's ochtends om 8.30 kwam de gids en werd de trip gestart. De gids had geadviseerd om bermuda en sandalen of slippers te dragen in verband met een nat onderdeel van de trip !!
De tocht startte met een wandeling over een (goed begaanbaar) pad langs de ravijn waar tegenover talloze (meer dan 65) grote watervallen te zien waren...adembenemend !! Uiteindelijk leidde het pad naar een punt waar enkele grote watervallen tezamen naar omlaag stortten en er een grote waternevel ontstond. Camera droog houden !! (Zelf was ik al lang nat van transpiratie...de waternevel was verfrissend)
Met de gids via een lift naar het hoogste punt om daar ""de keel van de duivel"" (oude indiaanse benaming voor deze plek) te zien. Werkelijk adembenemd mooi !!!!
Hierna met een jeep door de bossen van het natuurpark waarin deze watervallen liggen, naar een aanlegsteiger in de rivier. Met zijn allen (een Turkse groep toeristen) in een rubberboot en toen..............full speed over het water richting watervalen........................ en als toppunt van de attractie : met de boot onder de watervallen door........GEWELDIGE ERVARING.......en steeds maar weer........ Enkele Turkse toersten hadden een bikini aan.........erg verstandig want ieder werd drijfnat...........maar het was heerlijk. Van tevoren was ik wat benauwd over ""boot en watervallen"", maar ik heb GENOTEN !!!!!!
Daarna met de auto van de gids naar de Argentijnse zijde van deze watervallen, maar eerst lunch in een Argentijns restaurant. Aan de grens weer eens ""oude tijden"" beleefd...........geld wisselen (hoeveel moet ik wisselen voor alleen een lunch ??).........grensformaliteiten........stempel in paspoort.........(wat is EUROPA toch gemakkelijk geworden !!!) De lunch was voortreffelijk............en buffet met veel keuze van lekkere dingen.... Daarna met een open treintje naar de watervallen aan Argentijnse zijde............na drie kwartier langzaam rijden kwamen we aan een plek waar een anderhalf kilometer lange ""loopbrug was naar de eigenijke watervalen.................in de brandende zon........... Het zicht daar was erg indrukwekkend maar (voor mij) minder dan de Braziliaanse zijde.
Na afloop terug naar het hotel.............inmiddels was ik weer opgedroogd, maar te moe om nog te eten.................dus....douche en naar bed. Mijn armen en mijn gezicht hebben wat kleur gekregen, maar ik ben erg voorzichtig, wil niet verbranden.
6 februari 2009
Omdat er niets op het programma stond en de gids pas om 5 uur zou komen om mij naar het vliegveld te brengen heb ik lang uitgeslapen. Was nog net op tjd vor het ontbijt (10.00) Verder de faciliteiten van het hotel verkend, wat aan mijn emails gedaan en mijn koffer gepakt. Omdat het vliegtuig 's avonds zou gaan en ik om 5.00 al uit het hotel zou weggaan (en dus geen avondeten zou krijgen) heb ik uitgebreid geluncht in het hotel. Om exact vijf uur kwam de gids (Waldir) om me naar de airport te brengen..............problemen bij de controle (mijn schoenen veroorzaakten een piep, dus die moesten uit !!) Ook wide men dat ik mijn riem afdeed, maar die riem weer in mijn broek ""rijgen"" is lastig, dus dat wilde ik niet zonder echte noodzaak. Zonder mijn schoenen aan liep ik zonder gepiep door het controlehekje...de riem kon ik dus aanhouden !! Een weet voor de volgende keer. In Sao Paulo overstappen op een andere vlucht naar Vitoria.....................daar een taxi naar Marinetes huis.............. Marinete had mij beloofd mij een beeld te geven van een doorsnee Braziliaans gezin (gescheiden moeder met kindeen van verschilende vaders en een pover leven).........en ze had een ander voorbeeld voor me paraat :: bij haar was de electriciteit afgesneden !!! ( In dit geval wegens wanbetaling van de huiseigenaar, aan wie zij huur + energie betaalt.) Dus bij kaarslicht naar bed. De vogende morgen is er een provisorische oplossing voor de stroom geregeld, want nu (vrijdag-zaterdag-zondag) was er niets te egelen met heraansluiting en zij had - omdat ik er ben - etenswaren in de vriezer opgeslagen, die niet te lang zondr stroom kon. Jan, zei Marnete, je wilde een doorsnee Braziliaans gezin meemaken............je krijgt het... Overigens hebben we verder afgesproken dat ik de komende dagen eet wat zij normaal eten.......1 warme maaltijd per dag , 's ochtends een broodje met margarine en koffie en 's avonds idem.
Ik ben nu bij met mijn weblog tot nu......... Vanmiddag en morgen gaan we met Marinetes zus naar het buitenhuis van de zus in de bergen................ben benieuwd....
Op de airport van Vitoria stond Marinete (met een vriendin) mij op te wachten. Omdat ik Marinete altijd met haar leesbril op heb gezien op MSN en ze nu zonder bril was herkende ik haar tussen al die mensen niet. Zij kent mij ook alleen zoals ik achter mijn PC zit (en nu had ik een pet op), dus ook zij was niet zeker of ik het was. En - vertelde ze mij - ze had niet een zo grote man verwacht !! Maar uiteindelijk kwam zij op mij af en konde we elkaar begroeten. Met een taxi naar haar appartement. Daar kreeg ik een eigen kamer, de kamer van haar zoon, die nu bij zijn vriendin logeert. Nog even wat bijgepraat en om 3 uur 's nachts gaan slapen.
2 februari 2009 Uitgeslapen !!!! had ik nodig !! Ontbeten met Marinete, fruit, cake, kwark en koffie........(Later vertelde ze me dat dit een feestelijk ontbijt was ter ere van mij ). Daarna de koffers uitgepakt....(heb een eigen kast op mijn egen kamer!!) en daarna lunch gebruikt (almoco):: ze had (speciaal voor mij) feijado gemaakt.........(zwarte bnen en ""varkensvlees""/snuit-oren-staart-etc). Is een heerlijk gerecht, doet qua samenstelling wat denken aan onze erwtensoep, maar dan met bonen.
