Nog een snel een bericht..

Morgen vertrekken we weer met volle moed op een ‘waarschijnlijk’ ongelooflijk mooi tripje. Morgenvroeg om 8u komt het busje ons halen en vertrekken we richting Voltzberg voor drie vermoeiende dagen. Vanaf donderdag zullen jullie de verhalen wel weer kunnen horen.

We zijn deze week voor een heel week naar Moengo geweest, we gingen onze leestraining opvolgen bij de leerlingen samen met de studenten van het ACI. Deze keer was het met een andere groep studenten en sliepen we ook in een beter huisje. Tot dinsdag zouden deze studenten blijven en zouden dan afgelost worden door de andere groep die vorige week ook geweest waren. Wij zouden heel de week blijven, van zondag tot donderdag. Maandag zijn we met onze boekjes in de hand vertrokken naar de school, vorige keer gingen Sabrina, Marileen en ik met 3 naar dezelfde school, maar deze keer hebben we ons verdeeld onder de andere studenten.  Zo zouden we ze beter leren kennen en de leerlingen in de klas verstaan hen beter door het accent. We werken altijd in groep dus dan is dit niet lastig en verstaan de leerlingen je wel, maar in het begin wanneer we de klas aanspreken kwam er soms wel eens wat gelach uit enkele hoekjes. Ik was nog met 2 ander studenten mee, 1 die heel erg gedreven was en die het allemaal hele erg zag zitten en 1 die heel erg lui was en liever niet al te veel deed. Ze zou in het begin nooit de klas toespreken, of de tweede dag had ze keelpijn dus zou ze enkele de leerlingen laten voorlezen,.. Gelukkig waren we met 2 wel heel erg gedreven en konden we goed samenwerken.

Ik vond het daarom wel heel erg spijtig dat ze dinsdag al weer weg moesten, stiekem had ik ook al wel heel veel zin om terug naar de Anniestraat te vertrekken. We kregen in de middag telefoon dat er geen studenten meer naar Moengo wilde komen na hun ontevredenheid van de vorige keer. Dit was dus wel heel erg slecht nieuws voor ons, want dan zouden we met 3 en onze begeleidster alleen alle 5 scholen in Moengo moeten afwerken.. Onbegonnen werk!! Uiteindelijk zijn we woensdag dan met 5 naar een nieuwe school gegaan waar nog geen studenten geweest waren. We moesten in 1 dag heel de school afwerken, en het was een grote. We hebben van 8 tot 1u heel erg hard gewerkt en hadden 8 klassen gedaan. Meestal deden we er per dag maar 4 ongeveer.. We waren het deze keer ook echt ongelooflijk beu om weer met de kinderen hetzelfde verhaal voor te lezen om weer voor de zoveelste keer op de voorleestips de moeten letten,… je kan geloven dat de tijd héél erg traag ging. Ik kende het boekje ondertussen al helemaal vanbuiten!

Donderdag zijn we dan van alle scholen afscheid gaan nemen en hebben we ze voorbereid op de finale die volgende week zaterdag zal zijn. We waren heel erg blij toen we onze zesde school hadden afgerond en dat we weer naar ons huisje konden vetrekken.

Toen we aan het inpakken waren kregen we plots telefoon van onze stagementor met de vraag of we vrijdag naar Nickerie wilden. Nickerie ligt helemaal ten westen van het land en Moengo helemaal het oosten. We zouden dus donderdag thuiskomen en om 5u ’s morgens weer vertrekken naar het andere uiterste van het land. We zagen dit in het begin echt niet zitten omdat we zooooo ongelooflijk moe waren. Uiteindlijk hebben we maar ‘ja’ gezegd en zouden we dus naar Nickerie vertrekken. We waren nog niet bekomen van onze heenrit of we zouden 10u later alweer vertrekken, gelukkig zijn we van Moengo heel thuisgeraakt want we zijn onderweg ongelooflijk veel vastzittende auto’s tegengekomen door de harde regen. Ze herstellen telkens een deel van de weg, nu hadden ze net zand gelegd om er asfalt op te gieten. Door de regen is dat zand verandert in een grote modderpoel met vastzittende auto’s als gevolg. Gelukkig hebben wij er geen problemen mee gehad en hebben we goed kunnen doorrijden.

