Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
13-07-2018
Dinsdag 10 juli
Vandaag kwam Warner langs; een tico die hier vroeger als vrijwilliger hielp en getrouwd is met een vrijwilligster die hier was uit Amerika.
Hij bezorgde de farm de Mariola bijen; piepkleine bijen die niet steken en heilzame honing produceren. We gebruiken deze honing om brandwonden te behandelen.
Hij liet ons de zalige honing proeven nadat hij ons in de maling nam en ons eerst de "kaka" had voorgeschoteld.
Elke dinsdagavond om 19.00 brengen we een stevige soep (deze keer was het chili) naar de daklozen. opkomst varieert van 2 tot 15.
Elke zaterdag kunnen kinderen met een beperking profiteren van de gratis Equine therapie. Een zalig project. Daar het 2 weken vakantie is in Costa Rica, komt er slechts 1 kindje opdagen. Zo mooi om te zien. En dat lachend gezichtje; zalig!
Vandaag gestart met de paarden te trainen; komen als we op een hoorn blazen.
Paarden staan op de moment op een groot domein met tussen veel groen ook wat gras. Het is momenteel een ramp om hooi te vinden in Costa Rica (naweeën van de storm) en Vicki moest dus op zoek gaan naar een alternatief. Ze huurt nu een groot domein dat grenst aan de farm. Ondanks dat moeten de paarden nog bijgevoerd worden (ze waren enorm afgevallen). Vandaar het trainen. Eerste dag lukt vrij goed; we vinden de paarden vrij snel en bij het horen van voedsel in de emmer komen ze af. Maar 13 paarden voeren op een domein is niet zo simpel; vooral omdat ze niet echt gemanierd zijn.
De 3 dagen erna loopt het wat moeilijker (om niet te zeggen - loopt niet); we kunnen de paarden niet vinden (zo groot). Dinsdag 10 en woensdag 11 lukt het weer.
Om 04.30 bed uit om te vertrekken richting Roosendaal. Daar nemen we de trein richting Schiphol. Vlotte check-in (toch altijd wat spannend - weegt men valies niet te zwaar?), om 11.10 vertrekken we richting Houston, een vlucht van 10 uur. Beetje geslapen. We landen om 14.30 plaatselijke tijd en rond 17.30 wordt de reis verder gezet naar Liberia. Daar staat Vicki ons op te wachten. Precies niet weg geweest; alles voelt erg vertrouwd.
Ellen en Vicki maken kennis en het ziet er naar uit dat ook die 2 wel met elkaar zullen kunnen opschieten. Ons bed is gedekt bij aankomst. Veel slapen doe ik echter niet; weer even wennen.
Reeds de 2de dag bij onze aankomst in Belize zie ik in "onze" tuin ineens een iguana en beetje verder nog 1. En dan zie ik beetje verder achter onze cabana vlak tegen de draad een "iets" groter exemplaar! WOW!
Naar aanleiding hiervan besluiten we om zeker het iguana rescue center een bezoekje te brengen; eens iets anders dan monkey rescue center!
Het rescue center is gelegen in de tuin van een (chique) hotel. We worden ontvangen door een vriendelijke kerel die meteen geïnteresseerd is in meynen dochter (arré lap, ons vader zou zeggen dat ik wat moesoepoeri moet strooien - heb al heel wat van dat poeder nodig gehad tijdens deze trip trouwens!)
Meer uitleg bij de foto's
Onze cabana; rechts zaten de iguana's (kleine) en links achter de grote! In het opvangcenter leerden we dat ze in harem leven (1 mannetje met meerdere vrouwtjes) Dit zijn dus vrouwtjes En dit is een mannetje! Een schoonheid toch? De draad die je ziet is gewoon einde van terrein hotel; even later kroop hij de boom in en weg was hij! Dit exemplaar is in rescue center; binnengebracht nadat mensen hem met machete hadden bewerkt.
Kans is klein dat hij kan gered worden. Ligt in warm water met geneesmiddelen.
Iguana's worden door mensen ook gedood om op te eten (hoewel dat verboden is - maar als huisdier houden is ook verboden!) Dit exemplaar leeft al 2 jaar in opvangcentrum. Zal nooit vrijgelaten worden. Is misvormd doordat hij als huisdier werd gehouden en onvoldoende zon kreeg! Zal spijtig genoeg volgend jaar spuitje krijgen daar door misvorming de beenderen zijn ingewanden gaan doorboren.
Samen opwarmen in de zon! De aaibaarheidsfactor ligt iets lager dan bij de babyaapjes!
Deze zat gewoon in de bomen rond de "kooi"! Op zoek naar vrouwtjes?
