Eindelijk is het zover.  Ons avontuur kan beginnen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Maandag 5 juli 2010  vliegen we met Turkisch Airlines (TK 1940) richting Zuid-Afrika. Ons vertrek in Zaventem is voorzien om 17.30, maar we vertrekken met een uurtje vertraging waardoor we rond 11 landen in Istambul i.p.v. zoals voorzien om 21.50. Door de vertraging moeten we lopen om TK 40 van 23.25 te halen. Na een korte tussenstop in Johannesburg en een zachte landing komen we in Cape Town aan op dinsdag 6 juli om 11.40. Vanuit de lucht hebben we een prachtig zicht op de Tafelberg, Lionhead en de baai.  Ik was bijna vergeten hoe mooi het hier is.

Alles is vlot verlopen, maar nu ……...Waar we altijd voor vrezen, overkomt ons: de bagage. Onze twee zakken zijn waarschijnlijk in Istambul op de tarmak blijven staan, want ze komen hier niet uit de buik van ons vliegtuig. Een bediende maakt onze papieren op, maar het zal niet eenvoudig zijn om ons de volgende dagen te vinden omdat we geen twee nachten op dezelfde plaats verblijven. Laat ons het beste hopen. Gelukkig zitten de stukken van waarde en voor elk twee onderbroeken, kousen, een T-shirt en de dagelijkse medicijnen in de handbagage.

Een vriendelijk (blanke) man wil ons even 250 Rand (€25) armer maken om ons naar Long Street te brengen, maar mijn hersenen werken  nog snel genoeg om te beseffen dat dit wel wat teveel is. Na wat navragen, vinden we een bus die ons voor 50 Rand naar het havengebied brengt en vandaar met een ander bus tot in Long Street 47 waar “Two Oceans”, onze backpacker, is.  Onze slaapplaats ligt maar op 5Om van het kantoor van Nomad Tour (1^ste verdiep, Leadership House, 40 Shortmarket St, Greenmarket Square)

We lopen vlug even tot daar om aan Resmha te vragen of zij de avonturen van onze bagage kan opvolgen. Terug in de backpacker nemen we een vlugge douche en trekken we terug naar Greenmarket, omdat je hier een mooie verzameling van souvenirventers vindt. Mijn camera begin aan zijn werk!!

We kopen niets en trekken naar “Waterfront”.  Dit stadsgedeelte is heel toeristisch, maar van hier heb je een machtig mooi zicht op de tafelberg en ik wil de 4 nobelprijswinnaars nog eens op een rijtje zien staan.  Heel de stad loopt vol met in oranje geklede, toeterende gekken. 65000 voetbalfreaks maken een hels kabaal, maar zorgen ook voor een speciale sfeer.  We zakken af naar de droogdekken en wandelen rond in Albert and Victoria Warf. Ik kan het niet laten en koop een mooie ‘hangloper’ met zebra’s op.

Ze hebben hier een reuzenrad gebouwd, wat ons een beetje aan Santa Monica in California doet denken. We zien het voetbalstadion en horen het gebrul van de Hollanders. We zoeken iets om te eten maar alles zit vol of er staan lange rijen wachtende voor ons. We eten dan maar een wrap uit het vuistje. Rond 10u beginnen we aan onze teugtocht naar Longstreet, maar onze benen willen ons niet meer dragen. Een taxi? Te eenvoudig … we gaan voor een fietstaxi. Ik zou niet graag in dat manneke zijn plaats geweest zijn. Uit medelijden hebben we hem maar halfweg Longstreet laten stoppen, want hij zou zich doodgetrapt hebben voor zijn €4.

We zien de laatste 2 goals van de Nederlanders in de living van onze jeugdherberg en beseffen dat we nog veel vuvuzela’s (of hoe dat spul ook mag heten) zullen horen.

Jan heeft als reactie op het nieuws dat onze bagage vermist was een sms gestuurd met als boodschap:”Jullie hebben elkaar, geld en de camera, dus hebben jullie het belangrijkste” en daar zullen we het dan voorlopig ook moeten mee doen.