's middags naar de ""convento da Penha"", een oude kloosterkerk boven op een hoge rots, gesticht door een Spaanse monnik in 1558 ter ere van Maria. (Marinete woont tegenover een hospitaal en daar staan altijd taxis) Met een taxi hebben we de eerste grote klim naar boven gemaakt tot de plek waar ook de taxi niet verder kon. Vandaar vele trappen omhoog !! Van tijd tot tijd worden er in deze kerk ook missen opgedragen, verder is het een bedevaartplaats.... In de tijd van mijn laatste ziekte is Marinete regematig naar deze kerk gegaan om voor mijn gezondheid te bidden. Omdat deze kerk zo hoog ligt is het daar een prachtig punt om ook de wijde omgeving te bezien De oceaan aan de ene zijde, de stad Vitoria (liggend op een eiland) aan de andere zijde. (Marinete woont in een stadje Vila Velha, dat ligt net buiten het eiland Vitoria) Na de bezichtiging van de mooie kerk (veel antieke beelden en schilderijen) zijn we naar het strand gegaan, daar wat gedronken (ik ben verkikkerd geraakt op ""guarana"" - het midden tussen cola en rivella) en bijgepraat...ondertussen heb ik genoten van het zicht op zee en vooral het zeewindje...........het is hier nl erg warm (33 tot 35 graden). Na het strand wat gegeten en doodmoe naar bed. Omdat de computer niet in orde was, verder niets geschreven...komt later wel.
3 februari 2009
Lang uitgeslapen............ Marinete heeft een bezichtiging van de plaatselijke chocladefabriek geregeld. Was interessant om te zien hoe fabrieksmatig bonbons worden gemaakt.........en even proeven mocht ook. Van 4 tot 6 februari zou ik een trip maken naar Foz Iguasu, de beroemde watervallen op de grens van Brazilie-Argentinie en Paraguay. Dus de middag van 3 februari gebrukt om in mijn kleine koffer te pakken wat ik dacht nodig te hebben daar. Wat gegeten en toen vroeg naar bed, want ik moest om 8.20 vliegen.............dus om 6.30 op.
4 februari 2009 Omdat ik het tijdsverschil met Nederland weet liep de wekker van mijn mobieltje op tijd af. Douchen, aankleden, Marinete had wat koffie gemaakt en toen met de taxi naar het vliegveld. Ondanks mijn zorgvuldig vorzichtig gepakte koffertje was het gewicht weer te hoog voor handbagage en ging ales weer met de ""normale koffers mee"" In Rio de Janeiro overstappen op een andere vucht naar Iguasu, de koffer werd ""automatisch"" doorgestuurd.. In Iguasu stond de gids me op te wachten en bracht me naar het hotel...........overigens een ander dan mij was beloofd, maar dat moet ik in Nederland maar verder uitzoeken........ Tegen 2 uur 's middags was ik in het - overigens best luxe - hotel. Omdat er die dag niets op het programma stond ben ik na een douche maar wat gaan ""bijslapen""........Later toch even met een taxi naar het stadje gegaan en daar mijn ""jantar"" (diner) genoten. Toen terug naar het hotel en naar bed.
Op de boot waren al meer mensen, maar steeds bleef Edvuardo onze ""prive""-gids. Hij gaf ons drieen steeds uitleg over alles.
We gingen op weg naar waar de Rio Negro en de Rio Solimoes elkaar vinden en samen verder gaan als Amazone.............de Rio Negro met donker schoon water en de andere rivier buin/geel modderig water. Het blijkt dat het moderige water 2 x zo snel stroomt dan het schone water en er ook enig temperatuurverschil is.....reden waarom het een tijd duurt voordat ze werkelijk samensmelten.............en wij genieten dan van het ""wonder"van 2 kleuren in de rivier.
Overigens zagen we vlak bij Manaus de eerste peilers van een te bouwen brug over de Amazone.............lijkt me een enorm karwei gezien de enorme breedte van de rivier daar.
Nadat we de ""tweekleuren""hadden bewonderd gingen we naar een dorpje "äan de rivier"" om te zien hoe mensen aan de rivier leven. Hun huizen staan op palen, omdat het water stijgt en daalt met het seizoen en het land dus overloopt in het natte seizoen. We hebben dat later vaker gezien. Het hoogte-verschil kan zo'n 6 tot 8 meter bedragen. Deze mensen verbouwen diverse soorten groenten die e in Manaus verkopen en verder eten ze vis en meel gemaakt van de maniokwortel, overgens nadat het gif eruit is gekookt.
Dit dorpje met zo'n dertig inwoners heeft ook een kerkje en een school.
Ons werd ook gedemonstreerd hoe honderd jaar geleden de voorvaderen leefden van ""rubber-tappen"van de rubber-bomen. In die tijd was Brazilie de belangrijkste leverancier van ruwe rubber.............nu wordt hetgeen er getapt wordt (erg weinig meer) gebruikt voor handschoenen in ziekenhuizen en oor condooms.
Na deze bezichtiging naar een dichtbij gelegen ""restaurant""...........een grote schuur op palen, waar men een buffet had aangericht. Het eten was in de prijs van de trip inbegrepen, het drinken moest extra worden betaald.
Dan 3 uur terug per boot om naar de lodge (soort hotel in de wildernis te gaan.
Omdat ik de voor-vorige nacht niet had geslapen en de voriger nacht maar kort was ik erg moe en blij toen we eindelijk de lodge in zicht kregen.
De kamers waren in het ""bos"" verspeide huisjes, een kamer met airco (gelukkig), waarin bed en kastruimte, verder een toilet met douche.
Erg eenvoudig maar alles was er.......
Om half zeven moesten Isabelle, Steve en ik bij de receptie samenkomen........we gingen in een kano in het donker het water op om te zien of we krokodillen zouden kunnen zien.
Het was een sprookjesachtige belevenis.......in het donker.......stil.......alleen af en toe de schijnwerper van de gids.......tussen bomen door........geweldig...........
We hebben geen krokodillen gezien, wel viste Edvuardo een kleine kaaiman uit het water.............later zagen we een veelkleurige kikker van zeker vijf en twintig centimeter groot. Bij het licht van de schijnwerper sprong hij weg.
Jammer dat ik met mijn nieuwe camera geen foto's in het donker kan maken van onderwrpen die wat verder weg zijn. Ik denk dat de camera het wel kan maar ik weet niet hoe.
Isabelle had htzlfde probleem dus we kunnen geen foto's uitwisselen.
Al met al een ""droom-belevenis"" ondanks het probeempje met de camera.
Omdat de Rio Negro (waar onze lodge was) "arm is aan voedingsstoffen"" zijn er daar ook geen muggen.
De volgende morgen moest ik om 6.30 op voor het ontbijt van 7.30 en de trektocht door de rain-forest..........na enig rekenwerk kon ik mijn cellular op ""wekken""instellen en de volgende morgen bleek het perfect te zijn geweest.
