de gedane 105 km's en 2000 HM.
Vanmorgen verlieten we het leuke stadje Feldkirch, met zijn oude kleine straatjes maar ook met enkele frisse nieuwe architecturale accenten.
Op weg naar Bludenz worden de bergen steeds groter, maar blijft de weg relatief vlak. We stoppen af en toe aan enkele meertjes met diep-blauw groen water en een hoog postkaartgehalte. Het is dan ook niet verwonderlijk dat vissers hier op jacht gaan naar regenboog forellen.
Na Bludenz ruikt het heerlijk naar chocolade als we de fabriek van Milka voorbij fietsen. Vanaf nu rijden we langs een kleine maar snelstromende rivier het smalle Klostertal in. Vanmorgen zijn we vertrokken in de zon, maar ondertussen pakken de wolken zich weer samen. De besneeuwde bergtoppen komen steeds dichterbij en watervallen storten zich naar beneden langs de flank van de berg.
Omdat het weder slechter wordt, en het tenslotte toch onze nationale feestdag is, besluiten we al na 50km de Arlbergpaß morgen pas te beklimmen. Uitrustend, zien we hoe Andy Schleck vandaag wint op de Galibier. (Katia en Kristien komen niet voor in het klassement)
20 juli 2011 Stormwind - grijze lucht - herfst 83km
GH Löwen Fosters Egelseestr 20
Goed geslapen ondanks de stormwind en regen van vannacht! Bij het ontwaken blijkt er veel water rond de tent te staan en was de wind nog niet gaan liggen.
We worden steeds handiger in het organiseren van onze fietstassen. Alles heeft zijn vaste plaats gekregen en valt in grote lijnen onder te verdelen in de categorieën fietskledij, avondkledij, tentgerief en regenkledij. Ondanks dit, moeten we meestal toch 2 zakken opendoen om het juiste gerief te vinden.
Vandaag startten we in Friedrichshafen en reden langs de oevers van het meer naar Lindau, een 25km verderop. Lindau ligt op een klein eilandje aan de rand van het meer. Nu pas zien we de gevolgen van het stormweer van vannacht. De rivieren die uitmonden in de Bodensee voeren kolkende bruine watermassa's aan en overspoelen de stranden met wrakhout.
Ons oorspronkelijk plan om een rustdag (of middag) in te lassen en onze zwembroeken boven te halen, valt letterlijk in het water. We besluiten de etappes een beetje aan te passen aan de Alpenpas die weldra volgt.
Via Bregenz verlaten we de (60km lange) Bodensee en volgen de Rijn die er de grens met Oostenrijk en Zwitserland vormt. Om toch eens in Zwitserland geweest te zijn rijden we speciaal een brug over en maken we een foto van Jenny bij de Zwitserse vlag. (oude liefde roest niet)
In tegenstelling met het ietwat oudbollige imago van Oostenrijk, komen we heelwat moderne architectuur tegen.
We fietsen op de dijken tussen de steeds groter wordende alpenmassieven, het Vorarlberg-gebied binnen. Ongelooflijk dat de Alpen die gisteren nog zo veraf waren, nu zo dichtbij zijn!
Tenslotte houden we halt in het sympathieke Feldkirch waar we de avond besluiten met een lekkere Japanse maaltijd.
We vertrokken weer vroeg in de morgen (8u15) na een lekker ontbijt.
De overnachting was prima, heel rustig en vriendelijke dame. We volgden eerst de romantische Donau en dan ging de rit verder langs autovrije paadjes. Het fietsen in de mooie natuur is echt fantastisch, we zagen een vos, een bambi en vele grote roofvogels. Ook vele mooie bloemen en fruitbomen kruisten ons pad. We waren verwonderd van de mooie natuur. Dat alle wegen leiden naar Rome, weten we, maar dat ze langs deze mooie autovrije wegen gaan, beginnen we langzaam aan te beseffen.
