Een weekje avontuur in Suriname.

Wat doe je als je dochter voor 2 en een halve maand in Suriname zit? Een bezoekje brengen! Voor een week?  Is dat wel de moeite? En of dat het de moeite was. We hebben de week van ons leven beleefd.

Enkele weken voor afreis kregen we een programma opgestuurd met alles erop en eraan. Wisten we veel wat het allemaal voorstelde maar we vertrouwden Jasmine blindelings. Intussen werd Sep wat ongeduldig en hij zag een weekje Suriname ook wel zitten. Als verrassing voor Jasmine kon dat wel tellen.  Natalie was op de hoogte om alles mee te organiseren ter plaatse maar verder hielden we het stil. Voor onze facebookgeneratie kan je weinig verborgen houden.

In alle vroegte vertrokken we richting Schiphol. Bedankt Herman! Na 2 uur vertraging stegen we met een zucht tot boven in de lucht. We spraken met Sep af dat wij als eerste Jasmine mochten begroeten en hij na 5 min. tevoorschijn mocht komen. Anders zag ze ons de eerste uren niet staan. We landden in Suriname en stapten letterlijk in een ander continent. We konden niet wachten om onze dochter vast te pakken en wat deed het deugd om ze in mijn armen te sluiten. Wat een zalig moment.

Intussen kreeg ze een rugzakje van Sep met enkele aanwijzingen in. Alleen snapte ze er niets van en zocht ze teleurgesteld naar een cadeautje dat er niet in zat. Marileen was meegekomen en zag plots een bekende verschijnen. Ze zei letterlijk tegen Jasmine: “ Hé den die ken ik precies “ .  Jasmine werd opgetild door de Sep en nog had ze het niet door. De emoties zijn niet in woorden te beschrijven. Ze kon het niet geloven dat hij het echt was! Na heel wat tranen stapten we in de taxi richting Paramaribo. Onderweg kregen we al een eerste indruk van het land. De natuur is er echt overweldigend. Het leek alsof we naar een documentaire van National Geographic keken. In de Anniestraat kregen we een warme welkom door de andere meiden. De pasta en de Parbo stonden klaar. We waren verbaasd van alles wat ons overkwam en dit is zo de hele week gebleven.

De eerste dag zijn we op verkenning gegaan in de stad. Oude koloniale huizen, een prachtige palmentuin, veel kleuren en leuke terrasje. Een moskee en een synagoge staan er broederlijk naast elkaar. Dit is een unicum in de wereld.  Op ons eerste terras bestelden we een koffie en je raadt het nooit maar we kregen MIKO koffie.

  Zelfs aan de andere kant van de wereld.

’s Avonds dronken we een glaasje cava met iedereen. Maandagmorgen  vertrokken we voor 3 dagen naar Galibi met de hele groep. De hangmatten werden ingepakt en de nodige kleding werd voorzien. De weg van Paramaribo naar Albina was hobbelig, zéééééééééér hobbelig. Hier stapten we over in bootjes, houten korjalen, op de Marowijne rivier. Na een uur varen en kletsnatte kledij stapten we uit in Galibi. Een exotische plaats met palmbomen en ecolodges. Onze gids Ali en kok Wilson verwenden ons met Surinaamse lekkernijen. Wij installeerden ons in de lodge. De meiden spanden de hangmatten op. Een tropische regenbui spoelde de warmte weg.

De volgende dag verkenden we het Indianen dorpje. We bezochten de school en de plaatselijke zoo. Hier zagen we de dieren die in het wild leven. De luiaard werd graag vastgehouden en de aapjes keurden onze zakken. Een leuk schouwspel en iedereen genoot van de omgeving en de vakantie. ’s Avonds stapten we terug in de korjalen om naar de zeeschildpadden te gaan kijken. Het was een ongelooflijke ervaring en moeilijk te beschrijven. De gidsen zochten sporen in het donker en vonden al snel een eerste grote zeeschildpad. Pas als ze begon met eieren leggen, mochten we gaan kijken. Eén voor één werden de eieren gelegd. Wel een honderdtal. Heel onhandig begon de schildpad haar nest dicht te graven. Het duurde allemaal wel lang en de muggen prikten door alles door. Alle muggenmelk ten spijt hadden we op elk plekje wel een beet. Na deze unieke ervaring keerden we terug naar Galibi en sliepen allemaal snel in.

s’ Morgens nam Jasmine de traditie van de Surinaamse vrouwen over en ging baden met haar pangi in de Marowijne rivier. Wilson had weer een heerlijk ontbijt klaargemaakt en vertrokken we terug. De korjaal bracht ons naar Frans Guyana. We stapten uit in Saint Laurent du Maroni. Hier bezochten we de gevangenis (bango) van Papillon. We kochten een echte Franse croissant en een pain au chocolat en dronken Orangina. Onderweg liet het busje ons in de steek. Er was geen beweging meer in te krijgen. Na een uurtje was er een vervangwagen en kwamen we veilig aan in Paramaribo.

