Kun je echt zo teleurgesteld zijn in mensen, mensen die zeggen dat ze het menen met je maar je toch zo teleurstellen? Siemen zegt dat hij van me houd, maar hij heeft wel deze zaterdagavond eventjes met het domste meisje van mijn leeftijd gekust. Gewoon voor een stomme weddenschap hij kreeg een bak bier , maar so what ?? Ik ben nu zo vies van hem. Het meisje word nu gehaat omdat ze dat gedaan heeft maar zij dacht waarschijnlijk dat hij haar echt graag zag, niet dus! Ik vind het zelf erg voor haar. Ik ben zeker niet jaloers of zo maar ik vind het gewoon vies! Nu hebben we ruzie omdat ik zei dat het gewoon echt erg was wat hij had gedaan. En hij negeert me nu gewoon, misschien best denk ik. We moeten gewoon eventjes gescheiden zijn van elkaar. Nu wou ik dat het nooit gebeurd was, dat ik hem heb leren kennen echt waar, ik heb echt spijt ! Maar na al dit heb ik gelukkig Lars nog van op zomerkamp, hij is echt super! Ik heb gehoord dat hij verliefd op me is, maar ik weet nu al dat het zou pijn doen als we samen zouden zijn. We zouden elkaar nooit horen en na tijdje is het toch weer gedaan. Voor mij is het gewoon beter om niet te veel van iets te verwachten of iemand graag zien, als ik dan toch weer teleurgesteld word of het gebeurd niet , is het dat misschien niet waard. Elke keer iemand bij mij een stap vooruit doet , ga ik achteruit. Of ik het niet wil? absoluut niet ! Bang? ja ... Niemand gaat me nog eens aandoen wat Brian me aandeed. Je gaat toch alleen dood , dat zegt men vader altijd. Zelf ben je er altijd om iemand te hulp te schieten, maar als je zelf iets nodig hebt, gaat niet iedereen er nog staan hoor. Het klinkt hard maar de hele wereld is hard, gisteren ook , was er op tv een serie over super verwende honden, dan denk er zijn Miljoenen mensen, Miljoenen die geen eten hebben, en dan gaat dat geld naar die beesten. Waar gaat het naar toe ? Zo hard is dus!
Ik heb even niets te doen dus ga ik wat meer vertellen over mijn leven, over hoe ik Brian leerde kennen. Brian kwam in 2009 hier wonen. We hadden op de ene of andere manier direct een klik met elkaar. Na enkele maanden waren we al onafscheidelijk van elkaar. Ik had hem nodig hij mij. Ik kon hem echt alles vertellen. Twas alsof ik hem al jaren kende. Jammer genoeg vond niet iedereen het super leuk dat we super goed overeen kwamen, achteraf gekeken denk ik dat ze gewoon jaloers waren op de band dat hij hadden met elkaar. We kregen haat, vooral hij, ze zeiden hem dat hij een homo was enz. Het deed hem oprecht pijn ik zag het aan zijn ogen, dat kun je nu eenmaal als je zo goed overeen komt, mij deed het ook pijn, om te zien dat mensen echt zo verschrikkelijk kunnen zijn voor iemand, vooral voor Brian! Ze kenden hem totaal niet! Maar ook al zeiden ze zulke dingen tegen ons wij trokken ons daar niks van aan, van de mening van een ander. We hadden mekaar en dat was het belangrijkste. Maar op een dag zegt hij me dat hij gaat verhuizen, het drong niet direct tot me door wat hij zei, en hij ging niet zomaar op een 15 minuutjes van me wonen maar op 1u36 min met de auto?! Ik kon dat gewoon niet geloven althans ik wilde het niet geloven, hij was als een broer voor me! Wij gingen samen de wereld veroveren, wij gingen samen succesvol worden, maar op die 3 sec; vielen al onze plannen in. We zouden contact houden zei hij me , dat deden we ook de eerste 3 maanden, maar hij liet me vallen ! Brian antwoordde niet meer op mijn sms'en hij negeerde het gewoon, of liep hij weg van zijn gevoelens? Ik weet het niet , kzal et waarschijnlijk nooit meer weten. Ik zeg dat niet gewoon maar ik wist dat hij me ook graag zag, en om eerlijk te zijn ik zie hem nog altijd graag , na alles , als iemand zo'n plaats heeft in je hart laat je die niet zomaar los hoor! Dagen, weken, maanden heb ik daar van afgezien, maar je moet het eens gaan accepteren. Of het mij heeft verander? absoluut, geen twijfel over nodig, het heeft me aan de ene kant sterker gemaakt maar aan de ene kant heeft het "littekens" nagelaten. Sinds hij me heeft laten staan heb ik bindingsangst, bang om nog eens achter gelaten te worden. het is nu 1jaar, 2maanden, en enkele dagen geleden dat ik hem heb gezien. Wat ik me vooral heb afgevraagd in dat jaar ; of mensen echt zo kunnen veranderen of is het andere mensen die ze veranderden? Het enige wat ik weet dat mijn Brian die Brian van toen niet meer is en ik als het ooit gebeurd dat ik hem tegenkom , zeker geen hallo zal zeggen tegen hem!