4u uit bed en hop weer de bus in naar Nickerie deze keer, ik wil er eigenlijke cht niet over zeggen want het was echt NUTTELOOS waarom we zijn meegegaan. In het begin toen we hier waren hebben we een keer een voorleestraining mee gevolgd met de studenten van het ACI, deze keer was het dezelfde training maar dan voor leerkrachten uit Nickerie. Het enige wat we daar gedaan hebben is wat posters opgehangen, het KBF-lied gezongen en een toneeltje gespeeld.. Hiervoor hebben wij dus maar 5u geslapen!!!    ’s Avonds waren we uitgeteld en zijn we vroeg gaan slapen.

Zaterdag hebben we het daarom ook hele rustig aan gedaan: inkopen gaan doen, film gekeken, Voltzberg vastgelegd en naar het Vat geweest om ons te verwennen met een heerlijke cocktail.

Vandaag zijn we naar een festival geweest in Commewijne, het district aan de overkant van de Surinamerivier waar de plantages zijn. Er is een openluchtmuseum waar ook een soort Havaans festival plaatsvond. We hebben daar dingen gezien waar ik nog niet goed van ben. Ik moet er eerst nog een nachtje over slapen om het allemaal te kunnen vertellen, dit verhaal komt dus pas donderdag. (spanning opbouwen hé ) Ik kruip nu lekker ik mijn bed om goed uitgeslapen te zijn voor onze trip.

