In verband met nog wat noodzakelijke werkzaamheden in de maand juli kon ik pas op 9 juli (2011) voor de tweede keer naar Brazilie gaan.
Omdat ik de vorige keer (in 2009) gebruik gemaakt hen van Vliegwinkel te Arnhem en daar erg over tevreden was, heb ik hen mijn vlucht naar Brazilie en terug, plus 4 binnenlandse vluchten, weer laten verzorgen.
De vlucht naar Sao Paulo (mijn eerste stop) start op zaterdag 9 juli om 7.15 u. Het wordt dus een dagvlucht. En ik zal ¨s avonds om 7.00u plaatselijke tijd in Sao Paulo zijn. Weliswaar pas op het vleigveld, maar toch.
De reden is, dat het 200 Euro scheelt met een nachtvlucht rond dezelfde datum.
Maar de schaduwzijde is, dat ik ontzettend vroeg op schiphol moet zijn. Op internet heb ik ontdekt dat ik om ongeveer kwart voor twaalf met de trein vanuit station Nijmegen (via overstappen in Den Bosch en Utrecht) om 2.00 u ¨s nachts op schiphol kan zijn. Dan moet ik nog wel een aantal uren daar op schiphol rondhangen, maar ik hoef niemand lastig te vallen.
Toen ik dat aan Maaike vertelde bood zij mij aan me met haar auto te brengen. Ik heb daar eerst nog eens over nagedacht, want wat doe je iemand aan !!!! Toen ze later nog eens bevestigde dat ze het graag zou doen heb ik haar aanbod dankbaar aangenomen. Kon ik langer thuis blijven EN natuurlijk is het leuker met Maaike naar schiphol te reizen dan alleen. Afgesproken dat ze rond drie uur bij mij zou zijn.
Monica had mij uitgenodigd om vrijdagavond bij haar te komen eten. Hoefde ik de laatste avond niet nog eens te koken en het was toch ook voor het laatst dat we elkaar in lange tijd zouden zien. Dit aanbod heb ik ook graag aangenomen. Dus ging ik vrijdagavond eerst naar Monica. Daar heb ik genoten van het lekkere eten (Monica kookt altijd erg lekker). Na een kop koffie heb ik afscheid van Monica genomen en ben tegen half elf naar huis gegaan. Ik wilde proberen in mijn hete bad noch een paar uurtjes te slapen. Slapen in bad lukte toch niet. Voor alle zekerheid had ik de wekker van mijn mobieltje gezet op half drie en de mobiele telefoon op het verrijdbare kastje naast mijn bad gelegd. In de loop van de week had ik een fles rode wijn geopend en daar zat nog een restje in. Kon ik mooi in bad opdrinken. De lege fles zette ik ook op dat verrijdbare tafeltje. Om half drie ging mijn wekker en ik wil uit bad gaan. Maar de ¨losgemonteerde¨ handgreep op het bad verschoof, zodat ik bijna mijn evenwicht verloor. In mijn poging niet om te vallen stootte ik tegen het tafeltje met als gevolg dat de fles op de grond in diggelen viel en mijn mobieltje in 3 stukken. Ook bleek de afvoerstop van het bad vast te zitten. Ik heb toen maar met een emmer het bad vrijwel volledig leeggehaald (het water in de WC gegooid) en ¨aan den lijve ¨ ervaren hoeveel water er in mijn bad kan zitten ............. Verder heb ik de grote scherven opgepakt en de kleine wat bij elkaar geschoven in de verwachting dat Marlies zowel de kleine scherven als het restant van het badwater zal regelen. Als ik dan terug ben kan ik mijn broer Ger vragen de afvoer te repareren. Dat heeft hij al eens eerder gedaan. Misschien van spanning, misschien van het hete bad, misschien van allebei :: ik zweette me een ongeluk en het hield maar niet op !! Inmiddels was Maaike gekomen en zij had een goed advies:: trek een T-shirt aan, dan nemen we je overhemd in de auto mee en kun je op schiphol je overhemd aan doen. Leek me een uitstekend advies!!! De koffers in de auto gedaan, even Wiebe (Maaikes hond) opgehaald omdat ik het wel leuk vond die ook nog even te zien (ik ben gek op die hond) en toen richting Schiphol. Om tien voor vier reden we weg en goed 5 uur waren we op Schiphol. Met Wiebe aan de lijn vanaf de parkeerplaats gelopen naar de plek waar ik mijn koffer kon inleveren. De hond heeft de hele weg perfect naast megelopen, zonder te trekken, van tijd tot tijd naar me kijkend alsof hij wilde vragen ¨doe ik het zo goed¨?? Ik vond dat geweldig.
Thuis had ik via internet al ingecheckt en mijn bordingcard uitgedraaid, zodat ik alleen nog maar mijn bagag-koffer hoefde af te geven. Dat gaf tijd voor even samen nog wat te drinken (Maaike thee, ik koffie en Wiebe water). Daarna zijn we naar de controle gelopen en heb ik afscheid van Maaike (en ook Wiebe) genomen. Zij mochten niet verder mee. Maaike is nog even blijven zwaaien, maar toen ik meer tussen andere passagierss raakte is Maaike naar huis gegaan.