Op een bepaald moment konden we kiezen, de gewone weg nemen of de moeilijkere weg- met meer bergop, maar met mooiere uitzichten. Xavier besliste al vlug om die mooiste weg te nemen, 't Is tenslotte trainen voor de Alpen! Maar het was echt de moeite. In Höchsten had je een prachtig zicht op de Alpen.
En dan was het bergaf naar de Bodensee: ZALIG!
's Avonds begon het te regenen en dit bleef zo tot midden in de nacht duren. Daarna was het stormachtig waaien, en tof dat het was in de tent...
18 juli 103km Een koudere dag met afwisseling van zon en grijze wolken en enkele spatten regen op de Alp
Slapen in Sigmaringen GH Pfefferle Leopoldstr 22
Vanmorgen vroeg vertrokken en de eerste etappe van de rit dwars door een ongelooflijk rustig natuurpark gereden. Het natuurpark Schönbuch was een formidabele start van de dag. De 8km bosweg langs rustige beekjes hadden we voor ons alleen, op enkele hazen na die voor onze wielen wegschoten.
Reeds vlug waren we in Tübingen aan de Neckar waar een kleine reparatie aan de fiets noodzakelijk bleek.
Van hieruit kwam de Schwäbische Alp in zicht, een 400m hoge helling die we vandaag moesten nemen. De eerste 20km vielen mee, maar voor de laatste 4 km tot Melchingen moesten we toch enkele tandjes kleiner schakelen. Vandaag is Jenny tweede geëindigd in het bergklassement!!!
Vanaf dan was het heerlijk 45km vals plat (bergaf) de Lauchert te volgen van de bron tot de monding in de Donau te Sigmaringen. Ook vandaag was het weer heerlijk meer dan 85% van de tijd langs autovrije wegen te kunnen fietsen, op goed onderhouden en apart aangelegde fietspaden.
17 juli 96km 's morgens druppelt het Vanaf 11u30 tot de aankomst:regen
Rond 2u wakker geworden(?) door de eerste regendruppels. Naarmate de nacht vorderde blijft het meer en meer regenen, daarna te gieten en tegen 7u weer te druppelen.
Ondanks de gunstige verwachtingen staan we zoals altijd rond 7u op. Gelukkig kunnen de tent opbreken in een droog moment. Na een koffie vertrekken we in miezerige weder voor de eerste 40km.
We ontmoeten voor de 2e maaltijd Hollandse lotgenoten met een platte band. Zij zijn op weg naar Rome maar hebben 2 maand de tijd om er te geraken. Ook wij hebben platte bandenpech (3e maal) na de noodgedwongen middagstop door de hevige regen in Pforzheim. We volgen de Wurm stroomopwaarts, een riviertje die kronkelt, tussen bossen en frisse weilandjes.
De weg gaat steeds licht bergop met enkele kleine klimmetjes. Het begint steeds meer te regenen, en na enkele uren begint dat te wegen. Op karakter (en daar hebben we nu eenmaal nog geen gebrek aan) bereiken we ons doel voor vandaag. Een warme douche en lekker maaltijd doet ons alweer verlangen naar morgen waar we zullen beginnen aan het echte klimwerk!
Laat ons de nacht op de camping maar vlug overslaan. Nochtans heeft de camping alle comfort wat een camping normaal te bieden heeft, inclusief plooistoeljes, voortenten en nachtlawaai!
De trein genomen naar Karlsruhe,en na 30min waren we reeds ter plaatse. Karlruhe is een relatief nieuwe stad met vooral veel winkels. Aangezien we toch niks konden kopen omdat we reeds genoeg gewicht meehebben op de fiets, kuierden we wat rond. Door het schitterende weer waren de terrassen heel aantrekkelijk.
In recordtempo de Moderne collector van het Staatliche Kunsthalle doorlopen en vlug terug naar de camping. En gezien het een rustdag betreft, kan ik niet alles vertellen...
Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt springen we gezwind om 8u15 op de fiets.
