|
We hebben de tijd gehad om onze trip wat te laten bezinken, en dus wil ik enkele 'afterthoughts' op de wereld loslaten. Ik zal dat in 2 delen doen : vandaag heb ik het over de fietstrip zelf, en volgende keer over de context van onze tocht, de oostfronters.
Ik moet toegeven dat deze trip enigszins anders (en minder comfortabel) is verlopen dan vorig jaar. Toen hebben we hele stukken van een fietsroute kunnen volgen (de Alpe Adria Radweg), dit jaar hebben we noodgedwongen zelf de meeste etappes moeten uitstippelen, waarbij we sterk op de gps hebben moeten terugvallen. Tsjechië is nog wel enigszins een fietsland : er zijn goed uitgepijlde en uitgestippelde fietsroutes (maar jammer genoeg beschikten we niet over de kaarten) Polen is dat al veel minder, je krijgt al enigszins de tweedeling : drukke rechte wegen (zonder fietspad) enerzijds en barslechte kleinere wegen, vaak onverhard anderzijds. En Oekraïne...tja, daar ben je als trekkingfietser sowieso een 'vreemd voorwerp' : fietsroutes zijn er niet, fietspaden nauwelijks, en zoals in vroegere bijdragen voldoende beklemtoond : de wegen zijn in abominabele staat (behalve de autosnelwegen).
Door de aard van onze tocht (in het spoor van Juul) zaten we vast aan een bepaalde route, en door onze manier van reizen (per fiets) waren we te weinig mobiel om veel interessante plekken te zien en exploreren. Bovendien ben je als zwaarbepakte trekkingfierser uitermate kwetsbaar, zeker op banen met druk en -niet altijd respectvol t.o.v. fietsers- verkeer. Een gigantisch probleem is de taal, of beter gezegd de afwezigheid van een medium om te communiceren Dat ging nog redelijk in Tsjechië, was gevarieerd in Polen, maar ronduit problematisch in Oekraïne. Zelfs op een internationale luchthaven als die van Kiev vind je nauwelijks personeel dat Engels spreekt...
Het onderdeel Oekraïne was dus zonder meer een cultuurschok We wisten dat wel een beetje, maar we hadden dat zeker onderschat. Ons lijkt het een maatschappijmodel dat min of meer is blijven steken in de Sovjettradities : sfeerloze woonblokken, aftandse auto's, lange brede wegen en vooral : gelaten, enigszins norse mensen. Een voorbeeld : in Tsjechië en Polen zeiden de kinderen ons spontaan goede dag, in Oekraïne bekeken ze ons nieuwsgierig maar legden geen contact.
Ik zou het als volgt willen samenvatten : Tsjechië kent niet zo'n grote kloof met onze manier van leven, in Polen heb je zo'n beetje 2 snelheden, en in Oekraïne heb je allerlei snel(of traag-)heden door elkaar. Inderdaad, je vindt er lemen hutjes en oude vrouwtjes (met hoofddoek !) die paddenstoelen verkopen langs de kant van de weg; maar ook blitse jeeps, fitnesscentra en MacDonalds (die laatste 2 enkel in de steden).
Onze trek naar het oosten zit er nu wel op. Het 3de luik van onze queeste zal zich in het noorden van Duitsland en het westen van Polen afspelen, dichter bij ons dus, maar toch grotendeels 'terra incognita' De terugtocht van het Duitse leger verliep erg chaotisch, dus qua route zullen er zullen keuzes moeten gemaakt worden... Goed, dat zijn zorgen voor morgen en werk voor de lange winteravonden... Volgende keer heb ik het over de vernieuwde interesse voor collaboratie en oostfronters.
|