Elke morgen rijden we naar het dorp om daar voedselresten op te pikken voor de kippen en de varkens. Zo krijgen we bij een brouwerij van bier de rest van het graan, bij een locaal restaurant de etensresten en bij een locale visverkoper de ingewanden (katten en hond) en graten met restjes vis aan (voor de kippen). Bij de visboer krijgen we echter ook koppen die we wel meenemen (want je kan de man niet vragen voor ons te selecteren) en dan aan de gieren in het bos voederen! Elke dinsdagavond rijden we ook naar Coco om daar de daklozen een warme kop soep met veel groenten, rijst en kip aan te bieden. Ze kennen dit goed en staat ons tegen 19 al op te wachten. De soep hebben we dan 's morgens vers gemaakt. De opkomst varieert elke week; tussen de 4 en 20.
Coco - op de moment al zoveel drukker als begin oktober! Voedseloverschot oppikken - lege emmer wisselen voor volle! Bij de visboer! Omar (Jana kreeg van hem zelfs gratis vis voor ons - en lekker hoor) neemt de overschotten. De weg naar "huis" Het verkeer op de weg De "dirty road" naar de farm - door de locale bevolking (andere kant van de heuvel is beton en loopt door de "rijke" buurt! (inwijkelingen) Onze private weg naar de farm Bij aankomst krijgt Risky haar deel van de vissen. De daklozen soep geven. Vicki (geel) , 3 vrijwilligers, en Aaron op de truck!
Het leven zoals het was op de The Monkey Farm deel 1
Hier enkele foto's met wat uitleg om ons dagelijks leven gedurende 6 weken (de 3 weken na de storm waren niet echt normaal) duidelijk te maken. Maakte ook een filmpje maar dat krijg ik hier in Midden-Amerika niet opgeladen; zal dus voor later zijn!
De inkom van de farm De clinic voor meynen schoonmaak De clinic NA meynen schoonmaak Onze slaapkamer in de volunteerscabine Brandweer bracht babyaapje binnen - achterpoten en staart volledig verlamd Verplichte rust omdat Bella (enkele maanden geleden volledig verbrand binnengebracht) moet rusten. Abu dag na binnenbrengen, geitenmelk geven (beste vervanging voor moedermelk) Zicht op kippen-, kalkoenenren Risky die geniet van het zonnetje (gaat ook zo liggen als ze aandacht wil) De geiten die na de storm nog steeds niet terug binnen een omheining zitten (en vloeken dat we daarop deden) De keuken van de vrijwilligers De geiten vertrekken voor een wandeling (joepie!) Papaya's klaar om gegeten te worden Schapen lopen ook nog los maar zijn veel minder hinderlijk dan de geiten 1 van de 2 rammen; niet minder horny na het verlies van 1 hoorn Boe de prachtige kat die erg veel miauwt! Fietsen voor vrijwilligers Jana met haar papa aan het bellen in gezelschap van haar dikke vriendin!
Nog enkele sfeerbeelden. Elke dag begon met het proper maken van de pad (lees "kak" opscheppen van die geiten die loslopen), dieren voederen en hokken proper maken, bij verschillende restaurants langsgaan om voedseloverschotten op te pikken voor de dieren en dan werken aan andere zaken (herstellen van hekken - hoofdjob na de storm dan toch, clinic opruimen en schilderen, nieuwe wegwijzers schilderen en ophangen, pad aanleggen, douche volunteers opfrissen, ...)
Foto's om naar Pavo te zenden om te bedanken voor het schenken van de scheppen die in Costa Rica niet te vinden zijn!
Jana met Mango - haar lieveling De varkens - man wat hebben we ons aan deze beesten geërgerd; vooral na de storm (toen 1 ervan ons zelf aanviel) Familie wilde apen waar een aantal van de geredde apen bij leven en die geregeld de farm passeren In de slaapkamer 1 van eerste dagen; oepsie gevaarlijk of niet? Niet; dus rustig laten leven! Tweeling geboren en mama schaap heeft problemen met melk geven - dus voederen met geitenmelk!
Het witte schaapje hebben we spijtig genoeg verloren Ook het testen van eventueel nieuwe paarden hoort bij de job. Bonfire (om heel veel rommel op te stoken) met marshmallows!
Op 15 en 16 november gaan we op pad naar Rio Celeste. Een rivier die bij droog weer blauw is. We vertrekken goed op tijd en de tocht verloopt vlot. We boekten een overnachting in een prachtig resort ( was in aanbieding). We bezoeken eerst het nationaal park. De dag voordien heeft het nog geregend dus het is nog niet blauw, blauw. s Avonds genieten we echt van het hotel. Zalig na al die weken back to basic!