De tocht door de rain-forest was geweldig.......Edvuardo liet ons allerlei planten en bomen zien, vertlde daar ook veel over , maar voor mij was het meest wezenlijke te zijn in een oerbos, dat millioenen jaren geleden moet zijn ontstaan,en ik daarin........
Het geweldige gevoel daarin te zijn kan ik niet beschrijven.........maar voor mij was dit waarom ik hier wilde zijn.
De tocht duurde 2 uren, na afloop was ik behoorlijk vermoeid maar ontzettend voldaan.
Wat mij opviel was dat het woud veel opener was dan ik mij had voorgesteld:: Edvuardo legde uit, dat, omdat de hoge bomen de zon voor een groot deel wegnemen er op de bodem weinig zonlicht EN DUS weinig vegetatie is.
Voor mij waren de avond hiervoor met de tocht in het donker en dit HET VAN JE in deze trip.
's Middags naar en indianendorpje in een van de zijarmen van de Rio Negro.
Familie van Edvuardo, die hier is geboren, maar nu in de stad (Manaus) leeft.
Aardig te weten dat zij volledig ""selfsupporting"" zijn wat betreft voedsel etc, maar naar mijn mening leven zij mede van wat het toerisme hen brengt.
We kregen een welkomswoord en wat rituele dansen, een rondleiding door het dorpje en dat was het.
Erg prachtig was het ""water-""schap op de weg erheen en terug.........idyllisch..........om er te blijven zo mooi.....
In wezen zijn het allemaal kleine dalen tussen het meer heuvelachtig gebied, die bij stijgend water vollopen en zo de totale wateroppervlakte vergroten.........alsof het kreekjes zijn of zo.
De temperatuur was er broeiend warm en ik zweette steeds ernorm..........wat bij Edvuardo de opmerking ontlokte:: voor mij maakte het niet uit of het regende of niet:: ik was in alle gevallen steeds drijfnat.
Als het daar regent valt het water met bakken uit de lucht.........een of twee uren (soms ook langer), maar daarna hadden we weer redelijk weer of zon.
De voorlaatste dag om 7.30 diner...........een buffet zoals gewoonlijk.
Bij toeval was ik een kwartier te vroeg en moest wachten. Even later kwam een groep van zeker 30 mensen uit Israel, die eerder op de dag op de boot al ontzettend rumoerig waren geweest, binnenvallen en zij vielen op het buffet aan als een horde uitgehongerde honden..............van diverse gerechten was daarna bijna niets meer over.........Onvoorstelbaar zoals die hun bord vollaadden en soms zelfs maar meteen 2 borden volschepten.
Na het diner rust.........dus koffers pakken en slapen.
De volgende morgen na het ontbijt piranha's vissen en naar het apenbos.
Edvuardo ving 3 piranha's, ongeveer 20 tot 25 cm groot, Steve ving een andere grotere vis, Isabella en ik niets..........maar de idyllische sfeer.........en klein watertje tussen de bomen, die in het water werden weerspiegeld..........in een droomwereld.
Jammer dat we daar weer uit moesten.
Het aapjes-kijken liep op niets uit, omdat de apen op dit moment voldoende voedsel in het bos vinden en dus niet naar de ""voederplaatsen"" komen.
Wel zat er een aap + jonkie op de rug voor herstel........later zou zij weer in het bos worden losgelaten.
Terug naar de lodge om onze spullen te pakken en de trip Amazonas zit erop
Edvuardo vertelde overigens dat het Amazonegebied veel groter is dan de staat Amazonas van Brasil.........het bestrijkt diverse Braziliaanse staten, maar strekt zich ook uit over andere staten :: Colombia, Peru, Venezuela zelfs. Een aangesloten gebied.
Met de grote boot werden Isabelle, Steve en ik met onze gids naar een aanlegsteiger aan de overkant van de rivier gebracht en met een busje naar de airport. Daar nam ik afscheid van het amerikaanse echtpaar met wie ik deze 3 dagen de Amazone had beleefd en van onze voortreffelijke gids.
Bij het inchecken bleek dat ik wel erg veel bagage bij me had......de grote koffer was net aan het toegestane gewicht, maar mijn blauwe kleine koffertje, dat ik altijd als handbagage gebruik, woog elf kilo....teveel voor handbagage......Voordat ik het goed ene wel in de gaten had was mijn handbagage ook gelabeld en met de grote koffer op weg naar het bagagedepot.
Nog net op tijd en met veel moeite kon ik miin paspoort, reispapieren en mijn portemonnaie redden...........Ik hoop dat het het gevolg was van veel natte kleding, anders heb ik een probleem..........want overgewicht is duur bij TAM.
In dit geval hoefde ik niet te betalen, maar mijn belangrijke spullen had ik nu niet onder handbereik. In Vitoria maar eens nagaan hoe het zit.
De reis van Manaus gaat via Brasilia, waar ik op een ander vliegtuig moest overstappen naar Vitoria. Op mijn ticket staat Gate E.........dus ik op zoek naar gate E.
Op dit vliegveld staan de dingen niet zo duidelijk aangegeven als op Schiphol, maar met veel gezoek en gevraag (hoera voor miin portugues !!!) vond ik gate E op een totaal andere verdieoing dan op de borden stond aangegeven. 10 minuten voor vertrektijd!!
Blijkt er een wijziging van gates te zijn en het vliegtuig bij gate E vertrekt naar..............MANAUS!!
Ik moest naar gate 8!! Waar is gate 8 ???? Enfin...ik vind gate 8 en vraag of dit het vliegtuig naar Vitoria is...........gelukkig op tijd JA!!
Hoe anderen deze gate-wisseling hebben ontdekt weet ik niet, maar ik zit in het vliegtuig naar Vitoria...........en...omdat er niet zo heel veel passagiers waren......kon ik weer voorin zitten.
Mijn trip naar de Amazone en de rainforest zit erop.
Nu de rest van Basil !! Te beginnen in Vitoria
Op de boot waren al meer mensen, maar steeds bleef Edvuardo onze ""prive""-gids. Hij gaf ons drieen steeds uitleg over alles.
We gingen op weg naar waar de Rio Negro en de Rio Solimoes elkaar vinden en samen verder gaan als Amazone.............de Rio Negro met donker schoon water en de andere rivier buin/geel modderig water. Het blijkt dat het moderige water 2 x zo snel stroomt dan het schone water en er ook enig temperatuurverschil is.....reden waarom het een tijd duurt voordat ze werkelijk samensmelten.............en wij genieten dan van het ""wonder"van 2 kleuren in de rivier.
Overigens zagen we vlak bij Manaus de eerste peilers van een te bouwen brug over de Amazone.............lijkt me een enorm karwei gezien de enorme breedte van de rivier daar.