Duizend zoenen!! XXX

13-02-2011 om 00:00 geschreven door Jasmine Van Gool  

Groot avontuur:
Woensdagochtend zijn we met zeven, onze gids, de kok en de chauffeur vertrokken naar Brownsberg. Brownsberg is een berg gelegen aan het Brocopondomeer in het district Brocopondo, het is een hele eind rijden maar omdat we zo’n leuke gids hadden die ons heel de rit weetjes vertelde over Suriname, ons wat Surinaams leerde en verschillende grappige Surinaamse liedjes zong verveelde de rit zeker niet en waren we er heel erg snel. De eerste dag gingen we de bergtop van Brownsberg beklimmen, en natuurlijke watervallen opzoeken. We reden met ons BUSJE de jungle in om al een stuk richting de top te rijden, ik zeg nu duidelijk busje want om de jungle in te rijden heb je eigenlijk een grote jeep nodig om erdoor te rijden. Gelukkig deed onze chauffeur dit bijna 4x per week en wist wat hij deed. Toch waren er enkele niet echt gerust, dus die top op rijden was al een heel avontuur. In het begin wisten we echt niet wat we zagen, we waren al vaak door de jungle gereden als we naar het binnenland reden, maar nu zaten we er echt ín! Het was zoooo mooi, ik keek heel de tijd uit het raam en zag telkens wel nieuwe mooie bloemen, planten, bomen, Apen.. Nee spijtig apen hebben we niet gezien maar de natuur was wel enorm mooi!! De weg waar we reden lag er wel heel erg slijkerig bij omdat het nu al een paar dagen wat geregend had, het is nog steeds het regenseizoen hier waardoor je vaak korte maar stevige regenbuien hebt. De chauffeur moest goed kijken waar hij reed, dat hij zich niet vast zou rijden. Op een stijl stuk recht naar boven begon het al, de bus kon er niet op omdat de wielen vastzaten in een hoop slijk. De chauffeur kon enkel een stuk terug naar beneden rijden om dan een goede ‘aanloop’ te nemen en naar boven te gaan, toch lukte dit niet en zat de auto weer vast. Naast ons was een afgrond van enkele meters diep, de vrouwen in de bus begonnen zich al erg veel zorgen te maken. Omdat de bus echt niet meer verder geraakte en maar steeds meer van de weg begon te geraken zijn we uiteindelijk uitgestapt en beginne duwen. Dat was een hele opgave omdat we op een enorm stijl en slijkerig stuk moesten duwen. Ik was al flink uitgeschoven en mijn benen zagen al mooi rood van al het slijk en mijn billen mooi blauw. Doordat de banden zoveel toeren maakten op het slijk werd dat ontzettend warm en kwam met een enorme snelheid op onze voeten af. Het was verschieten wanneer je zo’n hard blokje slijk tegen je benen kreeg dat snikheet was en dan nog eens met een enorme snelheid, het was al een hele opgave om die brokjes je vermijden. Uiteindelijk zijn we met onze krachten dan toch de berg opgeraakt, verder hebben we geen problemen meer gehad en konden we verder rijden naar de berg. De chauffeur zette ons af aan het beginpunt van de wandeling, ons avontuur kon beginnen. Met onze all stars, muggenzalf en fototoestel vertrokken we eerst naar de top. Het was echt niet ver meer en echte een beklimming moesten we ook niet meer doen dus dit viel héél erg goed mee, toen we eraan kwamen hadden we zoo een mooi uitzicht!!! We zagen recht op het Brocopondmeer uit en een stuk op de jungle. Het Brocopondomeer is een stuwmeer dat gemaakt is om heel Suriname stroom te geven door een stuwdam. Omdat dit in een bergachtig gebied is konden ze een hele vallei onder laten stromen om dit meer te maken. Hiervoor zijn heel veel dorpen plotseling moeten verhuizen en hebben ze gewoon een heel groot stuk van Brocopondo onder water gezet. Als je naar het stuwmeer kijkt van zo een hoogte zie je verschillende eilanden in het water, dit waren vroeger de toppen van enkele bergen die nu eilanden zijn geworden. Je ziet ook verschillende takken uit het water rijzen. Het ziet er van boven heel erg klein en dun uit maar in werkelijkheid zijn het toppen van bomen die je ziet. Ze hebben zelfs niets afgebroken wanneer het dal onder water ging. Rond een bepaalde tijd op het jaar wanneer het water wat lager staat kan je zelfs het topje van een Kerktoren erboven uit zien. Dorpen, huizen, kerken, bomen,.. ze hebben het allemaal gewoon laten staan. Vele Surinamers zijn helemaal niet tevreden met wat hier gebeurd is omdat vele mensen zomaar hun dorp uit moesten en uiteindelijke geeft het stuwmeer helemaal niet zoveel energie dat ze verwacht hadden. Je zou zelfs de stad (Paramaribo) niet helemaal kunnen voorzien van stroom. Er zijn zelfs mensen die niet naar het stuwmeer gaan omdat ze het zo ongelooflijk vinden wat hier allemaal gebeurd is. Je kon heel erg ver kijken van op de top en toch kon je het einde van het meer niet zien omdat het zoo ontzettend groot is. Van de top gingen we dan richting de watervallen. We hadden het al ontzettend warm gekregen en hadden wel zin in een heerlijke natuurlijke douche. We moesten een heel eind omlaag, we zijn ongeveer anderhalf uur aan het dalen geweest om uiteindelijke aan de watervallen aan te komen. Hop kleren uit en onder die heerlijke