Ook de volgende dag, het regent keihard, genieten we nog van de luxe.
Op 13 november maken we daguitstap naar Montezuma. We vertrekken rond 5.30. We nemen ontbijt mee. Het begin van de tocht gaat over goede wegen. Op een eerste afslag moeten we terugdraaien wegens "overstekende" rivier. Andere weg dus. Beter maar niet geweldig waardoor je voor een afstand van 30 km een uur nodig hebt. Na meer dan 4 uur rijden, arriveren we in Montezuma. Daar gaan we eerst naar een waterval. Deze is weer gratis; enkel 2 dollar voor de parking. Je hebt een lower en higher waterval. Het pad heeft duidelijk bezoek gehad van Nate! Nadien was de eigenlijke bedoeling het nationale park te bezoeken maar we blijven hangen op het dtrand waar we lunch eten. Schelpjes rapen blijkt ook erg leuk. Na meer dan uur op hrt strand rijden we verder. We bezoeken nog een kerkhof dat zich op een eiland ( bij hoog water dan toch) bevindt.
Maar daarna wordt het echt spannend. De weg die we volgen is buitengewoon slecht; putten, riviertjes ( zonder brug), steil, ... en ondertussen wordt het donker. Op een bepaald moment schiet in tico ( inwoner) ons ter hulp en begeleidt Lucy om tussen ontzettend diepe putten te rijden. Lucy is beetje bang om te veel gas te geven waardoor auto onvoldoende kracht heeft omhoog te rijden. Gewoon gaan met die banaan! Het lukt! Even verder wordt het nog erger. We moeten en kloof van meer dan meter diep passeren maar aan de andere kant ook een iets minder diepe kloof. Dat wordt mikken. Auto geraakt doordat we even stilsaan niet meer verder..Ik stap uit en we staan met rechterachterband op 10 cm van de meter diepe kloof. Terugdraaien is geen optie daar draaien onmogelijk is. Spannend vooral omdat begeiden in het Engels niet zo evident is! Ik moet stenen zoeken om onder de bant te steken om patineren te voorkomen. Maar " we did it" !Wie zegt er dat vrouwen niet kunnen rijden?
We komen net iets te laat op het strand om volledige zonsondergang te zien.
Terug in Montezuma gooit Jamie zich in het midden van de straat op de beton. " Eindelijk weer deftige weg onder onze wielen."
Nog even lekker eten, kleine aardschok ( hebben we dan ook weer meegemaakt) en dan huiswaarts.
Op 6 november werden er 2 lammetjes geboren. De geboorte verliep heel snel; een wit en een zwart. Vermits de geiten en de schapen nog steeds niet in een omheining zitten na de storm, moeten we de lammetjes direct vangen en achter draad zetten (anders kunnen ze slachtoffer worden van de coyotes). Het zwarte lammetje ziet er nogal zwakjes uit. Al snel blijkt dat mamaschaap problemen heeft om melk te geven. We moeten de lammetjes dus melk bijgeven (geitenmelk). Terwijl het zwarte schaapje steeds sterker wordt, verzwakt het witte. Spijtig genoeg haalt het witte schaapje het niet. Het zwarte schaap daarentegen doet het prima.
Op 9-10 en 11 november rijden we richting Arenal. Arenal is een van de vele vulkanen in Costa Rica. We vertrekken een uur later dzn voorzien. Lucy en Jamie hebben het steeds moeilijk op tijd klaar te zijn. De rit op zich is ook de moeite. De natuur hier is prachtig. We rijden eerst naar La Fortuna - een waterval. De inkom bedraagt 15 dollar. Best wel veel voor een waterval die buiten hoog niet echt speciaal is. Er is ook een orchideepad. Na ons bezoek rijden we naar onze bungalow, laden uit en gaan een kijkje nemen bij de gratis hotsprings. Dat ze gratis zijn was duidelijk; zoveel volk. We besluiten de volgende morgen vroeg terug te komen. Ik hoop dat dit goed zal doen aan meynen rug waar 2 dagen daarvoor iets in ingeschoten; nog nooit meegemaakt. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende morgen gaan we tegen 8 uur naar de hotspringd. ZALIG! We zijn alleen. Genieten dus; zitten in een warme, sterk stromende rivier in het midden van de natuur. En was inderdaad zalig voor men rug.
