Vandaag (zaterdag) stapten we om 5.30u uit ons bed. Met de fiets gingen we onze tuktuk-man tegemoet om hem de weg te wijzen naar onze homestay, waar we afscheid namen van ons gastgezin. Om 6.15u stonden we in de stad te wachten op de bus van 7.30u die ons naar Phnom Penh zou rijden. Om 7.30u hadden we nog altijd geen bus gezien, dus bedacht onze travel agency eindelijk dat ze de busmaatschappij konden contacteren. De bus was ons vergeten. Met een gratis tuktuk reden we dan maar zelf door het stoffige Siem Reap naar het busstation. Overal vuil. Met een lang gezicht stelden we vast dat onze bus het station al verlaten had. Dan maar de bus van 8.30u?! Gelukkig had de lange busrit vele mooie uitzichten te bieden en konden we onszelf weer opbeuren met al het lekkere eten dat we meegenomen hadden.
Om 14.30u bereikten we de hoofdstad. In ons hotel doken we onmiddellijk in het zwembad, gevolgd door een hete douche (de eerste in meer dan een maand tijd). Nu regent het enkele uren dus dan maar vroeg ons bed in.
Met propere kleren aan (8kg kleren gewassen en gestreken voor hetzelfde aantal dollar) zetten we onze voorlopig laatste dag in Siem Reap in (vrijdag). We luieren aan het zwembad en steken onze voeten in een visbak (Dr. Fish Massage No Pirahna). Tientallen visjes knagen (ja ze hebben tanden) de vuiligheid van onze voeten. We kunnen het niet smakelijker uitdrukken. Ze hadden ons wijsgemaakt dat we na 5 minuten zouden wennen aan het gekietel en geknabbel. Maar dat gold niet voor ons en 15 minuten was meer dan lang genoeg. Alweer een ervaring rijker.
Een maand vrijwilligerswerk: en wat hebben we vandaag geleerd?
1) We moeten blij zijn met de paar kinderen die we een stap in de goede richting hebben geduwd. Tijdens ons vrijwilligerswerk konden we op korte termijn onmogelijk tientallen kinderen helpen. Je probeert goed te doen voor zoveel mogelijk kinderen, maar uiteindelijk zijn er slechts een paar die er op lange termijn iets aan overhouden. Je hebt dit ook niet altijd zelf in de hand. In westerse landen moet je studeren voor een examen; hier zijn er geen examens en is er dus ook geen huiswerk. In westerse landen worden kinderen gestimuleerd om te studeren om later een goed leven te hebben; hier hangt het van elk individueel kind af hoe ver hij of zij het in het leven schopt. Allemaal factoren die het werk hier bemoeilijken. We hebben wel een hoop kinderen een glimlach op hun gezicht getoverd, we hebben heel wat traantjes gedroogd, we hebben een aantal kinderen een warme knuffel gegeven,... Dat moeten we ons voor ogen houden als we terugkijken op dit avontuur.
2) Pas je aan de regels van het land, de school, de instelling aan. Wees flexibel. Win het vertrouwen in van het bestuur en probeer daarna zachtjes dingen aan de man te brengen. Het is onbegonnen werk om van meet af aan in te gaan tegen de huidige regels. Hoe frustrerend het soms ook kan zijn, radicaal en openlijk indruisen tegen handelingen, regels, gewoonten is destructief voor je eigen persoon. Al geven we wel toe dat er misschien niet altijd een andere mogelijkheid is om de huidige hierarchie en het huidige beleid over een andere boeg te gooien.
3) Blij dat we in Belgie geboren zijn! Als wij willen, is de kans groot dat we kunnen; als mensen hier willen, is de kans kleiner dat ze kunnen. Beter geen regering dan een corrupte regering. Beter 18 graden in de zomer dan een gans jaar schroeiende hitte of kletterende regenbuien (al zullen velen onder jullie dit momenteel ontkennen). Beter duidelijke verkeersregels dan geen regels. Beter schoolplicht dan geen schoolplicht. Beter een degelijk stenen huis op droog land dan een een breekbare, houten hut in het midden van een meer.
Onze laatste dagen vrijwilligerswerk zitten erop. Maandag was onze laatste dag in de school. Ineens zaten er niet 40 maar 70 leerlingen in onze klas. We hadden een ganzenbord gepland om alles wat we hen geleerd hebben te herhalen. Voor de meesten was dat dus compleet nutteloos, maar ze hebben zich allemaal wel geamuseerd. Misschien was er zoveel volk omdat ze weten dat de vrijwilligers op hun laatste dag iets meebrengen. Enh zo ook bij ons: we hadden (gelukkig veel) koekjes meegenomen en daar waren ze oh zo blij mee. Daarna moesten we blijven voor het feestje. Na een uur wachten mochten we aan tafel (alias de grond) gaan samen met de directeur en zijn vrouw. We moesten rare dingen eten (we willen zelfs niet exact weten wat): de biefstuk was een en al vet (slikken en niet nadenken), de kaas was op z`n minst gezegd raar en we kregen Angkor bier a volonte. Gelukkig hebben we niet te veel gegetenm want een dag later zaten we allebei met nogal wat ongemakken De directeur bracht ons naar de grote baan, waar de tuktukman ons opwachtte (het was al donker dus de fiets was allesbehalve een veilige optie). We zaten dus met z`n drieen op een brommer, dat was ook weer een ervaring... Van de lerares kregen we elk twee sjaals, bij wijze van dankuwel.
Maandag was weer op en top on-gezellig in het weeshuis. Maar vandaag heeft alles goed gemaakt. De kinderen mochten buiten spelen, we mochten foto`s trekken, de kinderen lachten heel veel,... Iedereen tevreden. We hadden banaantjes meegenomen en ze kregen er elk twee, dus het was feest tot en met! We zeiden tegen iedereen uitgebreid vaarwel. De hoofdnon kwam ons farewel zeggen en gaf ons elk twee prentjes van Moeder Theresa en een hangertje van Moeder Theresa voor aan een ketting. Dankuwel.
Bij de landmijnslachtoffers was het ook weer heel leuk, ook al voelde Kirsten zich gisteren en Janne zich vandaag niet honderd procent (vanwege de ongemakken). Ook voor hen hadden we koekjes bij, die ze met veel plezier opaten. We gaven hen ook de de pennen, de kleurpotloodjes en de portefeuilles die Kirsten uit Belgie had meegenomen. Blij als kleine kinderen. Wij kregen van hen elk een armbandje, heel mooi, zelfgemaakt.
Onze was ligt nu bij de wasserette, fingers crossed opdat elk kledingstuk nog dezelfde kleur heeft als voordien ;-)
Zaterdagmorgen vertrekken we naar Phnom Penh, de hoofdstad. De vakantie kan beginnen!!!
De directeur bracht ons naar de grote baan, waar de tuktukman ons opwachtte (het was al donker dus de fiets was allesbehalve een veilige optie). We zaten dus met z`n drieen op een brommer, dat was ook weer een ervaring... Van de lerares kregen we elk twee sjaals, bij wijze van dankuwel.