Nadat we de ""tweekleuren""hadden bewonderd gingen we naar een dorpje "äan de rivier"" om te zien hoe mensen aan de rivier leven. Hun huizen staan op palen, omdat het water stijgt en daalt met het seizoen en het land dus overloopt in het natte seizoen. We hebben dat later vaker gezien. Het hoogte-verschil kan zo'n 6 tot 8 meter bedragen. Deze mensen verbouwen diverse soorten groenten die e in Manaus verkopen en verder eten ze vis en meel gemaakt van de maniokwortel, overgens nadat het gif eruit is gekookt.
Dit dorpje met zo'n dertig inwoners heeft ook een kerkje en een school.
Ons werd ook gedemonstreerd hoe honderd jaar geleden de voorvaderen leefden van ""rubber-tappen"van de rubber-bomen. In die tijd was Brazilie de belangrijkste leverancier van ruwe rubber.............nu wordt hetgeen er getapt wordt (erg weinig meer) gebruikt voor handschoenen in ziekenhuizen en oor condooms.
Na deze bezichtiging naar een dichtbij gelegen ""restaurant""...........een grote schuur op palen, waar men een buffet had aangericht. Het eten was in de prijs van de trip inbegrepen, het drinken moest extra worden betaald.
Dan 3 uur terug per boot om naar de lodge (soort hotel in de wildernis te gaan.
Omdat ik de voor-vorige nacht niet had geslapen en de voriger nacht maar kort was ik erg moe en blij toen we eindelijk de lodge in zicht kregen.
De kamers waren in het ""bos"" verspeide huisjes, een kamer met airco (gelukkig), waarin bed en kastruimte, verder een toilet met douche.
Erg eenvoudig maar alles was er.......
Om half zeven moesten Isabelle, Steve en ik bij de receptie samenkomen........we gingen in een kano in het donker het water op om te zien of we krokodillen zouden kunnen zien.
Het was een sprookjesachtige belevenis.......in het donker.......stil.......alleen af en toe de schijnwerper van de gids.......tussen bomen door........geweldig...........
We hebben geen krokodillen gezien, wel viste Edvuardo een kleine kaaiman uit het water.............later zagen we een veelkleurige kikker van zeker vijf en twintig centimeter groot. Bij het licht van de schijnwerper sprong hij weg.
Jammer dat ik met mijn nieuwe camera geen foto's in het donker kan maken van onderwrpen die wat verder weg zijn. Ik denk dat de camera het wel kan maar ik weet niet hoe.
Isabelle had htzlfde probleem dus we kunnen geen foto's uitwisselen.
Al met al een ""droom-belevenis"" ondanks het probeempje met de camera.
Omdat de Rio Negro (waar onze lodge was) "arm is aan voedingsstoffen"" zijn er daar ook geen muggen.
De volgende morgen moest ik om 6.30 op voor het ontbijt van 7.30 en de trektocht door de rain-forest..........na enig rekenwerk kon ik mijn cellular op ""wekken""instellen en de volgende morgen bleek het perfect te zijn geweest.
De tocht door de rain-forest was geweldig.......Edvuardo liet ons allerlei planten en bomen zien, vertlde daar ook veel over , maar voor mij was het meest wezenlijke te zijn in een oerbos, dat millioenen jaren geleden moet zijn ontstaan,en ik daarin........
Het geweldige gevoel daarin te zijn kan ik niet beschrijven.........maar voor mij was dit waarom ik hier wilde zijn.
De tocht duurde 2 uren, na afloop was ik behoorlijk vermoeid maar ontzettend voldaan.
Wat mij opviel was dat het woud veel opener was dan ik mij had voorgesteld:: Edvuardo legde uit, dat, omdat de hoge bomen de zon voor een groot deel wegnemen er op de bodem weinig zonlicht EN DUS weinig vegetatie is.
Voor mij waren de avond hiervoor met de tocht in het donker en dit HET VAN JE in deze trip.
's Middags naar en indianendorpje in een van de zijarmen van de Rio Negro.
Familie van Edvuardo, die hier is geboren, maar nu in de stad (Manaus) leeft.
Aardig te weten dat zij volledig ""selfsupporting"" zijn wat betreft voedsel etc, maar naar mijn mening leven zij mede van wat het toerisme hen brengt.
We kregen een welkomswoord en wat rituele dansen, een rondleiding door het dorpje en dat was het.
Erg prachtig was het ""water-""schap op de weg erheen en terug.........idyllisch..........om er te blijven zo mooi.....
In wezen zijn het allemaal kleine dalen tussen het meer heuvelachtig gebied, die bij stijgend water vollopen en zo de totale wateroppervlakte vergroten.........alsof het kreekjes zijn of zo.
De temperatuur was er broeiend warm en ik zweette steeds ernorm..........wat bij Edvuardo de opmerking ontlokte:: voor mij maakte het niet uit of het regende of niet:: ik was in alle gevallen steeds drijfnat.
Als het daar regent valt het water met bakken uit de lucht.........een of twee uren (soms ook langer), maar daarna hadden we weer redelijk weer of zon.
De voorlaatste dag om 7.30 diner...........een buffet zoals gewoonlijk.
Bij toeval was ik een kwartier te vroeg en moest wachten. Even later kwam een groep van zeker 30 mensen uit Israel, die eerder op de dag op de boot al ontzettend rumoerig waren geweest, binnenvallen en zij vielen op het buffet aan als een horde uitgehongerde honden..............van diverse gerechten was daarna bijna niets meer over.........Onvoorstelbaar zoals die hun bord vollaadden en soms zelfs maar meteen 2 borden volschepten.
Na het diner rust.........dus koffers pakken en slapen.
De volgende morgen na het ontbijt piranha's vissen en naar het apenbos.
Edvuardo ving 3 piranha's, ongeveer 20 tot 25 cm groot, Steve ving een andere grotere vis, Isabella en ik niets..........maar de idyllische sfeer.........en klein watertje tussen de bomen, die in het water werden weerspiegeld..........in een droomwereld.
Jammer dat we daar weer uit moesten.
Het aapjes-kijken liep op niets uit, omdat de apen op dit moment voldoende voedsel in het bos vinden en dus niet naar de ""voederplaatsen"" komen.
Wel zat er een aap + jonkie op de rug voor herstel........later zou zij weer in het bos worden losgelaten.
Terug naar de lodge om onze spullen te pakken en de trip Amazonas zit erop
Edvuardo vertelde overigens dat het Amazonegebied veel groter is dan de staat Amazonas van Brasil.........het bestrijkt diverse Braziliaanse staten, maar strekt zich ook uit over andere staten :: Colombia, Peru, Venezuela zelfs. Een aangesloten gebied.
