Aan eten geen gebrek! Vandaar het aparte hoofdstukje hierover. De goedkope maaltijden `dwingen` ons om elke avond gezellig op restaurant te gaan. Toch wel iets waar we elke dag naar uitkijken :). Het is des te leuker omdat de jonge meisjes die ons bedienen elke keer weer schuchter, nederig lachen en hun uiterste best doen om het voor ons zo aangenaam mogelijk te maken. Al zijn het wel slimme lokmiddeltjes om ons hun restaurant binnen te krijgen.
Eens per week verwennen we onszelf met een dessert. Deze week werd het een hemelse chocomousse in een hemelse ligzetel. Laat volgende week maar komen.
Donderdagmorgen (op donderdag houdt het weeshuis grote kuis) brachten we een bezoek aan `Crocodile farm`. Daar valt verder niet zoveel goeds over te rapporteren, dus laat ons maar overgaan naar het volgende.
Ons ganzenbord met de kinderen in ons schooltje was een succes! Twee vliegen in een klap: de kinderen amuseerden zich en ze herhaalden bovendien alles wat we hen al hebben geleerd. Halverwege de les viel de regen met bakken uit de lucht en dit zou niet stoppen tot diep in de nacht. Juist: wij kletsnat op onze fiets naar huis richting onze dagelijkse douche (alweer twee vliegen in een klap), maar deugddoend vanwege de hitte.
Met andere meerpotigen bedoelen we uiteraard de dieren die onze nachtrust verstoren (zie eerder). Maar daar houdt het niet mee op! Veel te grote spinnen en mieren kruisen ons pad voortdurend. We komen hagedissen tegen op de meest onsmakelijke plaatsen (aan het plafond boven ons dagelijks bord met rijst, boven ons bed, op onze voeten in de pagode,..). Verder staan we niet meer te kijken een koe midden op de weg of van een olifant die op zijn duizendste gemak voorbijwandelt.
Jawel, de nationale klederdracht in Cambodja is de pyjama. Jong, oud, dik, dum: pyjama`s zijn dik in de mode. Grappig om zien. Maar wees gerust, we zijn niet van plan om onze kleerkast aan te passen.
Het werken is zowel mentaal als fysiek moeilijk. De nonnen in het weeshuis hebben heel andere ideeen dan wij. We mogen bijvoorbeeld niet met de grotere kinderen spelen, maar mogen ons enkel bezig houden met de kleintjes en de baby`s. Spelen is ook geen sinecure. We moeten bedelen om een bal of om ander speelgoed, dat we dan met ons leven moeten bewaken want de nonnen willen niet dat het stuk gaat. Het speelgoed zit achter slot en grendel. Kinderen zijn volgens ons toch net kinderen om te spelen en dingen kapot te maken en te leren. De weeskinderen zijn trouwens meestal geen weeskinderen. Ze hebben meestal nog wel ouders, soms gaan ze af en toe zelfs naar huis, maar de ouders zijn vaak niet in staat om voor hun kinderen te zorgen. Bizarre wereld. Tijdens het eten worden we buiten gejaagd en even later moeten we maken dat we weg zijn zodat de kinderen een dutje kunnen doen. De nonnen geven ons dan andere werkjes: onkruid wieden, propere was ophangen (die voor ons eerder vuil is). Oh zo leuk.
In de school moet alles het liefste verlopen zoals de leraren het willen. Om hen woorden aan te leren tekenen we op het bord en ons tekentalent is beperkt, dus ze lachen met ons waar we bij staan. Deze namiddag goot het en dan is het moeilijk om les te geven: alles is nat, het dak maakt veel lawaai, de kinderen zijn hevig,... Verder is en blijft het moeilijk om hen iets te leren omdat wij geen woord Khmer spreken. De kinderen kennen al een hoop Engelse woorden en we zouden ze graag zinnen aanleren, maar door dat `taalgat`is dat onmogelijk.
De Engelse uitspraak van de Cambodjanen is hilarisch. Dagelijks horen we 999 keer `massaaa ladyyyy`(massage lady?) en `tuktuk ladyyy`. òne, two, three, four, faj`(die krijgen we echt niet afgeleerd).
Het eten is zalig lekker. We eten gezond en vooral veel! Voorlopig blijven we gespaard voor ziekte, diarree of andere leuke kwaaltjes. Duimen dat het zo blijft! In Belgie is het blijkbaar slecht weer, wel, hier is het `s morgens al 26 graden, rond de middag passeren we de 30. Nooit gedacht dat we zo blij zouden zijn met een spatje regen en een ijskoude douche.
Dit weekend gaan we Ankor Wat bezoeken, een groot domein met oude tempels. Moet zeer spectaculair zijn. Later meer over dat avontuur.
Tijdens onze reis naar hier hebben we veel tijd gehad om na te denken over onze eerste zin op onze blog. Dit zou hem worden: Bezint eer ge begint - doe vrijwilligerswerk in Bost. (dorp bij Tienen)
Maar dan zou ons avontuur veel minder leuk zijn. De vlucht was vreselijk. Heel moe kwamen we aan in Siem Reap, blij dat mensen van de homestay ons kwamen oppikken. De vlucht is een slechte referentie voor de eerste zin. Plus: een deuntje van de Dire Straits op de vliegtuigradio en we wisten dat het in orde zou komen (veelzeggend voor de Pierreuxs). Dus vergeet de `valse eerste zin`, want in Bost zouden we veel missen: De mensen zijn hier heel vriendelijk, de stad is mooi en gezellig. Het water in de douche is koud (zijn we nu heel blij om, vanwege de hitte). De tuktuk is een heel gezellig vervoersmiddel met lieve chauffeurs.
De 1e nacht in de homestay was op zich ook een heel avontuur: kikkers, koeien, vogels en wolven kwaken, loeien, tsjilpen en huilen allemaal tegelijk. Een hels lawaai. Lang leve oorstoppen. Er zijn hier momenteel 6 Belgen en 2 Nederlanders in de homestay. Leuk dat we Nederlands kunnen spreken `s avonds. Ze geven ons tips over eten, winkels, uitstapjes,...
Eten is hier spotgoedkoop. Voor 3 dollar kunnen we degelijk en lekker eten in een gezellig restaurant.
Gisteren was het onze eerste werkdag. In de voormiddag reden we met de fiets (`no rules` in het verkeer: fietser, brommers, tuktuks, auto`s door elkaar en rijden maar) naar een weeshuis. De kinderen worden verzorgd door nonnen. Ze zijn klein voor hun leeftijd, zijn vuil en stinken. Maar ze zijn ook lief en schattig en mooi. Koreanen en andere toeristen komen zonder meer binnen om foto`s te trekken van weeskinderen en snoepjes uit te delen om hun vakantie-voormiddag door te komen. Vergelijken met de zoo is dan nog zacht uitgedrukt. De kinderen zijn mager en ziekelijk en krijgen veel te weinig gezonde voedingsmiddelen. We zijn dan ook van plan om melk, brood,... te kopen.
Na de middag reden we per tuktuk naar de school (school?) om Engels (Engels?) te geven. De school zijn 2 afgelegen open hutten met enkel een bord. Het Engels is het alfabet met A from Apple en B from Banana. Andere woorden zijn moeilijk en de leraren doen vervelend als we die nieuwe woorden gebruiken. Alle dingen die er tijdens de lerarenopleiding ingedrild worden, zijn hier compleet onbruikbaar
Vandaag de stad verkend. Nu gezellig eten met 2 hollandse meisjes. We houden jullie op de hoogte!