waterval. Het was ontzettend mooi maar het was nog veel leuker om eronder te staan, dit maak je echt maar 1 keer in je leven mee! We stonden gewoon in onze bikini onder een natuurlijke waterval ín de jungle van Suriname.. Het besef was er wel en we genoten met volle teugen. Maar het besef dat we terug die berg op moesten begon pas toen we eraan begonnen, het was echt afzien!! Van de ene waterval gingen we dan naar een andere waterval. Dit was een kleinere maar deze lip recht naar beneden, omdat het water hier zo zuiver is hebben we hier onze flesjes gevuld met heerlijk fris bronwater. Ook aan deze waterval zagen we het uiteinde van een enorme tunnel, recht door de berg heen. Dit was een tunnel die een zeker Mr. Brown heeft laten maken door slaven om goud te zoeken. (heb je de link met de naam van deze berg?) Wist je trouwens al dat Suriname vol met goud zit, dit is een land met heel veel rijke grondstoffen. Van een interessante uitleg naar meer afzien, we moesten weer op die top van de berg geraken. Toen we eindelijk eraan kwamen na veel gezweet en gepuf stond ons busje ons al op te wachten, echt een geschenk uit de hemel. Nog nooit hebben Mariakoekjes zooooo ongelooflijk goed gesmaakt. Hier zijn al de koekjes die je eet allemaal zo droog en zacht geworden van de warmte, maar ons Mariakoekjes waren nog lekker krokant en zo ontzettend lekker. Met een lekker poepegattekes stroopje zijn we bekomen van deze toch wel zware trip. Met het busje zijn we dan daar ston eiland gereden, een eiland in het Brocopondomeer. We hadden allerlei lekkers voorzien om de avond door te brengen aan een kampvuur maar omdat het begon te regenen hebben we lekker gezellig onder een afdak Kings Cup gespeeld samen met onze gids en hij vond het wel een heel grappig spelletje. We keken terug op een heel erg leuke dag met onze o zo leuke en aangename gids, we zijn redelijk op tijd gaan slapen  onder ons circusachtige muskietennet. De volgende dag zijn we met een bootje het meer opgevaren. De kleine stokjes die we van de verte zagen van op de top waren nu wel echt reusachtige boomstammen recht in het meer. Onze ‘kapitein’ wist perfect de weg hoe je moet varen, want de kans dat je op een boom terecht komt is hier heel groot. Na een tijdje zijn we gaan vissen. Onze gidsen hadden enkele ‘hengels’ meegenomen, een stok met wat visdraad eraan en een haak. Met overschot van ons brood hadden we kleine visjes gevangen als aas voor de Piranha’s. We zijn diep het meer ingevaren om onze boot vast te maken en om een visstop te maken. De mannen begonnen meteen te vissen en onze gidsen hadden al snel beet, bij ons duurde het een pak langer. Na een tijdje begon het plotseling heel hevig te regenen, blijkbaar komen de vissen hier naar boven dus dit was al wel goed. Met mijn regenjas aan heb ik dan ook eens de hengel overgenomen. Ik had nooit gedacht dat ik beet zou hebben, af en toe voelde je iets aan je haak en wanneer je alles naar boven haalde was al je aas eraf gegeten, ik dacht dat het een onmogelijke klus was. We hadden wel enkele truckjes geleerd: de piranha’s komen op elk geluid en beweging af dat ze horen en zien, ze denken dat ze toch onoverwinbaar zien en voelen zich de sterkste van het meer. Als je dan met je hengel op het water klopt komen da piranha’s daar dan juist op af, gelukkig dat we dan niet stil in dat bootje moesten zitten anders had het een saaie boel geweest. Maar met al die truckjes had ik nog steeds niets aan de haak geslagen enkel lege haken bovengehaald. Na een tijd hebben we het eens met stukjes kip geprobeerd, meteen ha ik beet. WHAAA mijn eerste piranha aan de haak, ik had zoveel schrik om die in de boot te halen omdat ik er echt veel schrik van dat gevaarlijk beest had. Ik was maar aan het gillen: Jaa ik heb er 1, ik heb er 1, help mij.. Waardoor het wel een ongelooflijk grappig zicht was. Ik durfde zelfs niet op de foto met die piranha naast mijn gezicht, maar ik ben blij dat ik het toch gedaan heb, het is wel een leuke herinnering. Ik had meteen de smaak te pakken en na 5min. Had ik mijn tweede Piranha gevangen waardoor hetzelfde grappige schouwspel weer kon beginnen, de gidsen vonden het wel grappig. Omdat ik nog wat piranha’s wou overhouden in het meer heb ik de hengel maar snel aan de volgende gegeven. We zaten ongeveer met 12 op een bootje en er heeft maar 3 man ervan een Piranha gevangen en ik was daar 1 van, wat ben ik toch super trots!! Na een tijdje zijn we dan weer terug naar ons eilandje gegaan om te eten. Na wat luieren in de hangmat en wat op het strand gelegen te hebben zijn we weer naar huis vertrokken. Het was echt wel een onvergetelijk avontuur waarbij we de dood bijna in de ogen hebben gekeken, waar we weer tot ons uiterste zijn gegaan tijdens het bestijgen van de berg en enorme fierheid bij het vangen van die 2 Piranha’s.

Geniet van een paar mooie foto’s.

XX  

eerste kennismaking met de jungle

De watervallen


Mijn eerste Piranha!!!!

10-02-2011 om 00:00 geschreven door Jasmine Van Gool