Met de grote boot werden Isabelle, Steve en ik met onze gids naar een aanlegsteiger aan de overkant van de rivier gebracht en met een busje naar de airport. Daar nam ik afscheid van het amerikaanse echtpaar met wie ik deze 3 dagen de Amazone had beleefd en van onze voortreffelijke gids.
Bij het inchecken bleek dat ik wel erg veel bagage bij me had......de grote koffer was net aan het toegestane gewicht, maar mijn blauwe kleine koffertje, dat ik altijd als handbagage gebruik, woog elf kilo....teveel voor handbagage......Voordat ik het goed ene wel in de gaten had was mijn handbagage ook gelabeld en met de grote koffer op weg naar het bagagedepot.
Nog net op tijd en met veel moeite kon ik miin paspoort, reispapieren en mijn portemonnaie redden...........Ik hoop dat het het gevolg was van veel natte kleding, anders heb ik een probleem..........want overgewicht is duur bij TAM.
In dit geval hoefde ik niet te betalen, maar mijn belangrijke spullen had ik nu niet onder handbereik. In Vitoria maar eens nagaan hoe het zit.
De reis van Manaus gaat via Brasilia, waar ik op een ander vliegtuig moest overstappen naar Vitoria. Op mijn ticket staat Gate E.........dus ik op zoek naar gate E.
Op dit vliegveld staan de dingen niet zo duidelijk aangegeven als op Schiphol, maar met veel gezoek en gevraag (hoera voor miin portugues !!!) vond ik gate E op een totaal andere verdieoing dan op de borden stond aangegeven. 10 minuten voor vertrektijd!!
Blijkt er een wijziging van gates te zijn en het vliegtuig bij gate E vertrekt naar..............MANAUS!!
Ik moest naar gate 8!! Waar is gate 8 ???? Enfin...ik vind gate 8 en vraag of dit het vliegtuig naar Vitoria is...........gelukkig op tijd JA!!
Hoe anderen deze gate-wisseling hebben ontdekt weet ik niet, maar ik zit in het vliegtuig naar Vitoria...........en...omdat er niet zo heel veel passagiers waren......kon ik weer voorin zitten.
Mijn trip naar de Amazone en de rainforest zit erop.
Nu de rest van Basil !! Te beginnen in Vitoria
Op de boot waren al meer mensen, maar steeds bleef Edvuardo onze ""prive""-gids. Hij gaf ons drieen steeds uitleg over alles.
We gingen op weg naar waar de Rio Negro en de Rio Solimoes elkaar vinden en samen verder gaan als Amazone.............de Rio Negro met donker schoon water en de andere rivier buin/geel modderig water. Het blijkt dat het moderige water 2 x zo snel stroomt dan het schone water en er ook enig temperatuurverschil is.....reden waarom het een tijd duurt voordat ze werkelijk samensmelten.............en wij genieten dan van het ""wonder"van 2 kleuren in de rivier.
Overigens zagen we vlak bij Manaus de eerste peilers van een te bouwen brug over de Amazone.............lijkt me een enorm karwei gezien de enorme breedte van de rivier daar.
Nadat we de ""tweekleuren""hadden bewonderd gingen we naar een dorpje "äan de rivier"" om te zien hoe mensen aan de rivier leven. Hun huizen staan op palen, omdat het water stijgt en daalt met het seizoen en het land dus overloopt in het natte seizoen. We hebben dat later vaker gezien. Het hoogte-verschil kan zo'n 6 tot 8 meter bedragen. Deze mensen verbouwen diverse soorten groenten die e in Manaus verkopen en verder eten ze vis en meel gemaakt van de maniokwortel, overgens nadat het gif eruit is gekookt.
Dit dorpje met zo'n dertig inwoners heeft ook een kerkje en een school.
Ons werd ook gedemonstreerd hoe honderd jaar geleden de voorvaderen leefden van ""rubber-tappen"van de rubber-bomen. In die tijd was Brazilie de belangrijkste leverancier van ruwe rubber.............nu wordt hetgeen er getapt wordt (erg weinig meer) gebruikt voor handschoenen in ziekenhuizen en oor condooms.
Na deze bezichtiging naar een dichtbij gelegen ""restaurant""...........een grote schuur op palen, waar men een buffet had aangericht. Het eten was in de prijs van de trip inbegrepen, het drinken moest extra worden betaald.
Dan 3 uur terug per boot om naar de lodge (soort hotel in de wildernis te gaan.
Omdat ik de voor-vorige nacht niet had geslapen en de voriger nacht maar kort was ik erg moe en blij toen we eindelijk de lodge in zicht kregen.
De kamers waren in het ""bos"" verspeide huisjes, een kamer met airco (gelukkig), waarin bed en kastruimte, verder een toilet met douche.
Erg eenvoudig maar alles was er.......
Om half zeven moesten Isabelle, Steve en ik bij de receptie samenkomen........we gingen in een kano in het donker het water op om te zien of we krokodillen zouden kunnen zien.
Het was een sprookjesachtige belevenis.......in het donker.......stil.......alleen af en toe de schijnwerper van de gids.......tussen bomen door........geweldig...........
We hebben geen krokodillen gezien, wel viste Edvuardo een kleine kaaiman uit het water.............later zagen we een veelkleurige kikker van zeker vijf en twintig centimeter groot. Bij het licht van de schijnwerper sprong hij weg.
Jammer dat ik met mijn nieuwe camera geen foto's in het donker kan maken van onderwrpen die wat verder weg zijn. Ik denk dat de camera het wel kan maar ik weet niet hoe.
Isabelle had htzlfde probleem dus we kunnen geen foto's uitwisselen.
Al met al een ""droom-belevenis"" ondanks het probeempje met de camera.
Omdat de Rio Negro (waar onze lodge was) "arm is aan voedingsstoffen"" zijn er daar ook geen muggen.
De volgende morgen moest ik om 6.30 op voor het ontbijt van 7.30 en de trektocht door de rain-forest..........na enig rekenwerk kon ik mijn cellular op ""wekken""instellen en de volgende morgen bleek het perfect te zijn geweest.
De tocht door de rain-forest was geweldig.......Edvuardo liet ons allerlei planten en bomen zien, vertlde daar ook veel over , maar voor mij was het meest wezenlijke te zijn in een oerbos, dat millioenen jaren geleden moet zijn ontstaan,en ik daarin........
Het geweldige gevoel daarin te zijn kan ik niet beschrijven.........maar voor mij was dit waarom ik hier wilde zijn.