Eerst fietsen we een beetje door de bossen en verder langs autoluwe paadjes langs kleine dorpjes. We passeren veel fruittelers.Onze GPS is toch wel super; die vindt steeds de juiste weg zodat je nooit moet stoppen en zoeken. (geen reden dus om ruzie te maken).
Ondertussen hebben we een vast stramien: vroeg vertrekken, eerst dertig km, dan een koffietje. Niet voor 55km denken aan eten. Stoppen voor een snack (soep, pasta, nog te vroeg voor schnitzels) en een terras in de zon. Nog eens 20km en stoppen voor een reuze portie taart mit Zahne, of een ijsje. Vanaf 100km mag Jenny beginnen zagen om te stoppen. De zadelpijn negeren we professioneel, maar het lukt niet zo goed.
Hopelijk doet de rustdag van morgen ons overal deugd.
Nu staan we op een camping in Uberstadt-Weiher op een recreatiedomein. Dat is voor ons een geheel nieuwe manier van reizen (en de oude was zo slecht nog niet...)
Vandaag missen we het huwelijk voor de wet van Jolien en Dimitry. Langs deze weg onze hartelijke gelukwensen aan het jonge paar, hun ouders en grootouders.
Vanmorgen kregen we een lekker ontbijt van de huisbaas, die tevens eigenaar is van de bakkerij en tearoom onder onze kamer.
Om 8u stipt zitten we op de fiets. In tegenstelling tot gisteren, willen de benen vandaag wel mee. De ene dag is blijkbaar de andere niet. Ook Jenny's kniepijn is verdwenen door de goede nachtrust. Vandaag volgen we de Rijn stroomopwaarts. De vakwerkhuizen in Bacharach slaan we over en rijden verder tot Bingen. Om de paar km komen we wel een kasteel tegen of toch de restanten ervan.
Het fietspad langs de Rijn is autovrij en veel groener dan gisteren. We volgen de aken geladen met kolen en grind tot in Bingen. Daar zoeken we een internetkafee om onze foto's op het net te plaatsen. Leuk om zien is dat er reeds zoveel bezoekers waren op onze blog. Dat zal ons later ongetwijfeld veel uitleg besparen...
We verlaten de Rijn en fietsen nu de Rheinhessen in. Dit is een heuvelend landschap met in het begin veel fruitteelt. De appel- en pruimenbomen en de voldragen jeneverstruiken zijn heel verlokkelijk. Maar een handvol rijpe braambessen geven ons weer de nodige energie om de verschillende heuveltjes meester te kunnen. Even verder zagen we 2 hinden onze weg dwarsen.
In Nierstein genieten we van een heel lekker Rijnwijntje in een "Gutschenke" alvorens we per veer de Rijn oversteken. Eenmaal de rivier over, komen we in het natuurgebied Kühkopf- Knoblochsaue. Via Leeheim bereiken we Gernsheim, ons eindpunt voor vandaag. Geholpen door de gps vinden we makkelijk een alternatief voor het gesloten hotel die we in gedachten hadden.
13 Juli 2011 107 km Gem. snelheid 16.7 Rugwind 's morgens grijs en motregen Tegen de avond lichte regen 6u25 op de fiets
Café Bonsch Liebfrauenstr. 45 Oberwesel
Om 8 zitten we reeds op de fiets na een uitgebreid ontbijt. Het is miezerig weer maar geen regen. Al snel zijn we in Remagen ( lekker bergaf) en zijn we aan de Rijn, die we de ganse dag zullen volgen.
Gisterenavond kregen we telefoon van zusje Monique.
Zij verblijven 2 dagen in Bad Ems op hun terugweg naar huis, en we spreken af om een dagje samen te fietsen. We treffen elkaar in Andernach ( TSS Koblenz en Remagen).
Van de "romantische Rhein" zien we niet veel, het is veeleer een industrieel rijngedeelte.
