Grenzeloos genieten: Vlaanderen Vakantieland in Siem Reap
Vandaag is tot nog toe puur genieten. Na een brunch met echt brood trokken we naar de stad om ons te laten masseren door enkele van de vele massagedames. Volledig ontspannen konden we daarvan genieten. Van teen tot kop hebben ze ons onder handen genomen, spotgoedkoop voor een heel uur. Belangrijk detail is dat het niet weggelegd is voor kleinzerige mensen: de meisjes gebruiken zowat al hun lichaamsdelen om een zo geslaagd mogelijke massage te geven. Met handen, ellebogen, knieen en voeten duwen ze op ons. Soms dachten we dat ze vergaten dat wij amper vet hebben en een en al uit knokel bestaan...
Onze maag begon te grommen en wat doe je dan? Inderdaad. We smullen van een pannenkoek, met banaan en kokos voor Kirsten, met gekarameliseerde appel voor Janne. Heel lekker, al zijn de pannenkoeken in Belgie veel beter.
Sewes gaan we een plaatselijke specialiteit eten: Khmer bbq. De bbq staat op tafel en we kunnen kiezen tussen verschillende soorten vlees: slang, krokodil, kip, kangoeroe, rund. Ik denk dat we allemaal wel weten welk vlees we wullen kiezen.
We kunnen weer enkele dagen op tegen de bevelen van de nonnen, gelukkig maar. Dat wordt aftellen...
De Belgische journalisten zijn nog net niet in Cambodja geraakt blijkbaar
Warme kussen, we blazen het warme weer naar Belgie! Tot snel
Werkweek 3. Een week boordevol ups en downs. Neem vooreerst het weeshuis. Het is een `holy week` (vraag ons niet waarom, de nonnen krijgen het niet verengelst), een vrije lesweek voor ons. Onze leerlingen zijn nergens te bespeuren dus we hebben tijd om ons bezig te houden met de kleintjes. Maar een bende Koreanen speelt voor spelbreker: een bezoek aan het weeshuis alias de zoo moet hun verblijf in Cambodja net dat tikkeltje meer geven. Apen of zielige kinderen, het maakt allemaal niet uit. Het aantal Koreanen is groter dan het aantal kinderen, dus onze bijdrage is miniem. Hopend dat het morgen rustiger zal zijn, verlaten we werkplek 1. Er is wel een (belangrijk) voordeel van al die Koreanen: de kinderen krijgen, zonder uitzondering, aandacht van al dat levend speelgoed. Ze lachen wat meer en zeuren/wenen wat minder. En ook de werksters (ruwe vrouwen die dagelijks komen helpen) hebben even tijd om op adem te komen, ookal moeten ze wederom uitleggen met wie er wel en niet gespeeld mag worden, hoe er wel en niet gespeeld mag worden, wanneer en waar er wel en niet gespeeld mag worden.
De rest van de week verloopt net als anders in het weeshuis. De kindjes begroeten ons met het enige Engelse zinnetje dat ze kennen: `Good morning teacher, hoooooow are you?`. Woensdag keren we positief terug naar huis: we hebben goeie, nuttige dingen gedaan (ook/zelfs in de ogen van de nonnen). Maar op vrijdag worden we weer opgesloten samen met de kinderen en de Australische vrijwilligster. `This place is getting worse and worse`, herhaalt ze meermaals. Elke dag vecht ze om het de kinderen aangenamer te maken. Elke dag vraagt ze beleefd aan een van de nonnen om iets van speelgoed te mogen gebruiken. En elke dag zijn er die teleurstellingen. `Depressing`, is het enige wat de Australische hierop kan zeggen. We mogen niet buiten spelen, ondanks het mooie weer. De kinderen krijgen elke dag hetzelfde eten (rijst met worteltjes, een beetje ei en nog minder kip), al lijken ze dit altijd met veel plezier op te eten.
Op school leren we de kinderen een hoop opposites (big/small, on/off, day/night). Voor de volgende les voorzien we een spel om de geziene opposites te herhalen, maar er zitten ineens een hoop nieuwe leerlingen in de klas, waardoor ons plan in het water valt en we al improviserend een nieuwe les in elkaar steken. Vervelend voor de oude leerlingen en voor de nieuwe. Zo gaat dat hier nu eenmaal: kinderen komen naar de les wanneer het hen past (ze moeten vaak helpen in het huishouden en op het veld). We schenken boekjes aan de school, zodat ze een tijdje aan elk kind een schoolboek kunnen geven. Nu zijn er die een boekje hebben, anderen hebben er dan weer geen...
Op vraag van een van de oprichters van het schooltje blijven we langer voor nog een klas, met leerlingen die volgens de leraar beter Engels kunnen en graag kennis willen maken. We vertellen hen wat over Belgie en voelen ons eventjes Kim Clijsters of Julia Roberts wanneer de les vervroegd wordt stopgezet om kiekjes te maken van ons tussen de leerlingen in. Net voor we vertrekken worden we uitgenodigd op het feestje van maandag, ter gelegenheid van ons vertrek. Nu zullen we weer jelly en andere rare dingen moeten eten, want nee zeggen (in het voordeel van onze maag) is onbeleefd in deze cultuur. We fietsen een paar versnellingen hoger om toch voor het donker op de grote baan te zijn. Hopelijk vinden ze mettertijd ook hier straatverlichting uit. De weg naar huis is wel prachtig bij zonsondergang en de vele lichten op de hoofdweg brengen ons meteen in een ontspannen stemming.
En dan zijn er nog de meest enthousiaste studenten. Dinsdag om 14u zitten de mijnslachtoffers ons op te wachten in hun piepkleine veranda. De stemming is wat minder vrolijk dan vorige week en we vragen ons af of we hen beledigd hebben. Het lijkt ons van niet. Op onze vraag waarmee we hen plezier kunnen doen, antwoorden ze rijst en zout. Dus woensdag rapen wij al onze spierballen bij elkaar om 50kg rijst met behulp van de fiets een kilometer te verplaatsen. We kunnen niet zeggen dat we niet opgelucht waren wanneer de man van het kraampje voorstelde om achter ons aan te rijden met de zak rijst op zijn brommer.
En dan weekend! Vanmorgen trokken we naar een hotel om van het zwembad en de zon te genieten. De zon verstopt zich goed, maar we profiteren toch van de vrije dag. Een cocktail onder een palmboom, als dat niet vakantie is! Morgen deel twee van ons verwenweekend: een echte Khmer massage, onze voeten in een bak vol vissen (Dr. Fish - zeer populair hier) en tientallen winkeltjes doen om souvenirs te kopen voor de thuisblijvers en voor onszelf.
Op naar een restaurantje waar ze rijst en kip serveren. Mama`s, voorzie alstublieft geen rijst op 30 augustus .