De tocht duurde 2 uren, na afloop was ik behoorlijk vermoeid maar ontzettend voldaan.
Wat mij opviel was dat het woud veel opener was dan ik mij had voorgesteld:: Edvuardo legde uit, dat, omdat de hoge bomen de zon voor een groot deel wegnemen er op de bodem weinig zonlicht EN DUS weinig vegetatie is.
Voor mij waren de avond hiervoor met de tocht in het donker en dit HET VAN JE in deze trip.
's Middags naar en indianendorpje in een van de zijarmen van de Rio Negro.
Familie van Edvuardo, die hier is geboren, maar nu in de stad (Manaus) leeft.
Aardig te weten dat zij volledig ""selfsupporting"" zijn wat betreft voedsel etc, maar naar mijn mening leven zij mede van wat het toerisme hen brengt.
We kregen een welkomswoord en wat rituele dansen, een rondleiding door het dorpje en dat was het.
Erg prachtig was het ""water-""schap op de weg erheen en terug.........idyllisch..........om er te blijven zo mooi.....
In wezen zijn het allemaal kleine dalen tussen het meer heuvelachtig gebied, die bij stijgend water vollopen en zo de totale wateroppervlakte vergroten.........alsof het kreekjes zijn of zo.
De temperatuur was er broeiend warm en ik zweette steeds ernorm..........wat bij Edvuardo de opmerking ontlokte:: voor mij maakte het niet uit of het regende of niet:: ik was in alle gevallen steeds drijfnat.
Als het daar regent valt het water met bakken uit de lucht.........een of twee uren (soms ook langer), maar daarna hadden we weer redelijk weer of zon.
De voorlaatste dag om 7.30 diner...........een buffet zoals gewoonlijk.
Bij toeval was ik een kwartier te vroeg en moest wachten. Even later kwam een groep van zeker 30 mensen uit Israel, die eerder op de dag op de boot al ontzettend rumoerig waren geweest, binnenvallen en zij vielen op het buffet aan als een horde uitgehongerde honden..............van diverse gerechten was daarna bijna niets meer over.........Onvoorstelbaar zoals die hun bord vollaadden en soms zelfs maar meteen 2 borden volschepten.
Na het diner rust.........dus koffers pakken en slapen.
De volgende morgen na het ontbijt piranha's vissen en naar het apenbos.
Edvuardo ving 3 piranha's, ongeveer 20 tot 25 cm groot, Steve ving een andere grotere vis, Isabella en ik niets..........maar de idyllische sfeer.........en klein watertje tussen de bomen, die in het water werden weerspiegeld..........in een droomwereld.
Jammer dat we daar weer uit moesten.
Het aapjes-kijken liep op niets uit, omdat de apen op dit moment voldoende voedsel in het bos vinden en dus niet naar de ""voederplaatsen"" komen.
Wel zat er een aap + jonkie op de rug voor herstel........later zou zij weer in het bos worden losgelaten.
Terug naar de lodge om onze spullen te pakken en de trip Amazonas zit erop
Edvuardo vertelde overigens dat het Amazonegebied veel groter is dan de staat Amazonas van Brasil.........het bestrijkt diverse Braziliaanse staten, maar strekt zich ook uit over andere staten :: Colombia, Peru, Venezuela zelfs. Een aangesloten gebied.
Met de grote boot werden Isabelle, Steve en ik met onze gids naar een aanlegsteiger aan de overkant van de rivier gebracht en met een busje naar de airport. Daar nam ik afscheid van het amerikaanse echtpaar met wie ik deze 3 dagen de Amazone had beleefd en van onze voortreffelijke gids.
Bij het inchecken bleek dat ik wel erg veel bagage bij me had......de grote koffer was net aan het toegestane gewicht, maar mijn blauwe kleine koffertje, dat ik altijd als handbagage gebruik, woog elf kilo....teveel voor handbagage......Voordat ik het goed ene wel in de gaten had was mijn handbagage ook gelabeld en met de grote koffer op weg naar het bagagedepot.
Nog net op tijd en met veel moeite kon ik miin paspoort, reispapieren en mijn portemonnaie redden...........Ik hoop dat het het gevolg was van veel natte kleding, anders heb ik een probleem..........want overgewicht is duur bij TAM.
In dit geval hoefde ik niet te betalen, maar mijn belangrijke spullen had ik nu niet onder handbereik. In Vitoria maar eens nagaan hoe het zit.
De reis van Manaus gaat via Brasilia, waar ik op een ander vliegtuig moest overstappen naar Vitoria. Op mijn ticket staat Gate E.........dus ik op zoek naar gate E.
Op dit vliegveld staan de dingen niet zo duidelijk aangegeven als op Schiphol, maar met veel gezoek en gevraag (hoera voor miin portugues !!!) vond ik gate E op een totaal andere verdieoing dan op de borden stond aangegeven. 10 minuten voor vertrektijd!!
Blijkt er een wijziging van gates te zijn en het vliegtuig bij gate E vertrekt naar..............MANAUS!!
Ik moest naar gate 8!! Waar is gate 8 ???? Enfin...ik vind gate 8 en vraag of dit het vliegtuig naar Vitoria is...........gelukkig op tijd JA!!
Hoe anderen deze gate-wisseling hebben ontdekt weet ik niet, maar ik zit in het vliegtuig naar Vitoria...........en...omdat er niet zo heel veel passagiers waren......kon ik weer voorin zitten.
Mijn trip naar de Amazone en de rainforest zit erop.
Nu de rest van Basil !! Te beginnen in Vitoria
In het vliegtuig mocht ik van plaats ruilen en voorin zitten.......veel fijner ivm beenruimte
Het vliegtuig vertrok om 6.00 's morgens vanuit Natal......de stops in Salvador en Brasilia maakten voor mij niets uit.......ik kon gewoon blijven zitten.
Om kwart voor 2 's middags was ik in Manaus airport en werd opgewacht door een taxichauffeur, die mij naat het hotel bracht
Een geweldig groot hotel........de kamers achtereen in drie vleugels.......en ik een van de achterste kamers........einden lopen voordat ik mijn kamer bereikte vanaf de receptie..................2 keer naar de recptie moeten gaan voor vragen (electriciteit en geldwisselen)...........dus ik heb mijn verplichte wandelen echt wel gehad !!!!!
's Avonds het diner gebruikt in het hotel.....een buffet.......
De taxichauffeur had mij wel verteld dat het hotel duur was met eten en dat restaurants in de buurt veel goedkoper waren...........maar ik was moe en als ik bij de ""goedkope restaurantprijs""2x taxiprijs optel ben ik ook evenveel kwijt als in het hotel.
