Omdat de belasting op meerwaarde voor aandelen op veel tegenstand stuit, is er nu sprake van een belasting op de effectenrekening.

De CD&V wil kost wat kost een trofee om de vakbond tevreden te stellen.

Het is weerom de vraag of de staat niet opnieuw zich in de voet zal schieten.

Door  de effectenrekening te belasten riskeert men dat de spaarder zich meer en meer zal richten op het aankopen van vastgoed of andere vormen van beleggen. Dit kan naast een negatieve impact op de economie ook de prijzen voor vastgoed verder opdrijven zodat het voor de minderbedeelden nog moeilijker wordt om zelf een eigen woonst te kopen. En de investeerder wil rendement van zijn aankoop, dus druk om de huurprijzen te doen stijgen.

Opnieuw zal de spaarzame middenklasse er het kind van de rekening van worden. Dezen zijn het die via een effectenrekening bij een financiële instelling hun centen (laten) beheren. De echte rijken zal men daar niet dadelijk in terugvinden. Die zitten hoofdzakelijk in niet beursgenoteerde investeringsholdings, met participaties in niet-beursgenoteerde bedrijven. Denk hierbij even aan NPM, Cobepa, Waterland, Verlinvest e.a. Zal de voorgenomen belasting die dan ontzien?

En wat dan met het ‘non bis in idem’ principe, dat stelt dat iets geen twee keer met eenzelfde doel mag worden belast? Het aandeel of de obligatie als onderdeel van een beleggingsrekening wordt bij aanschaf reeds belast. Het belasten van de beleggingsrekening belast deze investering opnieuw. Het doel is hetzelfde: fiscaal inkomen voor de staat.