Sommigen zeggen dat je lot al bepaald is wanneer je geboren word anderen zeggen dat het bepaald word doorheen je leven. Maar ik vraag me dan af zijn sommige mensen dan zo slecht dat ze "daar boven" je het leven ontnemen? Dat ze het leven van zeven jonge ambitieuze mensen uit hun handen rukken? Ik vraag me af wat zijn dan volgens onze "lieve" heer dan allemaal hebben misdaan? In een auto gestapt met zeven waar eigenlijk maar vijf mensen in kunnen? So what ? Deden we dat niet allemaal ooit eens? Mij kan je vertellen wat je wil maar ik vind dat onze "held" wel een beetje overgewaardeerd word. Ik vind het onbegrijpelijk, onmenselijk wat er gebeurd. Het is maar mening natuurlijk...
Toch wil ik mijn steun betuigen aan de families van die zeven jonge studenten. Ze zijn het ook misschien zelfs niet eens met mij. Ik kan me ook zeker niet inbeelden wat ze doormaken maar ik kan ze wel vertellen dat ik met ze mee voel en dat ik toch al een aantal keer deze week aan hun kinderen dacht.
En dan zie je ineens een post van hem op facebook. Ik wou zo graag eens antwoorden en nog eens babbelen en dan denk je zo bij jezelf doe het toch niet. Je gaat weer gekwetst worden,weer een beetje moeten afscheid nemen. Als hij me zou bellen, ik barst in tranen uit, zijn stem alleen nog maar horen,mijn naam zeggen. Vroeger was niks meer vanzelfsprekend om hem te horen vertellen, om zijn stem te horen. Alles aan of over hem doet nu gewoon pijn. Ik denk nog zoveel aan hoe super het vroeger met hem was. Hij maakte van me een beter persoon. Door hem ben ik sterker geworden. Ik liet me niet meer doen door wat anderen over me zeiden want ik had hem. Toen hij wegging stortte men leven in. Nachten heb ik me in slaap geweend. Dagen gehoopt dat het weer een van zijn flauwe grappen was. Maar op een dag moet je het toch maar aanvaarden,dan denk je er zijn ergere dingen. Mensen die hun kind verliezen, ziekte. Naar mijn mening ben ik ook iemand verloren....