Bij de controle bleek, dat ik thuis niet goed had nagedacht:: ik had mijn toilettas met alle benodigde spullen in mijn handbagage gedaan en daarin zaten scheerzeep, douchgel en deodorant die in te grote hoeveelheid aanwezig waren.............weggegooid dus. Verder mocht het schaartje dat ik nodig heb voor een van mijn medicijnen ook niet in de handbagage. Ook weg dus. Had ik de toilettas maar in de bagagekoffer gedaan. Jammer, maar ja..........had ik maar beter aan die verboden moeten denken !!!! Daarna moesten ook mijn schoenen uit en mijn riem af............ Uiteindelijk ben ik dan toch door de controle gekomen.
Niet lang daarna kon ik aan boord.........ik wist mijn plaats al..........aan het raam bij de nooduitgang. Blijkt dat je daar bij de nooduitgang niets op de grond mag hebben EN engels moet spreken ! Voor het geval van een noodgeval moet ieder daar (3 stoelplaatsen) de instructies van de bemanning kunnen verstaan en uitvoeren. Zo is mij bv , omdat ik aan de deurzijde zat, uitgeled hoe ik in noodgeval de deur middels een handgreep moest openen.
In de loop van de vlucht kregen we wat brood en kaas te eten (ontbijt) en koffie of thee. We zaten bijna constant boven een bewolkt gebied dus we keken op de bovenkant van de wolken. Pas vlakbij Parijs zagen we wat grond.
We kwamen tegen kwart over acht aan op Charles de Gaulle. Het was een onspannen en prettige vlucht.
Ook op vliegveld Charles de Gaule werd mijn handbagage weer gecontroleerd en de controle- dame laadde alles uit.............en vond een reserve tube douchtgel...........die dus ook verdween!!!!
Het vliegtuig naar Sao Paulo zou pas om 10.15 vertrekken, dus ik had nogal wat wachttijd. Uiteindelijk mochten we tegen tien uur door de ¨bording¨, maar niet in het vliegtuig, maar in een bus. Die bus bracht ons naar het enorm grote vliegtuig met een hoge trap............en we moesten in de regen vanuit de bus het vliegtuig in. Ook daar zat ik aan het raam, nu niet bij de EXIT. Ik zat in een tweepersoonsrij. Al met al werd het al snel 10.15u, maar er stroomden nog steeds passagiers uit steeds weer een nieuwe bus het vliegtuig in, en voordat iedereen zijn handbagage had geplaatst en zat.............Tegen kwart voor elf vertelede de purser dat het nog een kwartierje later zou worden.........om kwart over elf kwam het bericht dat er vertraging was ivm de bagage.........om kwart voor twaalf kwam de melding dat het technische probleem in de bagageruimte snel zou zijn opgelost. Uiteindelijk vlogen we om half een weg.......meer dan twee uur later.............Goed dat ik geen aansluitende vlucht meer had !!!!
In het vliegtuig was een scherm waarop de vlucht in beeld werd gebracht. Ik was erg benieuwd hoe de route zou zijn, over Afrika of niet en waar weer over Brazilie.........Deze vlucht trok een vrijwel rechte lijn vanaf Parijs over de Golf van Biscaye, langs Portugal, over de Atlantische Oceaan naar Sao Paulo. (De korste verbinding tussen twee punten is een rechte lijn !!) Ik probeerde, net als de meeste mensen, maar te gaan slapen, want kijken naar de bovenkant van wolken verveelt snel en ik was (zonder te hebben geslapen) behoorlijk moe. Maar, net als bij de andere vluchten destijds, lukte het mij niet. Aan boord kregen we tegen 2 uur een ¨lunch¨......een stukje varkenshaas met wat groente en gerst en wat kwark.En een klein flesje rode wijn. (Ik kon ook champagne vragen of witte wijn, of frisdrank. Anderhalf uur voor aankomst op Sao Paulo kregen nog een koude maaltijd........couscous met twee schijfjes vlees.Deze keer heb ik tomatensap te drinken genomen. Er werd enkele malen te drinken aangeboden tijdens de vlucht en je mocht naar achteren lopen om zelf drinken te pakken. Enkele malen mijn benen gestrekt en tegelijkertijd tomatensap gedronken. Ik had inmiddels met mijn buurman geruild van plaats............hij sliep wel en als ik mijn benen wilde(moest) strekken hoefde ik hem niet in zijn slaap te storen.
Om zeven uur (plaatselijke tijd.....het tijdsverschil is 5 uur) kwamen we op het vliegveld in SP aan. De vertraging was er vrijwel geheel uitgevlogen...........
Het ¨inchecken¨ in Brazilie (bij de Policia Federal) verliep snel en gemakkelijk. Na de uitgang heb ik een functionaris gevraagd of en waar er een Banco do Brasil was op het vliegveld (de eerste keer dat ik portugees moest praten want deze man sprak geen woord engels) want ik had geen Braziliaans geld. En ik was te weten gekomen dat er een busdienst van het vliegveld naar de stad loopt, die een halte heeft precies voor mijn hotel. En dat voor de prijs van 33 R$ ( ong 15 Euro, terwijl een taxi ongeveer 60 Euro kost) Maar ik moest die bus wel betalen !! De betreffende functionaris wees mij niet alleen waar er een bank was, maar hielp mij met mijn 2 koffers de twee trappen op naar de verdieping waar de automaat stond en later weer de trappen af. Op mijn verzoek wees hij mij ook waar ik een kaartje kon kopen voor die bus. Toen ik het kaartje had gekocht en de vertrektijd van de bus zag bleek, dat ik precies 5 minuten te laat was voor deze bus en 55 minuten moest wachten........
Uiteindelijk was ik tegen tien uur in het hotel !!!! Op mijn kamer heb ik alleen het hoogstnodige uitgepakt en ben daarna als een blok in slaap gevallen.
