ik schrijf hier meestal wel over zware onderwerpen maar vandaag toch de moeilijkste denk ik , de dood. Ik vind dat erover moet gebabbeld worden zelfs met kleine kinderen. Als hun moeder of zo dood gaat moet je hen niet vertellen dat mama eventjes op reis is , zeg het hen gewoon. Ik denk altijd als ik dood hoor , gemis. Je mist iemand in je leven. Ik ben ooit eens naar een begrafenis gemoeten van een meisje van zeventien. Kun je het je voorstellen? Haar familie? Vriendinnen, vriendje ?Dat was echt heftig! En dan zie je ook hoe mensen er mee omgingen; de één weent het er allemaal af de ander kijkt gewoon maar toont niets. De ergste tijd is de maanden erna, de drukte is weg en er word plaats gemaakt voor leegte. als ik aan mijn dood denk, dan zou ik liefst willen sterven met iemand bij me die me graag heeft gezien. En hoop ik dat er iets tastbaars is achter gebleven van me, dat als mensen ernaar kijken en zeggen; ze heeft iets kunnen betekenen voor ons. En dan is er nog iets zoals waardig sterven? Wanneer sterf je waardig? Volgens mij is sterven terwijl je bezig was iemand zijn leven te redden of zo een zeer waardige dood. Maar sterven terwijl je gewoon in je zetel zit afschuwelijk!
Sommige mensen zullen toch altijd in je leven blijven, of op zijn minst er deel van uit maken. Joran is zo iemand ik denk echt nog zo vaak aan hem. Nog altijd kijk ik even snel naar zijn berichten als toen we samen waren. Nog altijd ben ik zo blij als ik een sms van hem zie al is het maar met de stomme woorden" hey cva? X" ik zou Maarten nooit bedriegen ik zie hem er te graag voor, ook al na wat hij allemaal heeft meegemaakt. Z'n vorige vriendin bedroog hem met zijn beste vriend. Ik snap dat niet e, hou kun je zoiets doen, ook al ben je niet meer verliefd er is toch zoiets als respect? Denk ik dan he. Maar ja beetj gezever nu maar ja , alle.
Een goeie vriendin van me is deze week haar vriendje verloren in een verkeersongeluk. Zo oneerlijk, jonge mensen sterven terwijl andere honderd worden. Het ergste van al is ze kon niemand de schuld ervan geven, de schuld voor de moord van haar geliefde. Ik kan het maar niet van me af zetten wat zij moet door maken en wat ik zou doen moest me dat overkomen. Ik zou dat niet aankunnen denk ik , ik zou weg lopen van de pijn van alles. Aan wat verdien je dat vraag ik me dat af ? Moest het gewoon zo zijn of is het een foutje van daar boven? En hoe ga je verder , verder met je leven? Wat moest ik ook allemaal zeggen tegen haar dat alles zou goed komen. Ze gelooft ook niet in sprookjes hoor. Het is de harde realiteit waar we zonder keus mee moeten leren leven, ongeacht of we het willen of niet. Niet iedereen kan dit accepteren en maakt dan een andere beslissing " er uit stappen" maar is dat ook wel juist ?
