We denken niet dat we ooit nog zullen kunnen wennen aan het verkeer in Belgie. De minister van mobiliteit van Cambodja, die volgens ons onbestaande is, heeft de regels als volgt vastgelegd:
- blijf enkel voor rood licht staan indien je rechtdoor moet
- wie het laatst toetert krijgt voorrang
- stop nooit voor voetgangers, fietsers of dieren
- fietslichten zijn verboden
- remmen kost geld
- pink wanneer je niet wil afslaan
- ga minstens met 4 op 1 brommer zitten
De plaatselijke bevolking heeft ondertussen begrepen dat wij geen tuktuk of massage nodig hebben (tenzij we er zelf om vragen). Ze proberen het dan maar met iets anders: Marihuana en Cocaine? En wij blijven uiteraard vriendelijk `no thank you`antwoorden.
De lijst met dieren die ons pad kruisen wordt alsmaar langer. Maandag schudden we bijna de hand van de familie Aap, die we vervolgens een lift gaven op het dak van onze tuktuk. Dinsdagmorgen stak een dikke rat op haar duizendste gemakken de straat over, vlak voor onze fiets. Om nog maar te zwijgen over de varkens die al dan niet levend op een constructie op de bagagedragers van fietsen worden vervoerd. Vandaag viel ons oog op glibberige slangen rond de nek van twee kinderen.
Tot voor vandaag waren de huizen op palen in water op ons netvlies gebrand via de talrijke, tot de verbeelding sprekende postkaarten.Vandaag trokken we er zelf naartoe. Na het regenseizoen verdriedubbelt de oppervlakte van het Tonle Sap meer, vlakbij Siem Reap. Mensen die in en om het meer wonen zijn genoodzaakt zich aan te passen aan het waterpeil. Ze bouwen hun huizen dus op palen. Als het waterpeil laag staat, moeten ze trappen doen om bij hun `huis` te komen. Als het water hoog staat, staan de bewoners met elkaar in verbinding via de boot. Nu (het begin van het regenseizoen) spelen kinderen nog op het gras en in enkele plassen, over enkele weken plonsen ze als waterratten in de immense plas en zullen ze gedurende enkele maanden geen sprietje gras te zien krijgen. Hier wonen bijna uitsluitend arme mensen maar de hele arme mensen hebben na de regenmaanden alle pech van de wereld: hun huis staat niet op palen en bij het stijgen van het waterpeil stijgt ook hun graad van dakloosheid.
Voor diegenen die geen huis op palen zien zitten, geen nood, er zijn andere opties. Een ervan is de woonboot. Mensen steken hun hele hebben en houden in een boot, die als vanzelf meedobbert met het waterpeil. Praktisch, zou je denken, maar brute pech voor al wie zeeziek wordt. Dat is ook het geval bij de tweede optie: een drijvend huis. Deze hut blijft op dezelfde plaats drijven, maar stijgt of daalt naargelang de stand van het water.
Armoede troef in deze contreien. Mensen bezitten weinig en wonen met velen in een petieterig - al dan niet drijvend - hutje. Al wat er niet in past, zal onvermijdelijk in het water verdwijnen. En toch, de mensen zijn gastvrij en de enige rijkdommen die ze bezitten zijn elkaar en hun glimlach, ondanks het feit dat ze geen nagel hebben om aan hun gat te krabben.
De landschappen zijn fenomenaal mooi, gevuld met lotusbloemen (de bloem van Boeddha) en rijstvelden.
Zij die een vettige friet met hamburger gaan binnenspelen, groeten u!
Werkweek 2. In het weeshuis gaat alles zijn normale gangetje. Kinderen lachen, huilen, slapen, spelen, eten, pesten, slaan, plassen, schreeuwen,...
Nonnen schreeuwen, zagen, lachen amper, commanderen,... En blijkbaar vergat God hen te vertellen wat een positieve impact een alstublieft of dankuwel kan hebben. Met het geld dat we ingezameld hebben, kochten we papflessen, melkpoeder, tandenborstels, tandpasta, pampers, fruit, koekjes, zeep, shampoo,... Allemaal dingen die volgens ons nodig en nuttig zijn. We zijn er nog niet uit of de nonnen er ook zo over denken.
Van weeshuis naar school. Deze week verplaatsten we ons van twee hutten met kinderen naar een piepkleine veranda met enkele slachtoffers van de mijnen. Hele lieve, dankbare mensen die een mondje Engels willen leren. En wij kunnen ondertussen ook een aardig woordje Khmer spreken.
We leerden hen de verschillende delen van het lichaam aan, achteraf bekeken ietwat ironisch.