In Koblenz nemen we eerst enkele fotos bij de samenvloeiing van de Moezel en de Rijn, bij het standbleeld van Keizer Wilhelm 1 ( die Deutsches Eck). Daarna zoeken we een gezellige tent om iets te eten en vertrekken we weer samen op de fiets. Nu hebben we reeds 500km op onze teller staan. De mijne telt iets vlugger dan die van Xavier's GPS.
Het gedeelte na Koblenz tot Oberwesel is nu veel mooier. Dit gedeelte van de Rijn noemt men 'Tal der Loreley. Door de bochten in de rivier biedt het landschap steeds een wisselend uitzicht op wijnbergen en bossen, oude stadjes met promenades en taart etende Duitsers, burchten en ruïnes. Na een 15 tal km drinken we nog een koffie en nemen we afscheid van de jarige Eddy en zusje Monique.
We fietsen verder en zoeken een leuke B&B in Oberwesel. We treffen een heel vriendelijke gastheer en een heel mooie kamer.
Na een lekkere maaltijd en degustatie van de lokale droge witte Rijnwijn uit Bacharach kruipen we vroeg onder ons donsdeken.
12 Juli 2011 106 km Oostenwind (de ganse dag tegen!) Zwoel weder, tegen de avond enkele verfrissende druppels
Hotel-restaurant Görres Villip 70€ voor een nette kamer incl ontbijt
Vanmorgen, na onze erste nacht in de tent, om 7u15 reeds gesociallised met de buurman in de sanitaire blok. Mijn voornemen om meer open te staan voor toevallige ontmoetingen ( zie "op weg naar Compostella" in Man Bijt Hond), leverde ons 2 Senseo-koffies op.
Direct na onze vroege start, 7u45, staken we de grens Nederland-Duitsland over. De eerste 45 km berg op en af, door voorstedelijk gebied, en toch ook prachtige landelijke wegeltjes, viel wat tegen door de hardnekkige tegenwind. Ons ontbijt genoten we op een boerderij na 20km waar we ons listen verwennen door vers gebakken broodjes, spek met eieren, kaas, heerlijke ham en dikke schellen boereboter.
Door het latere ontbijt aten we enkel taart (maar dan wel Duitse hoeveelheid) als middagmaal. De opgedane callorieën hadden we nodig om de harde tegenwind weerstand te kunnen bieden. Voorbij Dūren vervoegden we de Reitsma Fietsroute naar Rome ( voorlopig reeds 350km), en komen al vlug de eerste Hollanders tegen met hetzelfde reisboekje, op weg naar de Bodensee en Rome. Na 105 km we er de brui aan, mede daar het begon te druppelen en ons zitvlak voldoende pijn deed voor vandaag.
Een klassiek Duits hotel in Villip bezorgde ons de nodige krachten ( Weißbier en schnitzel) om het morgen weer te zien zitten.
We vertrokken vroeg (7u30) aan de trekkershut in Diest. Afgezien van een vervelende mug sliepen we redelijk goed.
In Hasselt (via het Albertkanaal) stopten we voor een koffie en koek op een zonnig terras. We volgden het kanaal verder langs het jaagpad tot Genk met zijn vele industrie (oa. Ford). Rond Maasmechelen we het Julianakanaal en natuurlijk ook de Maas. Rond de middag hadden we reeds 60km op de teller staan!
Met een pondje staken we een zij-arm van de Maas over. Zo arriveerden we in Berg aan de Maas en dus Nederland, waar de huizen reeds anders zijn, maar in tegenstelling tot de verwachting het landschap niet helemaal vlak blijkt te zijn.
Langs kleine dorpjes en autoarme straatjes, soms kiezelpaadjes en boswegen vol vliegen en wespen, bereikten we tenslotte na 113km Landgraaf, het eindpunt van de dag. Het was een Lange dag. Na het opzetten van de tent en het uitwassen van de fietskledij, genoten we van een lekkere steak.