Nadien willen we proberen of we de hike naar Cerro chato kunnen vinden. Er wordt gezegd dat je deze niet meer mag doen maar als je de juiste persoon treft bij de ik ingang je toch kan gaan. We treffen het! Hopelijk lukt het met mijn rug want het is een erg zware hike naar de krater waar zich een meer in bevindt. En met een rechterbeen dat he niet hoger dan 90 graden kan tillen??? Maar het lukt. Na 3 uur zwaar klimmen, bereiken we het meer; PRACHTIG. Even duikje nemen en dan weer terug. Net voor donker bereiken we de uitgang. Wildlife zagen we eigenlijk niet.
Ondertussen hebben we 2 extra vrijwilligers op de farm; Jamie en Lucy. Het werk kan dus beetje verdeeld worden. Eén keer in de week gaan we gezellig met zen allen uit eten. Deze week gaan we na het eten naar het huis waar Vicki op de honden past om even in de jacuzzi te "springen"; zalig. De ochtend start nog steeds met het opruimen van "geitenpoep"; het lukt ons maar niet om deftige stroom op de omheining te krijgen. Wat zullen we allen gelukkig zijn op de dag dat die geiten achter hun omheining blijven. Dat stuk grond is geweldig groot maar toch kiezen ze ervoor telkens weer naar beneden te komen om ons wat te komen "pesten". Geiten houden totaal niet van regen! Als ze op pad zijn en er valt een druppel regen dan duurt het slechts enkele minuten of ze staan weer onder het afdak; flauw hoor! Op een middag zitten we te eten in het dorp (plaats waar ze acai-bowls verkopen - vindt Jana geweldig) als op de band van de truck ineens een hagedis te voorschijn komt; prachtig beestje! Op 26-10 maken we vlakbij de farm een kleine wandeling; we nemen Risky mee. Vicki legt de weg uit naar een kleine "geheime" waterval. Zalige wandeling; en al zijn het slechts kleine watervallen toch zijn ze erg mooi; spijtig dat zonnetje niet schijnt.
Eerste werk 's morgens; geitenpoep opruimen.
Reggie de gier; een "rescue" Vorige week geboren Apen weer op bezoek
Er komt nog een vrijwilliger bij; Cris uit Spanje. We hebben dus voor de eerste keer echt onze 4 vrije dagen. Samen met Jamie en Lucy huren we voor 20 dagen een auto. We dopen hem "Libre"! We maken een daguitstap naar Rincon (vulkaan). Het landschap met zijn warmwaterbronnen en zwavelgeur doet me denken aan Yellowstone maar dan in miniatuur. Na de wandeltocht bezoeken we "hotsprings" in de buurt; ZALIG! Vervolgens maken we een tweedaagse uitstap naar de andere kant van het land. Een trip die je normaal op 6 uur zou moeten kunnen afleggen MAAR er loopt maar 1 weg naar de andere kant van het land DUS ook al het zwaar verkeer moet langs daar! Gevolg 9 uur! Pffff Het is al laat in de middag als we aankomen in Puerto Viejo. Hier lopen heel wat toeristen rond. De volgende morgen willen we zonsopgang gaan bekijken en vroeg naar het Nationaal park - Cahuita (dus opstaan om 4.30 - herkenbaar Ilse?). Een echte zonsopgang krijgen we omwille van de wolken niet te zien. We gaan ontbijten en dan op weg naar het park. Lucy is er op gebrand om "sloths" te zien (ze vindt ze geweldig). En ja hoor; we zijn amper 10 min. aan het wandelen of Lucy ontdekt er eentje boven onze hoofden. Hij blijkt helémaal niet zo traag als we dachten. Na een hoop foto's en een stijve nek, wandelen we verder. Onderweg staan overal bordjes dat je de dieren niet mag voederen. Op bepaald moment staat er "De apen niet voederen" en zien we een gillende griet die zegt aangevallen te zijn door een Kapucijnaapje. Flauw denken we. We zien de aapjes (ze zien er zo koddig uit) en ik begin foto's te nemen. Dat had ik dus beter niet gedaan! Opeens hangt er een aap aan men been die mijn rugzak probeert af te pakken en er trouwens ook in slaagt!!! Als we hem proberen te verhinderen heel de inhoud te verspreiden (waaronder een lens, mijn telefoon, ...) ontbloot hij zijn tanden. De andere mensen staan te lachen maar gelukkig is er één iemand die hem een pakje chips toesmijt (in mijn rugzak zit niks eetbaar) zodat ik kan ontsnappen. Ik heb nog nooit in meynen leven enig afval ergens achter gelaten maar deze keer laat ik plastieken zakjes achter!Ik neem ze wel mee op de terugweg (denk ik). Even verder bereiken we het eindpunt. Er zijn 2 mogelijkheden; terug over dezelfde weg (wat de bedoeling was) of langere weg en dan nog een stuk de bus nemen naar de auto. De parkwacht zegt dat ze weet dat het mannetje erg agressief is maar dat als we doorstappen we waarschijnlijk geen problemen zullen hebben. We besluiten dus langs dezelfde weg terug te gaan. We stappen flink door en besluiten voorlopig geen foto's te nemen. Als we de plastieken zakken naderen en ik ze wil gaan oprapen, verschijnt de aap weer te tonele; sorry parkwachters ik laat het aan jullie over! Het is 01.30 als we weer "thuis" zijn.
