Ik ging gisteren naar een feestje van Jolien en Siemen had zichzelf erop uitgenodigd. Het was wel een openbaar feestje ( waar ze eens ging trakteren) maar toch hij kwam voor mij. Hij is uiteindelijk niet gekomen, hij was ziek zei hij. Ik geloof er wel niks van maar toch. Ik was blij dat hij er niet was hoor, ik denk dat hij het door heeft dat het nooit zal werken tussen ons. Toen ik hem zei dat het niks ging worden begon hij te wenen en zei me dat hij zelfmoord ging plegen, er hebben dat al eens mensen tegen me gezegd, maar nog nooit zo als hem. Ik hoorde aan zijn stem dat hij het meende, hij maakte me echt bang gewoon, ik heb hem gebeld en gezegd dat hij zulke dingen nooit meer mag zeggen, nooit meer!Die woorden zijn niet meer om mee te lachen, ik begon zelf te wenen uit schuldgevoel, ik had eerst een beetje geflirt met hem en hem dan op me laten verliefd worden en dan hem gewoon gedumpt, ik zei hem ook dat zijn leven niet stopt zonder mij, hij zei me dan je weet zeker niet hoe veel je voor me betekend. Ik had gewoon nooit mogen in contact komen met hem!
Ik ben hier altijd bezig over Siemen, en hoeveel verdriet hij me doet, maar ik heb net naar telefacts gekeken. Er was een uitzending over "nine eleven " vier mannen deden hun verhaal , hoe zij die tragische dag hadden ervaren, hoe ze konden ontsnappen van het vuur, hoe zij er zich bij voelen, en hoe die dag hun leven veranderde. één van die mannen zei dat hij altijd zal moeten leven met het gevoel dat hij niet terug is gegaan om anderen te redden, maar voor zijn eigen leven heeft gekozen; de andere zei: " Mijn collega vroeg me eens waarom lach je altijd en ik zei dan zolang er geen vliegtuig in het gebouw vliegt is het een mooie dag." Ik mag hier dan wel zeggen dat simen me verdriet doet, maar zij weten pas echt wat verdriet is en hoe hard het leven wel is. De ene had de andere gered en die zei ; zonder hem was ik hier niet en zonder hem stond mijn naam ook op die muur, die muur met namen van allemaal mensen met een gezin , kinderen , een mooi huis , een toekomst .... In de reportage zag je ook gewoon radeloze mensen uit de ramen van het world trade center springen, ze wisten dat ze gingen sterven dat er geen weg meer uit was dus besloten ze om niet meer op de dood te wachten. Ik heb denk ik al 20 reportages gezien van die dag maar toch krijg ik het telkens opnieuw terug koud van de beelden, van het gevoel van onmacht dat die mensen daar hadden. 3000 mensen zijn er die dag gestorven, kan je dat eens voorstellen, drieduizend. Ik zal het nooit begrijpen.