Donderdag stond een bezoek aan de plantages op het programma en de kaaimannentocht. We bezochten eerst het openluchtmuseum van het fort Nieuw Amsterdam. Hier werd een zwarte periode uit de geschiedenis weergegeven. De slavernij werd er belicht en er werd een link gelegd naar het heden. Gruwelijke beelden die je toch doen nadenken. De prachtige bloemen en de lachende gezichten van iedereen brengt je weer snel in de realiteit. Met de korjaal staken we de Commewijnerivier over naar Frederiksdorp. Deze plantage is helemaal gerestaureerd en de koloniale huizen in hun glorie hersteld. Intussen gingen de hemelsluizen terug open en goot het pijpenstelen. Bij de plaatselijke bevolking kregen we een Surinaams gerecht: roti. Dit is een gevulde pannenkoek met kerrie, kip, aardappel en kouseband. Als het donker genoeg was gingen we terug de boot in naar het moeras. We werden verdeeld over 3 korjalen en in onze boot zat de gids. Hij maakte vakkundig een strop om een kaaiman mee te vangen. Als snel had hij er eentje te pakken. Echt gerust was ik er niet in. Hij bleef muisstil zitten en werd van hand tot hand doorgegeven. Met wat overredingskracht nam ik dat griezelig beest ook maar vast. Eigenlijk viel het best mee. Het was helemaal niet slijmerig zoals ik had verwacht en spartelen deed het beest ook niet. Hij had net zoveel schrik van mij als ik van hem. Bij het doorgeven aan Jasmine slaagde zij er toch in het beest los te laten en in onze boot te gooien. Het schol niet veel of Paul en ik waren in het water gesprongen. Al snel werd de kaaiman gepakt en terug losgelaten. Er werden nog enkele beesten gevangen en getoond. Ook hier waren de muggen onze reisgezellen ondanks. Het was allemaal  heel spannend.

 S’ Avonds trakteerde Mia nog op een heerlijk bubbeltje. Ze was jarig en ze had nog nooit zo’n spannende verjaardag gehad. Ze werd verrast op een cake met de nodige kaarsjes op en een echte kroon.

Vrijdag was onze laatste trip gepland. We reden met Ali naar Brownsberg en het Brocopondostuwmeer. De tocht naar Brownsberg was een echte trail maar de omgeving was adembenemend mooi. Echt de jungle in met metershoge bomen en een tropische begroeiing. Met allerlei dierengeluiden op de achtergrond en exotische bloemen. Een korte tocht bracht ons naar de Leo waterval. Een waterval met fris stromend water. We konden het toch niet laten om een verfrissende douche te nemen onder de waterval. Wat een belevenis! We stapten verder naar de top van de Brownsberg. Capucijneraapjes aten vruchten uit de bomen en zwierden over en weer. In de verte hoorden we de brulapen. We moesten nog terug naar beneden met de auto en dit was weer een helse tocht. We reden tot aan het stuwmeer. Bij helder weer heb je hier een prachtig zicht over het Brocoponomeer maar het was mistig en dit gaf het geheel een mysterieus tintje. De stuwdam zorgt voor elektriciteit voor de bauxietbedrijven een heel eind verderop. Tegen de avond reden we terug naar Paramaribo. Jasmine kon vandaag niet mee omdat ze terug op stage ging en in de McDonalds  was heet voorleesuurtje.

’s Avond zijn we met ons vieren gaan eten in “De Waag” aan de waterkant en een laatste cocktail in ’t Vat. Het idee dat we morgen afscheid moesten nemen viel ons zwaar. Als het kon hadden we graag nog wat langer gebleven maar mooie liedjes duren niet lang…

Zaterdagnamiddag bracht de taxi ons terug naar de Zanderij om richting Amsterdam te vliegen. Het afscheid was moeilijk voor ons en voor Sep en Jasmine. Maar met een heel warm gevoel en onbeschrijfelijke indrukken namen we afscheid. Echter was dit maar de generale repetitie en gelukkig wisten we toen nog niet dat we elkaar nog terug zouden zien in Paramaribo. Dit stukje knip ik er gewoon tussenuit en met 30 uur vertraging zijn we veilig geland in Schiphol.

We hebben en ongelooflijke week gehad. Van de ene verbazing in de andere. We hebben daar 5 knappe meiden gezien. Die elk op hun manier gegroeid zijn als persoon. Veel geleerd hebben over hun zelf en het leven. Ze hebben ervaren dat lesgeven in België en Suriname helemaal anders wordt ingevuld. Bij ons mogen kleuters spelen en ravotten. Daar zitten ze op een bankje en leren Nederlands. Niet alle kinderen gaan naar school en sommigen hebben en weinig rooskleurige toekomst. Voor onze studenten ligt de toekomst helemaal open en ze geven hun leven stilaan vorm.

Bedankt Dennis, Jasmine L., Jasmine VG, Marlies, Marileen, Mia, Minne, Nathalie, Paul, Sabrina en Sep voor deze onvergetelijke vakantie.

Van fiere trotse ouders!

20-03-2011 om 00:00 geschreven door Jasmine Van Gool