Even modderbad Dan afspoelen Somebody is watching you!
De luiaard die niet zo lui was!
Venijnige beestjes! (Meer foto's van Cahuita op fb)
Onze eerste echte volledige vrije dag. 's Morgens nemen we de bus om 8 uur naar Tamarindo. Vicki waarschuwt ins de rechtse zijde van het strand te vermijden; krokodillen! Enkele jaren gelden moesten ze zelfs een surfwedstrijd aflassen ( Tamarindo is een echt surfersdorp) omdat een krokodil van de rivier de zee was opgezwommen en iemand had aangevallen. Tamarindo blijkt een gezellig dorpje met leuke winkeltjes. Jana had enkele adresjes opgezocht om gezond en lekker te gaan eten. Om bij haar voorkeur te komen, moeten we stukje stappen om dan spijtig genoeg vast te stellen dat de zaak permanent gesloten is! gelukkig vinden we in het dorp nog een andere zaak; heel lekker maar spijtig genoeg is het uitzicht daar niet zo geweldig. Op het strand koopt Jana nog een pipa fria (gekoelde kokosnoot die ter plaatse wordt geopend); ik ben daar niet zo'n fan van.
De storm is gaan liggen en "heropbouwen" van de farm kan beginnen. Heel wat omheiningen zijn vernield door omgevallen bomen of steunpalen zijn opgevallen door het overvloedige water. Gevolg is dat alle dieren vrij rondlopen: kippen, varkens, geiten, schapen, ... Vooral de geiten zorgen ervoor dat we het hier niet proper krijgen. Ze "kakken en pissen" overal en elke morgen starten we met alles bij elkaar te rijven. En daarnaast eten de geiten alles op wat hier aangeplant is! Ook de paarden kunnen we niet extra voederen want dan storten zich 15 geiten tegelijk op de etensbak. Vreselijk! Door het overvloedige water zijn ook vele delen van de houten omheiningen stuk of erg verzwakt. En daar we op deze ogenblik de enige vrijwilligers zijn, hebben we dus 2 weken gewerkt zonder een vrije dag. Maar doordat we deze storm met ons 3 doorstonden en we met 3 aan de heropbouw begonnen, ontstond er een enorme band tussen ons en Vicki.
Diezelfde brandweermannen van het varken, brachten enkele maanden geleden (tijdens de Iron-man in Costa Rica) Bella naar hier. Haar mama was geëlektrocuteerd door de elektrische draden, vloog in brand en stierf. Ze had echter een baby bij die het overleefde maar volledig verbrand was. Vicki behandelde haar met honing en voerde haar geitenmelk. Ondertussen is Bella volledig hersteld en gedraagt zich als een echte baby; knuffelen, lachen, boos worden, overal op knabbelen,... De meeste rescue centers hier in de buurt zijn ervan overtuigd dat een aap niet tussen de mensen mag wonen en sluiten ze op in kooien. Maar een baby-aapje heeft net zoals een mensenbaby behoefte aan knuffels, aandacht van zijn mama, spelen met vriendjes, ... En hoe kan je dat geven als je ze eenzaam opsluit in een kooi? Hier kan ze vrij rondslingeren , krijgt ze knuffels, we spelen met haar en als de apenfamilie op bezoek komt (meestal 1 tot 2 maal per week) gaat ze met hen spelen. Ze is zelfs al 1x elf dagen mee op tocht gegaan. Maar de laatste keren, bleef ze hier als de apen weer vertrokken; was ze nog te jong? In de natuur zitten ze op de rug van de moeder; Bella kruipt in je nek. Soms best lastig als je moet werken maar vooral erg warm zo'n apenstaartsjaal rond je nek. Jana en Bella zijn ondertussen dikke vriendjes zoals je kan zien op de foto's. Ondertussen (2-11) is Bella weer mee vertrokken met "onze" familie apen. Zou ze nog terugkomen? Of is het tijd voor haar om bij de (andere)apen te blijven? (misschien wel want ze begon op het einde beetje veel praat te krijgen)