De kamer was in "öud-koloniale""stijl met veel hout, maar erg comfortabel.........met een bad en een douche (met warm water.....bij Taciana was er alleen koud water)
Ik heb heerlijk geslapen en de receptie gevraagd me te wekken om 6.00 uur 's morgens. Lekkere douche en dan ontbijt ..........tot nog toe in hotels in buffetvorm............
Ik had de koffers al meegenomen naar de receptie omdat ik niet weer de enorm lange weg naar de kamer terugwilde........
In de aanleunende winkeltjes en plastic ""regenjack"" gekocht en een flesje water.......zaken die ik in Natal vergeten was. Alles in mijn blauwe kleine koffer gestopt.
Om 9.00 werd ik afgehaald door een gids van de Lodge (Edvuardo)...en ik maakte kennis met een amerkaans echtpaar Isabelle en Steve, met wie ik de hele tijd samen Edvuardo als een soort prive-gids zou hebben.
De bagage werd naar de boot gebracht werd ons gezegd en dus wij op weg naar de boot. We hoefden alleen maar het park van het hotel door te lopen.............na een vijftig meter kwam er een stortbui alsof het een wolkbreuk was............en mijn plastic regenkleding zat in de koffer die naar de boot werd gebracht.......ik was dus in een mum van tijd drijfnat..........we liepen maar door........later zagen we hoe het water van de trappen gutste........
Drijfnat maar vol verwachting dus op de boot gestapt.....op weg naar het avontuur
Van de foto's tot en met Natal heb ik een CD laten maken, zodat, als er iets misgaat met mijn fototoestel of kaartje, ik de reeds gemaakte foto's nog heb. Tegelijkertijd heb ik een CD laten maken van mijn foto;s inzake Natal en die aan Taciana gegeven.......er staan veel foto's op waarop Taciana of haar familieleden voorkomen. Dit leek me beter (en aardiger) dan later (in april) de foto's over te zenden.
Bij het pakken van de koffer heb ik er rekening mee gehouden dat ik in Manaus alleen de kleine koffer zou hoeven te gebruiken. Dit op advies van de organisatie die de trip organiseerde.
Na het eten heb ik Jandira (de hulp van Taciana, die ook voor mij de was steeds heeft gedaan) haar presentje gegeven.........een armband en wat geld. (e.e.a. na overleg met Taciana)
Het vliegtuig naar Manaus zou om 6.00 ;s ochtends starten.........dus ik moest om uiterlijk half vijf op de luchthaven zijn.....dus om 4.00 uur vertrekken.
Daarom besloot ik om (na een douche) alleen (gekleed) wat te rusten op bed en niet te gaan slapen.Tot ongeveer half 4.
Paulo, Mario (zoons van Taciana) en Rebeka (girl-friend van Mario) besloten mij mee uitgeleide te doen op het vliegveld.
4.00 op weg.........half vijf op de airport.....er was maar 1 persoon voor mij, dus ik had snel mijn boardingkaart. Een plaats aan het gangpad......
Hier bleek mij tevens, dat ik via Salvador en Brasilia zou reizen (zoiets als van NIjmegen naar Zwolle over de afsluitdijk).......Maar goed...zo kreeg ik meer "äir-miles"" voor mijn geld !!!!!
We hebben gezamenlijk nog wat gebruikt en daarna ben ik uitgeleide gedaan tot aan de controle-post .
Toen ik later naar het vliegtuig mocht gaan zag ik de hele familie nog eens achter glas mij "ëcht uitzwaaien"" Lief !!
Op de boot waren al meer mensen, maar steeds bleef Edvuardo onze ""prive""-gids. Hij gaf ons drieen steeds uitleg over alles. We gingen op weg naar waar de Rio Negro en de Rio Solimoes elkaar vinden en samen verder gaan als Amazone.............de Rio Negro met donker schoon water en de andere rivier buin/geel modderig water. Het blijkt dat het moderige water 2 x zo snel stroomt dan het schone water en er ook enig temperatuurverschil is.....reden waarom het een tijd duurt voordat ze werkelijk samensmelten.............en wij genieten dan van het ""wonder"van 2 kleuren in de rivier. Overigens zagen we vlak bij Manaus de eerste peilers van een te bouwen brug over de Amazone.............lijkt me een enorm karwei gezien de enorme breedte van de rivier daar. Nadat we de ""tweekleuren""hadden bewonderd gingen we naar een dorpje "äan de rivier"" om te zien hoe mensen aan de rivier leven. Hun huizen staan op palen, omdat het water stijgt en daalt met het seizoen en het land dus overloopt in het natte seizoen. We hebben dat later vaker gezien. Het hoogte-verschil kan zo'n 6 tot 8 meter bedragen. Deze mensen verbouwen diverse soorten groenten die e in Manaus verkopen en verder eten ze vis en meel gemaakt van de maniokwortel, overgens nadat het gif eruit is gekookt. Dit dorpje met zo'n dertig inwoners heeft ook een kerkje en een school. Ons werd ook gedemonstreerd hoe honderd jaar geleden de voorvaderen leefden van ""rubber-tappen"van de rubber-bomen. In die tijd was Brazilie de belangrijkste leverancier van ruwe rubber.............nu wordt hetgeen er getapt wordt (erg weinig meer) gebruikt voor handschoenen in ziekenhuizen en oor condooms. Na deze bezichtiging naar een dichtbij gelegen ""restaurant""...........een grote schuur op palen, waar men een buffet had aangericht. Het eten was in de prijs van de trip inbegrepen, het drinken moest extra worden betaald. Dan 3 uur terug per boot om naar de lodge (soort hotel in de wildernis te gaan. Omdat ik de voor-vorige nacht niet had geslapen en de voriger nacht maar kort was ik erg moe en blij toen we eindelijk de lodge in zicht kregen. De kamers waren in het ""bos"" verspeide huisjes, een kamer met airco (gelukkig), waarin bed en kastruimte, verder een toilet met douche. Erg eenvoudig maar alles was er....... Om half zeven moesten Isabelle, Steve en ik bij de receptie samenkomen........we gingen in een kano in het donker het water op om te zien of we krokodillen zouden kunnen zien. Het was een sprookjesachtige belevenis.......in het donker.......stil.......alleen af en toe de schijnwerper van de gids.......tussen bomen door........geweldig........... We hebben geen krokodillen gezien, wel viste Edvuardo een kleine kaaiman uit het water.............later zagen we een veelkleurige kikker van zeker vijf en twintig centimeter groot. Bij het licht van de schijnwerper sprong hij weg. Jammer dat ik met mijn nieuwe camera geen foto's in het donker kan maken van onderwrpen die wat verder weg zijn. Ik denk dat de camera het wel kan maar ik weet niet hoe. Isabelle had htzlfde probleem dus we kunnen geen foto's uitwisselen. Al met al een ""droom-belevenis"" ondanks het probeempje met de camera. Omdat de Rio Negro (waar onze lodge was) "arm is aan voedingsstoffen"" zijn er daar ook geen muggen. De volgende morgen moest ik om 6.30 op voor het ontbijt van 7.30 en de trektocht door de rain-forest..........na enig rekenwerk kon ik mijn cellular op ""wekken""instellen en de volgende morgen bleek het perfect te zijn geweest. De tocht door de rain-forest was geweldig.......Edvuardo liet ons allerlei planten en bomen zien, vertlde daar ook veel over , maar voor mij was het meest wezenlijke te zijn in een oerbos, dat millioenen jaren geleden moet zijn ontstaan,en ik daarin........ Het geweldige gevoel daarin te zijn kan ik niet beschrijven.........maar voor mij was dit waarom ik hier wilde zijn. De tocht duurde 2 uren, na afloop was ik behoorlijk vermoeid maar ontzettend voldaan. Wat mij opviel was dat het woud veel opener was dan ik mij had voorgesteld:: Edvuardo legde uit, dat, omdat de hoge bomen de zon voor een groot deel wegnemen er op de bodem weinig zonlicht EN DUS weinig vegetatie is. Voor mij waren de avond hiervoor met de tocht in het donker en dit HET VAN JE in deze trip. 's Middags naar en indianendorpje in een van de zijarmen van de Rio Negro. Familie van Edvuardo, die hier is geboren, maar nu in de stad (Manaus) leeft. Aardig te weten dat zij volledig ""selfsupporting"" zijn wat betreft voedsel etc, maar naar mijn mening leven zij mede van wat het toerisme hen brengt. We kregen een welkomswoord en wat rituele dansen, een rondleiding door het dorpje en dat was het. Erg prachtig was het ""water-""schap op de weg erheen en terug.........idyllisch..........om er te blijven zo mooi..... In wezen zijn het allemaal kleine dalen tussen het meer heuvelachtig gebied, die bij stijgend water vollopen en zo de totale wateroppervlakte vergroten.........alsof het kreekjes zijn of zo. De temperatuur was er broeiend warm en ik zweette steeds ernorm..........wat bij Edvuardo de opmerking ontlokte:: voor mij maakte het niet uit of het regende of niet:: ik was in alle gevallen steeds drijfnat. Als het daar regent valt het water met bakken uit de lucht.........een of twee uren (soms ook langer), maar daarna hadden we weer redelijk weer of zon. De voorlaatste dag om 7.30 diner...........een buffet zoals gewoonlijk. Bij toeval was ik een kwartier te vroeg en moest wachten. Even later kwam een groep van zeker 30 mensen uit Israel, die eerder op de dag op de boot al ontzettend rumoerig waren geweest, binnenvallen en zij vielen op het buffet aan als een horde uitgehongerde honden..............van diverse gerechten was daarna bijna niets meer over.........Onvoorstelbaar zoals die hun bord vollaadden en soms zelfs maar meteen 2 borden volschepten. Na het diner rust.........dus koffers pakken en slapen. De volgende morgen na het ontbijt piranha's vissen en naar het apenbos. Edvuardo ving 3 piranha's, ongeveer 20 tot 25 cm groot, Steve ving een andere grotere vis, Isabella en ik niets..........maar de idyllische sfeer.........en klein watertje tussen de bomen, die in het water werden weerspiegeld..........in een droomwereld. Jammer dat we daar weer uit moesten. Het aapjes-kijken liep op niets uit, omdat de apen op dit moment voldoende voedsel in het bos vinden en dus niet naar de ""voederplaatsen"" komen. Wel zat er een aap + jonkie op de rug voor herstel........later zou zij weer in het bos worden losgelaten. Terug naar de lodge om onze spullen te pakken en de trip Amazonas zit erop Edvuardo vertelde overigens dat het Amazonegebied veel groter is dan de staat Amazonas van Brasil.........het bestrijkt diverse Braziliaanse staten, maar strekt zich ook uit over andere staten :: Colombia, Peru, Venezuela zelfs. Een aangesloten gebied. Met de grote boot werden Isabelle, Steve en ik met onze gids naar een aanlegsteiger aan de overkant van de rivier gebracht en met een busje naar de airport. Daar nam ik afscheid van het amerikaanse echtpaar met wie ik deze 3 dagen de Amazone had beleefd en van onze voortreffelijke gids. Bij het inchecken bleek dat ik wel erg veel bagage bij me had......de grote koffer was net aan het toegestane gewicht, maar mijn blauwe kleine koffertje, dat ik altijd als handbagage gebruik, woog elf kilo....teveel voor handbagage......Voordat ik het goed ene wel in de gaten had was mijn handbagage ook gelabeld en met de grote koffer op weg naar het bagagedepot. Nog net op tijd en met veel moeite kon ik miin paspoort, reispapieren en mijn portemonnaie redden...........Ik hoop dat het het gevolg was van veel natte kleding, anders heb ik een probleem..........want overgewicht is duur bij TAM. In dit geval hoefde ik niet te betalen, maar mijn belangrijke spullen had ik nu niet onder handbereik. In Vitoria maar eens nagaan hoe het zit. De reis van Manaus gaat via Brasilia, waar ik op een ander vliegtuig moest overstappen naar Vitoria. Op mijn ticket staat Gate E.........dus ik op zoek naar gate E. Op dit vliegveld staan de dingen niet zo duidelijk aangegeven als op Schiphol, maar met veel gezoek en gevraag (hoera voor miin portugues !!!) vond ik gate E op een totaal andere verdieoing dan op de borden stond aangegeven. 10 minuten voor vertrektijd!! Blijkt er een wijziging van gates te zijn en het vliegtuig bij gate E vertrekt naar..............MANAUS!! Ik moest naar gate 8!! Waar is gate 8 ???? Enfin...ik vind gate 8 en vraag of dit het vliegtuig naar Vitoria is...........gelukkig op tijd JA!! Hoe anderen deze gate-wisseling hebben ontdekt weet ik niet, maar ik zit in het vliegtuig naar Vitoria...........en...omdat er niet zo heel veel passagiers waren......kon ik weer voorin zitten. Mijn trip naar de Amazone en de rainforest zit erop. Nu de rest van Basil !! Te beginnen in Vitoria
